รักวุ่นๆจับยัยตัวยุ่งมารับหัวใจ

5
ซวยซับซ้อน
                             
ฮ่าๆงั้นเหรอที่นี่ไม่ใช่สวรรค์หรอกเหรอ
 
ฉันหัวเราะแก้เก้อทันทีที่รู้ว่าตัวเองหน้าแตกยับเยิน และมองหน้า เทเรฟ บุคคลที่เฉลยให้ฉันได้ตาสว่างว่าที่นี่ไม่ใช่สวรรค์  ดูเขาสิ  พอรู้ว่าฉัน เพร้อว่าที่นี่คือสวรรรค์และถามคิดว่าเขาเป็นเทวดา เท่านั้นแหละก็หัวเราะ ออกมาในตอนแรกอย่างไม่ปิดบังถึงตอนนี้ จะหยุดไปแล้วก็เหอะแต่เขาก็ยังมองฉันแล้วอมยิ้มอยู่แบบนั้น
โว้ยย.....เขินนะ อย่ามองแบบนั้น มันยิ่งตอกย้ำความหน้าแตกของฉันเข้าไปใหญ่
อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้นล่ะว่าที่นี่คือสวรรค์
 
         เอ่อ..อาจะเป็นเพราะเรื่องที่ฉันหลงอยู่เมื่อคืนทำให้ ในตอนนั้นฉันคิดว่าฉันต้องตาย แน่ๆ แต่จู่ๆพอตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรเลย ฉันก็คิดได้อย่างเดียวว่า โอ้ นี่ฉันตายแล้วขึ้นสววรค์แล้วใช่มั้ยเนี่ย  เรื่องมันก็ประมาณนี้แหละ
( และส่วนหนึ่งเป็นเพราะนายด้วยแหละ ที่หล่อ เกินไปจนชวนเข้าใจผิด = คำพูดในใจที่ไม่สามารถเอ่ยได้)
ฮ่าๆ มันก็ไม่แปลกหรอกที่เธอคิดแบบนั้นเพราะคนที่จะรอดมาในสถานการณ์แบบนั้นแบบเธอมีน้อย มาก
เทเรฟ ยิ้มอย่างอ่อนโยน เหมือนกับว่าเขารู้และเข้าใจฉันโดยไม่ได้คิดว่าฉันบ้า  โอ้ยยย..ฉันอยากจะละลายเพราะความแสนดีของเขา นี่แหละเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ชวนให้ฉันคิดว่าที่นี่คือสวรรค์ เพราะเขาทั้ง น่าตาดีและแสนดีขนาดนี้ เหมือนเทพบุตรในนิยายที่ฉันคิดมาตลอดว่ายังไงก็ไม่มีจริง  คนแสนดีแบบนั้นต้องมีแต่ในนิยายเท่านั้น 
ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานชื่ออะไรเหรอครับ
ฉัน พราย์เค้กหรือว่า จะเรียกเค้กก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ 
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ   ชื่อน่ารักสมกับน่าตา จัง
O­_O
อึ้งสิค่ะ พราย์เค้กคนนี้ถึงกับอึ้ง อยู่มาเล่นชมตรงๆกันแบบนี้ ยังไม่ทันตั้งตัวเลย อ๊ายยย...เขินนน
ฮ่าๆ เค้กนี่ น่ารักดีนะแม้กระทั่ง   ตกใจยังน่ารักเลย
นี่ เทเรฟจะแกล้งให้ฉันเขินถึงไหนเนี่ย
ฮ่าๆ เค้กน่ารักจริงๆนะ
-////-(เขินมากมาย)
ฮ่าๆ ไม่แกล้ง เค้กแล้ว  ว่าแต่ เค้กอย่างรู้สึกสดชื่นกว่านี้มั้ยล่ะ
เอ๊ะ...อยากสิ ทำไงเหรอ
ออกไปเดินเล่น  ข้างนอกตอนนี้อากาศกำลังดีมากเลยนะรับรองว่าข้างนอกจะช่วยให้เค้กสดชื่นได้แน่นอน
อืม ก็ได้
ฉัน ยิ้มให้เทเรฟ ออกไปข้างนอก รับอากาศบริสุทธิ์ซักหน่อยดีกว่า แล้วค่อยสืบเสาะ ถามหาทางออกจากเขา
       การที่ฉันได้พบกับเทเรฟ เป็นอะไร มหัศจรรย์ที่สุด เหมือนสวรรค์ประทานเข้ามาให้เป็น...แฟน เอ้ย! เป็นคนช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่   เขาช่างเป็นคนที่แสนดีเป็น สุภาพบุรษ มีน้ำใจ แตกต่างกับ ไอ้คนใจดำ  ที่ทิ้งฉันไว้ในป่าอย่างไม่เหลียวแล  ถ้าจะเปรียบเทียบ เทเรฟ คือ ผืนฟ้า  เปี่ยมไปด้ยน้ำใจ พร้อมจะช่วยเหลือ ผู้อื่น ส่วน ไอ้คนใจดำ นั้นก็คือเหวลึก ที่มีแต่ความดำมืด เห็นแก่ตัวไร้น้ำใจ   เชอะ ..ทิ้งฉันไว้ แบบนั้น คอยดูเถอะ กรรมจะต้องตามสนองนายแน่นอน  ไม่แน่หลังจากที่เขาวิ่งหนี ฉันไปแล้วเขาอาจเดินสะดุด ก้อนหินหน้าทิ่มตอไม้ เสียโฉมไปแล้วก็ได้โฮะๆๆ ถ้าเป็นนั้นจริง คนที่จะคอยเยาะเย้ยอยู่เบื้องหลังก็คือนางเอกผู้น่ารักคนนี้เอง ว่าฮ่าๆๆๆ
ว้าว..อากาศดีจังเลย
แน่นอนที่นี่มีแต่ต้นไม้อากาศที่นี่จึงเป็นอากาศบริสุทธ์ชั้นหนึ่งเลยล่ะ
ทันทีที่ฉันก้าวออกจากประตูมาก็พบกับอากาศเย็นสบายที่เข้ามา กระทบผิว ต่างจากบ้านด้านในบ้านที่ดูจะมีอากาศอุ่นๆมากกว่า ด้านนอก  ด้านหน้าของบ้านเป็นแปลงดอกไม้เล็ก หลากสี  และมี สนามหน้าบ้าน หญ้าสีเขียวขจีที่ตรงกลางมีโต๊ะ  นอกจากนี้ ข้างๆบ้าน ยังมีบ้านอีกหลัง ที่ ดูใหญ่กว่าบ้านหลังนี้ เล็กน้อย และมีสองชั้นตัวบ้านถูกตกแต่งอย่างน่ารักที่ระเบียงชั้นสองของบ้านมี กระถางต้นไม้เล็กรายล้อมดูท่าเทเรฟจะเป็นคนรักต้นไม้น่าดู    ดูๆไปแล้วก็คล้ายๆกับบ้านเล็กในป่าใหญ่ในนิทานเลยก็ว่าได้ การออกมาสูดอากาศข้างนอกคงเป็นอะไรที่จริงที่ว่ามันจะทำให้ฉันสดชื่นขึ้นได้อย่างมหัศจรรย์    และอีกเรื่องที่  จริงอย่างที่เทเรฟว่าที่นี่มีแต่ต้นไม้  อากาศที่นี่จึงดู สะอาดบริสุทธิ์ กว่าที่อื่นๆด้านนอกที่ส่วนมาก มีแต่ควันรถ มลพิษต่างๆ ถ้าฉันได้เข้ามาในนี้แบบที่ไม่ต้องหลงเข้ามาและไม่ต้องเจอกับ คน ชั่วร้าย ฉันคงชอบที่นี่กว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่ๆ
เทเรฟคุณ อยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอ
อืม จะว่าอย่างงั้นก็ได้เรียก แบบเป็นกันเองก็ได้อายุเราคงไม่ห่างกันมาก ไม่ต้
องเรียกคุณก็ได้ มันชวนให้รู้สึกแก่นะ ฮ่าๆ
 ทำไม ถึงมาอยู่ที่นี้ล่ะ หรือว่านายเป็นคนสวนของที่นี่ ด้วย
ฮ่าๆ เค้กว่าไงล่ะ ถ้าเค้กว่าเหมือน ฉันเป็นคนสวนก็ได้
อ้าว ตกลงยังไงก็แน่  แต่เท่าที่ฉันดู นายไม่เหมือน ตนสวน เลยซักนิดตรงกันข้าม
ตรงกันข้ามยังไง
นายดูแบบว่า เป็นคุณชาย ไฮโซ ซะมากกว่า
ฮ่าๆ เค้กคิดแบบนั้นเหรอ
อืม ฉันอาจจะเพ้อเจ้อไปเองก็ได้ ฮ่าๆ แล้วความจริงเป็นยังไงกันแน่ล่ะ
ตอนนี้ฉันยังบอกเค้กไม่ได้หรอกนะ ว่า อะไรจริงอะไรไม่จริง ซักวัน เค้กจะได้รู้เอง
ฮ่าๆ นายทำดูเหมือนมันเป็นความลับสุดๆเลยล่ะ
^ _ ^
ยิ้มอีกแล้ว ยิ่ง เขายิ้มที่ไรโลกนี้ดูสว่างไสวโดยไม่ต้องพึ่งแสงอะไรเลย ฉันอยาก ให้เขาไปนั่งยิ้มจังเลยจะได้ประหยัดค่าไฟ เพราะแค่ยิ้มก็สว่างแล้ว 
 
                                                      ว่าแต่ เทเรฟ ฉันมีอะไรจะถามนาย หน่อยนะ
อืม ว่ามาเลย
นายรู้ทางออกไปจากที่นี่มั้ย
แน่นอน ที่นี่มีทางเข้าก็ย่อมมีทางออก
 เย้ๆ ในที่สุดความหวัง ของฉันก็จะเป็นจริงซักที  จะได้หลุดพ้นออกไปจากที่นี่ซักที
แล้วทางออก นั้นมันอยู่ที่ไหนล่ะ
มันอยู่ไกลจากที่นี่ไปไม่มาก มันเป็นทางค่อนข้างลับซักหน่อย คนอื่น ที่เข้ามาที่นี่จะหามันไม่เจอง่ายๆแน่ๆ
แน่นอน ฉันรับรู้ถึง ความลับที่สุดจะซับซ้อนของมันถ้ามันออกไปง่ายจริงป่านนี้ฉันคงกลับบ้านไป นอนดูทีวีแล้ว ใครมันช่างบ้าสร้างที่นี่แล้วสร้างทางออกที่โคตรจะหายากแบบนี้ไว้เนี่ย  ทำไมไม่รู้จัก มีป้ายบอกไว้ด้วยล่ะ ทางออก เดินตรงเลี้ยงขวา อะไรก็ว่าไป ไม่ใช่ต้อง เกือบตายเพราะมาติดอยู่ที่นี่
เฮ้อ...ฉันอยากจะบ้า คนที่สร้างที่นี่ทำไมถึงไม่รู้จักคิดเขียน ป้ายบอกทางออกไว้ด้วย จะได้ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนี้
ก็เพราะ ที่นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับคนโง่ที่เดินกหลงเข้ามาอย่าง เธอนะสิ
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงฉัน ไม่ใช่เสียงเทเรฟ ไม่ใช่เสียงนกแน่ แต่มันเป็นเสียงที่คุ้นหู ซึ่งมันก็คือ เสียงของ...
นายคนสวน
 นาย..มาอยู่ที่นี่ได้ไง
 ซวย....จริงๆฉันเพิ่งแช่งให้หมอนี่หน้าทิ่มตอไม้เสียโฉม ไปแต่ไหง มายืนกอด อก ทำหน้าหล่อ อยู่ตรงนี้ได้ไง
ทำไมฉันจะมาที่นี้ไม่ได้ล่ะ ก็ที่นี่มันบ้านฉัน
ว่าไงนะ
กรี๊ดดดดด..นางเอกกรีดร้องในใจ  อะไรมันจะซวยซับซวยซ้อนขนาดนี้  ป่านี้ก็กว้างซะขนาดนี้ทำไมต้องมาอาศัยอยู่ที่กันด้วยว่ะ ทำไม แกไปอาศัยตามต้นไม้ย่ะ หรือไม่ก็ไปอยู่ตามโพรงไม้ก็ได้จะมาอยู่ที่นี้ทำไมที่นี่มันที่สำหรับพระเอก กับ นางเอก เท่านั้น(  กล้าพูดเนอะ-_-) คนโฉด ไม่เกี่ยวย่ะ
หึๆ นึกว่าเธอจะตายไปแล้วซะอีกไม่น่าเชื่อว่า จะยังอุสาห์รอดมาได้
คนอย่างฉัน ไม่ตายง่ายๆหรอกตราบใดที่ยังออกไปจากที่นี่ไม่ได้ถ้าฉันจะตายก็ต้องลากนายไปด้วย
โห..นี่เธอคลั่งไคล้ฉันถึงขนาดนี้เลยหรือนี่ คิดจะเอาฉันไปอยู่ด้วย แม้กระทั่งตอนตาย
ไม่ใช่ย่ะ  ฉันไม่ได้พิศวาส นายซักนิดเดียว
เหรอ แต่ เมื่อกี้ เธอยังพูดอยู่เลยนี่ว่าจะ ถ้าตายก็จะลากฉันไปด้วยนั้นแสดงว่าเธอขาดฉันไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
โว้ยย...นายมัน หลงตัวเอง บ้า   น่ารังเกียจ
เหรอ ยัยเพี้ยน ยิ่งด่าฉันแสดงว่าคลั่งฉันมากล่ะสิ
กรี๊ดดด.. ไอ้บ้านี่ คนอะไร หลงตัวเองได้ไร้สติขนาดนี้
ไม่ใช่ย่ะ
นั้นแน่ใช่แน่ๆ
ไม่ๆ
ใช่ๆๆ
ไม่ๆๆๆๆ
ใช่ๆๆๆๆๆๆ
ม่ายยยยยยยยยยยยย
ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หยุด !
เสียง บุคคลที่สามเอ่ยขึ้นขัด สงครามน้ำลาย หลังจากที่ถูกลืมไปว่าเขายังมีตัวตนอยู่ เทเรฟปาดเหงื่อนปนกับน้ำลายของ ฉันกับอีตาคนสวนออกจากใบหน้าหล่อๆของเขา ก่อนจะเอ่ยถาม
แสดงว่า สองคนรู้จักกันแล้วใช่มั้ย
ไม่/ไม่
เหอะๆ เอางี้ฉันจะขอเป็นคนกลางในการแนะนำ  อย่างเป็นทางการให้ก็แล้วกัน
เทเรฟยิ้ม สีหน้าเขาดูดีขึ้น หลังจากที่ เหตุการณ์สงบลง และผายมือมาทางฉัน
นี่   พรายย์  เค้ก 
นั้นชื่อคนเหรอนั้น
ชิ้ง
สงคราม ประสาท ทางสายตายกำลังเริ่มขึ้น
 -_-*** (นั้นปากเหรอย่ะชื่อฉันออกจะเพราะ)
^ _ ^ (ทำไม ก็มันแปลกเนี่ย ยัยเพี้ยนชื่อแปลก 55+)
-_-*** (เทเรฟ= หยุดได้แล้ว)
U _U /U_U   เข้าใจแล้ว)
และผายมือไปทาง อีตาคนสวน
ส่วน นี่คือ   อาร์ซีน
เชอะ ที่แท้ ชื่อ  อาร์ซีน  ตกลง ว่าอีตา คนสวน มีชื่อกับเขาด้วยเหรอ ชื่อตัวเองก็แปลก มาว่าชื่อฉัน คอยดูเถอะ
 อีตาอาร์ซีน ฉันจะไม่ปล่อยให้นายมีความสุขได้แน่ๆตราบใดที่ฉันยังออกไปจากที่นี่ไม่ได้นายก็ต้องไม่มีความสุขไปด้วย ชดใช้กรรมที่นายทิ้งฉันไว้ในป่า