The Undead ฝ่าวิกฤติฝูงนรกซอมบี้

“ฉัวะ” เสียงมีดตวัดไปมาใส่สัตว์นรกตัวแล้วตัวเล่า การดิ้นรนที่จะมีชีวิตรอดต่อไปเพื่อกลับไปตามที่สัญญากับเพื่อนคนสำคัญ

“แฮ่กๆ โถ่เว้ยมาไม่หยุดไม่หย่อนเลย” เสียงภูมิตะโกนออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย การต่อสู้ในสภาพนั้นแทบไม่มีหนทางชนะได้เลยเมื่อมีแค่ภูมิคนเดียว ซอกต้นไม้ที่ภูมิอยู่ซึ่งเป็นทางตันก็ค่อยๆแคบลงเรื่อยเพราะการฟันแต่ละครั้งต้องถอยไปทุกครึ่งก้าวจนเกือบสุดกำแพงแล้วตอนนี้ถ้านับที่ภูมิฟันไปยังไม่ถึงครึ่งของพวกมันเลย

“เราได้เปรียบเรื่องการเคลื่อนไหวก็จริง แต่จำนวนพวกมันปิดช่องที่เราจะเคลื่อนไหวไปหมดเลย ทำยังไงดีนะ แก้วก็ไม่มีแล้ว” ภูมิบ่นพึมพัมด้วยเสียงที่สั่นเพราะความกลัว น้ำตาเริ่มเอ่อออกมาทางเบ้าตาแล้ว “พวกแตมป์คงปลอดภัยแล้วสินะ”

“ตึบ” เสียงเท้าชนกับกำแพงด้านหลังซึ่งเป็นทางตันแล้วตอนนี้ภูมิไม่เหลือทางที่จะไปต่ออีกแล้ว

“จบจริงๆแหะ ไม่ไหวแล้วล่ะ ฮ่าๆ” ภูมิหัวเราะออกมาเมื่อรู้ชะตากรรมของตนเอง

“พี่ภูมิ!!!!!!!!!!” น็อตที่วิ่งนำมาใช้ไม้ตวัดใส่สัตว์นรกตัวแรก สแตมป์ที่สิ่งตามมาใช้ดาบเคาะกับพื้นให้เกิดเสียงเพื่อดึงความสนใจของพวกมัน พวกมันที่กำลังสนใจภูมิอยู่จึงสนใจมาที่น็อตกับสแตมป์แทน “ฉัวะๆๆๆๆ” เสียงมีดของสแตมป์ตวัดไปที่สัตว์นรกพวกนั้นเพียงแปปเดียวทั้งสองคนนั้นจัดการไปได้หลายตัว ภูมิที่กำลัง งง กับเหตุการณ์ก็เริ่มรู้สึกตัวจับมีดแล้วยืนขึ้น

“ชอบยุ่งไม่เข้าเรื่องสะจริงเลย อุตส่าห์จะเก็บไว้จัดการทีเดียวเยอะๆสะหน่อย” ภูมิพูดออกมาแล้ววิ่งไปที่พวกมันทันที มีดของภูมิถูกตวัดออกไปอย่างสวยงามอีกครั้ง การใช้มีดหรือดาบของภูมิกับสแตมป์นั้นต่างกันไปตามลักษณะนิสัยของทั้ง 2 คนสแตมป์จะเป็นแนวบู๊แหลกตามแนวเด็กช่างแต่ภูมิจะเป็นการใช้ดาบเป็นจังหวะพยายามให้ปลิดชีพอีกฝ่ายได้ในครั้งเดียว

“เหอะ จะตายอยู่แล้วยังจะมาพูดให้ดูเท่ห์อีก” สแตมป์พูดขึ้นมา

“คนที่กำลังจะตายแล้วรอดมาได้นี่ น่าดีใจชะมัดเลยว่ะ” ภูมิเอ่ยอีกครั้งในขณะที่ฟันพวกมันอย่างไม่สนใจใคร น็อตเองก็ไม่น้อยหน้าใครเมื่อกระหน่ำฟาดพวกมันอย่างไม่ยั้งเหมือนกัน

หลังจากที่ทุกคนช่วยกันเคลียร์ทาง ฝูงสัตว์นรกค่อยๆซาลงจนเหลือไม่ถึง 10

“เอาล่ะ พวกเราปล่อยไว้เท่านี้แหละกลับกันเถอะ” ภูมิบอกกับทุกคน

“ทำไมล่ะพี่ จัดการให้หมดไปเลยก็ได้นี่หน่า” น็อตแย้งขึ้น

“นั่นดิทำไมวะ” สแตมป์แย้งอีกคน

“เรายังไม่รู้จำนวนที่แน่นอนของพวกมันเมื่อกี้พวกเราเสียงดังกันพอสมควรเลยใช่ไหมล่ะ

ตอนที่กูอยู่คนเดียวพวกมันเข้ามาเรื่อยๆถ้านับจริงๆคงเกิน 100 เพราะงั้นอย่าใช้แรงโดยเปล่าประโยชน์ อีกอย่างตอนนี้ทุกคนเหนื่อยกันมากแล้วล่ะถ้าพวกมันเข้ามาเป็น 100 คงไม่ไหวหรอกมีแต่จะตายหมู่เท่านั้นแหละ” ภูมิอธิบายให้น็อตและสแตมป์เข้าใจ

“โอเค งั้นพวกเรารีบกลับกันเหอะ” สแตมป์พูดขึ้น

“จะว่าไปยังไม่ได้พูดเลยแหะ” ภูมิมองทั้ง 2 คนแล้วพูดขึ้นมา

“อะไรวะ???”สแตมป์ถามขึ้น

“ขอบใจนะทั้ง 2 คน ขอบใจจริงๆ นึกว่าต้องตายสะแล้ว” ภูมิร้องไห้ก้มหัวให้ทั้งคู่

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ ที่พี่ทำก็เพื่อพวกผมนี่” น็อตปลอบภูมิที่กำลังร้องไห้

“เอาน่าอย่าคิดมากเลยเรื่องเล็กๆ” สแตมป์ก็พูดขึ้นอีก

“งั้นพวกเราไปกันเหอะ” ภูมิพูดแล้ววิ่งออกไปพร้อมกับน็อตและสแตมป์ ทุกคนตัวมอมแมมเปื้อนเลือดเต็มไปหมดแต่ก็ยังยิ้มเหมือนตอนที่เล่นด้วยกันสมัยเด็กๆ

“เมื่อก่อนกูเคยคิดนะว่า เพื่อนอ่ะ คือคนที่คอยอยู่ข้างๆเวลาไม่มีใครแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้กูว่าไม่ใช่แล้วล่ะ” จู่ๆภูมิก็พูดขึ้นในขณะที่วิ่งกลับไปที่บ้าน

“แล้วเป็นยังไงวะ” สแตมป์ถามขึ้นมา

“เพื่อนคือคนที่ยอมสละทุกอย่างเพื่อเพื่อนได้ไง” ภูมิตอบแล้วยิ้ม

“อ่าวงั้นผมทำไงอ่ะ ผมเป็นน้องอ่ะไม่ใช่เพื่อน” น็อตถามแนวตลกขึ้นมา

“มึงก็ไปตายสะเลยดิเอามะ” สแตมป์ตอบไปแบบนั้น ทั้ง 3 คนหัวเราะออกมาหลังจากที่ไม่ได้หัวเราะเลยตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น เมื่อวิ่งใกล้ถึงบ้านภูมิเหลือบไปเห็นศพหนึงที่ถูกทุบจนเละแต่ถ้าดูจากขนาดตัว เสื้อผ้า ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นใคร ภูมิมองไปหาน็อตที่กำลังวิ่งแล้วพูดขึ้น

“โต ขึ้นแล้วนะน็อต ไม่แปลกใจที่มึงออกมาช่วยกูเลยนะ” ภูมิขำหลังจากพูดจบ

“อะไรหรอพี่” น็อตงงกับสิ่งที่ภูมิพูด

“เปล่าไม่มีอะไรหรอกรีบวิ่งเถอะ” ภูมิตอบแบบส่งๆไป เมื่อกำลังจะถึงทางเลี้ยวภูมิหันกลับไปมองที่ประตูหมู่บ้านก็เห็นฝูงสัตว์นรกพวกนั้นกำลลังเดินเข้ามาที่ซากศพพวกมันจำนวนถ้าคาดคะเนคงไม่ต่ำกว่า 40 แน่ๆ แล้วดูทีท่าว่าจะยังไม่หมดด้วย เมื่อมาถึงบ้านปอที่รออยู่ก็เปิดประตูรับพวกเราทุกคนที่อยู่ที่บ้านดูเหมือนจะอึ้ง งง กับสภาพพวกเรากันหมด แต่ที่งงที่สุดคงเป็น ภูมิที่รอดกลับมาจริงๆ

“พี่ภูมิกลับมาจริงๆหรอเนี่ย” ออมเอ่ยถามขึ้น

“อ่านอีนี่ แช่งกูอีก” ภูมิตอบแบบตลกๆตามประสาพี่น้องที่สนิทกัน ทุกคนต่างหัวเราะออกมา

“พี่น็อต เป็นไรหรือเปล่า” เมย์ถามน็อตที่สภาพเลือดเต็มตัวไม่ต่างจากภูมิกับแตมป์

“ไม่เป็นไรหรอก ได้พี่แตมป์กับพี่ภูมิ ช่วยไว้หลายช็อตอยู่น่ะ” น็อตตอบ

“มึงน่าจะตายๆไปนะน็อต โลกจะได้สงบสุข” ออมพูดขึ้น

“เดี๋ยวกูถีบมึงไปให้พวกมันกินเล่นดีไหมเนี่ย” น็อตมองออมแบบเอือมๆ

“เอาล่ะ พวกเราไปล้างเลือดกันก่อนเถอะ แล้วปอเรื่องที่ให้เช็คเป็นไงบ้าง” ภูมิถามปอ

“อ๋อเช็คแล้วพี่ ทีวี โทรศัพท์ อินเทอร์เน็ตปกติดีพี่” ปอตอบ

“อ๋อ งั้นแสดงว่าเหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดทั่วโลก หรือทั่วประเทศสินะถ้าให้เดาคงไม่มีข่าวเรื่องนี้เลยใช่ไหม???” ภูมิถามอีก

“ใช่พี่ๆ รู้ได้ไงอ่ะ??” ปอยิ่ง งง เข้าไปอีก

“เค้าคงไม่อยากให้คนแตกตื่น แล้วก็คงคิดว่าสถานการณ์ควบคุมได้น่ะ” ภูมิพูดไป

ทุกคนเงียบมองหน้ากันเพราะไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงกันต่อไปอีกออกไปข้างนอกก็กลัวว่าจะไม่รอด

“เอาเป็นว่าพวกโทรศัพท์หรืออะไรนั่นเรายังไม่ต้องสนใจหรอก เราจะใช้มันต่อเมื่อออกไปจากที่นี่ เพราะตอนนี้พี่มีแผนใหม่อยากให้ทุกคนลองฟังดูน่ะ” ภูมิพูดให้ทุกคนมีความหวังขึ้นมา

“แผนไรวะภูมิ” สแตมป์ถามขึ้นอีก

“นั่นดิพี่ ตอนนี้ยังมีอะไรที่พวกเราทำได้อีกหรอ” น็อตก็ด้วย

“ผมว่าเราอยู่ที่นี่ไปก่อนเหอะพี่ อย่าพึ่งทำอะไรเลย” ปอแย้งขึ้นมาอีก

ส่วนออมกับเมย์ไม่พูดอะไรเพราะเหมือนจะอยากลองฟังก่อนเพราะรู้ถึงพูดไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น

“เอาน่าลองฟังก่อนละกัน แผนที่ว่าก็คือ” ภูมิถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้ว จึงเริ่มอธิบาย…