The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

[16 :: เรียกอีกสิครับ]

            “พี่...พูดแบบนี้หมายความว่าไง...”  ฉันถามออกไปอีกครั้ง ที่ฉันถามแบบนี้บ่อยๆ เพราะว่าฉันอยากรู้ว่าพี่เขาคิดยังไงกับฉันกันแน่...จริงจังรึเปล่า?

            หรือแค่เห็นฉันเป็นตัวแทนของใคร?

            “แล้วคิดว่าฉันทำไปทั้งหมดเพราะอะไร...ฉันยอมแต่งตัวเป็นผู้หญิง คอยช่วยเธอ จับมือเธอ จูบเธอ...เธอยังไม่เข้าใจอีกหรอ”

            “...”  ฉันตอบไม่ได้เพราะว่าฉันไม่กล้าที่จะคิดไปเองหรอกว่าพี่เขา...จะชอบคนอย่างฉัน -////-

            “เธอเข้าใจอะไรยากแบบนี้ทุกเรื่องเลยรึเปล่าเนี่ย -*-”  พี่ปาร์เกต์ยังคงขมวดคิ้วมองฉันอยู่อย่างนั้น จนฉันทำตัวไม่ถูก!

            โว้ยยย!! จะให้ถามออกไปได้ยังไงว่า ‘พี่ชอบฉันหรอ?’ จะบ้าไปแล้วรึไง >////<

            “เฮ้อ...โอเคค่ะ ฉันจะพยายามเข้าใจ”  ฉันถอนหายใจอย่างขอไปที แต่พี่ปาร์เกต์กลับไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆ

            “เข้าใจว่าไง”

            “พี่พยายามให้ฉันเข้าใจว่าไงล่ะคะ”  ฉันยังคงยืนยันว่าจะไม่พูดออกมาก่อน เพราะขืนพูดออกมาแล้วมันไม่ใช่ล่ะก็ หน้าแตกหมอเกาหลีไม่รับศัลยกรรมแน่ U_U

            “เฮ้อ...งั้นก็ตามนั้นแล้วกัน”

            พูดจบพี่ปาร์เกต์ก็พาเดินต่อ...แล้วตกลงมันยังไงกันล่ะ ใครก็ได้บอกฉันทีว่าตอนนี้เราสองคนเข้าใจเรื่องเดียวกันอยู่รึเปล่า T^T

            “พี่ปาร์เกต์เรื่องที่มิว...เอ่อ...เรื่องคืนนี้ อย่าเล่าให้ใครฟังได้ไหมคะ ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่อง” 

            “ก็ได้ ตามใจเธอ...เออ! ฉันว่าจะถามนานแล้ว ทำไมเวลาที่เธอคุยกับฉันไม่เห็นแทนตัวเองว่า ‘ปิง’ สักที พอคุยกับคนอื่นเห็นพูดตลอดเลย”

            “แล้วทีพี่ล่ะคะ ทำไมเวลาคุยกับฉันไม่เห็นแทนตัวเองว่า ‘พี่’ เหมือนตอนคุยกับคนอื่นบ้างเลย คุยกันทีก็มีแต่ ฉันอย่างงั้น ฉันอย่างงี้...พี่ทำตัวไม่น่ารักก่อนนี่นา”

            “เออ...นั่นสินะ”

            “ใช่ไหมล่ะคะ”

            “งั้นต่อไปฉัน...เอ่อ พี่จะพูดดีๆ แล้วกัน”  พี่ปาร์เกต์เปลี่ยนวิธีการพูดทั้งที่มีท่าทางเขินๆ อยู่

            อ๊ายยย ทำไมมีความสุขแบบนี้นะ >///<

            “ปิงก็จะพูดดีๆ กับพี่เหมือนกันค่ะ”

            เราสองคนยิ้มให้กันก่อนจะเดินต่อมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบังกะโลที่ฉันพักอยู่ ในห้องยังเปิดไฟเอาไว้ทำให้ฉันรู้ได้เลยว่ามิกกิยังรอฉันอยู่ เพราะถ้าเกิดเปิดไฟเอาไว้มิกกิจะนอนไม่หลับ

            “ถึงแล้ว ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

            “ครับ”  พี่ปาร์เกต์ยิ้มออกมาเบาๆ ฉันจึงหมุนตัวเตรียมจะเข้าห้อง แต่พี่ปาร์เกต์เข้ามารั้งข้อมือฉันเอาไว้ก่อน

            “คะ?”  ฉันหันกลับไปถามพี่ปาร์เกต์ที่เข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ

            “พี่...อนุญาตให้เรียกปาร์กได้”

            “ห๊ะ! จะ...จริงหรอคะ O_O”

            “จริงสิ พี่ไม่เอาเรื่องนี้มาล้อเล่นหรอก เพราะว่ามันสำคัญสำหรับพี่มาก”  ฉันเผลอยิ้มไปกับความน่ารักที่แฝงมากับคำพูดของพี่ปาร์เกต์นิดหน่อย เพราะพอพี่เขาเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ แล้วฉันรู้สึกดียังไงบอกไม่ถูก >///<

            “ยิ้มอะไรเนี่ย”

            “อ๋อ...เปล่าค่ะ ปิงแค่ดีใจ”  ฉันบ่ายเบี่ยงที่จะตอบตามความจริง จะบอกได้ยังไงว่าพี่น่ารักจัง เขินตายพอดี >///<

            “สรุปว่า...เรียกได้จริงๆ หรอคะ”

            “อื้ม”

            “จริงๆ นะ”

            “จริง”

            “พี่ปาร์ก ^^”

            “อะไร?”

            “พี่ปาร์ก ^_^”

            “ฮึๆๆ ว่าไงครับ”  พี่ปาร์เกต์รับคำกลั้วหัวเราะโดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อหรือโกรธฉันเลย

            “พี่ปาร์ก ^O^”

            “...”

            คราวนี้พี่ปาร์เกต์ไม่ได้ตอบรับเหมือนครั้งก่อนๆ แต่กลับโน้มตัวลงมาประกบริมฝีปากฉันแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ ล้วงลึกเข้ามาเพื่อสัมผัสความหอมหวานภายในปากของฉันอีกครั้ง จูบที่นุ่มนวลและเนิ่นนานทำให้ฉันแทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ พี่

            “เรียกอีกสิครับ”  พี่ปาร์เกต์ถอนจูบออกแล้วยิ้มมาให้ฉันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์นิดๆ

            ปาร์เกต์จึงรวบเอวฉันไว้แน่นเพื่อไม่ให้ฉันลงไปกองอยู่กับพื้น

            แบบนี้ใครจะกล้าเรียกกันเล่า มีหวังเขินกินวันละหลายหนแน่ >///<

            “นังเพื่อนทรยศ!!!”  อยู่ๆ ฉันก็ถูกกระชากออกจากพี่ปาร์เกต์อย่างแรงจนเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น

            หมี่เกี๊ยวมองหน้าฉันด้วยสายตาเคียดแค้นอย่างถึงที่สุดก่อนจะพุ่งเข้ามาหาฉันอีกครั้ง แต่ถูกพี่ปาร์เกต์จับตัวเอาไว้ได้ก่อนทำให้เข้ามาใกล้ฉันไม่ได้อีก

            “แกบอกว่าไม่มีมีอะไรกับพี่ปาร์กฉันก็อุตส่าห์เชื่อใจแก แล้วแกมาทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันบอกแกแล้วว่าฉันชอบพี่ปาร์กมาก ชอบก่อนแกด้วยซ้ำแต่แกก็ยังแย่ง ฉันยกมิวให้คนหนึ่งแล้วแกยังไม่พอใจอีกหรอ จะให้ฉันยกผู้ชายทุกคนให้แกเลยรึไง! นังเพื่อนเลว!!!”  หมี่เกี๊ยวด่าสาดฉันอย่างไม่ลดละ พี่ปาร์เกต์นิ่งไปกับคำพูดของหมี่เกี๊ยว

            “เกี๊ยว...”  ฉันลุกขึ้นยืนแล้วมองหมี่เกี๊ยวที่พยายามเตะเท้าออกมาข้างหน้าพร้อมกับคว้ามือสะเปะสะปะไปบนอากาศเพื่อหวังว่าหมัดสักหมัดจะลอยมาโดนฉันบ้าง

            “ปล่อยเกี๊ยวนะพี่ปาร์ก! ปล่อย!!!”  หมี่เกี๊ยวพยายามดิ้นรนสุดแรงให้หลุดออกมาจากพี่ปาร์เกต์

            “ก่อนที่ฉันจะปล่อย...ฉันมีบางอย่างจะพูด”  พี่ปาร์เกต์พูดเสียงเรียบทำให้หมี่เกี๊ยวสงบลง  “การที่ฉันจะรัก จะชอบหรือว่าจะคบใครมันขึ้นอยู่กับฉัน เพราะฉันไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะยกหรือไม่ยกให้ใครก็ได้ มันคือร่างกายและหัวใจของฉัน...เธอเข้าใจไหม”

            “พี่ปาร์ก...”  หมี่เกี๊ยวหยุดดิ้นแล้วหันไปมองพี่ปาร์เกต์อย่างอึ้งๆ ก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

            “ฉันแพ้เธออีกแล้วหรอน้ำปิง...ฉันแพ้หรอ...ทำไมใครต่อใครถึงได้รักเธอ!...ทำไม!!”  หมี่เกี๊ยวร้องไห้ออกมาในที่สุด เพื่อนที่ฉันคิดว่าสนิทมากที่สุดอีกคน กำลังนั่งร้องไห้เพราะแค้นฉัน...ที่ผ่านมาเขาเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนบ้างรึเปล่า?

            “เพราะน้ำปิงไม่ได้ขี้อิจฉาเหมือนแกไงเกี๊ยว...”  อยู่ๆ เสียงของมิกกิก็เข้ามาแทรกเสียงสะอื้นของหมี่เกี๊ยว

            “ที่ผ่านมาแกไม่สงสัยหรอ...ทั้งที่แกสวยที่สุดในกลุ่มแต่ทำไมถึงไม่มีใครอยากคบแกเลยสักคน...มันเป็นเพราะว่าตัวแกไง แกทำตัวเองทั้งนั้นเกี๊ยว อย่าโยนความผิดให้คนอื่นอีกเลย” 

            “เอะอะอะไรกัน”  พี่ยศเดินมาดูเหตุการณ์อีกคน แต่ท่าทางก็เปลี่ยนไปเมื่อพี่เขามองไปที่พี่ปาร์เกต์ แต่มันก็เป็นเพียงแค่แว็บเดียวเท่านั้นที่มีสายตาแปลกๆ ไป เพราะหลังจากนั้นพวกเขาก็คุยกันปกติ พวกเขามีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้รึเปล่า...

            “น้องคนนี้อีกแล้วหรอ”  พี่ยศถามพี่ปาร์เกต์

            “อืม ฉันนึกว่าจะดีกันแล้วซะอีก ที่ไหนได้...”  พี่ปาร์เกต์มองหมี่เกี๊ยวอย่างหนักใจ

            “งั้นเดี๋ยวฉันพาน้องเขาไปส่งเอง แกก็...ไปพักเถอะ”  พี่ยศบอกแล้วพยุงหมี่เกี๊ยวขึ้นมาจากพื้นและพาเดินไปที่โรงแรมที่เพื่อนๆ ของฉันพักอยู่

            “แกไม่เป็นไรนะปิง”  มิกกิเข้ามาปัดฝุ่นออกจากแขนให้ฉัน

            “ไม่เป็นไร”

            “งั้นเข้าไปพักผ่อนแล้วกัน พรุ่งนี้จะได้กลับแต่เช้า”  พี่ปาร์เกต์บอกแล้วหมุนตัวจะเดินไป แต่ฉันยังมีบางอย่างจะบอก ฉันคงนอนไม่หลับแน่ถ้าไม่ได้อธิบายเรื่องที่หมี่เกี๊ยวพูดเมื่อกี๊

            “เดี๋ยวค่ะพี่ปาร์ก!”  ฉันร้อง พี่ปาร์เกต์หยุดแล้วหันมามองหน้าฉันนิ่ง

            “เฮ้ย! พี่ปาร์ก ให้ปิงเรียกได้แล้วหรอคะ ดีใจจังเลย ^^”  มิกกิถามน้ำเสียงฟังดูสดใสขึ้น แต่ก็เงียบไปเมื่อเห็นว่าฉันกับพี่ปาร์เกต์ยังเงียบอยู่

            “เอ่อ...ฉันเข้าไปรอข้างในแล้วกันนะ”  มิกกิพูดอย่างเก้อๆ แล้วเดินกลับเข้าห้องไป

            “เรื่องที่เกี๊ยวพูด...”

            “ไม่ต้องอธิบายหรอก มันเป็นอดีตไปแล้วนี่”

            “แต่!...”

            “ไม่เป็นไร”

            “ไม่เป็นไรไม่ได้ค่ะ ปิงทนมองสายตาที่มีแต่ความสงสัยของพี่แบบนี้ไม่ได้หรอก”  ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาพี่ปาร์เกต์แล้วเอื้อมมือไปจับมือหนานั้นไว้เบาๆ

            “เมื่อก่อน...สมัยเรียนมัธยมปิงกับหมี่เกี๊ยวแอบชอบเพื่อนคนเดียวกัน นั่นคือมิว...แต่หมี่เกี๊ยวก็ยอมหลีกทางให้เพราะว่ามิวดูเหมือนจะชอบปิงมากกว่า...ถ้าปิงรู้ว่าเรื่องมันจะบานปลายใหญ่โตขนาดนี้ ปิงจะไม่ยอมให้หมี่เกี๊ยวหลีกทางให้ง่ายๆ แน่นอน ปิงจะยอมเป็นคนถอนตัวเอง ปิงจะ...”

            “โอเค...พี่เข้าใจแล้ว ไม่ต้องเล่าต่อแล้ว”  พี่ปาร์เกต์เข้ามากอดฉันไว้เบาๆ ฉันซุกหน้าเข้าไปในแผงอกกว้างเพื่อไล่ความรู้สึกผิดออกไปจากความคิด

            ในตอนนั้น...ถ้าเกิดฉันไม่ให้ความหวังตัวเองว่ามิวอาจจะชอบฉันบ้าง หมี่เกี๊ยวก็คงไม่ต้องเจ็บปวด...ถ้าหากสลับกันเป็นฉันเองที่เป็นคนถอนตัว บางที...คนที่มิวคบอยู่ตอนนี้อาจจะเป็นหมี่เกี๊ยวและคงจะมีความสุขไปแล้วก็ได้

            “ปิงเลวมากจริงๆ ใช่ไหมคะ”  ฉันถามออกไปพร้อมกับน้ำตาเริ่มรื้อขึ้นมาอีกครั้ง ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพื่อนที่แย่มากที่มีความสุขอยู่บนความทุกข์ของเพื่อนรักแบบนี้

            “ไม่หรอก...บางทีถ้าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้นเราสองคนอาจจะไม่ได้เจอกันก็ได้”  พี่ปาร์เกต์พูดพร้อมกับลูบศีรษะฉันเบาๆ  “คิดดูสิ ถ้าเกิดปิงไม่รู้จักกับมิกกิ แล้วไม่มีผู้หญิงของไอ้มิวมาอาละวาดถึงคอนโด พี่จะรู้จักปิงไหม แล้วพี่จะคิดแผนบ้าๆ นั่นขึ้นมาได้รึเปล่า...ที่จริงเราต้องขอบคุณคนพวกนั้นถึงจะถูกที่ทำให้เรา...ได้เจอกัน”

            “พี่ปาร์เกต์...”  ฉันพูดออกมาเบาๆ แต่อยู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็ผละออกจากฉัน

            “อนุญาตให้เรียกก็ไม่เรียกนะคนเรา”

            “ก็...มันติดปากน่ะค่ะ ^^”

            “เฮ้อ...”  พี่ปาร์เกต์ขยี้ผมฉันเบาๆ ก่อนจะจัดทรงให้เข้าที่ตามเดิม  “ไปนอนได้แล้วครับ ฝันดีนะ”

            “ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยอมฟัง ^_^”

            “จ้ะ”

            ฉันเดินแยกจากพี่ปาร์เกต์เข้ามาในห้อง ก็พบว่ามิกกินั่งกอดอกรอฉันอยู่แล้ว จากสีหน้าและแววตาฉันมั่นใจว่ายัยเพื่อนรักลิสรายการคำถามที่จะถามฉันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว...นี่ฉันต้องเตรียมคำให้การไว้ให้พร้อมเลยใช่ไหมเนี่ย -_-;

**************************************************

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด บอกได้คำเดียวว่าฟินนนนนนนนน 

ไรท์แต่งเอง อยากได้พี่ปาร์กเองเลยอ่ะ ขอได้ป่ะ คึๆๆๆ

เป็นยังไงกันบ้าง อาการเดียวกับไรท์รึเปล่า??? อิอิ >////<

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะจ้ะ ^O^

:: ฟินมากโหวตมาก ฟินน้อยโหวตน้อย 

:: ถ้าใครไม่ฟินเลยคอมเม้นจุดก็ยังดี T^T

(กลับมาเปิดดูอีกที จุดเต็มกล่องคอมเม้น ห๊ะ!!  )

***************************************************