▲เจ้าชู้นัก...เดี๋ยวจัดให้▼(YAOI)

▲เจ้าชู้นัก...เดี๋ยวจัดให้▼
 
 
 
ตอนที่17 :ล้างด้วยเลือด 2
 
 
เมื่อคืนหลังจากที่กลับมาจากโรง พยาบาลแล้วผมก็ถือว่ารอดมาได้อีกหนึ่งคืนที่ไม่โดนไม่ลวนลาม ยานอนหลับที่ผมไปหามาก็เลยไม่จำเป็นต้องใช้ พอผมแกล้งถามว่าสรุปมันเป็นอะไรมันก็บอกว่าสงสัยแม่บ้านจะซักกางเกงในไม่ สะอาดมันเลยแพ้ผงซักฟอก ผมล่ะอยากจะลุกขึ้นยืนปรบมือให้มันจริงๆที่สามารถแถได้เก่งและไหลลื่นขนาด นี้ แต่ไม่ว่ามันจะโดนบรรดาสาวๆของมันทำอะไรมาก็ตาม แต่ผมก็คงต้องขอบคุณพวกเธอที่ทำให้ผมไม่ต้องเปลืองตัวกับคนอย่างมัน
 
“นี่เรากำลังจะไปไหนเหรอฮะวิน” ผมถามขึ้นหลังจากที่วินมันพาผมออกมาโดยบอกแค่ว่าไปธุระ ซึ่งไม่ได้อธิบายว่าธุระที่มันบอกน่ะคืออะไร
 
“เดี๋ยวถึงก็รู้เองแหละน่ะ” มันตอบก่อนที่จะขับรถต่อไปและให้ความสนใจกับถนนตรงหน้า นั่งไปซักพักมันก็เลี้ยวรถเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่ง มันเป็นสนามแข่งรถที่อยู่ไกลจากตัวเมืองออกมาหน่อย พอจอดรถเสร็จมันก็บอกให้ผมนั่งรอที่รถก่อนที่มันจะลงไป พอมันไปได้ไม่นานผมก็แอบตามลงไปดู อยากรู้ว่ามันพาผมมาที่นี่ด้วยทำไม
 
"ได้ข่าวจากไอ้แจ็คว่ามึง หันมาคั่วผู้ชายแล้วนี่ กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามึงเปลี่ยนรสนิยมซะแล้ว แล้วไหนล่ะว่ะเด็กใหม่ของมึง" หนึ่งในกลุ่มที่ยืนรอมันอยู่เอ่ยถามขึ้น"เรื่องของกูไม่ต้องมาเสือก" กวินมันตอบกลับแบบห้วนๆ ส่วนไอ้คนที่ถามก็ได้แต่ยิ้มเยาะ
 
“แล้วนี่ไม่คิดจะพามาแนะนำให้รู้จักกับกูหน่อยเหรอว่ะ หรือว่ากลัวว่าเค้าจะรู้ว่ามึงมันเคยเลวมากแค่ไหน”
 
“มึงจะเอาไงก็ว่ามาไอ้เปี๊ยก อย่ามาลีลา เรื่องนั้นกูก็บอกมึงไปแล้วนี่ว่ากูไม่รู้ว่ายัยนั่นมันเป็นคนมึงรัก ก็นะ ผู้หญิงมันเสนอมากูก็แค่สนองกลับเท่านั้นเอง มึงจะอะไรกับเรื่องแค่นั้นมากมายว่ะ มึงน่าจะขอบคุณกูนะที่ทำให้มึงตาสว่างซักที” กวินมันตอบด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเหตุการณ์ที่ผู้ชายคนนั้นมันกล่าวถึงซักนิด
 
“คนอย่างมึงมันไม่เคยรักใครจริง นี่ถึงได้พูดแบบนี้ อย่างว่าล่ะคงจะไม่มีใครทนคนอย่างมึงได้นานหรอก และที่สำคัญไม่มีใครเค้าจะรักคนแบบมึงจริงหรอกนะ” คำพูดภากถางจากผู้ชายที่ชื่อเปี๊ยกทำเอากวินมันเคืองไม่น้อย จนคนที่เข้ามาใหม่ต้องห้ามทัพ
 
“พอเถอะน่ะไอ้เปี๊ยก มันก็บอกมึงไปแล้วนี่ว่ามันไม่รู้ ที่สำคัญมึงก็น่าจะรู้ดีนะว่าคนอย่างมันไม่เคยทับเส้นใคร โดยเฉพาะเพื่อนน่ะ ถ้ามันรู้จริงๆมันคงไม่ทำหรอก” แจ็คที่มาได้ทันเห็นเพื่อนสองคนกำลังทะเลาะกันพอดีเอ่ยปรามเปี๊ยกที่กำลัง พูดจาเสือดสีกวินอยู่
 
“ทำไมมึงมาช้านักว่ะ” เปี๊ยกยักไหล่เหมือนไม่แคร์กับเรื่องที่แจ็คกำลังปรามก่อนจะหันมาถามแจ็คกับโอมที่เพิ่งมาถึง
 
“ก็ไอ้นี่น่ะสิ มันเอากับเด็กมันยันสว่าง แล้วมาโอดโอยว่าไม่มีแรงกว่ากูจะไปลากตัวมันมาได้ก็ปาเข้าไปตั้งเย็นแล้ว” แจ็คโบ้ยไปให้โอมที่ยืนข้างๆหน้าซีดเซียวเหมือนคนไม่มีแรง
 
“แล้วสรุปมึงว่าไงล่ะไอ้วิน กูจะเอาเด็กใหม่ของมึงกับเงินอีกหนึ่งแสนสำหรับของพนันในครั้งนี้ หวังว่ามึงคงไม่ขัดนะ” เปี๊ยกหันมาถามกวินที่เอาแต่ยืนเงียบ
 
“ถ้ามันจะทำให้มึงหายโกรธกู เรื่องนั้นซักที ก็ตกลงตามนั้น แต่หลังจากนี้หวังว่ามึงคงจะไม่ขุดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาพูดอีกหรอกนะ” กวินตอบด้วยท่าทีที่สบายขึ้นเหมือนเรื่องที่กำลังพูดไม่ได้สำคัญอะไรมากมาย
 
“คราวที่แล้วกูออมมือให้มึงหรอกนะมึงถึงชนะได้ แต่คราวนี้กูเอาจริงโว้ย” นายเปี๊ยกพูดขึ้นก่อนที่กวินมันจะได้แต่ยืนส่ายหน้าให้กับเปี๊ยกด้วยความเอือมระอา
.
.
.
.
"ไอ้เลว แกจะเอายังไงกับชีวิตชั้นอีก ที่ผ่านมายังย่ำยีไม่พอรึไง ชั้นไปทำอะไรให้แก ฮึก......ชั้นไม่ใช่สิ่งของ ที่จะให้แกเอามาเดิมพันนะไอ้สัตว์นรก" ผมได้แต่หลบมาแอบร้องไห้เงียบๆหลังจากที่ได้ยินพวกมันคุยกันเสร็จ ก่อนที่จะมาได้ยินอะไรดีๆเข้า
 
 
"เฮ้ย! มึงอย่าลืมเช็คล้อคันนั้นดีๆด้วยนะ"
 
"คันของคุณวินน่ะเหรอว่ะ"
 
"เออ นั่นแหละ ส่วนคันของพี่เปี๊ยกน่ะกูเช็คเรียบร้อยล่ะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ สงสัยส้มตำปูปลาร้าเมื่อเย็นจะทำพิษว่ะ"
 
“เออๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง” ชายหนุ่มอีกคนบอกก่อนจะหันไปสนใจล้อรถคนนั้นต่อจนเสร็จแล้วกำลังจะเก็บ อุปกรณ์ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
 
 
RTTTTTTTTT
 
 
“ว่าไงครับที่รัก” เสียงรับโทรศัพท์หวานหยดย้อยสงสัยแฟนจะโทรมา ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะลุกแล้วเดินเลี่ยงไปอีกฝั่ง พอสบโอกาส ผมก็เดินเข้าไปก่อนจะหยุดชะงักแล้วมองดูรอบๆว่ามีคนอยู่แถวนั้นอีกรึเปล่า ก่อนจะเหลือบไปเห็นกล้องวงจรปิดสองตัว แต่มันเป็นกล้องที่หมุน 180 องศา พอรอจังหวะแล้วจับเวลาที่มันจะหมุนไปอีกฝั่ง ซึ่งมันจะใช้เวลาประมาณ 15วินาทีถึงจะหันกลับมาตรงจุดที่ผมต้องการ ผมรอจนมันหมุนกลับไปอีกรอบ ก่อนจะไปหยิบเอาผ้าที่วางอยู่บนกระโปรงรถแล้วเอาไปจับประแจที่วางอยู่ข้างๆ เพื่อไม่ให้ทิ้งรอยนิ้วมือไว้เป็นหลักฐานแล้วใช้มันหมุนล้อรถด้านหน้าข้าง ขวาให้มันหลวมๆก่อนจะวิ่งหลบออกไป ประจวบกับที่ผู้ชายที่ออกไปโทรศัพท์กลับมาพอดี ผมก็รีบเดินกลับไปนั่งที่รถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
 
 
 
“เป้ลงมานี่หน่อยสิ” นั่งรอซักพักกวินมันก็เดินมาตามพอดี
 
“ปะ...ไปไหนหรอฮะ” ผมแสร้งถามออกไปเสียงสั่น
 
“ตามมาเถอะน่ะ อย่าถามมาก” มันไม่รอให้ผมลงเองแต่กระชากแขนผมให้เดินตามมันไป
 
“นี่น่ะเหรอว่ะเด็กใหม่มึง แจ่มดีนี่หว่า ขาวๆใสๆแบบนี้นี่เองมิน่าล่ะมึงถึงเปลี่ยนแนว แบบนี้เป็นกูๆก็เอาว่ะ ฮ่าๆๆๆ” นายเปี๊ยกพูดขึ้นหลังจากที่กวินมันพาผมมายืนตรงหน้าของมัน
 
“ยังไงก็ทำตามที่ตกลงด้วยล่ะ ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็ขอให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแค่คืนนี้ แล้วกูกับมึงคงไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้วนะ” กวินตอบพลางเหลือบมองผมแว่บนึงแล้วหันไปคุยกับเปี๊ยกต่อ
 
“เออน่า กูเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น” นายเปี๊ยกตอบก่อนจะหันยิ้มเจ้าเล่ห์ชวนขนลุกใส่ผม
 
“งั้นก็รีบๆเริ่มแข่งกันเลยเรื่องมันจะได้จบๆ” แจ็คพูดก่อนจะบอกให้ทั้งสองคนลงสนามแข่ง
 
 
หลังจากที่ทั้งสองคนลง สนามไปผมก็ได้แต่นั่งรอดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อโดยที่ข้างๆผมมี แจ็คกับโอมนั่งอยู่ด้วย หลังจากทั้งสองสตาร์ทรถและออกตัวไปแล้วตอนนี้คันของกวินมันนำหน้าไปได้นิด หน่อยก่อนที่คันของนายเปี๊ยกจะแซงโค้งแล้วขึ้นมานำหน้าคันของกวิน
 
“เฮ้ย! ทำไมรถของไอ้วินมันส่ายแบบนั้นว่ะ” โอมที่นั่งมองอยู่ถามขึ้นมาก่อนที่แจ็คจะตอบ
 
“เออ จริงด้วย กูว่ามันมีอะไรแปลกๆแล้วนะ” ผมได้แต่นั่งเงียบฟังสองคนนี้คุยกัน แต่ในใจกลับเต้นแรงซะจนกลัวคนข้างๆจะได้ยิน
 
“ไอ้วินมันแซงได้แล้วเว้ย ต้องได้อย่างนี้สิว่ะ” แจ็คโผล่งขึ้นมาเสียวดังจนผมสะดุ้งตกใจ
 
ตอนนี้คันกวินแซงหน้ามาได้แล้ว เหลืออีกแค่โค้งสุดท้ายก่อนที่จะเข้าเส้นชัย แต่ทันใดนั้นรถของกวินก็ส่ายไปมาก็ที่ล้อข้างนึงจะหลุดกระเด็นออกมาทำให้รถ ของกวินที่วิ่งด้วยความเร็วเสียหลักผลิกคว่ำอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
โครมมมมมมมมมมมมมมม!!!!
 
 
 
 
"เฮ้ย! ไอ้วิน" แจ็คและโอมร้องขึ้นพร้อมกันก่อนจะรีบคว้ามือผมและพาวิ่งผ่าฝูงคนที่มุงรถ ของกวินอยู่เพื่อเข้าไปช่วยมันออกมาจากรถ พอเข้าไปถึงก็พบร่างของกวินที่อาบไปด้วยเลือดนอนแน่นิ่งอยู่โดยคนที่พากวินอ อกมาได้ก็คือนายเปี๊ยก ก่อนที่แจ็คจะกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล ซึ่งผมก็ยืนดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะแสร้งร้องไห้ออกมาแล้วโผลเข้าไปกอดร่างของกวินจนเพื่อนๆของมันมาแยกผม ออกไป พร้อมพูดปลอบใจผมสารพัด
 
 
 
"ย่ะ....อย่า เป็นอะไรไปนะวิน ฮึก.......ฮือ ถ้าวินเป็นอะไรไปป้จะอยู่ยังไง ฮือ....." ตอนนี้พวกเราพากวินมาถึงโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วโดยมีผมนั่งมากับรถของโรง พยาบาลมากับมันด้วย
 
"มันต้องไม่เป็นอะไรนะเป้ ไอ้วินมันถึกจะตายไป มันไม่ตายง่ายๆหรอกน่ะเชื่อสิ"แจ็คพูดปลอบก่อนจะเดินมาตบบ่าผมเบาๆ
 
“เดี๋ยวเป้ไปนั่งพักก่อนเถอะ ร้องไห้หนักซะขนาดนี้เดี๋ยวพวกเราไปซื้ออะไรมาให้กินจะได้มีแรงนะ” โอมลากผมไปนั่งตรงเก้าอี้รอผู้ป่วยตรงหน้าห้องไอซียูก่อนที่ทั้งสองจะเดินไป หาซื้อของมาให้ผมกินรองทอง พอทั้งสองคนเดินไปลับตาแล้วผมก็ใช้มือที่เปื้อนเลือดของมันขึ้นมาปาดน้ำตา ก่อนจะค่อยๆแสยะยิ้มออกมาด้วยความสาแก่ใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ใช่ แกต้องไม่ตาย เพราะความตายมันทรมานน้อยเกินไปสำหรับคนเลวๆอย่างแก"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ถือว่านี่เป็นการเอาคืนที่มึงเคยถีบกูตกรถล่ะกันนะไอ้กวิน เลือดมันก็ต้องล้างด้วยเลือดแบบนี้แหละมันถึงจะสาสม"
 
 
 
- - - - - TBC - - - - -
เอามาลงให้แล้วนะครับ ยังไม่ได้ตรวจคำผิดเลย
ใครเจอคำผิดก็บอกด้วยนะครับจะได้แก้ให้ถูกต้อง
ส่วนการให้บทเรียนของเป้กับคนเลวๆจะดำเนินต่อไปอย่างไร
แล้วเป้ต้องเจอเรื่องร้ายๆอะไรอีกหรือไม่
ต้องคอยติดตามและให้กำลังใจเป้ด้วยนะครับ