The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

[12 :: เกลียดมาก...ก็รักมาก]

            [ปาร์เกต์ : Talk]

            ผมเกลียดผู้หญิงสวย!!

            ใช่ครับ คุณได้ยินไม่ผิดหรอก! ผมเกลียดจริงๆ และผมก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีทางยุ่งกับพวกผู้หญิงพวกนั้นอีก เพราะผมเจ็บปวดเหลือเกินกับการกระทำและคำพูดของคนสวยๆ เหล่านั้น แต่ผมกลับต้องกลืนน้ำลายตัวเองเมื่อผมมาเจอกับ....

            น้ำปิง

            ครั้งแรกที่ผมเจอเธอผมบอกตามตรงเลยว่าขี้เหร่จนน่าใจหาย =_=

            ผมก็สงสัยอยู่ว่ามิกกิ น้องสาวไอ้ยศทำไมมีเพื่อนขี้เหร่ขนาดนี้ได้ยังไง หน้าก็มันเยิ้ม คิ้วก็ไม่มีแถมผมยังเพิ้งจนอยากจะซื้อหวีให้ไปหวีซะเลย แต่ผมก็ได้แค่คิดเพราะใครจะซื้อหวีไปให้ผู้หญิงแล้วบอกว่า ‘หวีผมของเธอซะ’ ล่ะ จริงไหมครับ -_-

            ไอ้มาร์ชที่เชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิงบอกว่าน้องเขาน่ารักดี แต่ผมเนี่ยหาความน่ารักจากใบหน้ามันๆ แบบนั้นไม่ได้เลยจริงๆ (อย่าเอาไปบอกน้ำปิงนะครับ U_U) เรื่องราวเริ่มมาทำให้ผมงงเข้าไปใหญ่เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งมาหาเรื่องน้ำปิงถึงคอนโดมิกกิ ทีแรกผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผมคิดได้แค่ว่า

            ‘จะบ้าหรอ! ขี้เหร่แบบนี้ยังไปแย่งแฟนใครเขาได้อีกหรอ?’

            มิกกิเล่าว่าน้ำปิงเป็นคนที่ผู้ชายต่างก็อยากเข้ามาทำความรู้จักที่สุดในกลุ่มของมิกกิแล้ว แต่ผมไม่เชื่อ ผมเลยพูดออกไปว่า ถ้าเกิดสวยกว่านี้ได้ ผมจะยอมแต่งตัวเป็นผู้หญิงเลย! ที่ผมพูดออกไปแบบนั้นเพราะว่าผมมั่นใจว่าเด็กน้ำปิงคนนี้ ไม่มีทางที่จะสวยขึ้นได้มากกว่านี้หรอก

            แล้วผมก็ยิ่งทำให้เรื่องมันยุ่งไปมากกว่าเดิมด้วยการประกาศว่า น้ำปิงเป็นแฟนผม...ตอบแบบจริงใจสุดๆ เลยว่าตอนนั้นผมไม่ได้คิดถึงจิตใจของน้ำปิงเลย ผมคิดแค่ว่าจะมีวิธีไหนบ้างที่จะทำให้พลอย แฟนเก่าของผมเจ็บใจที่สุดและวิธีนี้ผมก็ดูเหมือนจะเวิร์กมากเพราะทันทีที่ผมบอกเธอก็ถึงกับรับไม่ได้และโวยวายลั่นเลยทีเดียว

            ไอ้มิว ที่ดูเหมือนจะชอบน้ำปิงเอามากๆ ก็ถึงกับดิ้นพล่านๆ อยู่ไม่สุขที่รู้ว่าผมกับน้ำปิงคบกัน ถือว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามาก เพราะนอกจากจะแก้แค้นแฟนเก่าอย่างพลอยได้แล้ว ผมยังทำให้เพื่อนรักของไอ้อาร์ตคนที่แย่งแฟนผมไป นั่นคือไอ้มิวเจ็บใจได้อีกต่างหาก สะใจชิบ!

            หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งผมมาออกค่ายที่ต่างจังหวัด ผมรู้ตั้งแต่เตรียมงานออกค่ายแล้วว่าคณะที่น้ำปิงเรียนอยู่จะไปค่ายด้วย ไม่รู้ทำไมพอครั้งแรกที่ผมรู้เรื่องผมก็เป็นอันทำอะไรไม่ถูก หยิบนู่นจับนี่มาทำตลอดเวลา จนไอ้ยศกับไอ้มาร์ชงง ผมเองก็งงตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรมากมายขนาดนี้ไปทำไม เพราะผมตื่นเต้นหรอ? บ้าน่า...คนอย่างผมไม่มีทางประหม่าเพราะเด็กขี้เหร่นั่นหรอก!

            เรามาเจอกันที่ค่ายด้วยสภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะผมดันไปเหวี่ยงเธอซะงั้น แต่มันก็ดีนะเพราะเธอคิดว่าผมโกรธเธออยู่ เธอก็เลยตามตื้อผมไม่เลิกเพราะว่าอยากขอโทษ ส่วนผมก็เล่นตัวเก๊กฟอร์มไปตามระเบียบ ยิ่งเวลาที่เธอเข้ามาทักผม...ผมยิ่งชอบ ^_^

            อ้าวเฮ้ย! ไม่ใช่อย่างนั้น ผมหมายถึงชอบแกล้งน้ำปิงต่างหาก

            แกล้งไปแกล้งมาผมกลับทำให้เธอต้องแตกกับเพื่อนอย่างไม่รู้ตัว...แต่ผมว่าเรียกน้องคนนั้นว่าเพื่อนไม่ได้หรอก ถึงจะคบกันมาตั้ง 7 ปีก็เถอะแต่เด็กคนที่ชื่อหมี่เกี๊ยวคนนั้นไม่ได้มีความจริงใจอะไรเลย นอกจากความอิจฉาริษยา พวกเธอคงไม่รู้ว่าผมแอบตามพวกเธอมาที่ข้างตึกเรียนเก่าๆ นั่นด้วยและได้ยินทุกๆ อย่างที่พวกเขาคุยกัน

            ผมทนมองน้ำตาของน้ำปิงไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่าด้วยหัวใจที่ร้อนรนแปลกๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกหวิวๆ เวลาเห็นน้ำตาแต่ละหยดของน้ำปิงไหลออกมา เป็นแปลกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

            ใจจริงผมอยากจะเข้าไปบอกให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะทำอย่างนั้น ผมกลัวว่าน้ำปิงจะยิ่งเดือดร้อนเพราะผม ผมเลยต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้ พอเด็กคนนั้นเดินออกมาผมจึงรีบปรี่เข้าไปหาน้ำปิงทันที แต่ผมก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเพราะไอ้มาร์ชชิงตัดหน้าไปก่อน...แต่ก็โอเคนะ ผมคิดว่าถ้าผมเป็นคนเข้าไปน้ำปิงคงยิ่งหนักใจกว่าเดิม

            “อ้าว! พี่ปาร์ก...เอ่อ...พี่ปาร์เกต์”  หมี่เกี๊ยวที่เพิ่งเดินออกมาจากน้ำปิงส่งยิ้มหวานมาให้ผมทันทีที่เจอกัน ผมล่ะทึ่งผู้หญิงคนนี้จริงๆ ทั้งที่เพิ่งจะทะเลาะกับเพื่อนมาแท้ๆ แต่กลับมาส่งยิ้มหวานให้คนอื่นได้หน้าตาเฉยแบบนี้ได้ เชื่อเขาเลย!

            “มาทำอะไรแถวนี้คะ มืดก็มืด ยุงก็เยะะ”  เธอยังคงพูดต่อ ผมมองหน้าเธอพร้อมกับคำพูดมากมายในหัวที่พรั่งออกมาอย่างไม่ลดละ แต่ผมไม่สามารถพูดมันออกมาได้แม้แต่คำเดียว

            “ไม่ได้ทำไร”  ผมบอกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แต่เธอก็ไม่วายตามผมมาอีก

            “พี่จะกลับที่พักแล้วหรอคะ”

            “ใช่”

            “งั้น...เกี๊ยวขอเดินไปด้วยนะคะ เกี๊ยวก็กำลังจะกลับที่พักเหมือนกัน”

            “ไม่ล่ะ เธอเดินกลับไปก่อนเลย ฉันว่าจะแวะห้องน้ำหน่อย”  ผมพูดแล้วพยายามสาวเท้าเร็วๆ เพื่อให้เดินออกมาให้ไกลจากหมี่เกี๊ยวให้เร็วที่สุด โดยมีเสียงแหลมๆ นั้นดังตามมาแต่ผมก็ต้องทำเป็นไม่สนใจ

            เฮ้อ...พิษรักแรงหวงของผู้หญิงนี่นากลัวจริงๆ นะ ผมรับรองได้ =_=

            แล้วช่วงเวลาที่ผมต้องกลืนน้ำลายที่เคยพ่นพิษเอาไว้ก็มาถึง เมื่อน้ำปิงเกินสวยขึ้นมา!!! ผมยอมรับว่าไม่สวยเท่าพลอยแต่ก็ถือว่าหน้าตาดีเข้าขั้นทีเดียว เธอแต่งตัวด้วยชุดที่จะทำการแสดงอำลาค่ายและยิ่งถูกแสงสีของงานเข้าอีกทำให้เธอดูน่าสนใจเข้าไปใหญ่ เพื่อนร่วมคณะของผมมองตามตาเป็นมันเลย -_+ แต่ผมก็อดดูเธอแสดงเพราะว่าเธอเกิดปวดแขนขึ้นมา จะเพราะอะไรล่ะ...เพราะหมี่เกี๊ยวเพื่อนสุดที่รักของเธอเองนั่นแหละเป็นต้นเหตุ

            หลังจากที่พวกผม 3 คนทำการบิดเบือนข่าวสารเรื่องการคบกันของผมกับน้ำปิงให้กลายเป็นว่าผมกับน้ำปิงพนันกันเล่นเฉยๆ ทุกคนก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติสุข และน้ำปิงก็ไม่ถูกหมายหัวจากแฟนคลับของผมอีก

            ครั้งนี้เราจากกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะผมดันไปพูดจาแรงๆ ใส่น้ำปิงจนเธอไม่กล้ามาเจอผมอีก ส่วนผมก็รู้สึกผิดจนไม่หล้าไปสู้หน้าเธอเหมือนกัน จนกระทั่งถึงวันปิดเทอมผมได้มาเป็นประธานเปิดห้างสรรพสินค้าใหม่ของครอบครัว ที่โชคดีไปกว่านั้นคือมันอยู่แถวบ้านของไอ้ยศ ผมเลยได้ที่พักไปโดยปริยายและโชคอีกชั้นคือ...น้ำปิง

            ไอ้ยศเคยบอกว่าสนิทกับน้ำปิงมาก แต่ผมเพิ่งจะรู้ว่าสนิทกันมากถึงขนาดมานอนค้างที่บ้านแบบนี้ รู้สึกว่าน้ำปิงจะมาค้างที่บ้านของไอ้ยศบ่อยๆ ตั้งแต่พี่ชายของเธอเสียชีวิต ฟังเรื่องนี้แล้วผมอดเศร้าแทนไม่ได้ ถ้าเกิดน้ำปิงเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายล่ะก็คงจมอยู่กับความรู้สึกผิดจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่ แต่โชคดีที่เธอไม่ใช่คนแบบนั้นก็เลยผ่านเรื่องราวเลวร้ายนั้นมาได้

            กลับมาเจอกันคราวนี้เธอมาแบบจัดเต็มครับ ผมเพิ่งจะเคยเห็นเธอใส่ชุดไปรเวทธรรมดาก็วันนี้ (ปกติจะเห็นแต่ใส่เสื้อยืดกางเกงวอร์ม =_=) น้องเขาดูตัวเล็กๆ น่ารักๆ จนผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย เธอคงรู้ตัวว่าผมมองเธออยู่ก็เลยมองหน้าผมอย่างแปลกใจ และเพราะความปากแข็งของตัวผมเองนี่แหละทำให้การพูดคุยของเราไม่ค่อยจะราบรื่นนัก ที่สำคัญคือไอ้ยศ! ไม่รู้จะทำตัวติดกับน้องเขาทำไมนักหนา ถ้าไม่ติดว่าเขาสองคนสนิทกันมาก ผมคงคิดว่ามันชอบน้องเขาไปแล้ว

            หรือว่ามันจะชอบจริงๆ -_-?...เอ่อ ประเด็นนี้พักไว้ก่อนแล้วกัน

            วันรุ่งขึ้นผมก็มาเป็นประธานเปิดงานตามระเบียบ พ่อนะพ่อเห่อลูกเขยจนไม่ยอมมาเองผมเลยต้องมาแทน ตอนแรกพนักงานก็พากันทักว่า ทำไมท่านประธานยังดูหนุ่มจัง ไม่เหมือนคนอายุ 50 เลย =_=; ผมเลยต้องเสียเวลาแก้ตัวเป็นการใหญ่ว่าผมเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัว ทุกคนก็เลยเลิกทัก

            ตั้งแต่มาที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้อยู่กันตามลำพังโดยไม่มีไอ้ยศ ผลเลยแอบซื้อสร้อยข้อมือให้น้องเขาซะเลย แต่คนฟอร์มจัดแบบผม (รู้ตัว =_=) มีหรอจะซื้อแล้วยื่นให้ตรงๆ ผมเลยจัดละครเรื่องเล็กๆ ให้น้องเขานิดหน่อย แกล้งทำเป็นว่าเธอคือผู้โชคดีของร้านแล้วให้เลือกซื้อสินค้าด้วยราคาถูกๆ เหมือนได้ฟรี

            ทีแรกผมนึกว่าน้องเขาจะไม่เล่นด้วยแต่ในที่สุดน้องเขาก็ได้สร้อยข้อมือมาเส้นหนึ่ง ถือว่าตาถึงทีเดียวนะที่เลือกชิ้นนั้นมา เพราะว่าราคาแพงหูฉีกทีเดียวหากเทียบกับรายได้ของเด็กมหา’ลัยที่ยังไม่มีงานทำ ทำแบบนี้มันเขินๆ อ่ะ ตอนที่คบกับพลอยผมไม่ได้คิดอะไรเยอะขนาดนี้เลย ซื้อให้ก็ยื่นให้ตรงๆ ไม่ได้เคยเอามาคิดเลยว่าจะชอบไหม ให้อะไรดีเธอถึงจะถูกใจที่สุด เพราะพลอยมีแต่เลือกเองทั้งนั้นผมไม่เคยได้เลือกให้เธอหรอก รอจ่ายตังค์อย่างเดียว U_U;

            เพราะพ่อกับแม่ของน้ำปิงต้องอยู่เคลียร์งานต่อเลยยังไม่ได้กลับบ้าน น้ำปิงก็เลยต้องไปร่วมงานแต่งงานของพี่สาวผมที่หัวหินด้วย ทีแรกเธอก็เกรงใจเพราะว่าไม่เคยรู้จักพี่สาวผมมาก่อนและรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก มิกกิเกลี้ยกล่อมอยู่นานเหมือนกันกว่าจะยอมมาด้วย

            ผมก็แอบลุ้นเหมือนกันนะว่าเธอจะมาด้วยไหม ถ้าเกิดเธอยอมมาก็ถือว่าเป็นโอกาสดีที่ครอบครัวของผมจะได้รู้จักกับน้ำปิงได้อย่างที่ไม่ต้องทำให้เธอรู้สึกอึดอัด...อ้าวเฮ้ย!! ทำไมผมพูดเหมือนจะแต่งน้องเขาเข้าบ้านแบบนี้ล่ะ -///-

            เรื่องราวต่างๆ เหมือนว่าจะผ่านไปอย่างราบรื่น แต่ชีวิตมันไม่มีอะไรง่ายๆ หรอกว่าไหม? เพราะจู่ๆ ไอ้เพื่อนรักของผมทั้ง 2 คนดันทะเลาะกันซะงั้น ทันทีที่น้ำปิงมาบอกผมก็คิดในใจว่า ‘ซวยแล้วไอ้มาร์ช!’

            เพราะเรื่องที่ 2 คนนี้จะทะเลาะกันหนักหน่วงขนาดนี้ได้ก็ไม่พ้นเรื่องน้องรักของไอ้ยศ เมื่อไม่นานมานี้ไอ้มาร์ชเพิ่งจะยอมรับกับผมว่าชอบมิกกิมานานแล้ว แต่ที่ไม่ยอมบอกสักทีเพราะว่ากลัวจะเสียเพื่อนกับไอ้ยศ แล้วก็กลัวมิกกิจะอึดอัด แต่แล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้...มาร์ชมันทำอีท่าไหนนะไอ้ยศถึงรู้ได้!

            แล้วงานแต่งของยัยป้าหยาก็ผ่านพ้นไปได้โดยมีคอนเซ็ปหรูหราและอลังการตามแบบฉบับของคุณแม่ผม -_- ผมเลยแวะมาดูอาการเพื่อนรักทั้ง 2 ที่เมื่อเช้าไปร่วมงานด้วยใบหน้าซีดเซียวเหมือนซอมบี้สักหน่อย แต่แล้วก็เกิดเรื่องเมื่อไอ้มาร์ชมันไข้ขึ้นจนเพ้อ!...ผมไม่รู้จะทำไง คนเดียวที่ผมนึกถึงคือน้ำปิง และพอผมจะไปตามเธอเธอก็มาได้ทันเวลาพอดี!

            ผมเหมือนคนโง่ ซื่อบื้อคนหนึ่งที่ทำอะไรไม่เป็นแม้กระทั่งแค่เช็ดตัวลดไข้เพราะว่าผมห่วงไอ้มาร์ชมาก เมื่อก่อนมันเคยเป็นไข้หวัดใหญ่ต้องนอนรักษาตัวในไอซียูเป็นเดือนๆ ไม่น่าเชื่อว่าแค่ไข้หวัดจะทำให้ติดเชื้อในกระแสเลือดได้ขนาดนั้น พวกเราเลยต้องคอยดูแลไอ้มาร์ชไม่ให้มันป่วยเพราะเหตุผลนี้

            แล้วที่พวกเรา 3 คนรักกันขนาดนี้เพราะเราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เราคบกันมานานแล้วก็ด้วยแหละ แต่สำหรับผมระยะเวลามันไม่ได้สำคัญและมีค่าอะไรเลย มันอยู่ที่ว่าเราผ่านอะไรมาด้วยกันต่างหากที่สำคัญและดูเหมือนว่าเรื่องจะเยอะมากจนไม่รู้จะเล่าวีรกรรมยังไง เอาเป็นว่า...เราเหมือนพี่น้องร่วมสาบาน ถึงไม่ได้เกิดวันเดือนปีเดียวกัน แต่จะขอตายวันเดือนปีเดียวกัน ประมาณนั้นเลย (มาเป็นหนังจีนเลยตรู =_=)

            ผมนั่งดูน้ำปิงเช็ดตัวให้ไอ้มาร์ชอยู่นานจนความเพลียเริ่มเข้ามามีอิทธิพล...เดินมาทั้งวันเริ่มเมื่อยแล้วก็หนักหัวขึ้นมาแล้ว ผมเลยกะว่าจะงีบนิดหน่อย แต่ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตี 3 กว่า! ผมรีบกวาดตามองไปทั่วห้องก็เจอน้ำปิงนอนขดอยู่บนพื้นข้างเตียงของมาร์ช มีผ้าห่มบางๆ ปูพื้น แล้วก็ใช้ผ้าห่มอีกผืนที่บางไม่แพ้กันมาห่ม โธ่! ผมไม่น่าเผลอหลับเลย เธอต้องดูแลเพื่อนผมทั้งคืนแต่กลับต้องมานานบนพื้นแข็งๆ นี่!

            ผมยืนชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะรวบรวมความกล้าอุ้มเธอขึ้นมาไว้บนอ้อมแขนก่อนจะมาเธอมานอนบนม้านั่งยาวๆ ที่ผมเพิ่งจะลุกเมื่อกี๊ อย่างน้อยๆ มันก็มีเบาะนุ่มๆ ให้เธอนอนหลับได้อย่างสบายแหละน่า...

            ผมนั่งลงข้างๆ ม้านั่งและยิ้มให้กับใบหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่หล่นลงมาคลอเคลียหน้าของเธอออกให้ ทำไมก่อนหน้านี้ผมมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาแก้แค้นพลอยจนลืมมองความน่ารักและความสวยที่มีอยู่ในตัวของน้ำปิงไปได้นะ...ในเมื่อผมเจอคนที่ดีขนาดนี้ แต่ผมกลับเห็นเขาเป็นเพียงเครื่องมือแก้แค้นแฟนเก่าเท่านั้น ผมนี่มันบรมโง่เลย!!

            ผมจะแก้ตัวกับเธอยังไงดีเธอถึงจะมองผมดีขึ้นกว่าเดิมบ้าง ที่ผ่านมาผมมัวแต่ทำตัวเรื่องมาก ปากร้าย เย็นชาใส่เธอตลอด เธอไม่เคยเห็นผมในมุมอื่นบ้างเลย...

            ฉันจะทำให้เธอรักฉันได้ยังไง...น้ำปิง

*****************************************************

โห้ววว O_o ไรท์ตกใจตอนนี้มีแต่บทบรรยาย

หวังว่าคงจะไม่ตาลายกันนะคะ 555+

ตอนต่อไปจะเป็นยังไง

ฝากติดตามด้วยนะคะรีดเดอร์ที่รัก ^_^

********************************************************