สุดแค้นแสนรัก

     นี่ผมต้องทนอยู่ในสภาพนี่อีกนานแค่ไหนเนี่ย พี่ริเคียวกะไอเด็กเหี้ยปิงปองนั่นกำลังนั่งตัวติดกันจนแทบจะร่วมร่างอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ส่วนผมนะหรอถูกบังคับให้ออกมานั่งเฝ้ามันสองคนเผื่อมันมีอะไรจะใช้ นี่ผมกลายเป็นขี้ข้าดีๆนี่เอง ไอเด็กปิงปองมันย้ายมาอยู่ได้อาทิตย์หนึ่งแล้วครับแล้วผมก็เพิ่งหาป่วยไปเมื่อวันก่อนนี้เองอยากออกไปไหนก็ไม่ได้นอกจากวันที่มีเรียน แต่ผมไม่ยอมให้พี่ริเคียวมันบังคับผมได้นานหรอก ผมต้องหนีออกจากที่นี่ให้ได้
          "เนบิวไปเอาขนมกับน้ำมาให้น้องปิงปองหน่อยดิ"
          "เดี๋ยวผมไปเอาเองก้ได้ครับพี่ริเคียว พี่เนบิวเพิ่งหายไม่สบายนะครับ ให้พี่เนบิวพักผ่อนเถอะ" หึไม่ต้องมาคนดีใส่กู เพราะมึงนั่นแหละกูถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้
          "ใช้มันนั่นล่ะ อยู่ฟรีกินฟรีให้มันทำงานแลกข้าวอะดีแล้ว" ถึงกับสะอึก ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากพี่ริเคียว มันเป็นความพูดที่โคตรทำร้ายจิตใจผมเลย
          "ถ้าไม่เต็มใจให้อยู่ กูไปอยู่ที่อื่นก้ได้นะ เพราะกูก็ไม่ได้ขอร้องให้มึงสักหน่อย มึงเองต่างหากที่ไม่ยอมให้กูไป" ผมพูดแล้วเดินหนีเข้าห้องตัวเองเลยครับผมไม่อยู่กับคนใจร้ายแบบมันอีกแล้ว ยังไงซะวันนี้ผมจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต่อให้กระโดดลงไปคอหักตายผมก็ยอม

     ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
          "เนบิว มึงเปิดประตูออกมาคุยกับกูให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้" เรื่องอะไรทุบต่อไปเถอะ จ้างให้ก็ไม่เปิดให้หรอก จนกว่าผมจะเก็บของเสร็จโน้นล่ะถึงจะเปิด
          "มึงได้ยินมั้ยเนบิว กูบอกให้เปิดประตู ไม่งั้นก็จะพังประตูเข้า" เป็นจังหวะที่ผมเก็บของเสร็จพอดี ผมเลยเดินออกไปปเปิดประตูพร้อมกัลบลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาด้วย
          "นี่มึงจะไปไหน กูเคยบอกไว้ว่าอะไร" พี่ริเคียวเดินมากระชากแขนผมพร้อมออกแรงบีบจนผมเริ่มเจ็บมากขึ้น
          "กูก็จะไปให้ไกลจากคนอย่างมึงไง ริเคียว ถ้ามึงไม่รักกูแล้วก็ช่วยปล่อยกูไปเถอะ กูทนอยู่ในสภาพแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ให้กูไปเถอะนะ" ผมพูดพร้อมน้ำตา
ไอเด็กปิงปองนั่นทำหน้าอึ้งๆ เมื่อผมพูดแบบนั้นออกไป พี่ริวเคียวบอกมันว่าผมกับพี่ริเคียวเราเป็นญาติกัน แต่ความจริงแล้วเราเป็นผัวเมียกันต่างหากล่ะ
          "กูไม่ให้ไป เอาของไปเก็บไว้ที่เดิม" มันพูดด้วยเสียงที่เย็นชาพร้อมกับเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก
          "ริเคียว ปล่อยกูเจ็บ มึงก็อยู่กับคนของมึงไป แล้วก็ปล่อยกูไปตามทางเถอะ ไหนๆมึงก้ไม่ได้รักกูแล้ว มึงจะทรมานกูไปถึงไหน แค่นี้กูยังเจ็บไม่พอรึไง"
ผมสะบัดแขนออกจากพี่ริเคียวแล้วเดินออกมาที่ประตู จู่ๆพี่ริวเคียวก็ดึงผมเข้าไปกอด
          "ปล่อยกูริเคียว กลับไปหาคนของมึงซะ กูไม่อยากทำให้ใครแตกแยก" ผมพยายามแกะมือที่กอดผมออก
          "มึงอยู่กับกูที่นี่ไม่ได้หรอ กูไม่อยากให้มึงไป" หึไม่อยากให้ผมไปแต่ทำแบบนี้กับผม เอาคนอื่นมานอนกกทั้งๆที่ผมก็อยู่ที่นี่ ผมทำใจไม่ได้หรอก
          "เราเลิกกันแล้วนะริเคียว แล้วมึงก็มีคนของมึงอยู่แล้วด้วย อย่าทำแบบนี้เลย กูเจ็บนะที่มึงรั้งกูไว้แบบนี้"
          "พี่ริเคียวครับ ผมเป็นคนไปเองก็ได้ครับ ยังไงซะผมก็มาที่หลังพี่เนบิว ผมไม่อยากทำให้พี่ทั้งสองแตกแยกกัน" ปิงปองพูดออกมาทั้งน้ำตา มันก็คงรักพี่ริเคียวมาสินะ
          "งั้นผมเก็บของแล้วพี่ไปส่งผมด้วยนะครับ" ไม่มีคำตอบจากปากของพี่ริเคียวพี่มันเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ แล้วกอดผมไว้

     หลังจากที่พี่ริเคียวไปส่งปิงปองเสร็จพี่รีบกลับมาที่คอนโดคงกลัวว่าผมจะหนีไปสินะ ถ้าหนีได้ก็ดีสิพี่มันเลยล็อกกุญแจหน้าห้อง จะให้ผมกระโดดลงไปอย่างที่บอกก็ไม่ไหวศพไม่สวยแน่
          "เนบิว กูขอโทษ ที่ทำแบบนั้นกูจะไม่ทำอีกแล้ว" ถ้าเชื่อก็ออกลูกเป็นควายแล้ว
          "เอากองไว้ตรงนั้นล่ะ ขอโทษแล้วความรู้สึกมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะริเคียว" ผมพูดโดยไม่มองหน้าพี่มัน น้ำตาผมไหลอีกแล้ว ตบหัวแล้วมาลูบหลังกันแบบนี้ทุเรศมากอ่ะ

50%

     ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ผมไม่ได้พูดไม่ได้คุยกับพี่ริเคียวเลย จะคุยกันก็ต่อเมื่อพี่ริเคียวถามแล้วผมก็มีหน้าที่แค่ตอบ ตอนนี้เราแยกกันนอนผมนอนห้องเล็กส่วนพี่ริเคียวนอนห้องใหญ่ ผมยังคงโกรธพี่ริเคียวอยู่ก็เล่นเอาเด็กมากกถึงบ้านใครจะไปยอม ถึงแม้พี่ริเคียวจะง้อผมทุกวันแต่กว่าจะหายโกรธก็คงนานหน่อยล่ะ
          "เนบิว ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย" ผมเป็นคนที่ไม่ชอบทะเลครับผมแพ้อาหารทะเลทุกชนิดยกเว้นปลา นอกนั้นแค่ได้กลิ่นอาหารที่ทำมาจากของทะเล ผมก็พะอึดพะอมแล้ว
          "ไม่ แพ้อาหารทะเล แล้วก็ไม่ชอบทะเลด้วย" อยากไปก็ชวนเด็กพี่ไปสิมาชวนผมทำไม
          "ถ้างั้นก็ ขึ้นเหนือไปสัมผัสอากาศหนาวกัน"
          "ไม่ ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น อยากอยู่เฉยๆ เข้าใจป่ะ" อยากไปก็ไปเองสิจะมาชวนผมทำไม
          "นี่กูกำลังง้อ มึงอยู่นะเนบิว เมื่อไหร่จะหายโกรธกูสักที" ถ้าง้อก็จงง้อต่อไป อีกนานล่ะกว่าจะหายโกรธ
          "ถ้างั้นก็ง้อต่อไป เพราะกูไม่ได้ขอร้องให้มึงมาง้อ" พูดจบผมก็เดินหนีเข้าห้องของตัวเองโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตู

               > มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหน ต้องร้อง < เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผมโชว์เบอร์ขอไอจิ๊กซอร์ ผมจึงรีบกดรับแล้วกรอกเสียงลงไปตามสายโทรศัพท์
          "ว่าไงจิ๊กซอร์"
          "เนบิว มึงยังไม่หายโกรธพี่ริเคียวอีกหรอว่ะ แม่งพี่ริเคียวโทรมาบ่นกับกูเนี่ย ว่าเมียแม่งงอล" หึดูทำแต่ล่ะอย่างมันน่าโกรธมั้ยล่ะ
          "เห้อ กูเสียความรู้สึกว่ะ พี่มันก็รู้ว่ากูเหลือแม่งคนเดียว ยังมาทำแบบนี้กับกูอีกมันน่าให้อภัยมั้ย ปล่อยแม่งง้อไปแบบนั้นล่ะ" ผมพูดด้วยความหมั่นไส้

     โครมมม!!! เพล้งง!!
     อยู่ๆเสียงข้างนอกห้องก็เรียกร้องความสนใจของผมสงสัยพี่ริเคียวอาละวาดชัวร์เลย จึงทำให้ผมบอกลาปลายสาย เพราะมันก็ต้องรู้แน่นอนว่าพี่ริเคียวกำลังทำลายข้าวของ ผมเปิดประตูออกไปดูข้าวของกระจัดกระจาย เต็มห้องโถงจอทีวีแตก โต๊ะที่ไว้วางของหน้าทีวีก็แตก ภายในห้องโถงแปลสภาพไปเรีบยร้อยแล้วมือพี่ริเคียวอาบไปด้วยเลือดไหลหยดเต็มพื้นห้อง
          "ริเคียว มึงทำอะไร" เงียบครับพี่มันกำลังโมโหมองผมตาขวางเลย
          "พี่ริวเคียว ผมถามว่าพี่ทำอะไร" ผมรีบเดินไปดูที่มือพี่มันครับ เลือดไหลไม่หยุดเลยทำไมต้องทำอะไรโง่ๆแบบนี้ด้วยเนี่ย
          "ก็มึงไม่หายโกรธกูสักที ก็เลยโมโหนิดหน่อย" สาบานได้ว่านี่นิดหน่อย ข้าวของกระจาย แทบจำสภาพเก่ามันไม่ได้เลย
          "เอ่อ ผมหายโกรธก็ได้ แต่ความรู้สึกที่ผมเสียไปมันเรียกกับคืนมาไม่ได้หรอกนะ" ผมบอกพร้อมกับจับมือที่อาบไปด้วยเลือดของพี่ริเคียว

     หลังจากทำแผลให้พี่ริเคียวเรียบร้อยผมก็ต้องมานั่งเก็บกวาด โดยมีพี่ริเคียวยืนดูเห้อ เป็นคนทำแต่กลับมายืนดูเฉยดีจริงๆ
          "เนบิว กูขอโทษนะที่ทำให้มึงรำบาก ต่อไปกูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว กูสัญญา" สัญญาอีกล่ะ ถ้ารู้ว่าทำไม่ได้ก็อย่ามาสัญญา ผมไม่ได้ตอบอะไรแล้วก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดต่อไป