ตำนานรักแห่งสายลม

ทางด้านอาเรนเทียที่ตอนนี้กลับเข้ามาในห้องแล้วโดยที่หัวหน้าข้าหลวงไม่ได้ว่าอะไร เจ้าหญิงน้อยทำการเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนสีขาวที่หัวหน้าข้าหลวงเตรียมไว้ให้ เด็กสาวนั่งมองดวงจันทร์...อยากให้ท่านพี่ได้เห็นจัง...สักพักเด็กสาวก็ผล็อยหลับริมหน้าต่าง

รุ่งเช้า

แสงอาทิตย์ได้สาดส่องมาทำให้อาเรนเทียลืมตาตื่นขึ้นร่างบางบิดขี้เกียจสองสามที่"เช้าแล้วเหรอ"เธอเหม่อไปนอกหน้าต่างก็พบฝูงนางนวลสีขาวกำลังลงใต้สีขาวของมันนั้นตัดกับท้องฟ้าในยามเช้า นกพิราบขาวตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่างจอมเวทย์สาวผิวปากเรียกเจ้าวิหคน้อยให้มาหา เจ้าพิราบขาวมาเกาะที่แขนเธอลูบหัวเจ้านกน้อยด้วยความเอ็นดู

"เทีย เจ้าตื่นรึยัง ข้าเองนาเดีย ท่านนีน่าให้มาตามจ้ะ"เสียงของนาเดียดังขึ้นทำเอาเจ้านกน้อนบินหนี

อาเรนเทียตอบรับ"จ้ะ เดี๋ยวข้าออกไป"ว่าแล้วเจ้าหญิงแห่งคาลาสก็ร่ายมนต์เปลี่ยนชุดเป็นแบบนางข้าหลวงแล้วเปิดประตู นาเดียเดินนำทางไป ไม่นาน ทั้งสองก็พบนีน่า หัวหน้านางข้าหลวงก็ให้เด็กสาวไปทำงานที่ในตำหนักใหญ่ทำหน้าที่จัดดอกไม้ นีน่าหันมาถามเด็กสาว"เจ้าทำได้นะ เทีย "

อาเรนเทียนั้นไม่ค่อยชอบจัดดอกไม้ซักเท่าไหร่แต่ก็เรื่องมากไม่ได้"ข้าทำได้ค่ะ"

หัวหน้าข้าหลวง"งั้นเจ้าเริ่มทำเลยนะ เทีย"

พอหัวหน้าข้าหลวงเดินจากไปอาเรนเทียก็ต้องเริ่มจัดดอกไม้ทันทีโดยมีนางข้าหลวงอีกสองนางรวมทั้งนาเดียช่วยกันจัดดอกไม้ใส่แจกันใบใหญ่ การจัดดอกไม้ของอาเรนเทียนั้นถือว่าสวยงามจนนาเดียชม"สวยงามเลยเทียเจ้าไปหัดจากไหนรึ"

"เเม่ข้าสอนน่ะ"คนถูกถามตอบเสียงเรียบ มันไม่ใช่งานที่เธอชอบเลยเธอชอบอ่านหนังสือหรือไม่ก็ฝึกเวทย์ขี่ม้ามากกว่า"เสร็จแล้ว"

นาเดียพูดขึ้น"งั้นเรายกไปตั้งกันแล้วมากินข้าวเช้ากันนะ"

สามสาวช่วยกันยกแจกันอันใหญ่ไปวางไว้ที่ริมระเบียง นาเดียจูงมือจอมเวทย์สาวไปที่ห้องเครื่องเช้านี้เป็นขนมปังแฮม ซุปข้าวโพด และนม

ในขณะที่ทั้งสองกำลังกินข้าวอยู่นั้น เสียงของกลุ่มเด็กผู้ชายกำลังซ้อมอาวุธก็ดังขึ้นไม่ไกล "นาเดียนั่นเสียงใครกำลังทำอะไรเหรอ"

นาเดียที่กำลังเคี้ยวขนมปังก็กลืนแล้วตอบ"อ๋อ พวกองครักษ์ฝึกหัดกำลังฝึกอาวุธน่ะ เทียเจ้ารู้มั้ยว่าท่านวินเนียสเป็นองครักษ์ตั้งแต่อายุแค่สิบสองแน่ะเขาเก่งมากๆเลย"

"เจ้าชอบเขารึนาเดีย"อาเรนเทียหรี่ตาอย่างจับผิด นาเดียหน้าขึ้นสี

อีกฝ่ายยอมรับ"ใช่ ข้าชอบท่านวินเนียสแต่ท่านวินเนียสจะชอบข้าเหรอถ้าหน้าตาสวยอย่างเจ้าก็ว่าไปอย่าง ผิวรึก็ขาวอย่างกับหิมะผมสวยอีก"

อาเรนเทียจับมือให้กำลังใจ"เจ้าเองก็น่ารักนะ ข้าบอกตามตรง ข้าเห็นท่านวินเนียสเหมือนพี่ชายเขาใจดีมากเลยนะแถมอบขนมอร่อยมากๆเลย"

นาเดียกล่าวอย่างเอียงอาย"เจ้านี่ดีจังสามารถคุยกับท่านวินเนียสได้ข้าสิไม่กล้า"

"เอาเถอะเราหยุดพูดเถอะเดี๋ยวเราต้องทำงานต่อแล้วเราต้องทำอะไรต่อรึ"อาเรนเทียตัดบท

"ก็ไปเก็บดอกไม้ที่อุทยานน่ะ"นาเดียตอบ

จากนั้นสองสาวก็ทานมือเช้าเสร็จก็เดินทางไปที่สวนดอกไม้ที่อุทยาน อาเรนเทียจึงเดินหลบมาอย่างเงียบๆ เธอร่ายมนต์สั้นๆควันสีขาวก็ปรากฏ ภาพของพี่ชายที่ตอนนี้กำลังทำงานอยู่ที่ห้องทรงงาน อาเรียร้องเรียกอย่างยินดี"เป็นอย่างไรบ้างน้องรัก เจ้าสบายดีนะ"

"ค่ะท่านพี่ข้าสบายดี แล้วท่านพ่อท่านแม่ล่ะ"

อาเรียส่ายหน้า"ยังไม่รู้หรอกนะ เจ้าเองก็ต้องระวังตัวอย่าเผลอใช้เวทยมนต์ล่ะ"

ผู้เป็นน้องสาวพยักหน้ารับ"ค่ะ ตอนนี้หนูต้องกลับไปแล้วค่ะ"

"โชคดีนะน้องพี่"ว่าแล้วควันขาวก็หายไปพร้อมภาพของพี่ชาย

อาเรนเทียนึกอยากจะเดินทัวร์วังให้ทั่วสายตาสีมรกตก็เลือบไปเห็นวินเนียสกำลังห้ามเด็กสาวหน้าตาน่ารักนางหนึ่งไม่ให้เข้าไปโรงฝึก

"ท่านหญิงเรนนี่ขอรับ ในตอนนี้ท่านเซตกำลังฝึกอาวุธในนั้นมีแต่บุรุษ สตรีเช่นท่านไม่ควรเข้าไปนะ เชื่อข้าเถอะ"

หากแต่เด็กสาวนั้นไม่ฟังแล้วชี้หน้าตวาด"เจ้าเป็นเพียงลูกทหารยศต่ำๆคนหนึ่งเท่านั้นอย่ามาสะเอาะ นี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับท่านเซตคนนอกอย่างเจ้าไม่มีสิทธ์"

วินเนียสข่มใจ"แต่ที่นี่เป็นโรงฝึกอาวุธอีกอย่างตอนนี้ท่านเซตกำลังฝึกอาวุธกับท่านราชครูเอาไว้เวลาอื่นเถอะ ตอนนี้ท่านเซตไม่ว่างจริงๆ"

เรนนี่ส่ายหน้ากระทืบเท้าอย่างขัดใจ"ข้าไม่สน"

"นั่นเป็นกิริยาที่ไม่น่ารักเอาเสียเลยนะ ท่านหญิง"

สองหนุ่มสาวต่างศักดิ์หันมาทางต้นเสียง ก็พบว่าเป็นเด็กสาวในชุดกระโปรงยาวแบบนางข้าหลวงผมสีน้ำเงินตาสีมรกตกำลังกอดอกมองมาที่พระคู่หมั้นสาวด้วยสายตาเชิงตำหนิ

"แกเป็นใคร"เรนนี่ร้องถามเสียงขุ่น

อาเรนเทียยิ้มเยาะ"นอกจากกิริยาไม่น่ารักแล้ว คำพูดก็ไม่ต่างจากแม่ค้าตลาดสดอีก ค่าของคนนั้นอยู่ที่การกระทำไม่ได้อยู่ที่ชาติกำเนิด ที่ท่านอยู่สุขสบายดูถูกคนอื่นไปวันๆได้อย่างนี้ไม่ใช้เพราะทหารกล้าที่ท่านดูถูกหรอกรึ"

เรนนี่ไม่รู้ว่าจะเถียงต่อได้อย่างไรจึงสะบัดหน้าเดินกลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

เมื่อคู่หมั้นสาวจากไปแล้ว วินเนียสเข้ามาถาม"เจ้านี่กล้ามากนะไปว่าท่านหญิงเรนนี่อย่างนั้น"

อาเรนเทียตอบเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าวินเนียส"เปล่าหรอก ข้าช่วยนางไว้ต่างหาก เพราะถ้านางยังไม่ไปล่ะก็นางอาจจะโดนท่านใช้ดาบฟันเสียโฉมไปแล้ว"อาเรนเทียหันมาสบตา"ข้าเห็นนะท่านวินเนียส ตอนนี้นางดูถูกท่านอยู่นั้นท่านกุมดาบแน่นเชียว ถ้าสติท่านขาดเมื่อไหร่ นางนั่นแหละจะแย่ คนนิสัยอย่างนั้นมันน่าสาปให้เป็นใบ้ไปซะจริงๆ"ปกติอาเรนเทียไปชอบสาปใครนอกเสียจากสุดจะทนจริงๆเท่านั้น

วินเนียสพยักหน้ายอมรับ"ใช่เเล้ว ถ้านางยังปากมากอีกความอดทนของข้าก็หมดลงได้ ท่านเซตน่ะไม่เคยถือตัวเป็นกันเองกับทุกคนวางตัวอย่างเหมาะสม"

เจ้าหญิงแห่งคาลาสยิ้มบางๆ"อนาคตเขาจะเป็นกษัตริย์ที่ดีนะ"

"นั่นสิ"

อาเรนเทียเดินกลับไปรวมกลุ่มกับนางข้าหลวงโดยที่ไม่ลืมเสกดอกไม้มาช่อหนึ่งติดมือมาด้วย

"เทีย กลับกันเถอะจ้ะ"นาเดียร้องเรียกให้เด็กสาวเดินตามในมือนั้นมีช่อดอกไม้ที่เก็บไว้ช่อใหญ่

ตอนเดินทางกลุ่มข้าหลวงเดินผ่านท่านหญิงเรนนี่ เรนนี่เมื่อเห็นคนที่เคยว่าคนไว้นั้นในใจนั้นขุ่นมัว

อาเรนเทียรู้แต่ไม่สนใจจึงเดินผ่านไปพอเดินผ่านไปแล้ว นาเดียหันมากระซิบ"นั่นน่ะคือท่านหญิงเรนนี่ ว่าที่พระคู่หมั้นของท่านเซต นิสัยแย่มากกว่าท่านโทมัสเสียอีก"

อาเรนเทียพูดเสียงเรียบ"นั่นสิ ข้าเห็นด้วย"