คู่แสบสุดบ๊อง...ต้องคำสาปรัก

ตอนที่ 2
ความเข้าใจผิด
 
วันนี้ฉันจะไปเดทกับมาร์ชที่สวนสนุก ที่จริงเป็นเดทแรกของฉัน เพราะฉะนั้นต้องทำให้มีความสุขที่สุด ฉันเลือกชุดอย่างพิถีพิถัน และแล้วก็ได้มาสองชุด
เอาล่ะ ชุดไหนดี...
ชุดแรก เป็นเสื้อคอกว้างสีส้ม กระโปรงสีดำ รองเท้าส้นตึกรัดข้อเท้า ชุดที่สองเป็นเสื้อแขนกุดสีขาว มีเสื้อคลุมสีเหลือง กางเกงยีนส์สีดำขาม้า ร้องเท้าส้นตึกสีดำยาวถึงหัวเข่า
คิดภาพดู... อืม เอาชุดไหนดีหว่า... และแล้วโชคก็ช่วยฉัน
กิ๊งก่อง~
ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู เย้ ยัยชมพู! เพื่อนรักฉันเอง
“ฉันเลือกชุดไม่ได้ เธอมาช่วยเลือกหน่อยสิ”
ฉันใส่น้ำเสียงขอร้องลงไป พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ เพื่อน้ำเสียงจะได้สมจริงยิ่งขึ้น
“หา!! อีกแล้วเหรอ!! ฉันอุตส่าห์มาหานะ”
เสียงไม่อยากเชื่อของชมพูวิ่งผ่านตามสายลมมาแหวกหูฉันแล้วก็ทะลวงเข้าไป โอ๊ย~ แสบแก้วหู!
“น่านะ ช่วยหน่อย ก็ฉันจะไปเดทกับมาร์ชอ่ะ”
ที่หมอนั่นได้ชื่อมาร์ชก็เพราะเกิดเดือนมีนาคม ช่างเป็นเหตุผลที่ดีจริงๆ
“ก็ได้ อย่าลืมจ่ายค่าจ้างด้วยล่ะ ทุกทีเลย~”
เย้~!! มีจะช่วยเลือกชุดให้~ เธอเป็นคนที่มีรสนิยมสูงมาก แถมเป็นลูกเศรษฐีอีกด้วย
 
 “ให้ตายสิเธอ ไหน เอาชุดมาดูซิ”
พู ชื่อจริงชื่อชมพู สาวสวยไฮโซ สวยมากถึงขนาดมีแฟนคลับ น่าอิจฉา~ พูมีผมสีน้ำตาลทอง เป็นลูกครึ่ง เสียงของเธอเพราะมาก นี่ก็ยิ่งน่าอิจฉา~TT^TT ชมพูกับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน
ฉันเคยเจอพี่ชายของพู ชื่อดั๊ด เท่มาก~!! แต่น่าเสียดายที่แต่งงานแล้ว แต่งกับสาวสวยที่เป็นนางแบบ  หนังสือพิมพ์ลงข่าวอยู่บ่อยๆ ว่าเป็นคู่รักไฟแรง
“พูจ๋า~ ขอบใจที่มานะ”
ฉันกระโดดกอดคอเธอ แหม~ มีเพื่อนเป็นน้องสาวของนางแบบน่ะยืดนา ถึงคนที่เป็นนางแบบจะเป็นผู้หญิงที่พี่ดั๊ดแต่งงานด้วยก็เหอะ อยากเป็นมั่งจัง แต่หุ่นฉันคงไม่ไหวล่ะ
“รู้แล้ว งานฉันเยอะมากนะ เธอยังจะเรียกมาอีก”
ยัยพูเบ้หน้ามาทางฉัน
“พู ระหว่างสองชุดนี้ เธอเลือกชุดไหน”
ฉันยื่นชุดให้เธอ ชมพูทำหน้าเหมือนครุ่นคิด แต่แล้วใบหน้าก็ยิ้มแฉ่งออกมา หุหุ ตัดสินใจได้แล้วอ่ะดิ
“อืม ฉันเลือกชุดนี้นะ”
พูส่งชุดที่เป็นเสื้อแขนกุดสีขาว มีเสื้อคลุมสีเหลือง กางเกงยีนส์สีดำขาม้า ร้องเท้าส้นตึกสีดำยาวถึงหัวเข่ามาให้ สมกับเป็นเพื่อนรู้ใจ ยัยนี่ใจตรงกับฉันเป๊ะเลย
“ขอบใจจ้ะ”
ฉันกระโดดกอดเธออีกที ชมพูตกใจถึงกับกรี๊ดลั่นบ้าน แค่กอดนี่ก็ไม่ได้รึไงนะ จริงสิ ยัยพูเคยบอกว่าห้ามกอดมันต่อหน้าที่สาธารณะนี่เนอะ สงสัยกลัวคนอื่นจะคิดว่าเป็นพวกวาย อิๆ ยัยนี่ขี้อายชะมัดเล้ย ฉันมองดูนาฬิกา เวลาบอกว่าเหลืออีกสามชั่วโมงก็จะถึงเวลาที่นัดไว้กับมาร์ช
 
สามชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันมายืนโด่อยู่หน้าทางเข้าสวนสนุก คอยืดยาวเพื่อหามาร์ชจากกลุ่มคนที่เบียดอัดกันแน่นอยู่หน้าทางเข้า อย่างกับมดเลยว่ะ ปัญหาก็คือ จะเจอมั้ยเนี่ย...
“มิมิ~”
อ๊ะ เสียงหนึ่งดังขึ้น ฉันจำเสียงนี้ได้ เป็นเสียงของกบตัวหนึ่งที่ฉันไม่อยากจะได้ยิน~!!!TTOTT ศัตรูตัวร้ายกาจตลอดกาลของฉัน เราสองคนเป็นคู่อริกันมาตั้งแต่ประถม พอขึ้นมัธยม มันก็เข้าโรงเรียนเดียวกับฉันอีก ยังไม่วาย พอเข้าไฮสคูล ก็ดันโรงเรียนเดียวกันอีกนั่นแหละ ยัยริง ลูกสาวเศรษฐี!
“อ๊บๆ”
(ฉันได้ยินเป็นอย่างนี้)
“สะ...สวัสดีลิง เอ๊ย ริง... แหะๆ”
“มิมิมาทำอะไรเหรอ”
ริงทำหน้าสงสัยแต่ภายในแฝงไปด้วยความชั่วร้าย หน็อย~ ยัยเด็กใจแตก!! สีหน้าดูถูกของเธอน่ะ หัดเก็บให้มิดหน่อยสิยะ!!
“แล้วเธอล่ะ”
“ฉันมากับแฟน”
เอาเข้าไป ยืดกันเข้าไป ฉันมองไปทางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ยัยลิง ผู้ชายคนหนึ่ง สูง เท่ หล่อ กำลังยืนเก๊กอยู่ หน้าเหมือนกบเลยอ่ะ~ หล่อก็จริง แต่สู้มาร์ชไม่ได้ โฮะๆๆ สมแล้วที่เป็นยัยกบ มีแฟนก็ต้องเป็นกบเหมือนกัน ฮ่าๆ
“ฉันก็มากับแฟน”
ฉันยืดมั่ง
“ไหนล่ะ”
“ยังไม่มา เดี๋ยวก็มา”
ยัยลิงหน้ากบยิ้มแบบมีเลศนัย เฮ้ๆ เธอยิ้มอะไรน่ะ ยิ้มแบบกบน่ะมันไม่สวยหรอกนะ
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
ยัยกบเดินควงหนุ่มหน้ากบจากไป เชอะ ไปๆ ได้ซะที ฉันถอนหายใจและยืนรอคอยต่อไป ว่าแต่ ฉันมาคอยอะไรล่ะ... อ้อ มาร์ช ใช่แล้ว ทำไมมาร์ชยังไม่มาอีกล่ะเนี่ย~!!
 
“นายไปไหน!!”
“เธอนั่นแหละ ฉันคอยตั้งสองชั่วโมง”
วันรุ่งขึ้น เจอหน้าปุ๊บก็เปิดฉากการด่าใส่กันอย่างไม่หยุด เพราะว่าทุกวันอาทิตย์ เราสองคนก็จะนัดเจอกันที่สยามพารากอนและวันนี้ก็เป็นวันอาทิตย์
“ฉันก็ยืนคอยตั้งสามชั่วโมง”
ฉันชนะ โฮะๆ เอ...นี่ไม่ใช่เวลามายืดอกภูมิใจที่ลำบากกว่านา เมื่อวานยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ยืนคอยจนยัยกบกลับ ยัยนั่นหัวเราะเยาะใหญ่ นายต้องชดใช้!!
“อ้าว แล้วทำไม”
มาร์ชทำหน้างง มีอะไรน่างงงั้นเรอะไอ้หนุ่ม! อืม...แต่คิดดูดีๆ จริงด้วย! ถ้าคอยด้วยกันทั้งคู่แล้วหมายความว่าไง...?
“นายคอยตรงไหน”
“ประตูทางเข้าไง”
ฉันก็คอยตรงประตูทางเข้า แล้วไม่เจอกันได้ไง แต่เมื่อวานคนเยอะจะตายไปไม่เจอก็ไม่แปลกหรอก
เฮือก!
จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ระ...หรือว่า...
“ประตูด้านไหน”
“ตะวันออก”
จ๊ากกก!! ฉันไปยืนคอยผิดด้าน~!! ดันไปยืนหน้าประตูทางเข้าด้านตะวันตก มาร์ชนัดที่ด้านตะวันออกนี่นา ฉันรีบขอโทษมาร์ชเป็นการใหญ่
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฉันไปคอยผิดด้าน”
“เธอนี่ละเมอรึไง”
เขาถอนหายใจ โธ่ อย่ามาถอนหายใจแถวนี้สิ มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนทำอะไรผิดเป็นการใหญ่ ทำให้ฉันรู้สึกสมเพชเวทนาตัวเอง คนผิดไปแล้ว ยกโทษให้หน่อยไม่ได้รึไงยะ~!!
“ถ้าไม่พอใจก็เลิกกันเลย!”
อุ๊แม่เจ้า นี่ฉันพูดอะไรออกไป!!
“ดี!”
มาร์ชชักสีหน้าก่อนที่จะเดินจากไป กลับมาก่อน~!! มาร์ชจ๋า~!! ฉันพูดผิด~!! ข้าน้อยผิดไปแล้ววว!!! ฉันคิดทั้งหมดในใจ เขาไม่เดินกลับมา ทำไม!!! จริงสิ ฉันไม่ได้มีโทรจิตนี่หว่า หมอนั่นถึงจะมารู้ความคิดของฉันได้ ฉันเดินคอตกกลับบ้าน เศร้า~
 
“กลับมาแล้วค่ะ...”
“ปีศาจ!!”
เปิดประตูเข้าบ้านมาก็เจอน้องตะโกนใส่หน้าว่าปีศาจทุกวัน ฉันจะกลายเป็นปีศาจจริงๆ แล้วนะ ตะโกนใส่หน้าทุกครั้งที่เข้าบ้านว่าเป็นปีศาจทำไมเนี่ย ขนาดเคยเดินออกจากบ้านไปยืนหน้าบ้านสองนาที เข้ามาอีกทีมันก็ตะโกนใส่
“ตะโกนใส่หน้าพี่ว่าปีศาจทำไม”
เคยถามมันอย่างนี้ รู้มั้ยว่าตอบว่ายังไง
“ก็พี่ขี้เหร่เหมือนปีศาจไง~”
เออ ขอบใจ น้องชายอายุสิบขวบ ชื่อลิตเติ้ล เพราะตัวเล็ก เป็นตัวกวนประสาทฉันประจำบ้าน
“ขี้เหร่ไม่เหมือนน้องสาวอย่างฉัน ฮิๆ”
น้องสาวแสนสวยรวยขี้ปากของฉันเอง ยัยมุมุ อายุสิบเก้า ห่างกันปีเดียว แต่นิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิง
“ขี้เหร่อะไรกัน”
เฮ้อ~ บ้านสงบสุขมันหายไปไหนนะ ทุกคนถึงได้มาว่าฉันเนี่ย
 
หลายวันต่อมา ฉันก็โทรไปง้อมาร์ชให้มาเจอกัน
“ว่าไง”
ยังโมโหอยู่อีกเหรอ...
“ฉันขอโทษนะ ตอนนั้นพูดผิดไป”
“ก็ได้ แล้วมีอะไรอีก”
“ไปเดทกันใหม่นะ ที่เดิม คราวนี้จะไปไม่ผิดอีกแล้ว”
“งั้นฉันชวนเพื่อนไปด้วยนะ”
เฮ้ย! มีใครที่ไหนเขาเอาเพื่อนไปเดทด้วยบ้าง! อีตาบ้า โง่รึไงเนี่ย
“ได้! ฉันชวนด้วย!!”
เอาแล้วไง นิสัยไม่ยอมแพ้ของฉัน ฮือๆ เศร้าเหลือเกิน ทำไมไอ้นิสัยเสียๆ แบบนี้ถึงได้ออกอาการเวลาสำคัญด้วยนะ
และแล้วก็ตกลงว่าจะไปเดท โดยที่มาร์ชก็จะชวนเพื่อนไป และฉันก็จะชวนเพื่อนไป คิดๆ ดูแล้ว มันเดทยังไงฟะ...?
 
คืนนั้น ฉันโทรไปชวนพูให้ไปด้วย เธอก็ปฏิเสธ แต่ฉันก็รบเร้าเซ้าซี้ซะจนทำให้เธอตกลงจนได้ หุๆ นี่คือพลังของสาวสวยน่ารักอย่างฉัน เฮ้อ~ อยากทำให้มาร์ชหึงเล่นจัง อิๆ นิสัยเลวของฉันมันผุดขึ้นมาอีกแล้ว จริงสิ!
“น้า ขอร้องล่ะมุมุ ช่วยพี่สาวที่สุดแสนจะน่ารักคนนี้หน่อยสิ! เธอมีเพื่อนหล่อๆ เยอะไม่ใช่เหรอ ขอยืมมาเป็นแฟนฉันสักวันเถอะนะ”
“อี๋~ แหวะ พี่สาวแสนขี้เหร่สิไม่ว่า เดี๋ยวเพื่อนฉันเขาจะตายเพราะอยู่ใกล้พี่น่ะสิ”
เฮ้ๆ จะมากไปมั้งแล้วไอ้เด็ก
“ได้โปรด~”
ฉันลงไปนั่งคุกเข่าขอร้อง น่าอนาถตัวเองจังเลยฟ่ะ เป็นพี่ต้องมาคุกเข่าขอร้องน้อง
“เสียใจย่ะ เรื่องอะไรฉันต้องไปช่วยพี่ด้วย”
มุมุทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินหนีหายไป ฮึ่ย! ไอ้เด็กเวร! เดี๋ยวโดนถีบเลย อย่างนี้ต้องไปขอร้องพี่ดั๊ดดีกว่า หุๆ พอตัดสินใจแล้วก็รีบกดโทรหาพูทันที
“ไม่ด้าย!! ยังไงก็ไม่ได้ เธอจะให้พี่ดั๊ดไปทำแกล้งเป็นแฟนเธอเนี่ยนะ!!!”
ใช่แล้น ฮิๆ รับรองว่ามาร์ชต้องหึงแน่
“ได้ป่ะ นะๆ”
“เสียใจย่ะ แค่นี้นะ”
อะจ๊ากกกกก!!!!!!! แม้แต่ยัยชมพูยังไม่ช่วย ฉันอยากให้มาร์ชหึงนี่นา อยากรู้ว่าเขาชอบฉันจริงรึเปล่านี่!!! ยัยพวกนี้ไม่มีใครยอมช่วยเล้ย~~~~!!!!!!!!!!