ตำนานรักแห่งสายลม

"ท่านพี่ สบายดีรึ"
"ก็ดี ว่าแต่เจ้าอยู่ไหนกัน"
"เกาะอัญมณี"
จบคำของน้องสาว เจ้าชายแห่งคาลาสมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเตือน ด้วยความห่วงใยในตัวน้องสาว"ระวังตัวด้วย อาเรนเทีย พวกเซนทอร์นั้นแสนจะเจ้าเล่ห์ ถึงเจ้าจะเก่งแค่ไหน ก็อย่าประมาท ว่าแต่เจ้ามาอยู่ที่เกาะอัญมณีได้ยังไง"
"ข้ากำลังจะไปที่อยู่ของมังกรเผือก เลยแวะมาพักที่เกาะนี้"
อาเรียเอ่ยห้ามทันที"เจ้าจะเอาตัวเองไปเสี่ยงอย่างนี้ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป"
"ท่านพี่อย่าห่วงข้าเลย ข้าเองก็อยากจะเห็นมังกรเผือกสักครั้ง แถมข้าอาจจะได้เกล็ดของมันมาเป็นของฝากก็ได้ มันคุ้มที่จะเสี่ยงนะ"
ใบหน้าของเจ้าชายแห่งคาลาสบึ้งตึง"แต่นี้มันเสี่ยงเกินไป เจ้าก็รู้ว่าเจ้าคือใคร อยู่ในฐานะอะไร"
"ข้ารู้ท่านพี่ ข้ารู้ แต่ข้าเองก็มีหนี้บุญคุณที่ต้องชดใช้นะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอก"อาเรียเอ่ยเสียงเศร้า"ถึงยังไงเจ้าก็เป็นน้องสาวของข้า เป็นเด็กสาวที่บอบบาง จะไม่ให้ข้ห่วงเจ้าได้อย่างไร หากเจ้าเป็นอะไรไป ท่านพ่อท่านแม่ รวมถึงประชาชนจะเสียใจขนาดไหน"
อาเรนเทียใช้เหตุผลเข้าสู้"ข้ารู้ท่านพี่ แต่ครั้งนี้ข้าทำไปเพราะช่วยคน ข้าเองก็เจนจบเวทย์มนต์ และศาสตร์หลายแขนง ที่พอจะเอาตัวรอดได้ ได้โปรด เชื่อใจข้า"
"ระวังตัวด้วยน้องสาวข้า จำไว้ เจ้าอย่าได้ประมาทเด็ดขาด""ข้าจะจำคำสอนของท่านพี่ไว้คะ"
เจ้าชายอาเรียแย้มยิ้ม อาเรนเทียยิ้มตอบ ภาพของพี่ชายค่อยๆหายไป เหลือแต่ความว่างเปล่า ร่างบางเหม่อมองท้องฟ้าที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่อนจะรำพันกับตนเองเบาๆ "ข้าเอง...ก็อยากกลับคาลาสเร็วๆเช่นกัน"
อีกด้าน
ซูม่า ที่คอยเฝ้าอารักขาเจ้าหญิงแห่งคาลาสอยู่ห่างๆ นั้นทำได้แต่คิด...นี่คงเป็นชะตาของเจ้าหญิงสินะ ที่ต้องช่วยพวกมนุษย์...
กลับมาทางด้านอาเรนเทียที่ ยืนชมธรรมชาติรอบกายอยู่นาน เห็นว่าเย็นมากแล้ว ถ้าหายไปนานอาจจะผิดสังเกตได้ หากแต่เด็กสาวผู้ใช้มนตรานั้นอยากจะฟังบทเพลงที่ป่าบนเกาะอัญมณีบรรเลงต่อ เสียงเพลงช่างไพเราะเหลือเกิน การฟังเสียงจากธรรมชาตินั้นถือว่าเป็นความสามารถพิเศษที่ติดตัวเจ้าหญิงแห่งคาลาส มาตั้งแต่เกิดแล้ว 
อาเรนเทียคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะ ตัดใจจากเพลงที่เเสนไพเราะ รีบกลับไปที่ลานหมู่บ้านทันทีถึงแม้ว่าในใจนั้น แสนเสียดายเหลือเกิน...