ไอ้หน้าหวานกับประธานสุดโหด

          จุ๊บ
 
          อึ้งครับ ผมกำลังโดนผู้ชายด้วยกันจูบ จูบแรกของผมดันตกเป็นของผู้ชาย แถมไอ้คนที่กำลังจูบผมอยู่ดันเป็นไอ้ขี้เมาผมเผ้ารุงรังศัตรูคู่อาฆาตของผมซะนี่ มันพลิกร่างผมลงไปอยู่ด้านล่าง ผมพยายามดันตัวมันออกแต่ไม่สำเร็จได้แต่เม้มปากแน่นไม่ยอมให้ลิ้นมันบุกรุกเข้ามาได้ มันเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปถูไถไซร้ซอกคอของผมแทน
 
          “โอ๊ย” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อมันขบกัดลงที่ซอกคอผมพร้อมทั้งดูดเม้มแรงๆ แดงเถือกแน่ครับ ทั้งรอยกัด ทั้งรอยดูด ผมพยายามรวบรามเรี่ยวแรงทั้งหมด
 
          โครม
 
          ในที่สุดความพยายามของผมก็ประสบความสำเร็จครับ ผมถีบมันออกไปสุดแรงเลยครับ มันลงไปกองอยู่ปลายเตียงส่วนผมไม่รอดูผลงานตัวเองนานครับ ลุกขึ้นได้ก็รีบวิ่งกลับห้องตัวเอง ไม่แม้แต่จะหันไปมองว่ามันจะเป็นอย่างไรบ้าง ช่างหัวมันครับ
 
          ถึงห้องผมก็รีบเข้าไปในห้องน้ำส่องกระจกดูคอตัวเอง แดงเถือกจริงๆครับ แถมมีรอยกัด รอยดูดชัดเจนมาก เสื้อนอนของผมกระดุมหลุดจากรังไปสามเม็ดโดยที่ผมไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ
 
          “ไอ้ธีร์ กูจะฆ่ามึง” ผมได้แต่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน สาปแช่งก่นด่ามันอยู่หน้ากระจกครับ ไม่ออกไปดูด้วยว่ามันจะเป็นอย่างไรบ้าง หลังหักตายไปหรือยัง หรือฟื้นคืนสติกลับบ้านไปแล้ว ช่างหัวมันครับ
 
          
          “เฮ้อ”
 
          นอนไม่หลับจนถึงเช้าเลยครับ พยายามข่มตาอย่างไรก็หลับไม่ลง บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร ไม่ชอบที่มันจูบปาก ดูดคอ แต่ผมดันไม่ได้รังเกียจหรือขยะแขยงสัมผัสมันซะนี่ ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเพราะตกใจมากจนต่อมความรังเกียจหยุดทำงานกะทันหัน พยายามคิดแค่ว่ามันเมา คนเมาไม่มีสติ แล้วผมก็ถีบมันตกเตียงซะเสียงดังด้วย ตื่นมาท่าจะเจ็บน่าดู ถือว่าหายกันก็แล้วกันครับ
 
          
          09:00 น.
 
          หลังจากที่ทนนอนกระสับกระส่ายกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่นาน ผมเลยลุกไปอาบน้ำ แต่พอส่องกระจกดูคอตัวเองทีไร ความโกรธผมพุ่งปรี๊ดทุกที ยิ่งพอรอยนั้นโดนน้ำกับสบู่มันยิ่งแสบผมก็ได้แต่อาบน้ำไปด่ามันไปจนเสร็จ แล้วแต่งตัวออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรกิน
 
          “หนาวหรือวะแยม” เสียงโจ้ครับ มันกลับมาแล้ว และตอนนี้มันก็กำลังยืนหัวเราะผมอยู่ที่หน้าประตูเมื่อมันเห็นผมในชุดเสื้อคอเต่า ทุกคนคงจะรู้นะครับว่าทำไมผมถึงใส่เสื้อคอเต่า
 
          “เออ หนาว” ผมตอบมันไปด้วยน้ำเสียงเซ็งเต็มที่
 
          “ไม่สบายหรือไงมึง แดดข้างนอกเผากูจะสุกอยู่แล้วแต่มึงหนาวนี่นะ” มันยืนเท้าสะเอวถามผมพร้อมกับหัวเราะ
 
          “เออ” ไม่รู้จะตอบอย่างไรดีครับ นอกจากรับคำมันไป
 
          “แล้วนี่ไอ้ธีร์มันยังไม่ตื่นหรือ” โจ้ถามผมพร้อมกับหันไปมองประตูห้องตัวเอง
 
          “ไม่รู้เว้ย” ผมดันขึ้นเสียงใส่มันส่อพิรุธเข้าไปใหญ่ โจ้มองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมกับโน้มแขนมาเท้าพนักโซฟา ก่อนเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
 
          “อะไรกันน้องแย้มของพี่ธีร์ นอนด้วยกันทั้งคืน ไม่รู้ได้อย่างไรว่าพี่ธีร์ของน้องแย้มตื่นหรือยัง” พูดเสร็จมันก็หัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของผมที่คงจะแสดงอาการแปลกๆออกไปแน่ ร้อนครับ ตอนนี้หน้าผมคงแดงอยู่แน่ๆเพราะมันร้อนลามไปถึงใบหูแล้ว
 
          “อะไรวะ หยอกแค่นี้ โกรธหน้าแดงหูแดงเลยหรือวะ ชินได้แล้วนะน้องแย้มของพี่ธีร์” แล้วมันก็หัวเราะออกมาอีกรอบ ผมนี่อยากต่อยปากมันเหลือเกินครับ อยากตะโกนใส่หูมันด้วยว่าไอ้บ้านั่นไม่ใช่ของผมและผมก็ไม่ใช่ของไอ้บ้านั่นด้วย
 
          แอ๊ด
 
          เสียงประตูห้องโจ้เปิดออกพร้อมคู่กรณีของผมเดินออกมา ในมือถือผ้าขนหนูผืนเล็กกำลังซับน้ำออกจากใบหน้าแต่ผมเผ้ายังกระเซอะกระเซิงรุงรังเหมือนเดิม ทำไมมันปล่อยให้ผมยาวขนาดนั้นก็ไม่รู้ อย่างกับโจร
 
          “ตื่นแล้วหรือวะไอ้ประธาน” โจ้ถามทั้งที่มันยังไม่หยุดหัวเราะ
 
          ธีร์ไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ แล้วมันก็หันมามองที่ผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมนี่สะดุ้งกับสายตามันเลยครับ คือหน้ามันออกแนวดุแถมผมรกรุงรังนั่นยิ่งเสริมความโหดเถื่อนให้มันอีก ไม่รู้มันได้รับเลือกให้เป็นประธานนักศึกษาได้อย่างไร หรือเดี๋ยวนี้เขาชอบคนหน้าโหด เถื่อนกัน
 
          “หนาวหรือน้องแย้ม” มันถาม ผมนี่จี๊ดเลยครับ โมโหกับสิ่งที่มันทำไว้ แต่ไม่อยากพูดกับมันเลยได้แต่ถลึงตาใส่ มันก็หัวเราะผมอีก
 
          “อะไรกันน้องแย้ม ถามแค่นี้ทำเป็นโกรธ เมื่อคืนก็นอนร่วมห้องกันทั้งคืน” มันยังไม่หยุดกวนประสาท ผมนี่อึ้งเลยครับ หรือว่าเมื่อคืนมันจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป มันต้องการแกล้งผม พอคิดแบบนี้แล้วควันออกหูเลยครับ กำลังจะเถียงมันกลับมันก็หันไปถามโจ้ซะก่อน
 
          “ไอ้โจ้ ไปส่งกูเอารถที่ร้านเมื่อคืนหน่อยสิ”
 
          “ไอ้เล็กขับมาให้มึงแล้ว จอดอยู่ข้างล่าง เอ้านี่กุญแจ” พูดจบโจ้ก็โยนกุญแจให้มันก่อนเดินเข้าห้องไป ธีร์ยัดกุญแจใส่กระเป๋ากางเกงแล้วหันมาทางผม
 
          “พี่ธีร์ไปก่อนนะจ๊ะน้องแย้ม” พูดเสร็จมันก็เดินออกไปเลยทิ้งผมให้นั่งโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว ยังไม่ทันได้รู้เลยว่าเมื่อคืนมันเมาจริงๆหรือแค่แกล้งผมกันแน่ เพราะถ้าแค่แกล้งจริงมันก็เล่นแรงเกินไป นั่นจูบแรกของผมนะ ผมอุตส่าห์เก็บไว้ให้ผู้หญิงที่คู่ควรได้รับแท้ๆ แต่มันกลับมาล้อเล่นกับความรู้สึกของผม แค่คิดความน้อยใจก็แล่นเข้าจุกอกซะแล้ว
 
          เอ๊ะ! น้อยใจหรือ ทำไมผมต้องน้อยใจไอ้บ้านั่นด้วย ผมคงจะบ้าไปแล้ว นี่ผมเป็นอะไรไป ทำไมใจต้องเต้นแรงด้วย ผมสะบัดหัวไปมาอย่างกับว่าถ้าสะบัดแรงๆความคิดเหล่านั้นจะหลุดออกจากสมองได้ ก่อนที่จะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ผมต้องหาอะไรทำให้ลืมๆเรื่องนี้ไปซะ
 
 
 
TBC.
 
ฝากนิยายด้วยนะคะ
น้อมรับคำติ-ชมค่ะ
 
เจอกันตอนต่อไปค่ะ