The lover ยัยเอ๋อนี่ยังไงกัน

          12.00 น.
          หลังจากที่ฉันกินข้าวต้มไปจนอิ่ม ธอรนก็สั่งให้ฉันนอนต่อเพื่อพักผ่อนและนี่ฉันก็เพิ่งตื่นไปหมาด
          
          ฟึ่บ~
          ฉันลุกลงจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องเพราะอยากจะออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างอะไรบ้าง
          
          ตึกๆ!
          "อ๊ะ! ทำไมไม่นอนต่อล่ะ" เขาที่กำลังนั่งจิ้มโทรศัพท์หันขวับมาที่ฉันทันที
          "ให้ฉันนอนต่อในห้องนายอย่างเดียวก็เบื่อแย่!" ฉับบ่นพลางเดินไปนั่งข้างๆเขา
          "ก็เธอไม่ค่อยสบายนี่นา" เขาว่าพลางเอามือของเขาไปวางทาบบนหน้าผากของฉันทันที
          "เออน่าา! ให้ฉันออกมาเดินเล่นมั่งสิเดี๋ยวก็เป็นง่อยเอาหรอก -^-" ฉันดึงมือของเขาที่กำลังวางทาบอยู่บนหน้าผากสวยๆของฉันออก
          "เหอะ! งั้นก็แล้วแต่เธอ" เขาพยักหน้าแล้วจิ้มโทรศัพท์ต่อ เฮ้ๆอย่ามัวสนใจแต่โทรศัพท์เส่ เบื่อนะเฮ้ยยย เชอะ!
          "ว่าแต่บ้านนายนี่ก็ใหญ่โตดีเนอะ นายอยู่ได้หรอคนเดียวนะ?" ฉันถามออกไปทั้งๆที่ยังมองไปรอบๆบ้าน
          "...." เขาชะงัก   ทำไมเงียบล่ะ นี่ฉันเผลอพูดอะไรออกไปไม่ดีหรือเปล่า
          "นี่นาย! เป็นอะไรหรือเปล่า"
          "ฉันอยู่แบบนี้คนเดียวตั้งแต่ตอนอายุ10ปีน่ะ" เขาวางโทรศัพท์รุ่น iPhone 6 อย่างเบามือ ท่าทางเขาจะเหม่อลอยไปทางรูปรวมที่มีเขาและพ่อแม่ของเขาในตอนที่เขายังเด็ก
          เอ่อ..ฉันว่าฉันถามอะไรออกไปที่ไม่ควรถามซะแล้วสิ
          "อืม..เราไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะฉันหิวแล้ว" ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง
          "แต่ตอนนั้นพ่อแม่ฉันถูกฆาตรกรรมอย่างโหดร้าย ฉันไม่รู้ฆาตรกรเป็นใคร ตอนนั้นฉันกลัวมากพ่อและแม่ผลักฉันให้ไปหลบซ่อนตอนแรกฉันจะวิ่งไปช่วยพ่อแม่ของฉัน แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี ไอฆาตรกรนั่นยิงพ่อแม่ของฉันทิ้งแล้วรีบวิ่งหนีไปทันทีฉันวิ่งตามมันไปไม่ทันแถมยังไม่เห็นหน้าอีกด้วย (. .)" เขาทำหน้าเศร้าหมองไอคนใจดำเอ้ยยยไปฆ่าพ่อแม่คนอื่นทำไมพรากครอบครัวกันชัดๆ
          "น..นายโอเคมั๊ย?" ฉันหน้าเจื่อน ฉันไม่น่าไปถามเขาเลยทำให้เขาต้องมานั่งระลึกความหลังอีกจนได้
          "อื้มม โอเคมั้ง" แง~ มีมั้งด้วย
          "เรื่องมันผ่านไปนานมากแล้วนายอย่าเศร้าเลย ทำใจให้เป็นปกติไว้นะ เอาไว้ถ้าเจอตัวคนร้ายเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที" ฉันลูบหลังเขาเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบโยน
          "อื้ม" ดูเหมือนเขาไม่โอเคเลยง่ะ
          "ฉันขอโทษนะ (. .)" 
          "เห๋! เธอมาขอโทษฉันทำไม?" 
          "ก็เรื่องที่ฉันทำให้นายต้องมานั่งนึกไรแบบนี้น่ะสิ" ฉันก้มหน้าลง
          "ไม่หรอก ฉันก็ไม่ค่อยจะมีโมเม้นต์นี้สักเท่าไหร่" เขาหันมายิ้ม  "ฉันขออะไรเธอหน่อยสิ"
          "ขออะไรหรอ ว่ามาเลยฉันพร้อมจะให้เสมอ" ฉันยิ้มร่า
          "อยู่กับฉ..."
 
          ♫ ♫~
          บ้าจริง! ฉันอุส่าห์นั่งรอลุ้นว่าเขาจะขออะไร จู่ๆก็มีสายโทรเข้าของเขามาขัดจังหวะซะงั้น ไหนดูสิว่าใครโทรมา ^O^
          ฉันแอบเหล่ตาไปมองชื่อหน้าจอโทรศัพท์ของเขา
          'Cherreen <3'
          เชอรีนหรอ!!! แฟนเขานี่นา!!! 
         
           ฟึ่บบบ
          "ขอคุยโทรศัพท์แป๊ปนะ" เขาเดินออกไปคุยโทรศัพท์หน้าบ้านฉันจะทำอะไรน่ะหรอก็ไปแอบฟังน่ะสิ อยากรู้นี่นา
                    
          ย่อง ย่อง...
          (ธอร์น ฉันคิดถึงนายจังเลย...)
          "อื้ม.."
          (ทำไมนายตอบสั้นจัง! นี่อย่าบอกนะว่าแอบซ่อนกิ๊กไว้น่ะ!!!!!)
          "เปล่านะ ฉันไม่ได้รักใครเลยนอกจากเตง"
          แง~ เจ็บจึกๆ
          (อุ๊ย! น่ารักไม่เปลี่ยน คิกๆ ทำไรอยู่อ่ะ)
          "อ๋อ คิดถึงเธออยู่นะ"
          (ตาบ้า! ฉันเขินนะ)
          "ฮะๆ ตัวเองน่าจะชินแล้วนะ" 
          (นั่นสินะ คิกๆ ^O^)
          "ว่าแต่ ตัวเองจะกลับมาเมื่อไหร่ละ"
          (เดือนหน้าโน่นนน นี่นายลืมวันที่ฉันจะกลับไปได้ยังไง ห๊าาาา!)
          "โห่ยย เค้าลืมง่ะ ขอโทษนะ โอ๋เอ๋ๆๆ ไม่งอนนะที่รักของผม"
          (แหม!พูดมาซะขนาดนี้ฉันจะไม่หายงอนได้ไงล่ะ นายนี่มันขยันทำให้ฉันหัวใจเต้นระบำเริงร่าอยู่ตลอดเลยแฮะ!)
          ใช่! เชอรีนพูดถูก เขาชอบมาทำให้คนอื่นหวั่นไหวตลอด :(
          "นิดนึงน่าาา"
          (อยากเจอนายแล้วอ่ะ นายคงไม่ได้นอกใจฉันใช่ไหม)
          "โถ่ว! ต่อให้มีผู้หญิงมาแก้ผ้าโชว์ให้ฉันดูฉันก็ไม่หวั่นไหวอะไรนอกจากเธออีกแล้ว"
          (อ๊ายยย! เอาให้มันเสมอต้นเสมอปลายนะย่ะ)
          "แน่นอน"
          (น่ารักที่สุด จุ๊บๆ)
          อยู่ๆน้ำตาของฉันที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลรินออกจากดวงตาของฉัน ฉันทนฟังที่เขาและเธอสองคนคุยกันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันรีบวิ่งเข้าห้องไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่!! ล้างสมองฉันที ฮือออ TTOTT
          
          ก๊อกๆๆ
          โอ๊ย จะตามมาทำไม ฉันจะร้องไห้ได้เต็มที่หน่อย
          "ฉันปวดหัวน่ะ ขอนอนหน่อยละกัน" ฮืออ อ้างไปงั้นแหละ
              
          แอดดดด~
          เย่ยย เข้ามาทำไม คลุมโปงแทบไม่ทัน
          "อ้าว คลุมโปงทำไมอ่ะ"
          "ฉันจะนอนน่ะ!" 
          "เมื่อกี้ฉันเหลือบไปเห็นเธอรีบวิ่งขึ้นมา นึกว่าเกิดอะไรขึ้นก็เลยวิ่งตามมา"
          "..."
          "อ่ะๆ เธอนอนละกัน ไม่กวนละ" ท่าทางเขาจะเดินออกไปแล้ว แอบแง้มออกไปดูหน่อยละกัน โอเค ไม่มี โล่งงง งั้นก็ดี! จะร้องไห้ให้สมใจไปเลย ฮือออออออ