ลมรักนิรันดร์

               เหตุการณ์ทั้งหมดในวันนั้น
     "ฮึก ฮือ..ทำไม...ทำไม"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันเป็นอะไร แต่รินบอกว่าที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะแฟนของฉันตายแล้ว
     "ดรีมไม่เป็นไรนะดรีม เธอยังมีฉันกับเพื่อนๆคอยให้กำลังใจเธอนะ"รินพูดปลอบใจฉัน
     "ตะ...แต่นั่นแฟนฉันทั้งคนนะ ฉันไม่มีเขาแล้วนะริน ฮือๆ"ฉันว่าพลางสะอื้น
     "เขาไม่ได้ไปไหนหรอก เขายังอยู่ในใจเธอ เขาไม่ลืมเธอหรอก ฮึก"รินว่าไปพร้อมกับสะอื้นไม่น้อยไปกว่าฉันเลย
     "ฉันอยากรู้เหตุุการณ์วันนั้น.....ช่วยเล่าให้ฟังได้ไหมริน นะรินนะ..ฮึก"ฉันขอร้องรินพลางสะอื้น
     "แต่ฉันกลัวว่า...ถ้าเธอรู้เธอจะเสียใจมากขึ้นนะดรีม"รินพูดปฏิเสธคำขอร้องของฉัน
     "ทำไมล่ะริน ทำไมเธอถึงไม่อยากบอกฉัน เธออยากจะให้ฉันเจ็บปวดอย่างนี้ต่อไปสินะริน"ฉันตอบรินด้วยน้ำเสียงที่ไม่หวั่นเหมือนก่อนๆแต่หนักแน่นขึ้น...
     "มะ...มะ...ไม่.."รินว่าเสียงสั่น
     "...ก็คงงั้นสินะ ก็ได้ ฉันจะไม่ขัดศรัทธาของเธอละกัน ฉันจะ..ฆ่าตัวตาย"ฉันพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น
     "อะ..อะ...อะไรนะดรีม"รินพูดอย่างตกใจ...แล้วหันมามองหน้าฉัน...
     "ฉันจะฆ่าตัวตาย"ฉันว่าออกมาโดยไ่ม่คิดเลย.....
     "ไม่ได้นะดรีม เธอทำแบบนั้นไม่ได้นะ"รินพูดห้ามด้วยเสียงเศร้า
     "ทำไมล่ะ เธอไม่เป็นห่วงฉันอยู่แล้วนี่ คงจะดีใจมากกว่าที่ฉันกำลังจะตาย"ฉันพูดกับรินอย่างกดดัน น้ำตาที่ไหลอาบแก้มก็จางหายไป
     "...."รินไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งอึ้งกับคำพูดของฉัน
     "เธอจะห้ามฉันทำไมริน ปล่อยให้ฉันตายเสียยังดีกว่า ฉันไม่มีอะไรจะถามเธออีกแล้วล่ะริน"ฉันว่า น้ำตาที่เมื่อสักครู่เหือดแห้งไปกลับมาเยือนตาฉันอีกครั้ง
     "...."รินได้แต่เงียบไม่ปริปากพูดอะไร เพราะเธอคงรู้ว่าพูดออกมาคงไม่มีอะไรดีขึ้น...
     "มันก็สาแก่ใจเธอแล้วนี่ เธอปิดบังฉัน เธอเคยบอกเองไม่ใช่เหรอว่า เพื่อนกันน่ะ เขาไม่ปิดบังความลับกันหรอก...แต่เธอกำลังผิดคำพูดนะ"ฉันพูดโดยไม่คิดว่าคำเหล่านั้นไปทำให้รินเสียใจ
     "ก็ได้ดรีม ก็ได้ ฉันจะไม่ขัดใจเธออีกแล้ว แต่เธออย่าทำแบบนั้นนะ ฉันขอร้อง"รินว่าน้ำตาคลอ แล้วมันก็ไหลลงพื้น