ตำนานรักแห่งสายลม

ในห้องครัวของบ้านวินเนียสนั้นสะอาดของทุกอย่างถูกจัดเป็นระเบียบ อาเรนเทียกวาดตามองรอบๆห้องครัวของที่นี่ช่างต่างจากคาลาสจริงๆปกติครัวของผู้ใช้มนตรานั้นจะเอาไว้เก็บยาอีกด้วย 

"เอาล่ะเทียเจ้ามาช่วยข้าเตรียมของทีนะ"หนุ่มผิวเข้มนำผักที่จะปรุงอาหารมาวางบนโต๊ะแล้วหยิบมีดทำครัวมาเมื่อนึกขึ้นได้จึงถาม"ว่าแต่เจ้าทำอาหารเป็นรึเปล่า?"

อาเรนเทียชักสีหน้าใส่"ข้าเองถึงจะผมสั้นแต่ข้าก็เป็นผู้หญิงที่เข้าครัวเป็นนะ วินเนียส"

วินเนียสยิ้ม"ขอโทษๆข้าคิดว่าอย่างเจ้าน่ะเหมือนลูกคุณหนูมากกว่าลูกพ่อค้าน่ะน่าจะเข้าครัวไม่เป็น ไหนลองหั่นผักให้ข้าดูหน่อยสิ"

จอมเวทย์ลงมือหั่นผักอย่างชำนาญแม้จะไม่เก่งเท่าพ่อครัวแม่ครัวแต่ถือว่าดีมากสำหรับคนทั่วไป หนุ่มผิวเข้มคิด...นางดูเหมือนลูกคุณหนูมากกว่าลูกพ่อค้าจริงๆไม่ว่าจะการเดินการนั่งถึงแม้ว่าจะมีกิริยาเหมือนม้าดีดกระโหลกก็เถอะแต่รวมๆแล้วก็น่าักดี...

จากนั้นทั้งคู่ต่างช่วยกันทำมื้อเย็นกันอย่างสนุกสนานทางเซตที่กำลังอ่านหนังสืออยู่นั้นรู้สึกหงุดหงิดไม่ชอบใจเลยที่เด็กสาวผู้ใช้มนตรากับวินเนียสสนิทกันยิ่งมองยิ่งหงุดหงิดเขาตัดสินใจวางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วเดินเข้าครัวไปภาพที่เห็นนั้นคือเด็กสาวกำลังนั่งปอกมันฝรั่งส่วนวินเนยสกำลังต้มซุปองครักษ์หนุ่มหันมาเอ่ย"ท่านเซต รอสักครู่นะเดี๋ยวมื้อเย็นก็เสร็จแล้วล่ะ"ยังไม่ทันที่เซตจะโต้ตอบอะไร"โอ๊ย!"เสียงร้องของเด็กสาวดังขึ้นและเบนความสนใจของสองหนุ่มต่างฐานะเซตถามทันที"เป็นอะไรรึเทีย"

"เอ่อ มีดบาดนิ้วน่ะ"นิ้วชี้ข้างขวาของร่างบางเริ่มมีเลือดไหลออกมา เจ้าชายแห่งเฮลเทียรีบคว้ามือนั้นแล้วเลียแผลที่นิ้วชี้ของเธอ เขาทำลงไปอย่างลืมตัวขณะเดียวกันใจของเด็กสาวเต้นแรงราวกับกลองศึกก็ไม่ปานตั้งแต่เล็กจนโตก็มีเขาเนี่ยแหละเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้ใจเธอเต้นแรง ส่วนวินเนียสมองภาพนั้นแล้วอมยิ้ม...เห็นทีว่าที่ราชินีคนต่อไปของเฮลเทียต้องเป็นผู้ใช้มนตราแน่เลย... ดูเหมือนเจ้าชายแห่งเฮลเทียยังไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นกำลังหลงเสน่ห์ของจอมเวทย์สาวน้อย ส่วนจอมเวทย์สาวน้อยนั้นยังไร้เดียงมากสำหรับเรื่องนี้ องครักษ์ผิวเข้มยิ้มนิดๆที่มุมปากถึงแม้ว่าพวกเขานั้นยังเพิ่งรู้จักจอมเวทย์สาวไม่ถึงวันแต่ก็พอรู้ว่าเทียเป็นคนดี นิสัยและรูปร่างหน้าตาก็สวยงามน่ารักถ้าเจ้าชายได้นางมาเป็นชายาอุปสรรคคงมีมากเพราะเทียคือผู้ใช้มนตราส่วนท่านเซตคือรัชทายาทของเฮลเทีย

อาเรนเทียได้สติจึงร้องห้ามอีกฝ่าย"ท่านเซต..หะ..หยุดเถอะนะข้าไม่เป็นนอะไรแล้ว"ชายหนุ่มได้สติจึงปล่อยมือเล็กลงแล้วขอโทษ

"ขอโทษนะข้าลืมตัว"นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับผู้หญิงเขาไม่เคยทำเช่นนี้กับใครเลยทั้งคู่หมั้นและพี่สาวหรือแม้แต่แม่ เขาจึงคว้าแขนร่างบางให้ลุกขึ้น"ไม่ต้องทำแล้วเดี๋ยวเจ็บตัว วินเนียสเจ้าทำอาหารคนเดียวได้รึเปล่า"

หนุ่มผิวเข้มตอบอย่างอารมณ์ดี"ได้พ่ะย่ะค่ะเจ้าชาย"จากนั้นเจ้าชายแห่งเฮลเทียก็ลากเด็กสาวออกมาจากห้องครัวโดยไม่สนว่าเด็กสาวจะโวยวาย พอเซตลากเด็กสาวออกมาแล้วก็นำกล่องปฐมพยาบาลออกมาจะทำแผลให้ อาเรนเทียมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าบึ้งตึง เซตเอ่ยเสียงเรียบ"อย่ามองข้ายังงั้นได้ไหม ข้าไม่ชอบ"หากกแต่เด็กสาวกลับเมินหน้าหนี"ข้าทำเองได้นะ ท่านไปทำอย่างอื่นเถอะ"หากแต่เจ้าชายแห่งเฮลเทียนั้นไม่ฟังกลับดึงมือนั้นมาหาตน"เจ้าโกรธข้ารึเทีย"คำถามนั้นทำเอาเจ้าหญิงแห่งคาลาสอึ้งนิดๆก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย ใบหน้าของเซตนั้นนิ่งเฉยดวงตาสีฟ้านั้นออกแววน้อยใจ เด็กสาวพูดไม่ออกได้แต่ยอมให้อีกฝ่ายทำแผลให้เซตคิด...เทียก็น่ารักดี วินเนียสก็โสดน่าจะเข้ากันได้อยู่แล้ว...พอคิดอย่างนั้นจึงตัดสินใจเอ่ยถาม"เทียเจ้าคิดยังไงกับวินเนียสรึ"เด็กสาวตอบซื่อ"วินเนียสคล้ายพี่ชายข้านะ"คำตอบนั้นทำเอาเจ้าชายหนุ่มโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกยิ่งเห็นดวงตาแสนซื่อแล้วยิ่งมั่นใจ"เจ้ามีพี่น้องกี่คนรึ"เขาถามต่อ

"ข้ามีพี่ชายคนเดียว เขาเป็นคนที่รูปหล่อและสง่างามมาก"เด็กสาวเล่าด้วยสีหน้าแต้มยิ้ม

เซตถามต่อ"ถ้าเทียบกับข้าล่ะ"

"ข้าไม่สามารถเปรียบกันได้คนเราก็ดูดีกันคนละแบบพี่ชายข้าเขาดูสง่างามและอ่อนโยนข้าไม่สามารถเปรียบกันได้หรอก"

ยังไม่ทันทีเซตจะเอ่ยต่อวินเนียสก็เดินออกมาจากในครัวในมือนั้นมีถาดใส่อาหารหลายอย่างส่งกลิ่นหอมชวนกิน อาเรนเทียต้องออกปากชม"น่ากินจังวินเนียสเก่งรอบด้านจริงๆ"คนถูกมอมยิ้ม

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเทีย"หนุ่มผิวเข้มวางอาหารลงบนโต๊ะ

"อาหารเสร็จแล้วรึลูก"เวนดี้ลงมาจากั้นบนมองมาที่ทั้งสามด้วยสายตาอันอ่อนโยนแล้วลงมานั่งประจำที่ขอตนจากนั้นทั้งหมดก็ลงมือรับประทานอาหาร

จากนั้นวินเนียสก็พาเซตและอาเรนเทียไปยังท่าเรือทั้งสามตรงไปยังเรือแจวลำเล็กสำหรับนั่งสองคนเซตลงเรือก่อนตามด้วยอาเรนเทียที่เซตและวินเนียสต้องคอยจับมือสองหนุ่มต่างฐานะนั้นสังเกตว่าร่างบางมีอาการสั่นกลัว เมื่อเด็กสาวนั่งเรือเรียบร้อยแล้วเธอถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก จากนั้นเจ้าายเซตเริ่มพายเรืออย่างชำนาญ เวลานี้เป็นเวลาเย็นอากาศของเฮลเทียนั้นกำลังสบายสายลมอ่อนๆได้พัดมาผมสีน้ำเงินพริ้วไหวไปตามแรงลม อาเรนเทียมองไปยังอีกฟากมีบ้านหลังหนึ่งที่ติดริมน้ำปลูกกุหลาบหลากสีในตอนนี้กำลังบานสะพรั่งเจ้าของสวนกุหลาบรดน้ำ ทำให้ดอกกุหลาบนั้นงามยิ่งขึ้น เซตมองมาที่เด็กสาวผู้ใช้มนตราด้วยความอ่อนใจนางคงจะไม่เคยนั่งเรือเล่นอย่างนี้ เพราะเขาเห็นแววตาที่สดใสมาจากตาสีมรกตคู่งามนั้น หากเอาเทียมาเทียบกับคู้หมั้นของเขานั้นมันต่างกัน...เทียก็อยู่ที่นี่แค่สามสิบวันนี่นา... 

"ท่านเซตคิดอะไรอยู่เหรอ"อาเรนเทียถามเสียงใส

เซตเสมองไปทางอื่นพลางตอบ"ไม่นิ พอดีข้าไม่ได้ออกมาพายเรือเล่นนานแล้ว"

เจ้าหญิงแห่งคาลาสพยักหน้า"ข้าเข้าใจนะการเป็นเจ้าชายมันคงจะมีงานยุ่งน่าดู"

"ใช่เลยต้องนั่งชำระเอกสารทั้งวัน แต่ก็ยังดีที่ข้ายังพอมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้างน่ะนะ"ร่างสูงเอ่ยพลางยิ้ม

"ท่านยิ้มแล้วดูดีมาเลยนะ ท่านเซต"ร่างบางชมจากใจจริง

ฝูงนกนางนวลสีเงินโผลบินตัดขอบฟ้ายามเย็นมันช่างงดงามเด็กสาวเอื้อมมือจะไขว้คว้าเจ้าวิหคแสนสวยแต่ต้องชักมือกลับก่อนจะถาม"ท่านเซตนั่นนกอะไรรึสวยจัง"

"นางนวลขนสีเงินน่ะ เจ้าไม่เคยเห็นรึ"เจ้าชายหนุ่มถามอย่างสงสัย

อาเรนเทียส่ายหน้าแล้วอธิบาย"ไม่เคยที่ๆข้าอยู่มันหนาวมากจนนกแถบจะบินมาไม่ได้เลย"

"เจ้าอยากได้ไหม"เซตถามขึ้น อาเรนเทียงุนงงแต่ไม่ได้ถามอะไร

ทั้งสองพายชมวิวไปจนกระทั่งค่ำดวงจันทร์ส่องสว่างสะท้อนบนผิวน้ำยิ่งเปล่งประกายงดงามไม่แพ้แสงอาทิตย์เมื่อส่องบนผิวน้ำ

มือเรียวเล็วจุ่มลงในสายน้ำที่เย็นช่ำ เซตเอื้อมมือไปเด็ดกุหลาบขาวมามอบให้เด็กสาวผู้ใช้มนตรา"รับไปสิ"

"ขอบคุณ"เจ้าหญิงจอมเวทย์รับมาอย่างว่าง่ายกุหลาบขาวที่ไร้หนามแหลมส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ตาสีมรกสังเกตเห็นมือของอีกฝ่ายนั้นมีรอยแผลอยู่ไปน้อย...นี่ไม่ใช่ว่าเด็ดหนามออกเองล่ะ แล้วทำตั้งแต่เมื่อไหร่...เด็กสาวนำดอกกุหลาบขาวมาดูก็เป็นอย่างที่คิดหนามนั้นถูกบรรจงเด็ดอย่างดี เธอไม่อย่างพูดอะไรยิ่งพูดเรื่องยาวแน่เด้กสาวจึงทำได้แต่ชมวิวทิวทัศน์รอบๆเท่านั้น

ส่วนเซตนั้นเขาไม่เข้าใจตัวเองเลยทำไมเขาถึงตั้งใจเด็ดหนามออกจากกุหลาบให้เด็กสาวผู้ใช้มนตราคนนี้ ทั้งคู่หมั้นพี่สาวหรือแม้แต่พระมารดาเขาก็ยังไม่เคยเลือกดอกไม้ให้เลยสักดอกแต่กับนางทำไมเขาเลือกให้แถมบรรจงเด็ดหนามออกให้อีกนางดูเป็นตัวของตัวเองดีนั่นเป็นเสน่ห์ของเด็กสาว หน้าตาก็สะสวยโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นไม่ต่างมรกตเม็ดงาม รูปร่างบอบบางถ้าผมสีน้ำเงินนั้นยาวละก็นางจะต้องงดงามน่ารักไม่แพ้ใครเลยทีเดียว ยิ่งมองยิ่งไม่เบื่อทำไมนะเขาไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด เซตเหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้มีดวงจันทร์เต็มดวงกำลังส่องสว่างโดยลืมไปว่ากำลังพายเรืออยู่ อาเรนเทียร้องเตือน"เซตท่านกำลังพายเรืออยู่นะ ขะ...ข้ากลัว"เด็กสาวร้องเสียงหลงพลางสั่นเห็นอย่างนี้เธอไม่เคยว่ายน้ำเลยสักครั้ง ถ้าขืนใช้เวทย์ตอนนี้แย่แน่ เซตพยายามควบคุมเรือปรากฏว่าเรือนั้นกำลังเสียหลัก"อยู่นิ่งๆเทีย"จนแล้วจนรอดเซตก็คุมเรือให้นิ่งได้เขาสังเกตเห็นว่าเด็กสาวเอามือจิกที่กระโปรงเเน่นตัวสั่นเทา เขาตัดสินใจพาขึ้นฝั่ง"เรากลับกันเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว"ว่าแล้วเซตก็อุ้มเด็กสาวขึ้นจากเรือร่างสูงเห็นว่าเด็กสาวนั้นตัวสั่นเพราะความกลัว"เจ้ากลัวอะไรเหรอ"

"ข้าว่ายน้ำไม่เป็น"อาเรนเทียตอบสั้นๆ

เซตพยักหน้าอย่างเข้าใจ"ไม่ต้องกลัวนะ"มือหนาลูบหัวเด็กสาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูงมือกลับด้วยกัน

เฮลเทียในยามค่ำดูคึกคักไม่แพ้ยามกลางวัน ร้านค้าต่างๆล้วนประดับโคมไฟและแพรไหมสีสันต่างๆมากมาย มีการแสดงทั้งกายกรรมดนตรีออกมาโชว์ตามท้องถนน จอมเวทย์สาวถาม"ที่นี่กำลังจัดงานอะไรเหรอ"

"ข้าลืมไป ที่นี่กำลังจัดงานชมจันทร์ประจำปี"...ช่างบังเอิญจริงๆ...

"งานชมแสงจันทร์คืองานอะไรเหรอ"อาเรนเทียถามขึ้น

"เป็นงานฉลองประจำปีเป็นวันที่ชมจันทร์สวยที่สุด"

เด็กสาวเผยยิ้ม"มิน่า พระจันทร์วันนี้ดูสวยเป็นพิเศษ สีขาวนวลเหมือนงาช้าง สวยจริงๆ"

เซตจูงมือเด็กสาวไปเรื่อยๆจนกระทั่งทั้งคู่เจอนังเลงใหญ่ตัวโตสามคนมาล้อมหน้าล้อมหลังไว้"เฮ้ย ไอ้หนุ่มเพื่อนสาวแกนี่น่ารัก ทิ้งนางไว้ส่วนแกไปซะ"

เซตปฏิเสธเสียงแข็ง"ไม่!ข้าไม่ส่งนางให้พวกแกหรอก"

"ปากดีนักนะ"นังเลงคนหนึ่งเงื้อมือจะต่อยเซตแต่เซตไว้กว่าจึงพาเด็กสาวหลบไปอีกทางพลางกระซิบข้างหูจอมเวทย์สาว

"อย่าใช้เวทยมนต์เด็ดขาดนะ"เซตคว้ามีดสั้นออกมาป้องกันตัว เจ้าชายแห่งเฮลเทียสามารถล้มคู่ต่อสู้ที่มีมากกว่าได้อย่างง่ายหนึ่งในนักเลงนั้นพุ่งเข้าไปล็อคคอเด็กสาวที่หลบอยู่อีกมุมแล้วใช้มีดสั้นจ่อคอ อาเรนเทียบิดข้อมือข้างที่ถือมีดจ่อคอของไอ้นักเลงจนสามารถดิ้นหลุดออกมาได้เด็กสาวคว้าท่อนไม้มาพาดท่อนขาของไอ้นักเลงเต็มแรง

"โอ๊ย!ขาข้าแทบหักแล้ว ยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้แล้ว"พวกนักเลงต้องหนีอย่างเดียว

เซตออกปากชม"เก่งนิ งั้นว่างๆเราสองคนมาประลองธนูกันได้ยินจากวินเนียสว่าเจ้าเก่งมากจนถึงขนาดเอาชนะโทมัสลูกพี่ลูกน้องข้าได้"

เด็กสาวยิ้มน้อยๆ"ได้สิ ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าท่านจะแม่นธนูแค่ไหน"

"ทั้งสองคนพายเล่นพอแล้วรึ"เสียงของวินเนียสดังมาแต่ไกล

พอทั้งคู่เดินมาถึง วินเนียสถามจอมเวทย์สาว"เป็นอย่างไรบ้างเทียสนุกไหม"

จอมเวทย์สาวตอบตามจริง"ก็สนุกดี วันนี้พระจันทร์สวยมาก แต่ท่านเซตเกือบพาข้าตกน้ำ"

องครักษ์ผิวเข้มถาม"อ้าว เจ้าว่ายน้ำไม่เป็นรึ"แล้วเอ่ยต่อ"ข้าคิดว่าเจ้ายิงธนูและฟันดาบได้เจ้าน่าจะว่ายน้ำเก่งนะ"

อาเรนเทียบ่นอุบอิบ"คนเราไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่องนะ"

วินเนียสยิ้มรับ"เอาน่าๆเรากลับวังเถอะ เดี๋ยวคุณข้าหลวงจะตำหนิข้าได้"

ว่าแล้วทั้งสามก็กลับวัง พอมาส่งจอมเวทย์สาวถึงตึกข้าหลวงแล้วสองหนุ่มต่างฐานะก็แยกออกมาทันที

วินเนียสพูดก่อน"ท่านหญิงเรนนี่ไม่กรี๊ดวังแตกแล้วรึไงนะ"

เซตเอ่ยเสียงอ่อน"นั่นสิ มีหวังข้าหูอือแน่ ดูเหมือนว่าเจ้าอยากจะจับคู่ข้ากัยเทียเหลือเกินนะ"

วินเนียสหัวเราะเบาๆ"ใช่ช้ายอมรับ มีแต่ท่านที่ไม่ยอมรับว่าท่านชอบนาง"

เซตยิ้มน้อยๆ"ก็ได้ข้ายอมรับ ถึงข้าจะรู้จักนางแค่วันเดียวเองก็เถอะแต่จะทำยังไงนางเป็นผู้ใช้มนตราข้าเป็นเจ้าชายรัชทายาท เจ้าน่ะเลิกคิดได้เลย มันเป็นความรักที่ไม่เป็นจริง"

ว่าแล้วเซตก็แยกไป ทิ้งองครักษ์ผิวเข้มไว้เพียงผู้เดียว