The Undead ฝ่าวิกฤติฝูงนรกซอมบี้

คมเขี้ยวของมันวิ่งตรงดิ่งมาที่เมย์ “ฉัวะ!!!!!!!”

เลือดกระเซ็นออกมาเต็มหน้าเมย์เต็มไปหมดแล้วหัวของสัตว์เดรัจฉานนั่นก็ค่อยๆหลุดออกตามรอยฟันของดาบมีดที่บั่นลงคอไป

 

“เกือบไม่ทันแล้วไหมล่ะ” เสียงที่คุ้นหูพูดออกมาอย่างตกใจ

 

“พี่น็อต!!!” เมย์เอ่ยออกมา

 

น็อตหยิบมีดของสแตมป์ที่ทำหล่นไว้เพื่อวิ่งตรงมาช่วยเมย์ได้อย่างฉิวเฉียด

 

“เป็นไรไหมเมย์ โดนมันทำไรหรือเปล่า ?” น็อตถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะพี่น็อต”

 

“พี่แตมป์เป็นไรไหมพี่ อย่าวิ่งแบบนั้นดิ” น็อตมองหน้าสแตมป์พร้อมพูดพลางสั่งสอน

 

“โทษทีว่ะ คิดอะไรอยู่นิดหน่อย” สแตมป์ตอบแบบรู้สึกผิด

 

“แล้วพี่ภูมิล่ะพี่แตมป์ ?”

 

“…” ไม่ใช่แค่สแตมป์แต่ทุกคนเงียบกันหมด

 

“แล้วพี่ภูมิล่ะพี่!!!” น็อตถามย้ำออกมา

 

“เดี๋ยวมันก็ตามมา ไม่ต้องห่วงหรอกรีบกลับกันเถอะ” สแตมป์ยิ้มแล้วพูดออกมาแบบนั้นน็อตมองสแตมป์และก้มลงพื้นพร้อมพยักหน้าแล้ววิ่งนำทุกคนไป

 

“แล้วมึงมาได้ไง ไอ้ปอล่ะ ?” สแตมป์ถามขึ้น

 

“มันรออยู่ที่บ้านพี่ภูมิอ่ะ รอเปิดประตูให้พวกเรา”

 

“แล้วมึงออกมาทำไม ทำไมไม่อยู่กับมันในบ้านวะ ?”

 

“พี่ภูมิเขาบอกผมไว้ก่อนออกมาว่า ถ้าเกิดได้ยินเสียงแก้วแตก 2 ครั้งให้ผมหยิบอาวุธแล้วออกมาเพราะนั่นหมายถึงการเปลี่ยนแผนอีกครั้งอ่ะครับ” น็อตอธิบายให้สแตมป์เข้าใจ

 

“อ๋อนี่สินะ เหตุผลที่ให้เอาแก้วออกมา 2 ใบ ถึงจะไม่เจอพวกไอ้ออมแต่ถ้าเกิดฉุกเฉินก็จะให้เราพกแก้ว 2 ใบอยู่ดีสินะ” สแตมป์บ่นอุบอิบคนเดียว

 

“เอาล่ะจะถึงแล้วพวกเรารีบ…” เสียงพูดถูกตัดบทพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่หยุดชะงักลงเมื่อเห็นเงาคนกำลังตรงเข้ามาหาพวกสแตมป์อย่างช้าๆ ทั้งหมดหยุดดูอยู่สักพักน็อตเดินนำขึ้นไปก้าวหนึ่งแล้วพูดขึ้น

 

“แม่…แม่ปลอดภัยใช่ไหมเป็นไรหรือเปล่าแม่ ? "

 

น็อตถามผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นห่วงแล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปทันที แต่เมื่อแสงจันทร์สาดส่องมากคนถึงกับตัวสั่นทันทีสแตมป์ดึงน็อตที่กำลังเดินไปกลับมาด้วยความแรงจนน็อตสะดุ้ง

 

“น็อตแม่มึงแปลกๆนะ ดูดีดีดิ” สแตมป์แย้งขึ้นมาหลังจากเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด

 

และท่าทางไร้ความรู้สึกของแม่น็อตใบหน้านั้นเหมือนครั้งพี่เอ๋หรือพวกมันตัวอื่นๆที่เห็นสแตมป์รีบหยิบมีดในมือน็อตออกมาถือและเตรียม น็อตซึ่งกำลังช็อคกับภาพที่เห็นบ่นพึมพัม

 

“ไม่จริงใช่ไหม นี่มันไม่จริงใช่ไหม แม่… ”

 

“นั่นไม่ใช่แม่มึงแล้วน็อต ดูดิ เราต้องรีบจัดการนะเว้ยไม่งั้นถ้ามันทำไรเสียงดังมันจะดึงพวกมันมา”

 

สแตมป์ตะคอกใส่น็อตที่ยืนช็อคอยู่ ทั้งออมและเมย์ต่างรู้ว่านี่คือสถานการณ์ที่เลวร้ายทั้งคู่ทำได้เพียงยืนมองน็อตและสแตมป์เถียงกัน

 

“จะเป็นยังไงก็ช่าง แต่นั่นคือแม่ผม ผมไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรแม่ผมได้” น็อตพูดด้วยเสียงที่เย็นยะเยือกใส่สแตมป์

 

“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะเว้ยน็อต ถ้าเราพลาดแค่นิดเดียวพวกเราจะตายกันหมด” สแตมป์ยังคงตะคอก

 

“แล้วยังไงล่ะพี่ ยังทุกคนก็ตายกันไปหมดแล้ว พวกเราไปไหนก็ไม่รอดอยู่ดีตายๆไปก็ไม่เห็นเป็นไร” น็อตตอบกลับมา

 

“ผัวะ!!"สแตมป์ต่อยเข้าที่หน้าน็อตอย่างแรงจนน็อตล้อมไป

 

“ทำไมมึงถึงคิดแบบนี้วะ มึงคิดว่าทุกคนทำไปเพื่ออะไรวะ มึงดูหน้าทุกคนดิมีใครอยากตายไหมทุกคนเค้าต้องดิ้นรนให้มีชีวิตรอดไม่ใช่แค่มึงหรอกแต่ทุกคนต้องสูญเสียเหมือนกัน มึงคิดว่ากูรู้สึกยังไงที่ไม่สามารถรู้ได้วะว่าครอบครัวกูเป็นยังไงบ้าง ถ้ามึงอยากตายก็ตายไปคนเดียว แม่มึงตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้วคนที่รู้ดีคือตัวมึงนะเว้ย!!" สแตมป์ตะคอกใส่น็อตอย่างแรงเพื่อให้น็อตรู้สึกตัว น็อตได้ฟังก็ลุกขึ้นมาหันหลังให้สแตมป์แล้วมองไปทางแม่ของตนพลางพูดขึ้น

 

“งั้นผมจะตายให้พี่ดูแล้วกัน ยังไงสะทุกคนก็ต้องตาย ผมรู้ว่าพี่ก็รู้ว่ายังไงพี่ภูมิก็ไม่รอดหรอกถ้าพวกพี่อยากดิ้นรนกันต่อก็เชิญ อ่อแล้วถ้าเกิดว่าผมเกิดเป็นพวกมันแล้วช่วยมาฆ่าผมด้วยนะ”

 

“ไปกันเถอะพวกเรา ปล่อยมันไว้นี่แหละ” สแตมป์พูดขึ้นพร้อมเดินออกจากตรงนั้นไปออมวิ่งตามไปติดๆกัน แต่เมย์กลับนิ่งไม่เลือกที่จะตามไป

 

“มัวทำอะไรอยู่น่ะเมย์รีบมาสิ” ออมเรียกเมย์ที่ยืนนิ่งอยู่

 

“ไม่ล่ะค่ะพี่ออม หนูจะอยู่กับพี่น็อตตรงนี้แหละพวกพี่ไปกันเถอะนะ” เมย์ตอบมาแบบนั้น

 

สแตมป์ทำได้เพียงพาออมไปต่อโดยทิ้งทั้งคู่ไว้แบบนั้น

 

“ทำไมพี่ทำแบบนี้ล่ะพี่แตมป์ ทำไมถึงทิ้งทุกคนไว้แบบนั้น” ออมถามกลับมาทั้งน้ำตา

 

“ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะรอพวกนั้นอยู่ที่บ้าน” สแตมป์หันมายิ้มให้ออมแล้วตอบ

 

“รอ?? หมายความว่าไงหรอ” ออมงงกับคำพูดของสแตมป์

 

“คำพูดของไอ้น็อตน่ะคือคนที่เตรียมใจจะตาย ถ้ามันมีสมองพอมันจะเลือกที่จะกลับมา”

 

“งั้นหรอ งั้นหน้าที่เราคือ รอ ใช่ไหมพี่แตมป์ ?”

 

“อื้อ นั่นแหละคือหน้าที่เรา” ทั้งสองคนวิ่งกลับไปที่บ้านโดยมีปอรออยู่

 

“พรึ่บบบ” ปอเปิดประตูออกมารับทั้งคู่ทันที

 

กลับมาที่น็อตซึ่งอยู่กับเมย์

 

“นี่น้องเมย์ทำไมไม่หนีไปล่ะ ?” น็อตถามเมย์ที่ยืนอยู่ข้างกัน

 

“ก็ตอนนี้หนูคงไม่เหลือใครแล้วล่ะ พี่เอ๋ก็เป็นพวกมันไปแล้วด้วย” น้องเมย์ตอบ

 

“นั่นสินะ นี่ถ้าเป็นน้องเมย์จะทำยังไงหรอ จะเลือกทางไหน???”

 

“หนูก็ไม่รู้หรอกว่าควรเลือกทางไหนแต่ทุกคนเสียสละเพื่อที่จะให้มีชีวิตอยู่ทั้งนั้นพี่น็อตเลือกที่จะตายจริงๆหรอ??”

 

“อื้อ แม่พี่ก็ตายไปแล้วพี่ก็คงไม่เหลือใครแล้วล่ะถ้าตายก็จะตื่นจากฝันร้ายนี่สะที”

 

“ถ้างั้น พี่ภูมิเสียสละไปเพื่ออะไรหรอพี่น็อต ?” น็อตถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินคำถามนี้

 

“พี่ภูมิ เค้าฝากหนูกับพี่ออมไว้กับพวกพี่แสดงว่าเค้าต้องไว้ใจพวกพี่มาก พี่จะทำลายความไว้ใจนั่นหรอ หนูรู้ว่าโอกาสที่พี่ภูมิจะรอดน่ะมันยาก แต่ที่เค้าเสียสละไปน่ะเพื่อให้ทุกคนมีชีวิตรอดไม่ใช่หรอ พี่น็อต…” น็อตอึ้งกับคำพูดพวกนั้นของเมย์

 

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะได้ยินจากปากเราน่ะ” น็อตยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเดินไปหยิบไม้ที่ถืออกมาจากบ้านในตอนแรก

 

“นี่เมย์ พี่ว่านะเราน่ะไม่ใช่ไม่เหลือใครหรอก” น็อตมองหน้าเมย์แล้วพูดขึ้น

 

“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะพี่น็อต ?” เมย์ทำหน้า งงๆ

 

“ก็เรายังมีพี่ไง แน่นอนพี่เองก็มีเรา เพราะงั้นเราทั้งคู่น่ะไม่ใช่ไม่เหลือใครหรอกนะ”

 

น็อตพูดออกไปพลางยิ้มแบบดีใจไปที่เมย์ เมย์เองก็อมยิ้มหน้าแดงในสิ่งที่น็อตพูดออกมา

 

“เอ้ย ไม่ใช่นะ อย่าเข้าใจผิดที่หมายถึงคือ พวกเรายังมีทุกคนไง เอ่อ ก็แบบ เอ่อ พวกพี่แตมป์ไรงี้ไง”

 

น็อตรีบแก้ต่างด้วยอาการที่หน้าแดง เขินอาย ทันที

 

“คิกๆ พี่น็อตนี่ยังเหมือนตอนสมัยเด็กๆอยู่เลยนะ” เมย์หัวเราะออกมา แล้วน็อตก็เงยหน้าขึ้นพร้อมถอนหายใจหนึ่งครั้ง

 

“เอาล่ะ ไปทำให้มันจบๆแล้วรีบตามพวกพี่แตมป์ไปกันเถอะนะ” น็อตพูดแล้วถือไม้ตรงดิ่งเข้าไป…