สุดแค้นแสนรัก

     นี่ผมต้องทนอยู่ในสภาพนี่อีกนานแค่ไหนเนี่ย พี่ริเคียวกะไอเด็กเหี้ยปิงปองนั่นกำลังนั่งตัวติดกันจนแทบจะร่วมร่างอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ส่วนผมนะหรอถูกบังคับให้ออกมานั่งเฝ้ามันสองคนเผื่อมันมีอะไรจะใช้ นี่ผมกลายเป็นขี้ข้าดีๆนี่เอง ไอเด็กปิงปองมันย้ายมาอยู่ได้อาทิตย์หนึ่งแล้วครับแล้วผมก็เพิ่งหาป่วยไปเมื่อวันก่อนนี้เองอยากออกไปไหนก็ไม่ได้นอกจากวันที่มีเรียน แต่ผมไม่ยอมให้พี่ริเคียวมันบังคับผมได้นานหรอก ผมต้องหนีออกจากที่นี่ให้ได้          "เนบิวไปเอาขนมกับน้ำมาให้น้องปิงปองหน่อยดิ"           "เดี๋ยวผมไปเอาเองก้ได้ครับพี่ริเคียว พี่เนบิวเพิ่งหายไม่สบายนะครับ ให้พี่เนบิวพักผ่อนเถอะ" หึไม่ต้องมาคนดีใส่กู เพราะมึงนั่นแหละกูถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้          "ใช้มันนั่นล่ะ อยู่ฟรีกินฟรีให้มันทำงานแลกข้าวอะดีแล้ว" ถึงกับสะอึก ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากพี่ริเคียว มันเป็นความพูดที่โคตรทำร้ายจิตใจผมเลย          "ถ้าไม่เต็มใจให้อยู่ กูไปอยู่ที่อื่นก้ได้นะ เพราะกูก็ไม่ได้ขอร้องให้มึงสักหน่อย มึงเองต่างหากที่ไม่ยอมให้กูไป" ผมพูดแล้วเดินหนีเข้าห้องตัวเองเลยครับผมไม่อยู่กับคนใจร้ายแบบมันอีกแล้ว ยังไงซะวันนี้ผมจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต่อให้กระโดดลงไปคอหักตายผมก็ยอม
     ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ          "เนบิว มึงเปิดประตูออกมาคุยกับกูให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้" เรื่องอะไรทุบต่อไปเถอะ จ้างให้ก็ไม่เปิดให้หรอก จนกว่าผมจะเก็บของเสร็จโน้นล่ะถึงจะเปิด          "มึงได้ยินมั้ยเนบิว กูบอกให้เปิดประตู ไม่งั้นก็จะพังประตูเข้า" เป็นจังหวะที่ผมเก็บของเสร็จพอดี ผมเลยเดินออกไปปเปิดประตูพร้อมกัลบลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาด้วย          "นี่มึงจะไปไหน กูเคยบอกไว้ว่าอะไร" พี่ริเคียวเดินมากระชากแขนผมพร้อมออกแรงบีบจนผมเริ่มเจ็บมากขึ้น          "กูก็จะไปให้ไกลจากคนอย่างมึงไง ริเคียว ถ้ามึงไม่รักกูแล้วก็ช่วยปล่อยกูไปเถอะ กูทนอยู่ในสภาพแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ให้กูไปเถอะนะ" ผมพูดพร้อมน้ำตา ไอเด็กปิงปองนั่นทำหน้าอึ้งๆ เมื่อผมพูดแบบนั้นออกไป พี่ริวเคียวบอกมันว่าผมกับพี่ริเคียวเราเป็นญาติกัน แต่ความจริงแล้วเราเป็นผัวเมียกันต่างหากล่ะ          "กูไม่ให้ไป เอาของไปเก็บไว้ที่เดิม" มันพูดด้วยเสียงที่เย็นชาพร้อมกับเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก          "ริเคียว ปล่อยกูเจ็บ มึงก็อยู่กับคนของมึงไป แล้วก็ปล่อยกูไปตามทางเถอะ ไหนๆมึงก้ไม่ได้รักกูแล้ว มึงจะทรมานกูไปถึงไหน แค่นี้กูยังเจ็บไม่พอรึไง"ผมสะบัดแขนออกจากพี่ริเคียวแล้วเดินออกมาที่ประตู จู่ๆพี่ริวเคียวก็ดึงผมเข้าไปกอด          "ปล่อยกูริเคียว กลับไปหาคนของมึงซะ กูไม่อยากทำให้ใครแตกแยก" ผมพยายามแกะมือที่กอดผมออก           "มึงอยู่กับกูที่นี่ไม่ได้หรอ กูไม่อยากให้มึงไป" หึไม่อยากให้ผมไปแต่ทำแบบนี้กับผม เอาคนอื่นมานอนกกทั้งๆที่ผมก็อยู่ที่นี่ ผมทำใจไม่ได้หรอก          "เราเลิกกันแล้วนะริเคียว แล้วมึงก็มีคนของมึงอยู่แล้วด้วย อย่าทำแบบนี้เลย กูเจ็บนะที่มึงรั้งกูไว้แบบนี้"          "พี่ริเคียวครับ ผมเป็นคนไปเองก็ได้ครับ ยังไงซะผมก็มาที่หลังพี่เนบิว ผมไม่อยากทำให้พี่ทั้งสองแตกแยกกัน" ปิงปองพูดออกมาทั้งน้ำตา มันก็คงรักพี่ริเคียวมาสินะ          "งั้นผมเก็บของแล้วพี่ไปส่งผมด้วยนะครับ" ไม่มีคำตอบจากปากของพี่ริเคียวพี่มันเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ แล้วกอดผมไว้
     
     หลังจากที่พี่ริเคียวไปส่งปิงปองเสร็จพี่รีบกลับมาที่คอนโดคงกลัวว่าผมจะหนีไปสินะ ถ้าหนีได้ก็ดีสิพี่มันเลยล็อกกุญแจหน้าห้อง จะให้ผมกระโดดลงไปอย่างที่บอกก็ไม่ไหวศพไม่สวยแน่          "เนบิว กูขอโทษ ที่ทำแบบนั้นกูจะไม่ทำอีกแล้ว" ถ้าเชื่อก็ออกลูกเป็นควายแล้ว          "เอากองไว้ตรงนั้นล่ะ ขอโทษแล้วความรู้สึกมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะริเคียว" ผมพูดโดยไม่มองหน้าพี่มัน น้ำตาผมไหลอีกแล้ว ตบหัวแล้วมาลูบหลังกันแบบนี้ทุเรศมากอ่ะ
 
50%
 
     ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ผมไม่ได้พูดไม่ได้คุยกับพี่ริเคียวเลย จะคุยกันก็ต่อเมื่อพี่ริเคียวถามแล้วผมก็มีหน้าที่แค่ตอบ ตอนนี้เราแยกกันนอนผมนอนห้องเล็กส่วนพี่ริเคียวนอนห้องใหญ่ ผมยังคงโกรธพี่ริเคียวอยู่ก็เล่นเอาเด็กมากกถึงบ้านใครจะไปยอม ถึงแม้พี่ริเคียวจะง้อผมทุกวันแต่กว่าจะหายโกรธก็คงนานหน่อยล่ะ          "เนบิว ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย" ผมเป็นคนที่ไม่ชอบทะเลครับผมแพ้อาหารทะเลทุกชนิดยกเว้นปลา นอกนั้นแค่ได้กลิ่นอาหารที่ทำมาจากของทะเล ผมก็พะอึดพะอมแล้ว          "ไม่ แพ้อาหารทะเล แล้วก็ไม่ชอบทะเลด้วย" อยากไปก็ชวนเด็กพี่ไปสิมาชวนผมทำไม          "ถ้างั้นก็ ขึ้นเหนือไปสัมผัสอากาศหนาวกัน"          "ไม่ ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น อยากอยู่เฉยๆ เข้าใจป่ะ" อยากไปก็ไปเองสิจะมาชวนผมทำไม          "นี่กูกำลังง้อ มึงอยู่นะเนบิว เมื่อไหร่จะหายโกรธกูสักที" ถ้าง้อก็จงง้อต่อไป อีกนานล่ะกว่าจะหายโกรธ          "ถ้างั้นก็ง้อต่อไป เพราะกูไม่ได้ขอร้องให้มึงมาง้อ" พูดจบผมก็เดินหนีเข้าห้องของตัวเองโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตู
               > มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหน ต้องร้อง < เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผมโชว์เบอร์ขอไอจิ๊กซอร์ ผมจึงรีบกดรับแล้วกรอกเสียงลงไปตามสายโทรศัพท์          "ว่าไงจิ๊กซอร์"          "เนบิว มึงยังไม่หายโกรธพี่ริเคียวอีกหรอว่ะ แม่งพี่ริเคียวโทรมาบ่นกับกูเนี่ย ว่าเมียแม่งงอล" หึดูทำแต่ล่ะอย่างมันน่าโกรธมั้ยล่ะ           "เห้อ กูเสียความรู้สึกว่ะ พี่มันก็รู้ว่ากูเหลือแม่งคนเดียว ยังมาทำแบบนี้กับกูอีกมันน่าให้อภัยมั้ย ปล่อยแม่งง้อไปแบบนั้นล่ะ" ผมพูดด้วยความหมั่นไส้
     โครมมม!!! เพล้งง!!      อยู่ๆเสียงข้างนอกห้องก็เรียกร้องความสนใจของผมสงสัยพี่ริเคียวอาละวาดชัวร์เลย จึงทำให้ผมบอกลาปลายสาย เพราะมันก็ต้องรู้แน่นอนว่าพี่ริเคียวกำลังทำลายข้าวของ ผมเปิดประตูออกไปดูข้าวของกระจัดกระจาย เต็มห้องโถงจอทีวีแตก โต๊ะที่ไว้วางของหน้าทีวีก็แตก ภายในห้องโถงแปลสภาพไปเรีบยร้อยแล้วมือพี่ริเคียวอาบไปด้วยเลือดไหลหยดเต็มพื้นห้อง          "ริเคียว มึงทำอะไร" เงียบครับพี่มันกำลังโมโหมองผมตาขวางเลย          "พี่ริวเคียว ผมถามว่าพี่ทำอะไร" ผมรีบเดินไปดูที่มือพี่มันครับ เลือดไหลไม่หยุดเลยทำไมต้องทำอะไรโง่ๆแบบนี้ด้วยเนี่ย           "ก็มึงไม่หายโกรธกูสักที ก็เลยโมโหนิดหน่อย" สาบานได้ว่านี่นิดหน่อย ข้าวของกระจาย แทบจำสภาพเก่ามันไม่ได้เลย          "เอ่อ ผมหายโกรธก็ได้ แต่ความรู้สึกที่ผมเสียไปมันเรียกกับคืนมาไม่ได้หรอกนะ" ผมบอกพร้อมกับจับมือที่อาบไปด้วยเลือดของพี่ริเคียว
     หลังจากทำแผลให้พี่ริเคียวเรียบร้อยผมก็ต้องมานั่งเก็บกวาด โดยมีพี่ริเคียวยืนดูเห้อ เป็นคนทำแต่กลับมายืนดูเฉยดีจริงๆ          "เนบิว กูขอโทษนะที่ทำให้มึงรำบาก ต่อไปกูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว กูสัญญา" สัญญาอีกล่ะ ถ้ารู้ว่าทำไม่ได้ก็อย่ามาสัญญา ผมไม่ได้ตอบอะไรแล้วก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดต่อไป