The Undead ฝ่าวิกฤติฝูงนรกซอมบี้

น็อตเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่อย่างๆช้าโดยไม่สนเลยว่าจะมีพวกมันตัวอื่นอยู่หรือเปล่าเมย์เองก็เดินตามหลังน็อตไปติดๆ

 

“ระวังตัวด้วยนะพี่น็อต…” เมย์เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง

 

“อื้อ น้องเมย์แหละอย่าห่างพี่นะ” น็อตตอบ

 

เมื่อเดินเข้ามาจนเกือบถึง ห่างจากผู้เป็นแม่เพียงไม่ถึง 4 เมตร น็อตมองผู้เป็นแม่ด้วยความเศร้าสร้อย

 

“ขอโทษนะแม่ ที่ผมปล่อยให้แม่เป็นแบบนี้ แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะ เพราะผมจะทำให้แม่สบายแล้วขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะแม่ ผมจะไม่ลืมบุญคุณแม่เลยตลอดชีวิต แล้วผมจะมีชีวิตอยู่แทนส่วนของแม่นะ ลาก่อนนะครับ…”

 

พอน็อตพูดจบก็วิ่งเข้าไปตวัดไม้ที่มือขวาไปอย่างแรง

 

“ผัวะ” ไม้ถูกฟาดไปที่หัวของสัตว์นรกตัวนั้น

 

อย่างแรง น็อตฟาดไปอย่างไม่ยั้งมือ ฟาดไปหลายต่อหลายที ทั้งน้ำตาด้วยความคิดว่า

 

“นี่ไม่ใช่แม่!!!!” และยังตะโกนออกมาทั้งน้ำตาตลอดเวลาที่ฟาดไป

 

“ผมขอโทษษษษษษ!!”

 

เมย์ที่ยืนดูทำได้เพียงเงียบแล้วคิดถึงตัวเองเท่านั้นเพราะพี่ของตนก็ได้กลายเป็นพวกมันไปแล้วถ้าทุกคนเจอเข้าก็ต้องจัดการแบบนี้ไม่มีทางลังเล เมย์ซึ่งเป็นคนเข้มแข็งอยู่แล้วจึงทำใจได้อย่างรวดเร็ว พลางเดินไปหาน็อตกำลังฟาดไม้แบบไม่ยั้ง

 

“พอเถอะพี่น็อต มันจบแล้วล่ะ” เมย์พูดแล้วจับไหล่น็อตเบาๆ

 

“ฮือๆ ทำไมวะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” น็อตร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ พร้อมปาดน้ำตาอีกครั้งก่อนก้มลงไปที่ศพของแม่ น็อตก้มลงกราบไปที่ศพของแม่และกอดโดยไม่มีท่าทีรังเกลียดเลย

 

สักพักก็ยืนขึ้นแล้วพูดออกมา

 

“น้องเมย์พี่ตัดสินใจแล้ว ถ้าพี่ภูมิกลับมาพี่จะให้เค้าสอนใช้ดาบให้ พี่จะฆ่ามันให้หมดทุกตัวจากนี้ไปจะไม่มีการปราณีกับไอ้สัตว์นรกพวกนี้อีกแล้ว พี่จะฆ่ามัน!!”

 

หน้าตาที่จิงจังบวกกับความแค้นที่น็อตมีให้สัตว์นรกพวกนี้ทำให้เมย์ถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ได้แค่เงียบแล้วมองน็อตที่มีท่าทางแค้นใจมากเท่านั้น

 

“พวกเราต้องมีชีวิตรอดให้ได้เท่านั้นสินะค๊ะ” เมย์เอ่ยออกมาถามน็อต

 

“ใช่แล้วล่ะพวกเราแบกรับชีวิตของคนที่ตายไปไว้ด้วย เพราะงั้นเราจะตายไม่ได้” น็อตตอบ

 

“เอาล่ะไปกันเถอะน้องเมย์ พี่แตมป์คงรอนานแล้วล่ะ” แล้วน็อตกับเมย์ก็ออกวิ่งไปอีกครั้ง

 

กลับมาที่ภูมิ

 

“โถ่เว้ย!!! ฆ่าเท่าไรก็ไม่หมดสะที ถ้าเป็นแบบนี้มีดคงหักก่อนแน่ๆเอายังไงดีวะ ?”

 

ภูมิบ่นออกไปแบบนั้นแล้ววิ่งไปทางซอกต้นไม้ทันทีที่วิ่งไปถึงภูมิก็สวนกับแมวดำตัวหนึ่ง

 

ที่กระโจนออกมาจากต้นไม้

 

“เมี๊ยววว!!!!” แมวดำกระโจนไปที่พวกมันแต่พวกมันทำให้เบนความสนใจทั้งหมดไปที่แมวตัวนั้นในจังหวะนี้ภูมิใช้โอกาสเข้าไปหลบในซอกต้นไม้นั่น

 

“จริงอยู่ที่ถ้าใช้แก้วก็จะเบนความสนใจจากพวกมันได้แต่ก็ได้ไม่ถึง 2 นาทีด้วยซ้ำ ทำยังไงดีนะ?”

 

ภูมิยังคงคิดหาวิธีการที่จะกลับไปรวมกับพวกสแตมป์อยู่ แต่ในขณะท่ภูมิกำลังขยับตัวแก้วใบสุดท้ายที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็หล่นออกมาที่พื้น

 

“เพล้ง!!!!” แก้วแตกลงสู่พื้นแน่นอนภูมิรู้ตัวทันทีว่าพวกมันต้องเข้ามาแน่แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อพวกมันกรูกันเข้ามาในที่ที่ภูมิอยู่จนหมดถ้านับรวมกันคงมากกว่า 50 ตัวด้วยสิ่จึงไม่มีหนทางรอดเลยภูมิลดมีดลงแบบหมดกำลังใจแล้ว

 

"จบแล้วสินะเรา มาได้แค่นี้แหะที่เหลือฝากด้วยนะทุกคน” ภูมิสิ้นหวังแล้วพึมพัมออกมาพลางหลับตาลงเตรียมพร้อมที่จะตาย แต่มีเสียงหนึงเด้งเข้ามาในหัว

 

“คนเป็นหมอน่ะ ต่อให้คนอื่นตายหรือตัวเองหมดหนทางยังไงก็จะตายไม่ได้นะ นั่นแหละคือหมอ”

 

เป็นเสียงที่คุ้นเคยของภูมิเมื่อนานมาแล้วแต่จำไม่ได้ว่าเจ้าของเสียงเป็นใครและมาจากไหน

 

ภูมิลืมตาขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปฟันตัวแรกทันที

 

“ยังไงก็ต้องกลับไปให้ได้ !!!!”

 

เมื่อน็อตและเมย์กลับมาถึงปอและสแตมป์ก็เปิดประตูให้อย่างรวดเร็ว

 

“กูว่าแล้วล่ะว่ามึงต้องกลับมา” สแตมป์ยิ้มให้น็อต

 

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะพี่ ตอนนี้เราต้องรีบแล้ว!!!” น็อตท่าทางตื่นมาก

 

“รีบไปไหนวะ มึงยังจะไปไหนอีก ?” สแตมป์ยิ่ง งง เมื่อเห็นท่าทางของน็อต

 

“ออกไปช่วยพี่ภูมิ ผมเชื่อว่ายังไงเค้าต้องไม่ตายพี่ ไปตอนนี้ยังทันมันยังผ่านไปไม่นาน”

 

น็อตออกปากแบบนั้นทำเอาทุกคน งง กันเป็นแถบเพราะไม่มีใครคิดว่าภูมิจะรอดหรอก

 

“หึ มึงนี่นะ โตขึ้นอีกนิดแล้วนะน็อต” สแตมป์ยิ้มหลับตาให้น็อต

 

“แต่มันอยู่นอกแผนพี่ภูมิ ผมกลัวทุกอย่างมันจะผิดพลาดอะดิพี่ ?”ปอแย้งขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแผน

 

แต่น็อตกับสแตมป์ก็รีบหยิบอาวุธแล้วหันหลังให้ปอแล้วพูดโดยไม่หันกลับมา

 

“ถ้าทำตามกฎทุกอย่าง ก็ไม่ใช่เด็กช่างดิวะ” สแตมป์พูดออกมา

 

“พี่ภูมิยังเปลี่ยนแผนได้ ทำไมเราจะเปลี่ยนไม่ได้วะปอ” น็อตแย้งขึ้นอีก

 

“ออมกับเมย์อยู่ที่นี่นะ ส่วนปอมึงก็อยู่ดูทั้ง 2 คนเดียวถืออาวุธไว้ตลอดนะ” สแตมป์สั่งปอไว้

 

“พี่จะไปกันจริงๆหรือพี่น็อต โอกาสที่พี่ภูมิรอดมันน้อยมากนะ” เมย์พูด้วยความเป็นห่วง

 

“ถึงจะน้อยนิดก็อยากจะลองเสี่ยงกับมัน ถ้าได้มามันก็คุ้มกับความเสี่ยงจริงไหมล่ะ ?”สแตมป์พูดขึ้น

 

“ไปเอาคำพูดพี่ภูมิมาอีกละพี่แตมป์ ฮ่าๆ” น็อตล้อสแตมป์

 

“โห่ ไอ้ภูมิอ่ะเอาคำพูดกูไป” สแตมป์ด่าสวนกลับมา แล้วน็อตก็หันไปที่น้องเมย์พูดขึ้น

 

“ไม่ต้องห่วงขนาดนั้นหรอกเมย์” น็อตยิ้มให้เมย์อีกครั้ง

 

“อะไร ไม่ได้ห่วงสะหน่อย!!!!” เมย์แย้งขึ้นมาทันที ทำให้น็อตยิ้มขึ้นอีกครั้งก่อนหันหลังไป

 

“ไปกันเหอะน็อตปะ ไปพาไอ้ตัวปัญหากลับมา” สแตมป์พูดกับน็อตแล้วเดินออกไปเปิดประตู

 

แล้วทั้งคู่ก็วิ่งออกไปทันที …

 

 

 

ขอโทษที่ทิ้งช่วงไว้ยาวนานมาก พอดีคนเขียนติดธุระ 5555 กลับมาสนุกต่อกันเลย