สุดแค้นแสนรัก

     ช่วงหลังๆพี่ริเคียวเริ่มจะไม่ค่อยได้สนใจอะไรผมเลยออกจากคอนโดตั้งแต่เช้ากลับมาทีก็ดึกถึงดึกมากวันๆแทบไม่ได้เจอหน้าไม่ได้คุยกัน แต่ผมก็ไม่ได้น้อยหรืออะไรหรอกครับเข้าใจว่าพี่มันอยู่ปีสี่แล้ว แล้วนี่ก็เทอมสุดท้ายแล้วด้วย มีเรื่องยุ่งๆเป็นธรรมดาแล้วไหนจะต้องไปดูแลผับทุกวัน ผมเลยไม่อยากสร้างความเปัญหาให้พี่มันเพิ่ม ก็เลยต้องช่วยเหลือตัวเองโดยนั่งแท็กซี่ไปเรียนเองจนพวกเพื่อนๆสงสัยว่าผมกับพี่ริเคียวทะเลาะอะไรกัน กูไม่ได้ทะเลาะโว๊ยแค่พี่มันมีเรื่องยุ่งๆเยอะก็เท่านั้นเอง หรือว่ามีมันอาจจะโกรธที่ผมไม่ยอมให้พี่มันกดด้วยรึป่าว
          "เนบิว พี่ริเคียวหายไปไหนว่ะ กูเห็นมึงนั่งแท็กซี่มาเรียนคนเดียวตลอดเลย หรือว่าเลิกกันแล้ว" นั่นปากหรอครับไอฟามเมอร์ ถ้าเลิกกันแล้วกูจะไปซุกหัวนอนที่ไหนล่ะครับบ้านแม่งก็โดนยึดไปแล้ว ทรัพย์สินไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง
          "ปากมึงนี่ ไปผ่าหมาออกบ้างก็ดีนะ"
          "ฮ่าๆๆ ไปพร้อมกันเลยมึงสองตัวอ่ะ ปากหมาพอๆกันนั่นล่ะ ไปเลยมั้ยเดี๋ยวกูไปส่ง"แหม่ปากมึงไม่หมาเลยนะไอจิ๊กซอร์ พูดมาได้ไม่อายปาก
          "เนบิว ถ้ากูบอกอะไรมึงมึงจะโกรธกูมั้ยว่ะ แต่ถ้ากูไม่พูดก็เท่ากับว่ากูทำร้ายมึง" มาอารมณ์ว่ะเนี่ยไอนาวกูทำตัวไม่ถูกเลยเชียว
          "มีอะไรก็พูดมาเถอะ กูก็ไม่ได้ถึงขั้นโลกสวยยอมรับความจริงไม่ได้หรอกนะ" ผมชักอยากจะรู้แล้วสิว่ามันต้องการจะสื่ออะไร
          "เอ่อ เมื่อวันก่อนกูเจอพี่ริเคียวที่ผับMMGว่ะ กะเด็กผู้ชายตัวเล็กๆยืนกอดกันกลมเลย นัวเนียกันจนแม่งแทบจะรวมร่างกัน" อื้มอึ้งสิครับถึงกลับจุก พูดไม่ออกกันเลยทีเดียวนี่ผมกำลังโดนพี่ริเคียวสวมเขาให้อยู่สินะ ถึงว่าช่วงนี้ไม่ค่อยสนใจผมมีเด็กใหม่นี่เอง
          "เนบิว เนบิว เนบิว เนบิววววววววววว" โอ๊ยแม่งจะตะดกนทำไมว่ะหูจะแตก
          "อะไร มึงจะตะโกนหาป๊าป๋ามึงหรอครับไอมาอิ แก้วหูกูแทบแตก"
          "ก็มึงเงียบทำไมล่ะ ก็กลัวมึงช็อคหัวใจวายตาย นี่กูเป็นห่วงมึงนะเนี่ย"มาอิย้ายมานั่งข้างๆผมแล้วกอดคอผมไว้
          "มึงโอเคมั้ยว่ะเนบิว" ผมไม่โอเคเลยสักนิด อยู่ๆมันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่ใจแล้วเหมือนน้ำตาจะไหลยังไงก็ไม่รู้
          "เนบิวกูขอโทษนะที่ทำให้มึงไม่สบายใจ แต่กูไม่อยากเห็นมึงถูกหลอก ถ้ามึงไม่มีที่ไปไปอยู่บ้านกูก่อนก็ได้" เห้อทำไมชีวิตผมถึงต้องเจอแต่เรื่องเลวร้ายแบบนี้นะ แต่จะให้ตัดสินใจเชื่อตอนนี้ก็คงยังไม่ได้ เพราะผมยังไม่ได้เห็นกับตาของตัวเอง ถ้าผมได้เห็นกับตาของตัวเองผมจะเชื่อ
          "กูไม่ได้เห็นกับตาของกูเอง กูยังไม่อยากปักใจเชื่อว่ะ"
          "เอ่อ กูก็ว่ามึงอาจจะตาถั่วก็ได้นะโว๊ยไอนาว พี่ริเคียวรักไอเนบิวจะตาย" ฟามเมอร์เริ่มพูดแทรกขึ้นมาบ้าง
          "งั้นเย็นนี้แดกเหล้ากันที่ผับพี่ริเคียว เพื่อจะได้เห็นช็อตเด็ด แล้วพวกมึงจะได้เชื่อกูสักที" ไอนาวยื่นข้อเสนอมา พวกผมเลยตกลงกันตามนั้น จะได้เห็นกับตาของตัวเอง

 45%

     ตอนนี้ผมแล้วเพื่อนๆยืนอยู่หน้าผับของพี่ริเคียวมันรู้สึกหวิวๆยังไงก็ไม่รู้แหะ กว่าผมจะตัดสินใจเดินเข้าไปข้างในได้ก็ได้เวลาเกือบจะห้าทุ่มภายในผับอัดแน่นเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตากำลังโยกย้ายกันไปตามเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ผมแล้วเพื่อนๆเลือกนั่งด้านในสุดของผับเพื่อจะได้เห็นทุกคนได้ทั้งหมด ระหว่างที่รอดูช็อตเด็ดอย่างที่ไอนาวว่า พวกเราก็กินเหล้ากันไปพลาง
          "เห้ยๆเนบิว เบาๆหน่อยดิว่ะเดียวแม่งก็เมาหรอก" ไอมาอิ รีบมาดึงแก้วเหล้าออกจากปากผม ก็ตั้งแต่นั่งผมเล่นกระดกเอาๆ อย่างกะเหล้าเป็นน้ำเปล่า
          "เอ่อ เหล้านะโว๊ยไม่ใช่น้ำเปล่า มึงจะรีบเมาไปไหนว่ะ" บ่นกันจังเลยพวกมึงเนี่ย ก็คนมันเครียดนี่หว่า ผมยังนึกไม่ออกเลย ถ้าเจอพี่ริเคียวกับเด็กนัวเนียกันอย่างที่ไอนาวว่าผมจะทำหน้ายังไง
          "เนบิวๆพี่ริเคียวว่ะ" ขณะที่ผมกำลังจะกระดกอีกแก้วไอฟามเมอร์ก้หันมาเรียกผมเสียก่อนผมหันไปมองตามที่มันบอก มือไม้ชาไปหมดเลยครับชาไปทั้งตัว จุกจนพูดไม่ออก น้ำตาแทบไหลพี่ริเคียวอยู่กะเด็กจริงๆด้วย น่ารักเสียด้วยสิดูจากหน้าตาไม่น่าจะเกิน มอหก กำลังจูบปากมันอย่างดูดดื่มเลยเชียวช่วยสนใจคนรอบข้างด้วยเถอะ เห็นแล้วอายแทนทำอะไรไม่รู้จักเกรงใจคนอื่น หึสงสัยต้งเดินไปทักทายหน่อยแล้วสิผมลุกขึ้นจากโต๊ะ ด้วยความที่ผมดื่มไปมากพอสมควรเลยทำให้เซจนแทบจะหน้าทิ่มลงพื้น ดีนะที่ไอมาอิประคองไว้ทันไม่งั้นดั้งหักแน่นอน
          "มึงจะไปไหนว่ะ เนบิวนั่งลงๆ" ไอนาวเดินมาดึงมือผมให้นั่งลงที่เดิมครับ
          "กูจะไปทักทายพี่ริเคียว ไม่ต้องมาดึงมือกู ปล่อยๆๆๆ" ผมว่าผมคงจะเมาแล้วล่ะอารมณ์ขึ้น อยากต่อยปากคนจัง

     ผมเดินเข้าไปหาพี่ริเคียวโดยมีกลุ่มเพื่อนเดินตามมาด้วย คงจะมาห้ามไม่ให้ผมเผลอไปต่อยปากใครสินะ แต่เสียใจวันนี้กูจะเอาเลือดปากไอเด็กนั่น
          "พี่ริเคียว!" ผมตะหวาดเสียงดังลั่น จนมีคนเริ่มหันมาสนใจทางพวกเรา
          "อะไร มึงมาทำอะไรที่นี่" พี่ริเคียวหันมาตอบผมทั้งๆที่มือยังคงกอดเอวร่างบางนั้นอยู่
          "มากินเหล้า แล้วก็มาดูหนังหน้าคนทรยศด้วย ถ้าอยากเลิกกับกูก็บอกดีๆก็ได้ ไม่ต้องมาสำส่อนแบบนี้" ผมตะคอกทุกคำพูดใส่พี่ริเคียว ดูพี่มันทำกับผมดิมานัวเนียกันแบบนี้ ไม่ให้ผมโมโหได้ยังไง นี่ผมเป็นแฟนพี่ริเคียวนะทำแบบนี้ก็เท่ากับว่า พี่ริเคียวไม่ได้รักผมแล้ว
          "หึ ปากดีนักนะเนบิว กูว่ามึงกลับบ้านไปเถอะ อย่ามายุ่งเรื่องของกู กูจะมีใครก็เรื่องของกู" นี่ผมยุ่งเรื่องของพี่มันหรอ ถ้ารักไอเด็กเหี้ยนี่มากก็เลิกกันเถอะผมไม่อยากใช้แฟนร่วมกันใคร
          "งั้นมึงกับกูก็เลิกกัน กูจะไปอยู่ที่อื่นเชิญมึงสองคนมีความสุขกันต่อเถอะ" ผมพูดแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แม่งโคตรเสียความรู้สึกเลยน้ำตาผมไหลออกมาแล้วล่ะเสียใจจนบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าพี่ริเคียวจะทำแบบนั้กับผมได้ แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ยบ้านก็ไม่มี สงสัยคงได้นอนข้างถนนแน่เลย

          "เนบิวคืนนี้ไปนอนบ้านกูก่อนมั้ย แล้วเหล้าอะมึงเลิกแดกได้แล้ว แม่งแดกเอาๆไม่แบ่งพวกกูเลย" ไอจิ๊กซอเริ่มบ่นผมใหญ่เลยครับ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าโลกมันติ้วๆยังไงก็ไม่รู้
          "วันนี้กูขอเมาแม่งให้มันลืมสักวันหนึ่งเถอะ" ผมอยากจะลืมทุกอย่างไปให้หมด แต่ยิ่งกินก็ไม่เห็นทำให้ผมลืมอะไรเลยกลับทำให้ผมเสียใจมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก

     ตอนเช้า
          แล้วนี่ใครกอดผมอยู่เนี่ย อึดอัดชะมัดผมเริ่มดิ้นขลุกขลักแล้วก็ได้ยินเสียครางเบาๆจากคนที่กำลังกอดผมอยู่ ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าผมอยู่คอนโดพี่ริเคียวเมื่อคืนผมจำได้แค่ว่าผมกินเหล้ากับพวกเพื่อนๆแล้วหลังจากนั้นก็ออโต้ไพลอต เคลื่อนทีโดยใช้กายหยาบไม่รู้เลยเมื่อคืนผมก่อเรื่องอะไรบ้าง แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงผมลุกขึ้นมานั่ง อ๊ากก ปวดหัวตุบๆอย่างกับหัวจะระเบิดแต่เดี๋ยวทำไมผมไม่เห็นมีเสื้อผ้าสักชิ้น แถมยังเจ็บสะโพกด้วยอย่าบอกนะว่าเมื่อคืนผมกับไปพี่ริเคียวเราฟิตเจอริ้งกัน รอยคิทมาร์กเต็มตัวผมเลยไอริเคียวว

          "อ๊ากกกก ไอริเคียวมึงทำอะไรกู ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ผมทั้งทุบแล้วก็ทีบพี่ริเคียวด้วยคามโกรธเมื่อคืนผมจำได้ว่ามันนัวเนียอยู่กับเด็กแล้วผมก็บอกเลิกมันแล้วด้วย
          "มึงจะโว๊ยวายทำไม ทำอย่างกับไม่เคย ไร้สาระว่ะคนจะนอน" ดูมันทำดิ ผมเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆแล้วสิ อากาศป่วยเริ่มมา ผมบอกแล้วว่ามีอะไรกะพี่ริเคียวทีไรไข้แตกทุกที ผมถึงไม่อยากมีอะไรก็พี่มันนะสิ

          "กูจะไปอยู่ที่อื่น ปล่อยกู" ตอนนี้พี่ริเคียวยังคงกอดผมอยู่ครับแถมยังกอดแน่นมากๆด้วย ทำแบบนี้เท่ากับทำร้ายจิตใจผมชัดๆ เป็นไปได้ผมก็ไม่อยากจะเจอหน้าพี่มันอีกเห็นหน้าพี่มันแล้วนึกถึงไอเด็กเหี้ยทุกที ภายเมื่อคืนยังติดตาผมอยู่เลยตอนที่พี่มันนัวเนียกะไอเด็กนั่น
          "มึงจะไปไหน ใครอนุญาติมึงลืมอะไรไปรึป่าวเนบิว ว่ากูเป็นผู้ปกครองมึงนะ"
          "แต่กูไม่อยากอยู่กับมึงแล้วริเคียว" ปวดหัวก้ปวดหัวผมยังต้องมาทะเลาะกับพี่มันอีก เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ ถ้าพี่มันโมโหแลวจับผมกดนี่ตายอย่างเดียวอ่ะ
          "กูไม่ให้ไป มึงต้องอยู่กับกูที่นี่" เหอะถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ ผมไม่คบกับพี่มันหรอกครับ ผมเคยบอกพี่มันแล้วถ้าพี่มันมีคนอื่น ผมจะเป็นคนเดินออกไปเอง ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง แต่พี่มันไม่ยอมปล่อยผมไปนี่สิปัญหาใหญ่เลย

          "เนบิว ตัวมึงร้อนๆนะ ไปหาหมอมั้ย" มึงดูสภาพกูด้วยจะให้ไปหาหมอ บนตัวผมแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างเลยครับ แล้วยังจะมีหน้าให้ไปหาหมอ ผมไม่ไปหรอก
          "ไม่ กูจะนอน อย่างมายุ่ง" ตอนนี้่ริเคียวใส่เสื้อผ้าให้ผมแล้วล่ะครับแถมยังนอนกอดผมอยู่อีกต่างหาก
          "ถ้ามึงจะนอนก็ออกไปนอนห้องเล็กโน้น เดี๋ยวเด็กกูมา" แล้วจะให้ผมอยู่ที่นี่ได้ไงเอาเด็กมา กก ถึงในห้องนอนผมคงทนได้อยู่หรอกนะ
          "ถ้างั้นก็ออกไปอยู่อื่นดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาเป็นก้างขวางคอใคร เพราะยังไงซะเราก็เลิกกันแล้ว" ผมพูดแล้วก็ลุกขึ้นหนีทันที โอ๊ยเจ็บชะมัดแต่ผมก็ฝืนความเจ็บแล้วเดินมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบใหญ่
          "มึงจะทำอะไรเนบิว ที่กูพูดนี่มึงฟังไม่รู้เรื่องใช่มั้ย" พี่ริเคียวเดินมากระชากแขนผมซะตัวแทบปลิว ก็บอกแล้วว่าพี่มันแรงควาย
          "แล้วมึง อึก จะให้กูอยู่ที่นี่ อึก อีกทำไม" ผมพูดไปสะอื้นไปก็พี่มันมาคนอื่นเข้ามาผมก็ควรจะไปสิ จะให้หน้าด้านอยู่ทำไม
          "ไม่ต้องมาบีบน้ำตา กูบอกให้มึงอยู่มึงก็ต้องอยู่ กูรับปากพ่อแม่มึงไว้แล้วว่าจะดูแลมึง"
          "ไม่เห็นจะต้องรักษาสัญญาเลย ในเมื่อมึงก็ไม่ได้รักษาสัญญาที่ให้กับกุไว้ กูปล่อยกูไปเถอะริเคียว" ผมพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ รักษาสัญญาไม่ได้แล้วจะสัญญาทำไม

     สุดท้ายผมก็ได้ออกมาครับ ออกมาจากห้องใหญ่ย้ายมาอยู่ห้องเล็กแทน เพราะห้องใหญ่พี่มันเอาไว้อยู่กับไอเด็กเหี้ยนั่นเพราะวันนี้มันจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แล้วผมจะทนได้ยังไง ที่เห็นคนที่ผมรักอยู่กับคนอื่น ผมก็มีหัวใจนะไม่ใช่ไม่มีที่จะได้ไม่รู้สึกอะไรเลย