ขอเห็นหน้าเธอหน่อยสิ♥คุณประธานนักเรียน♥

        "เช้านี้จะเอาอาหารแบบไหนล่ะ?"

        "ขอเป็นแบบตะวันตกก็แล้วกันนะ"

        "รับทราบ!"

  บทสนทนาที่แสนจะธรรมดานี้ไม่ต้องไปสนใจมันมากนัก ก็แค่บทสนทนาระหว่างผมกับมิยูกิเท่านั้นเอง....

____ถามว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่กับผมน่ะเหรอ?

____คือเรื่องมันก็ไม่ได้ยาวอะไรมากหรอกนะ แต่จะเล่าย้อนให้นิดนึงก็แล้วกัน

____คือเรื่องมันก็มีอยู่ว่า....

  หลังจากเย็นวันนั้น ผมก็ตรงกลับมาที่บ้านของตัวเองทันที พร้อมกับคุณมิยูกิ.... ที่เธอตามกลับมาด้วยก็เหตุผลที่ว่า ผมทำชุดของเธอเลอะตอนอยู่บนดาดฟ้านั่น ตอนแรกก็บอกไปแล้วว่า....

        "ทำไมไม่กลับไปจัดการที่บ้านของเธอล่ะ!?"

  แต่คุณประธานท่านนี้กลับตอบมาอย่างง่ายๆว่า....

        "ก็นายเป็นคนทำชุดของชั้นเลอะ นายก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบสิ!"

  และด้วยเหตุนี้วันนี้เอง คุณมิยูกิก็ได้มาที่บ้านของผม ผมจึงให้เธอไปอาบน้ำล้างตัวในห้องน้ำก่อนจะได้สดชื้นตามที่เธอต้องการตั้งแต่แรก อ๋อ! ไม่ต้องห่วงบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากผม เนื่องจากพ่อและแม่ไปทำงานต่างประเทศกันทั้งคู่ จึงเหลือผมเพียงคนเดียวที่ต้องอยู่เฝ้าบ้านหลังนี้ อะ! แต่แบบนี้ก็เหมือนกับว่าผมและเธออยู่กันแค่สองต่อสองน่ะสิ! เอ่อ........ ช่างมันเถอะ! คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง!........ หวังว่านะ?

  ในระหว่างที่มิยูกิกำลังอาบน้ำ ผมตัดความคิดสุดงี่เง่าทิ้งไปซะ แล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะเตรียมข้าวเย็นสำหรับวันนี้ เนื่องจากวันนี้มือแขกมาที่บ้านจึงต้องทำอาหารมากกว่าปกตินิดหน่อย เพราะปกติแล้วจะทำเฉพาะส่วนของตัวเองเท่านั้น และมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะอาศัยอยู่คนเดียวภายในบ้านหลังนี้ จึงถือว่าเป็นเรื่องปกติ

  เมื่อเตรียมอุปกรณ์และวัตถุดิบเสร็จแล้วผมจึงเริ่มทำอาหารเย็น วันนี้จะลองทำไรง่ายๆดูอย่างปลาทอดและสลัด แน่นอนว่าวัตถุดิบหลักก็ปลาแน่นอน ส่วนเนื้อปลาที่ใช้คือเนื้อปลาแซลม่อน ที่ผมได้หมักกับโชยุและงาเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว

  ผมเอาปลาแซลม่อนที่หมักแล้วนั้น เอาลงไปทอดในกระทะโดยใช้ไฟอ่อนๆ ซึ่งกลิ่นหอมจากโชยุและงานั้น ได้ลอยขึ้นมาเตะจมูกผมทันทีเมื่อมันลงไปทอดในกระทะ หลังจากทอดมาซักจนสุกได้ที่แล้วนั้น ก็เอาขึ้นจากเตาและจัดวางบนจานอย่างเรียบร้อยตกแต่งด้วยผักดองเล็กน้อย จากนั้นก็ราดน้ำซอสที่ได้จากการหมักปลาแซลม่อนก็เป็นอันเสร็จ

        "กลิ่นหอมใช้ได้เลยหนิ ทำอะไรกินงั้นเหรอ?"

  พอทำอาหารเสร็จไปเมื่อซักครู่ มิยูกิก็เดินเข้ามาภายในทานอาหารพอดิบพอดี

        "ปลาแซลม่อนหมักทอดน่ะ"

        "งั้นเหรอ หน้ากินดีนะ!"

        "แต่ว่านะคุณมิยูกิ...."

        "หืม?"

        "ชุดที่เธอใส่อยู่น่ะ มันคืออะไรมิทราบครับ!?"

        "ถามอะไรแปลกๆ ก็ชุดนอนไงไม่เคยเห็นงั้นเหรอ?"

        "ไม่ใช่! ไม่ใช่! ไม่ใช่! ไม่ใช่! ที่ชั้นถามคือทำไมเธอถึงได้ใส่ชุดนั้นตากหากเล่า!!!"

  มิยูกิที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ บนเส้นผมสีดำยาวของเธอนั้น มีหยดน้ำเม็ดเล็กๆติดอยู่เล็กน้อย สงสัยเธอคงจะเช็ดหัวยังไม่แห้งดีแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำนั้นมาทั้งๆแบบนั้นเลย

  เธอเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าเอาไว้และใช้มันเช็ดเส้นผมของเธอที่ยังเปียกอยู่ ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขายาวสีชมพู ซึ้งถ้าดูดีๆแล้วก็น่ารักไม่เบาเลยทีเดียว

  มิยูกินั้นถือว่าเป็นจำพวกซ่อนรูปอยู่เหมือนกัน ถึงจะไม่ค่อยได้เจอกันและพบเห็นบ่อยมากนัก เพราะกฎของทางโรงเรียนและแถมเธอยังเป็นประธานนักเรียนอีกตากหาก แต่ก็ยังสามารถบอกได้เลยว่า ทรวดทรงและส่วนโค้งเว้าที่ได้รูปของเธอนั้น ถึงช่วงบนจะมีไม่มากก็เถอะ แต่สำหรับผู้หญิงทั่วๆไปแล้วถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว ถ้าเป็นตามปกติเวลาเจอเรื่องแบบนี้ผู้ชายคงใจละลายขึ้นสวรรค์ไปแล้วล่ะ....

  แต่สิ่งที่ทำให้ไม่เป็นแบบนั้นก็คือ.... หน้ากากสุนัขจิ้งจอกที่ยังคงอยู่บนใบหน้าของเธอเนี้ยสิ

        "อ๋อ~ พอดีว่าชั้นกะจะค้างคืนที่นี่ซักคืนนึงน่ะ เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วชั้นเลยกลับบ้านไม่ได้ นายคงไม่มีปัญหาอะไรสินะ?"

        "มันก็ใช่อยู่หรอกนะ.... ดะ.... ดะ.... เดี๋ยว เดี๋ยวสิ! นี่เธอจะบ้าเหรอ! วัยรุ่นชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังกันสองต่อสองภายในบ้านแบบนี้มันได้ที่ไหนกันล่ะ!"

        "เรื่องนั้นชั้นไม่ถือสาอะไรหรอกนะ เพราะยังไงชั้นก็รู้ดีว่านายคงไม่ทำอะไรมิดีมิร้ายกับชั้นอยู่แล้วล่ะ!"

        "ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่ามันจะหลุดมาจากปากของเธอที่เป็นประธานนักเรียนเนี่ย!"

        "ไม่ว่าชั้นจะอยู่ที่ไหน เวลาไหนก็ตาม ไม่ว่าจะที่โรงเรียนหรือที่อื่นๆ ชั้นก็เป็นตัวของชั้นเองอยู่แล้ว!"

        "เห้อ~ ให้ตายสิ ชั้นไม่คิดเลยนะว่าคนแบบเธอเนี่ย จะได้เป็นถึงประธานนักเรียนผู้ที่สามารถคุมกฎของโรงเรียนได้น่ะ"

        (ต่างจากที่เคยได้ยินมาอย่างสิ้นเชิงเลยจริงๆ)

        "ก็นะ!"

  โยชิโนะ มิยูกิ เธอนั้นเป็นประธานนักเรียนคนแรกที่สามารถจัดระเบียบภายในโรงเรียนได้อย่างรวดเร็วและเรียบร้อย คนอื่นๆต่างก็คิดกันว่าเธอนั้นเป็นคนเงียบครึม ระเบียบเรียบร้อย และมากไปด้วยความสามารถ และตัวของผมเองก็เคยเป็นหนึ่งในคนที่คิดแบบนั้น

แต่พอมาเจอแบบนี้เข้า มันคนละเรื่องกันเลยด้วยซ้ำ! ที่คนอื่นๆยังไม่รู้ถึงจุดนี้ก็เพราะ....

____ไม่มีใครเคยพบหรือเคยเห็นประธานคนนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

  เนื่องจากทางกฎของโรงเรียน และโอกาสที่จะได้พบเจอกันนั้น มีโอกาสน้อยมาก แถมเธอยังสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าอีก ยิ่งทำให้ความรู้ที่เกี่ยวกับเธอนั้นมีน้อยมากหรือแทบจะไม่มีเลยก็เป็นได้!

  แต่ตอนนี้.... ตัวผมกับประธานนักเรียนคนนั้นนั้น กำลังอยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสองภายในบ้านของตัวของผมเอง แถมเจ้าตัวยังจะมาบอกว่าจะขอค้างคืนที่นี่อีก แถมใส่ชุดนอนแล้วด้วย เรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว!!!

        "เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างมันเถอะ มาเข้าประเด็นกันเลยดีกว่า"

        "ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ จะให้ชั้นอธิบายตั้งแต่ตรงไหนล่ะ?"

  หลังจากที่นั่งกินอาหารเย็นจนเสร็จแล้ว ผมก็ทักขึ้นมาให้มิยูกิอธิบายเกี่ยวกับเรื่องที่เขาจะต้องเข้าไปยุ้งเกี่ยวด้วย ไม่ต้องสงสัยว่าระหว่างกินอาหารนั้นผมได้เห็นหน้าของเธอรึเปล่า? คำตอบคือไม่! เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แทบจำตอนระหว่างกินอาหารไม่ได้เลย....

  มิยูกิเริ่มอธิบายสิ่งที่เร็นทาโร่จะต้องทำต่อจากนี้อย่างละเอียด ถึงแม้ว่าจะบอกไปตั้งแต่ตอนอยู่โรงเรียนแล้วก็เถอะ จนมารู้ตัวอีกทีก็ปาไปกี่โมงกี่ยามแล้ว พูดง่ายๆก็ดึกมากพอสมควรนั่นแหละ

        "สรุปง่ายๆนะ สิ่งที่เธอจะให้ชั้นทำให้ก็คือ...."

        "........"

        "....ให้ชั้นช่วยเหล่านักเรียนที่หายตัวไปอย่างลึกลับ ตามข่าวที่ประกาศภายในโรงเรียน รวมทั้งหมดก็ประมาณเจ็ดคน ซึ่งความฝันที่ชั้นเห็นบ่อยๆนั้นอาจจะสามารถช่วยพวกนั้นได้อย่างนั้นสินะ!?"

        "ใช่แล้วล่ะ! ตามที่นายว่ามาทั้งหมดนั่นแหละ"

        "เฮ้อ~ ให้ตายสิ! กลายเป็นเรื่องยุ่งยากซะแล้วไง!"

        "นี่นายยอมเชื่อเรื่องที่ชั้นอธิบายแบบนี้ง่ายๆเลยงั้นเหรอ?"

        "ก็เล่นเจอมากับตัวแบบนี้ จะให้ปักใจไม่เชื่อได้ยังไงกันล่ะ!"

  มิยูกิจ่องมองแววตาของเร็นทาโร่ผ่านหน้ากากโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว ก่อนที่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยและถามคำถามขึ้นมา

        "สรุปว่า.... นายจะยอมช่วยฉันสินะ?"

        "........"

  ผมนิ่งไปชั่วครู่เมื่อเจอกับคำถามนี้ แต่ก็นะ! ตัวของเราเองก็อยากที่จะไขปริศนาอยู่เหมือนกันว่า ความฝันของตัวเองนั้น มันคืออะไรกันแน่ และเกี่ยวโยงกันยังไงกับมิยูกิและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนคำตอบคงไม่ต้องอธิบายอะไรมาก คำตอบก็คือ....

        "ตกลง! ชั้นจะยอมช่วยเธอก็ได้!"

____กึก! เข็มนาฬิกาเริ่มเดินแล้ว!

____ต่อจากนี้แหละคือของจริง!

____ช่วงเวลาที่หยุดนิ่งมาเป็นเวลานาน....

____ตอนนี้คงถึงเวลาที่จะ....

____กลับมาเดินอีกครั้งแล้ว!

********