Kill & Love! พลิกรักนายนักฆ่าหน้ากวน
9.7
Ai_Ai
แชร์นิยาย
9) เส้นทางสู่การฝึก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเฮ้อ -///-
ในที่สุดคิรัวร์ก็ออกมาจากห้องน้ำซักทีพร้อมใส่ชุดเรียบร้อย ฉันล่ะกลั๊ว กลัวว่าจะเป็นตากุ้งยิงถ้าผ้าขนหนูเขาหลุด เห็นดุ๊กดู๊ดุ๊กดู๋อะไรนั่น บรื๊อออ>//.,//< คิดเเล้วขนลุก...
...นี่ฉันคิดวิปริตอะไรเนี่ย--//--
..กลับมาๆ เลิกฟุ้งซ่านได้เเล้ว ป๊อกๆๆ//ตีหัวตัวเอง
คิรัวร์ที่เพิ่งออกมากำลังยืนงงอยู่ เนื่องจากฉันที่ยืนตีหัวตัวเองเรียกสติสตังค์กลับมา
.....ไม่เเน่ เค้าอาจคิดว่าฉันเป็นคนบ้าเเน่ๆT^T
คิรัวร์:เธอจะอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ถึงจะพอใจห๊า มานี่!!
อ้าว!? ตาฝาดเหรอ? คิรัวร์ยังยืนเป็นหมางงหน้าห้องน้ำอยู๋เลยนี่หว่าไปที่หน้าประตูเเล้ว โอ้ว เร็วมากก-{}-
ชิเนะ:เอ๋ อื้มๆ
คิรัวร์จับมือ>//< หรือลาก --^-- ฉันไปตามทางเดิน
เพิ่งรู้สึกได้เเฮะว่าคิรัวร์จะมือเย็นขนาดนี้ เป็นคนเลือดเย็นขนาดนั้นเลยเหริอเนี่ย สัมปัสจากมือก็พอรู้เเล้ว ว่าเขาไม่ใช่บุคคลธรรมดา°○°
ไอคฤหาสต์ปราสาทนี่ก็ใหญ่จ๊างง เดินขาบิดเเล้วเนี่ย
พรึ่บ~~
เอ็ะ !!โกโต้!!
โกโต้:ท่านคิรัวร์จะไปไหนงั้นรึครับ
เสียงเรียบๆของโกโต้พูดขึ้นมา
คิรัวร์:ฉันจำได้ว่า ถ้าอยู่ในตัวเขตของโซลดิ๊กส์ ก็ไม่ห้ามนิ คราวนี้มายุ่งอะไร
คิรัวร์ตอบเเบบค่อนข้างไม่ให้เกียรติกลับไป เเต่โกโต้กับไม่ตอบ เเต่เหล่มองฉันเเทน
คิรัวร์เลยหันขวับมาหาฉัน แล้วหันกับไปหาโกโต้
คิรัวร์:ยัยนี่ไม่ต้องเป็นห่วงหริอก ฉันดูเเลได้ หลบไปได้เเล้ว
โกโต้หลบทางให้ฉันกับคิรัวร์เดินต่อไป...
จนเดินออกจากคฤหาสต์เข้ามาในป่า...
ถามอย่างเดียว จะ ไป ไหน
ชิเนะ:คิรัวร์จะไปไหน?
คิรัวร์:....ฝึก.
ฝึกเหรอ?
#@÷×=_^$/^&:":,£₩₩£^$#!$/^;,
@_@
ในหัวฉันคิดมั่วตั้วไปหมดเลยเเฮะ@_@
ตึกๆ
เราค่อยๆเดิน เดินๆ เดินมาเเล้ว10นาที
คิรัวร์เร่งฝีเท้า เหมือนจุดหมายใกล้ถึงเเล้ว
.....ประตู?
ประคูบานเบอเริ่มที่เตอตอนที่มาถึงที่นี่ เเล้วก็ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ข้ามป่า เอ่อ..สวนของคฤหาสต์นี่ไป คิรัวร์ใช้มือทั้งสองข้างดันประตูบานใหญ่ๆ ออกไป จนเปิดออก
เเสงสว่างจากโลกภายนอกสาดส่องมา อยู่ในนั้นเหมือนมุมอับชื้น ปราศจากเเสงเเดด ไม่สงสัยเเล้ว ว่าทำำมถึงขาวทั้งตระกูล
เมื่อออกมาประตูปิดเข้าไปอย่างเเรง คิรัวร์นำมือข้างขวาไปสัมผัสกับประตู เหมือนที่จับของเเล้วเห็นผีไงงั้น
คิรัวร์:นี่ไงประตูที่เธอต้องเปิดให้ได้ชั้นหนึ่ง☺
ห๊ะ!! เนี่ยน่ะ
สูงลิบเลย( °•°)
ชิเนัะ:บานใหญ่ขนาดนี้ ไม่ไหวหรอกฉันน่ะ
คิรัวร์:ทำไมล่ะยังไม่ลองซักหน่อย
หืม.... เเกเห็นขนาดประตูม้ายยย
ชิเนัะ:เเล้วเมื่อกี้ที่นายเปิดได้กี่ชั้น?
คิรัวร์:ห้า☺
ห้า!!! บ้าไปแล้ว
ให้ต่ายเถอะ...โรบิ้น...
.
.
....
.
.
รอตอนหน้าน่ะ
เม้นด้วยน่ะ อย่าลืมโหวตล่ะ เป็นกำลังใจกัน^^
ในที่สุดคิรัวร์ก็ออกมาจากห้องน้ำซักทีพร้อมใส่ชุดเรียบร้อย ฉันล่ะกลั๊ว กลัวว่าจะเป็นตากุ้งยิงถ้าผ้าขนหนูเขาหลุด เห็นดุ๊กดู๊ดุ๊กดู๋อะไรนั่น บรื๊อออ>//.,//< คิดเเล้วขนลุก...
...นี่ฉันคิดวิปริตอะไรเนี่ย--//--
..กลับมาๆ เลิกฟุ้งซ่านได้เเล้ว ป๊อกๆๆ//ตีหัวตัวเอง
คิรัวร์ที่เพิ่งออกมากำลังยืนงงอยู่ เนื่องจากฉันที่ยืนตีหัวตัวเองเรียกสติสตังค์กลับมา
.....ไม่เเน่ เค้าอาจคิดว่าฉันเป็นคนบ้าเเน่ๆT^T
คิรัวร์:เธอจะอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ถึงจะพอใจห๊า มานี่!!
อ้าว!? ตาฝาดเหรอ? คิรัวร์ยังยืนเป็นหมางงหน้าห้องน้ำอยู๋เลยนี่หว่าไปที่หน้าประตูเเล้ว โอ้ว เร็วมากก-{}-
ชิเนะ:เอ๋ อื้มๆ
คิรัวร์จับมือ>//< หรือลาก --^-- ฉันไปตามทางเดิน
เพิ่งรู้สึกได้เเฮะว่าคิรัวร์จะมือเย็นขนาดนี้ เป็นคนเลือดเย็นขนาดนั้นเลยเหริอเนี่ย สัมปัสจากมือก็พอรู้เเล้ว ว่าเขาไม่ใช่บุคคลธรรมดา°○°
ไอคฤหาสต์ปราสาทนี่ก็ใหญ่จ๊างง เดินขาบิดเเล้วเนี่ย
พรึ่บ~~
เอ็ะ !!โกโต้!!
โกโต้:ท่านคิรัวร์จะไปไหนงั้นรึครับ
เสียงเรียบๆของโกโต้พูดขึ้นมา
คิรัวร์:ฉันจำได้ว่า ถ้าอยู่ในตัวเขตของโซลดิ๊กส์ ก็ไม่ห้ามนิ คราวนี้มายุ่งอะไร
คิรัวร์ตอบเเบบค่อนข้างไม่ให้เกียรติกลับไป เเต่โกโต้กับไม่ตอบ เเต่เหล่มองฉันเเทน
คิรัวร์เลยหันขวับมาหาฉัน แล้วหันกับไปหาโกโต้
คิรัวร์:ยัยนี่ไม่ต้องเป็นห่วงหริอก ฉันดูเเลได้ หลบไปได้เเล้ว
โกโต้หลบทางให้ฉันกับคิรัวร์เดินต่อไป...
จนเดินออกจากคฤหาสต์เข้ามาในป่า...
ถามอย่างเดียว จะ ไป ไหน
ชิเนะ:คิรัวร์จะไปไหน?
คิรัวร์:....ฝึก.
ฝึกเหรอ?
#@÷×=_^$/^&:":,£₩₩£^$#!$/^;,
@_@
ในหัวฉันคิดมั่วตั้วไปหมดเลยเเฮะ@_@
ตึกๆ
เราค่อยๆเดิน เดินๆ เดินมาเเล้ว10นาที
คิรัวร์เร่งฝีเท้า เหมือนจุดหมายใกล้ถึงเเล้ว
.....ประตู?
ประคูบานเบอเริ่มที่เตอตอนที่มาถึงที่นี่ เเล้วก็ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ข้ามป่า เอ่อ..สวนของคฤหาสต์นี่ไป คิรัวร์ใช้มือทั้งสองข้างดันประตูบานใหญ่ๆ ออกไป จนเปิดออก
เเสงสว่างจากโลกภายนอกสาดส่องมา อยู่ในนั้นเหมือนมุมอับชื้น ปราศจากเเสงเเดด ไม่สงสัยเเล้ว ว่าทำำมถึงขาวทั้งตระกูล
เมื่อออกมาประตูปิดเข้าไปอย่างเเรง คิรัวร์นำมือข้างขวาไปสัมผัสกับประตู เหมือนที่จับของเเล้วเห็นผีไงงั้น
คิรัวร์:นี่ไงประตูที่เธอต้องเปิดให้ได้ชั้นหนึ่ง☺
ห๊ะ!! เนี่ยน่ะ
สูงลิบเลย( °•°)
ชิเนัะ:บานใหญ่ขนาดนี้ ไม่ไหวหรอกฉันน่ะ
คิรัวร์:ทำไมล่ะยังไม่ลองซักหน่อย
หืม.... เเกเห็นขนาดประตูม้ายยย
ชิเนัะ:เเล้วเมื่อกี้ที่นายเปิดได้กี่ชั้น?
คิรัวร์:ห้า☺
ห้า!!! บ้าไปแล้ว
ให้ต่ายเถอะ...โรบิ้น...
.
.
....
.
.
รอตอนหน้าน่ะ
เม้นด้วยน่ะ อย่าลืมโหวตล่ะ เป็นกำลังใจกัน^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
