The Undead ฝ่าวิกฤติฝูงนรกซอมบี้

   เมื่อเดินมาที่บรรไดสแตมป์จะวิ่งขึ้นไปทันทีแต่ภูมิกลับดึงแขนแล้วทำสัญญาณมือบอกให้เงียบๆ ภูมิค่อยๆก้าวขึ้นไปก่อนอย่างช้าๆเมื่อขึ้นไปถึงข้างบนก็เจอตู้ใบใหญ่สีน้ำตาลที่ล้มลงมานอนกับพื้นลักษณะหน้าคว่ำลงเหมือนมีใครจงใจทำให้มันล้มภูมิกับสแตมป์จึงยกตู้ขึ้นเพื่อจะเปิดมันออก

“หนักจังวะ กุจำได้ว่ามีแต่เสื้อผ้ากูนะในนี้อ่ะ ?”สแตมป์ร้องออกมาทั้งแบบนั้น

“อาจจะรวมกับขยะที่ไม่เอาลงไปทิ้งก้ได้ ฮ่าๆๆ” ภูมิพูดพลางหัวเราะ

“กูเอาลงไปทิ้งหมดแล้วเว้ยยย”

หลังจากที่ทั้งคู่ยกตู่ตั้งเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่กำลังจะเปิดภูมิอาสาเป็นคนเปิดโดยให้สแตมป์คอยถือไม้เพื่อระวังเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

“พรึ่บบ” ภูมิเปิดประตูออกแล้วถอยออกมาตั้งหลักทันทีแต่ภาพที่เห็นกลับทำให้ทั้งคู่วางไม้ เมื่อเห็นผู้หญิงสองคนนั่งกอดกันเกลียวด้วยความกลัวสุดขีด

“ไอ้ออม!!!” สแตมป์ตะโกนดังลั่นเหมือนดีใจอะไรสักอย่าง

“น้องเมย์หรอ ?” ภูมิถามตามมาติดๆ

“เป็นไรไหมออม เกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ?” สแตมป์ยิงคำถามใส่ออมที่กำลังช็อคแบบเป็นชุดโดยไม่ได้มองหน้าน้องสาวเลยสักนิด ออมกับสแตมป์เป็นพี่น้องกันถึงจะเป็นแค่ญาติแต่ก็มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วยังเป็นเพื่อนสนิทรุ่นเดียวกันของน็อตและปอด้วย

“พอแล้วน่าแตมป์ออมมันไม่ไหวแล้วดูมันด้วยดิ” ภูมิดึงสแตมป์ออกแล้วตัดบททันที

“จริงด้วย ขอโทษนะออม” สแตมป์พูดออกมาทันทีเมื่อเห็นหน้าน้องสาว

ส่วนอีกคนชื่อเมย์ เป็นเด็กบ้านตรงข้ามแล้วยังเป็นน้องพี่เอ๋ที่สนิทกับภูมิอีกด้วย ภูมิคิดในใจ

“แล้วทำไมน้องเมย์ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะทั้งที่พี่เอ๋ก็เป็นแบบนั้นไปแล้วแต่น้องเมย์กลับรอดออกมาได้งั้นหรอ แถมยังมาอยู่บ้านของไอ้แตมป์อีก แล้วยังมาอยู่กับไอ้ออมเนี่ยนะ แล้วคนในหมู่บ้านคนอื่นๆล่ะ ทุกคนหายไปไหนกันหมดทำไมให้เด็กสองคนนี้มาอยู่ที่นี่ ?” แต่ความคิดก็ต้องชะงักเมื่อเมย์ที่ยังพอมีสติพูดขึ้น

“ถึงจะมีคนที่รอดออกไปได้แล้ว แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็ตายกันหมด” เมย์พูดทั้งน้ำตาด้วยความกลัว ส่วนออมยังคงนั่งเงียบ  

“เพลียะ” ภูมิดีดหน้าผากเมย์เสียงดังจนเมย์เอามือกุมหน้าผาก

“เดี๋ยวพร้อมแล้วค่อยเล่าก็ได้ อีกอย่างที่นี่ไม่เหมาะเท่าไหร่นะ ไว้กลับไปบ้านพี่แล้วค่อยว่ากัน น็อตกับปอก็รออยู่พวกเราอยู่กันเยอะๆ จะได้ช่วยกันคิดไง” ภูมิพูดแล้วยิ้มออกมา เมื่อเมย์เห็นแบบนั้นจึงปาดน้ำตาและหยุดร้อง

“พี่น็อตก็อยู่หรอ ?”เมย์ถามขึ้น

“อื้อ มีอะไรหรอ ?” ภูมิตอบแล้วถามกลับไป เมย์ทำหน้าแดงแล้วส่ายหัว

“ไม่มีอะไรค่ะพี่ภูมิ”

ภูมิหันกลับมาที่สแตมป์แล้วคิดถึงเรื่องที่ว่าทำไมเราถึงมาที่นี่กัน

“แตมป์ไปเอามีดมาได้แล้วล่ะ พวกเราจะกลับกันแล้ว”

แตมป์จึงวิ่งไปหยิบมีดที่อยุ่ใกล้ๆกับตู้นั่น แต่มันถูกเก็บไว้อย่างมิดชิดในกล่องสีดำที่ดูเรียบเนียนแล้วสแตมป์ก็เปิดกล่องหยิบมีดออกมา มันเป็นมีดยาวหรือคือ มีดสปาต้านั่นเอง ความยาวของใบมีดประมาน 20 นิ้วหนาประมาน 4 มิล และมีด้ามจับสีดำใบมีดก็เป็นสีดำเงาเคลือบมาอย่างดี

“เหมาะมือดีแหะ”ภูมิพูดขึ้นมา

“เคยใช้ไหมวะภูมิ ?” สแตมป์ถามขึ้นมา

“เออ ถึงจะไม่เคยฟันคนจิงๆแต่ก็เคยเรียนการใช้ดาบมาพอสมควรแหละ แล้วล่ะ” ภูมิมองหน้าแล้วถามกลับไป”

“เหอะ อย่าดูถูกเด็กช่างนะเว้ยยย” แสตมป์ตอบกลับมาแบบมั่นใจสุดๆ ภูมิเห็นดังนั้นจึงยิ้ม

“ออมกับเมย์ อยู่หลังพวกพี่ไว้นะ ออมอยู่กับไอ้แตมป์ส่วนเมย์อยู่กับพี่โอเคนะ” ทั้งออมทั้งเมย์ไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้ารับ แน่นอนว่าคงไม่มีใครอยากออกไปเจอพวกสัตว์นรกพวกนั้นหรอก

สีหน้าของทั้งสองคนก็บอกแบบนั้น

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ พี่กับไอ้แตมป์ไม่ปล่อยให้มันทำไรได้หรอก จิงปะแตมป์ ?” ภูมิพูดขึ้นให้กำลังใจน้องทั้งสองคนทั้งที่ตัวเองก็กลัวจนตัวสั่น

“แหม่ ตัวสั่นเลยนะพ่อคุณ” สแตมป์แซวภูมิขึ้นมา

“ตื่นเต้นเว้ย นั่นแหละไม่รู้สึกอะไรแล้วหรือไง หรือความรู้สึกมันด้านชาเหมือนหน้าไปหมดแล้ว ฮ่าๆ” สแตมป์มองหน้าภูมิแล้วยิ้ม

ตอนนี้ทั้ง 4 คนอยู่ตรงประตูแล้ว แต่เมื่อส่องไปดูทางหน้าต่างก็ต้องเปลี่ยนแฟนทันทีเมื่อมีพวกมันอยู่ถึงจะไม่เยอะเท่าตอนแรกแต่ก็เป็นจำนวนที่ไม่สามารถปกป้องคนไปด้วยแล้วจะฝ่าไปได้เลยเพราะแค่จะไปคนเดียวก็เต็มกลืนแล้วในแผนเราแค่จะมาเอามีดเฉยๆแต่กลับมาเจอ 2 คนนี้แผนจึงผิดเพี้ยนไป

"แตมป์กูฝากน้องเมย์ด้วยได้ปะ รับไว้ 2 คนไหวไหม ?" ภูมิพูดแต่ตายังมองที่หน้าต่างอยู่

“ทำไมวะ จะทำไรอีกอ่ะ ?” สแตมป์ทำหน้า งงๆ

“จะดึงพวกมันไปตรงซอกต้นไม้หน้าหมู่บ้านน่ะ”

“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยวะ ก็ฝ่าไปด้วยกันดิ ?” สแตมป์แย้งขึ้นมา

“ไม่ได้หรอกเราจะเสียงไม่ได้ แบบนั้นแน่นอนกว่าเร็วเถอะไม่มีเวลาแล้วน้องเมย์กับออมพกแก้วไว้คนละใบนะ”

“ทำไมอะพี่ภูมิ พกไว้ทำไม ?” ออมถามกลับมา

“เดี๋ยวไอ้แตมป์ก็บอกเองแหละเอาล่ะไปล่ะนะ” ภูมิไปที่ประตู

“พรึ่บบบบ” เสียงเปิดประตูออกภูมิวิ่งนำออกไปแล้วปาแก้วใบแรกไปทางหน้าหมู่บ้านซึ่งเป็นคนละทางกับบ้านของภูมิแน่นอนว่าพวกมันเดินตามเสียงแก้วไปแต่ยังมีพวกที่ไม่ตามอยู่หลังๆด้วย

“ฉัวะ!!!” ภูมิฟันดาบลงไปที่คอของพวกมันตัวนึงแล้ววิ่งไปทางหน้าหมู่บ้าน

สแตมป์วิ่งตามออกมาแล้วหยุดยืนดูภูมิ

“ทำอะไรอยู่วะ รีบไปดิเห้ย คิดว่ากุไหวหรือไงพวกมันเยอะนะ!!!!!” ภูมิตะโกนใส่สแตมป์แน่นอนการตะโกนนั้นก็เรียกพวกมันจากข้างนอกเข้ามาอีกด้วยภูมิรู้แต่จงใจทำ สแตมป์ได้ยินก็สะดุ้งแล้วรีบพาออมกับเมย์วิ่งไปทันทีโดยไม่หันหลังกลับ

“เห้อ อย่างน้อยก้ดึงออกมาได้สัก 20 ตัวล่ะนะ” ภูมิยืนถอนหายใจอยู่ท่ามกลางพวกสัตว์เดรัจฉานพวกนี้ที่กำลังเดินมาทางภูมิ แต่ละตัวมีท่าทีหิวโหย

“เพล้งงงง” เสียงแก้วใบแรกจากทางด้านของสแตมป์ดังขึ้นมา

“ทางนั้นเริ่มแล้วแหะ” ภูมิบ่นพึมพัมออกมา แน่นอนเสียงแก้วทำให้พวกมันหันไปทางนั้นกันหมด ภูมิหยิบแก้วออกมา จากกระเป๋ากางเกง 1 ใบ

“จะไปไหนกันหรอ?” พอพูดจบภูมิโยนแก้วลงกับพื้น

“เพล้งงงง” พอเสียงสิ้นสุดลงภูมิก็วิ่งเข้าไปหาพวกมันทันทีครั้งนี้เป็นมีดจึงมีไม่หนักหนาเท่าไม้เบสบอลที่ต้องฟาดหลายครั้งกว่าจะตาย ทางด้านของสแตมป์ที่กำลังวิ่งไปทางนั้นก็มีพวกมันอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

“พี่ภูมิจะเป็นไรไหมพี่แตมป์ ?” เมย์เอ่ยถามขึ้น สแตมป์เงียบไม่ตอบได้แต่วิ่งไปในสภาพเหม่อลอยเหมือนกับเป็นห่วงภูมิอยู่อย่างนั้น

“พรึ่บบ!!!” สแตมป์สะดุดกับศพล้มลงไปคงเพราะไม่ได้มองทางแต่สิ่งที่แย่ที่สุดคือมีพวกมันตัวหนึงมาทางด้านหลังของเมย์ซึ่งมีดของแสตมป์ได้หลุดมือ ออกไปแล้ว สัคว์เดรัจฉานตัวนั้นพุ่งเข้าหาเมย์ทันทีทุกคนต่างตั้งตัวไม่ทัน

คมเขี้ยวของมันวิ่งตรงดิ่งมาที่เมย์ “ฉัวะ!!!!!!!”