ฉันเธอ ความหลังเก่าๆ

10พฤษพาคม 2557 (วันเปิดเทอม)
ผมกลับมายื่นอยู่หน้าโรงเรียนนี้อีกครั้ง  โดยใส่เครื่องแบบของโรงเรียนนี้  ตอนนี้เวลา 07:40 น ตามที่นาฬิกาข้อมือผมบอก  ที่นี่แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากวันที่ผมมาสอบ มันเลยทำให้ผมนึกถึงคำพูดและเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่จะว่าไปแล้วจะเรียกว่า เพื่อนก็ไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ก็เป็นคนเดียวที่ทักผม ผมหวังว่าเธอก็คงจะติดเหมือนกัน
เข้าแถวหน้าเสาธง   ใช่ๆ  วันเปิดเทอมวันแรก ทุกโรงเรียนจะต่างกันตรงไหน ร้องเพลงชาติ สวดมนต์ แล้วก็ตากแดดรอ ผอ. กล่าวอะไรเล็กๆน้อยๆที่แทบจะกินเวลาชั่วโมงแรกไปหมด  แล้วหลังจากนั้น เราก็ต้องไปห้องเรียน  ผม อยู่ 4/7 สายวิทย์-คณิต  ในห้องนี้บรรยากาศแทบจะไม่ค่อยเท่ากันทีเดียว ตอนนี้ในห้องเรามีอยู่ประมาน 18 คน แน่นอน คงจะเป็นเด็กใหม่ทั้งนั้นละสิท่า ที่จะขึ้นห้องไว
มีแยกกันเป็นกลุ่มเล็กๆ ดูแล้วผมคงต้องหาเพื่อนซักหน่อยแล้ว  ผมเห็นเด็กคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างคนเดียว เขาดูเป็นมิตรและก็โดดเดียวที่สุดแล้ว “ขอนั่งด้วยคนได้มั๊ย” ผมถาม    บนโต๊ะและเก้าอี้มีแต่รอยริขวิทและปากกาเขียนเป็นชื่อและข้อความของหลายๆคนที่วนเวียนมาใช้งานมัน   บ่งบอกว่าห้องเรียนนี้ผ่านนักเรียนมาหลายรุ่นมาก  “ได้สิ” เขาพูดก่อนจะหันมามองผม ผิวสีซีดนิดๆ แล้วหางตาที่ตก ทรงผมที่แทบจะไม่ได้ตัดต้อนรับวันเปิดเทอมเลยด้วยซ้ำ  “กูดิวนะ” มึงละ ชื่ออะไร??  ผมไม่แปลกใจหรอกที่เขาใช้คำสรรพนามแทนตัวผมว่า “มึง” ก็นะ ใครๆเขาก็ใช้ ถึงแม้จะไม่สนิทกันมาก่อนก็เถอะ มันการเป็นวัฒนธรรมใหม่อะไรแบบนั้นไปแล้ว
“เออกูพีนะ “ ผมบอกตอบ“โอเค” ยินดีได้รู้จักเว้ย ผมพยักหน้ารับตอบ แล้วอีกไม่นาน เด็กหลายคนก็ทยอยกันเข้ามากันในห้อง พวกที่มาเป็นกลุ่มคงจะเป็นเก่าที่สนิทกัน พวกนั้นเลือกนั่งกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ ส่วนฝากผม แทบจะเรียกว่าเด็กใหม่หมด  ยังไม่ค่อยมีใครเริ่มพูดอะไรกันมากนัก  ตอนนี้ห้องเรามีประมาน 39 คน และแล้วอาจารย์ก็เดินเข้ามา
กึก ๆ ๆ.. เสียงเคาะกระดานดังขึ้น  “เงียบ และตั้งใจฟัง” เสียง ของสุภาพสตรีที่กำลังจะแนะนำตัวเองครู มีชื่อว่า จิรัตนา ปาสิหะ เรียกว่าครู จิ ก็ได้ ดูจากรูปร่างของเธอที่ออกจะมาตรฐานตามหญิงไทย สูงน่าจะไม่เกิน 165อ่าวแหละเหมือนเราจะมากันเกือบจะครอบแล้วสินะ ห้องเรามีกันทั้งหมดกี่คนนะ ไม่มีใคร พูดอะไร แต่แล้วก็มีเสียงแหบๆเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นเสียงของผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะตัวหน้าห้อง 41 คนครับ ครู
ครู เคาะกระดานเบาๆ “ใช่ๆ” แกกล่าว แล้วก็ถามชื่อเด็กคนนั้น “เธอชื่อว่าอะไรนะ” แล้วก่อนที่เด็กเสียงแหบคนนั้นจะได้บอก แกก็เปลี่ยนใจ พูดว่า “ไม่ ไม่เอาดีกว่า เรามาเริ่มแนะนำตัวกันทีละคนเลยดีกว่า”  แล้วก็ชี้ไปทางโต๊ะที่อยู่ริมประตูทางออกด้านหน้าของห้อง “เอาจากทางนั้นก่อนละกัน”
ค่ะ!! เสียงริมนั้นตอบกลับ พร้อมเจ้าของเสียงที่ลุกขึ้น เธอเป็นเด็กผู้หญิง ซึ่งสูงประมาน 155 เซนติเมน ใบหน้ากลมขาว ใส่เว่นที่กลมตามใบหน้าของเธอดูแล้วก็นับว่าหน้าตาเรียบร้อยพอได้ เธอตัดหน้ามาและมีผมที่ดำสนิท ผมดูแล้วมันออกจะมากก่าคนปกติทั่วไปด้วยซ้ำ
“หนู ชื่อ นางสาว วิกานดา ศิลปนะ ชื่อเล่นชื่อ อาย” แล้วหล่อนก็นั่งลง คนข้างเธอรุกขึ้น เป็นผู้หญิงอ้วนที่พยายามจะซ้อนอมยิ้มซึ่งน่าจะอมได้ครึ่งหนึ่งแล้วไว้ด้านหลัง “หนู ชื่อ นางสาวอัมภร  อมเขียว ชื่อเล่นชื่อ เอ๋ ค่ะ” แล้วก็มีเสีย เฮ~ฮิ้ว พร้อมคำแซวมาจากมาจากกลุ่มเด็กเก่าของโรงเรียน เอ๋อ้วน~ เธอชิด พร้อมนั่งลง แล้วเราก็ไล่ชื่อกันมาจนถึงกลุ่มเด็กเก่า ซึ่งก็มีพูดชื่อพ่อ ชื่อแม่ แกล้งกันออกไปบ้าง จนมาถึงถามริมอีกฝาก ซึ่งนั่งหน้าโดยผม “พี พัฒนพงษ์ นิติอาสา” ผมกลาวแร้วนั่งลงพรางมองสายตาทั่วทั้งห้องที่จ้องมา แล้วก็ตามด้วยดิว จนครบทั้งหมดในแถว หลังจากนั้น ครูจิจึงรู้ว่าห้องเราขาด ผมไม่คิดว่าแกจะถามหาคนที่อาจจะเป็นเด็กใหม่ซึ่งเพื่อนๆไม่น่าจะมีใครรู้จัก แต่แล้วแกก็ยังถาม “แล้วอีก 2คนที่ยังขาดมีใครพอจะรู้จักไหม”  
หนูรู้ค่ะ!! ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่ต้นเสียง ซึ่งมาจากทางหน้าประตูโดยมิด้นัดหมาย.. coming soon