ลมรักนิรันดร์

     "ฮึก..."ฉันสะอื้นเล็กน้อยแต่ก็พอจะทำให้รินได้ยิน

     "ไม่ต้องร้องนะ...วันนั้นน่ะเหรอ สาเหตุที่ฟิล์มตายก็เพราะ..เขาโดนรถชน พวกเราพาฟิล์มส่งโรงพยาบาล ตอนนั้นเขาดูเหมือนจะเสียใจมาก น้ำตาของเขาไหล ไหลไม่หยุด เขาเพ้อถึงเธอตลอดเลยล่ะ และก่อนที่เขาจะตาย เขาบอกว่าเขารักเธอมาก มากจนไม่อยากให้เธอเสียใจ แต่มันคงถึงเวลาที่เขาต้องจากเธอไป แต่เขาจะไม่ไหน เขาจะอยู่ในใจเธอ และเขาจะรักเธอตลอดไป..." รินกล่าวเรียบๆ แต่มันก็เรียกน้ำตาของฉันได้ 

     "แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ ทำไมไม่รู้ตั้งแต่วันนั้นล่ะริน ฮึก" ฉันว่าแกมสะอื้น

     "กะ...กะ..ก็วันนั้นเธอเสียใจมากและรับไม่ได้เพราะเหตุมันเกิดขึ้นรวดเร็วและไม่ทันตั้งตัวได้ เธอเสียสติชั่ววูบ และมันทำให้เธอลืมไปหมด แต่เธอก็ยังรื้อฟื้นมันขึ้นมา"รินว่าแล้ว น้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้มแต่เธอก็ฝืนยิ้ม

     "ริน.."ฉันที่นั่งฟังเสียงรินอยู่ ก็เรียกริน...

     "อะ...อะ..อะไร"รินว่าเสียงสั่นคลอน พร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุดหย่อนผ่อนเบาลงเลย

     "ฉันขอบใจนะ สำหรับทุกๆสิ่งที่เธอมีให้กับฉันมาตลอด...ฮึก"ฉันพูดอย่างยิ้มแต่ดวงตาของฉันเองดูเหมือนจะไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย มันดูโศกเศร้าเสียมากกว่า น้ำตาของฉันก็ไหลลงสู่พื้นอีกครั้ง                               

          เฮ้อ...ฉันจะร้องให้ทำไมนะ มันก็ผ่านไปนานแล้วนี่นา น่าจะลืมมันไปสักที...แล้วความทรงจำเก่าๆก็แล่นเข้าสู่หัวสมองของฉันทันที...

     "ไม่เป็นหรอกดรีม ฉันทำให้เธอได้ทุกอย่าง"รินว่าอย่างเรียบๆแ่ผ่วเบา ไม่หนักแน่นเหมือนก่อน

     "ฉันจะไม่ขออะไรอีกแล้วล่ะริน"ฉันว่าเบาๆ

     "ดรีม.."รินเรียกฉันด้วยเสียงเศร้าๆปนหัวเราะ แปลกเนอะเวลาเศร้าก็พยายามหัวเราะ....

     "หืม..."ฉันตอบรับเสียงเข้มๆพร้อมกับหันขวับไปทางริน

     "เสียงเธอดุจังดรีม...ว่าแต่เธอหิวข้าวมั้ยล่ะ"รินแซวฉันเล่น

     "555 ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย เอ่อ แล้วจะกินอะไรล่ะ หิวซะแล้วสิ"ฉันตอบอย่างยิ้มๆแต่สายตายังเปี่ยมไปด้วยความเศร้า แต่ฉันก็หัวเราะได้ ถ้ามันทำให้ลืมเรื่องเศร้าได้ 

          จะว่าไปคำพูดของรินมันทำให้ฉันหัวเราะได้อย่างนี้เลยเหรอเนี่ย...เธอทำให้ฉันลืมเรื่องนั้นไปเลยล่ะริน