คู่แสบสุดบ๊อง...ต้องคำสาปรัก

            แสงสาดส่องยามเช้า เช้ามากซะจนกลายเป็นเวลาสายผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังวิ่งตรงไปยังภัตตาคารอาหารอิตาลีสุดหรู


            มิมิวิ่งก้มหน้าหอบด้วยความเหนื่อยและตื่นเต้น  เธอหยุดพักเหนื่อยเมื่อถึงจุดหมายก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาพบกับชายหนุ่มตัวสูง เขากำลังมองหน้าเธอโดยที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า


            “รีบขนาดนั้นเชียว”


            ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น เขายังคงมอง ใบหน้าเรียวเล็กของหญิงสาวตรงหน้า


            “ก็มาร์ชนัดฉันมาที่ภัตตาคารหรูขนาดนี้ไม่รีบก็บ้าแล้วล่ะย่ะ แล้วมีเรื่องอะไรล่ะ"มิมิพูดตอบชายหนุ่มผู้อยู่เบื้องหน้าหรือมาร์ชโดยที่น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่าไม่พอใจ


            “เข้าไปข้างในก่อนเถอะ” มาร์ชตอบพร้อมกับยิ้มให้มิมิ และการกระทำนี้เอง ที่ทำให้แก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เขาถึงกับหัวเราะเล็กๆ ให้กับความน่ารักของเธอ


            ทั้งสองคนเดินเข้าไปข้างใน ภายในหรูหรากว่าภายนอกจนน่าตกใจ อย่างนี้สินะ เขาถึงว่ากันว่าให้ดูภายในมากกว่าภายนอก


            ทั้งคู่นั่งลงตรงที่นั่งซึ่งมาร์ชจองเอาไว้ มิมิยังคงสงสัยว่าเขานัดเธอ มาที่นี่ทำไม หลังจากคบกันเป็นเพื่อนถึงสิบเอ็ดปี ทำให้เธออดคิดไม่ได้้ว่า การนัดคราวนี้ต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่


            “มิมิ... ฉัน...มีเรื่องจะพูดกับเธอ”มาร์ชเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง มิมิรอฟัง


            “เธอ...”เขาตะกุกตะกักพร้อมกับควานหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะ แต่สายตา ยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของมิมิ


            “คะ...?”


            “เธอ...คือว่า”


            มือของเขาไม่หยุดนิ่ง และแล้วก็เจอช้อนมาร์ชหยิบขึ้นมาหักเล่น ทันทีจนมิมิสังเกตเห็น นี่คงเป็นอาการของคนที่ตื่นเต้นหรือถูกกดดันหนักๆ สินะ


            “มีอะไรเหรอ”


            ใบหน้าของมิมิเริ่มเป็นสีชมพู เพราะความอายต่อการกระทำของ เขาหรือเปล่านะ


            “ขอ...”


            ตึกตัก ตึกตัก!


            หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ


            “ขอยืมเงินหน่อยสิ! >O<”


            เงียบกันไปพักใหญ่ มิมิรู้สึกสบายใจขึ้นแต่ก็แฝงไว้ด้วยความผิดหวัง เธอคาดหวังว่ามาร์ชจะพูดคำอื่น


            “งะ...เงิน”


            “ใช่ เฮ้อ~! พูดได้ซะที มันต้องใช้ความกล้ามากเลยนะ ฉันพยายามมาตั้งนาน ^-^”มาร์ชถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่


            “นายนัดมาทานอาหารที่ภัตตาคารเพื่อจะขอยืมเงินเนี่ยนะ!!” มิมิเริ่มใส่อารมณ์ในน้ำเสียงการขอยืมเงินเพื่อนนี่ต้องใช้ความพยายามขนาดไหนกันเชียว


            “ชะ...ใช่ มีอะไรเหรอ”


            “รู้สึกมันจะเวอร์ไปหน่อยนะ!!”


            “แล้วไงล่ะ! ฉันก็เอาใจเธอเพื่อที่เธอจะได้ตอบตกลงไงเล่า!”


            ผึง!


            เส้นความอดทนของมิมิได้ขาดสะบั้น เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
           

            “มีใครที่ไหนเขาพามากินอาหารภัตตาคารหรูเลิศอลังการ เพื่อจะขอยืมเงินกันบ้าง!!”


            “มีเดะ!! ก็ฉันคนหนึ่งแล้วไง!!”


            ทั้งคู่ตะโกนใส่กันไปใส่กันมาจนทำให้ลูกค้าคนอื่นๆ หันมามอง ว่าเกิดอะไรขึ้น


            ครืด~


            มิมิลุกขึ้น เธอต้องการจะกลับบ้าน


            “ฉันก็นึกว่านายจะมาขอเป็นแฟน!!”


            ครืด~


            มาร์ชลุกขึ้นบ้าง เขาตกใจกับคำว่าแฟนที่หลุดออกมาจากปาก ของเธอก่อนที่จะเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวเนื่องจากเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอตะโกนใส่เขา


            “แฟน!!! ใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย!!”


            “นายจะเป็นแฟนกับฉันมั้ย!!”


            “เออ!!”


            ทั้งคู่เดินออกจากร้าน จากนั้นก็เดินหนีกันไปคนละทิศ ในที่สุด ก็ตกลงกันได้ว่าจะเป็นแฟนกัน ช่างเป็นการขอเป็นแฟนที่พิลึกพิลั่นซะจริง มิมิคิดขึ้นระหว่างทางที่กลับบ้าน


----------------------------------------------------



Vote + Comment ด้วยนะจ๊ะ