ขอเห็นหน้าเธอหน่อยสิ♥คุณประธานนักเรียน♥
เขียนโดย 
HaRUnA
วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 22.26 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ข้อแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในระหว่างที่อาจารย์กำลังสอนอยู่นั้น คนอื่นๆที่อยู่ภายในห้องต่างก็ตั้งอกตั้งใจเรียนกันใหญ่ โดยไม่มีใครส่งเสียงออกมาเลยซักคน มีเพียงเสียงดินสอที่กำลังจดบันทึกลงในสมุดเท่านั้น ซึ่งมันก็ควรที่จะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แต่ทว่าตัวผมกลับ........
____ใจเย็นๆไว้เร็นทาโร่ มันต้องมีเหตุผลสิ
____จดหมายนั่นจะต้องสื่อถึงอะไรบางอย่างแน่ๆ
ผมนั่งคิดทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่เช้า แต่ตอนนี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ซักที จดหมายฉบับนั้นเป็นอันเดียวกับที่เห็นในฝันแนวนอน เพราะข้อความที่อยู่ข้างในก็เหมือนกันเปะ
____ตอนนี้พึ่งจะสิบโมงครึ่งกว่าๆ
____เหลือเวลาอีกประมาณหกชั่วโมง ก่อนจะถึงเวลาโรงเรียนเลิก
แน่นอนว่าถ้าตามปกติคงจะเรียนไปเรื่อยๆรอให้ถึงเวลาที่นัดเอาไว้ แล้วค่อยขึ้นไปบนดาดฟ้า........
____แต่สิ่งที่สงสัยในตอนนี้คือ....
____ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าไปตามนัดแล้วจะต้องโดนฆ่าตายแน่!
____แต่ทำไม....
____ถึงจำไม่ได้ว่าใครเป็นคนทำ?
พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก มันแปลกมากๆ ทั้งๆที่จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในฝันได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะตอนเช้า พอขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วจะไม่มีใครอยู่ พอจะกลับลงไปชั้นล่างประตูจะถูกล็อคทำให้เปิดไม่ได้ หลังจากนั้นตัวเองจะถูกฆ่า แต่ทว่าใครเป็นคนทำนั้น จำไม่เลยซักนิดเดียว เหมือนกับว่าความจำส่วนนั้นจะขาดหายไป
ยังไงก็เถอะตอนนี้ควรที่จะใจเย็นเอาไว้ก่อน ไว้ค่อยถึงเวลาแล้วคงจะรู้เองแหละว่าใครเป็นคนทำ
เมื่อคิดได้เช่นนั้นผมก็กลับมาตั้งใจเรียนให้เหมือนปกติแต่ไม่ใช่ว่าขยันหรอกนะ แค่ฆ่าเวลาเท่านั้นแหละ....
____เวลาพักเที่ยง
ผมเดินออกจากห้องเรียนแล้วเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะหาอะไรกินในโรงอาหาร ระหว่างทางผมก็เห็นกลุ่มนักเรียนกำลังมุงดูอะไรบางอย่างตรงบอร์ดบริเวณระเบียงทางเดิน ตอนแรกก็กะจะไม่เข้าไปหรอกนะ แต่เห็นคนเยอะแบบนี้เลยเข้าไปดูซักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร
สิ่งที่กลุ่มนักเรียนมุงดูบอร์ดกันอยู่นั้น คือใบประกาศข่าวภายในโรงเรียนหนึ่งใบที่แปะอยู่กลางบอร์ด....
____ฮานะหายอย่างปริศนาอีกหนึ่งราย รวมเป็นคนที่เจ็ด โปรดระมัดระวังกันเอาไว้ด้วย จากสภานักเรียนซากุระ
"รายที่เจ็ดแล้วเหรอ?"
____ช่วงนี้รู้สึกว่า จะมีคดีเด็กนักเรียนหายไปจากสถาบันอยู่บ่อยครั้ง และมักจะเป็นนักเรียนหญิงของโซนฮานะซักส่วนใหญ่ แต่ถ้าถามว่ามาเกี่ยวอะไรกับโซนฝั่งนี้ที่มีแต่นักเรียนชาย แน่นอนว่าก็เพราะต้องป้องกันเอาไว้ก่อน ไม่แน่มันอาจจะลามมาฝั่งนี้ก็ได้ แบบกรณีเดียวกับยูสึ........
โอ๊ะ! ไม่สิ กรณีของหมอนั่นมันคนละเรื่องกัน อันนั้นหมอนั่นทำตัวมันเองก็สมควรโดนอยู่ แต่ถึงจะยังไงก็ตามถ้าสภานักเรียนออกประกาศมาขนาดนี้ก็คงต้องระวังตัวซักหน่อย........
____แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ยังมีเรื่องที่หน้าปวดหัวอยู่อีกหนึ่งเรื่อง........
____จะทำไงกับหลังเลิกเรียนที่จะถึงนี้ดี?
____ยังไงซะ ทางที่ดีอย่าเพิ่งไปคิดถึงมันเลย ค่อยๆคิดไปก่อน........
....
....
....
"ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ พอมารู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยจนถึงป่านนี้แล้วเหรอเนี้ย...."
เบื้องหน้าของผมในตอนนี้คือประตูที่เชื่อมกับดาดฟ้า เมื่อเปิดออกไปแล้วอาจจะไม่ได้กลับมาอีกก็เป็นได้....
ถึงจะกลัวอยู่นิดหน่อยก็เถอะ แต่ถ้าป่านนี้แล้วยังจะมามัวรีรออะไรอีกล่ะ ถ้ายังไงซะก็ต้องตายอยู่แล้ว ยอมสู้ให้ที่สุดไปเลยจะดีกว่า!
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ผมจึงยื่นมือไปจับลูกบิดประตูและออกแรงหมุนลูกบิดจนประตูเปิดออกจนเห็นทิวทัศน์ของดาดฟ้า ซึ่งบรรยากาศเหมือนกับในฝันไม่มีผิด
ทันใดนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นว่า มีคนกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าเพียงลำพัง และกำลังหันหลังให้อยู่....
(โอกาสนี้ล่ะ!)
ช่วงวินาทีนั้นผมตัดสินใจวิ่งเข้าหาคนๆนั้นอย่างไม่มีเหตุผล และผลักให้ล้มลงพร้อมจับกดร่างกายของอีกฝ่ายเอาไว้กับพื้นไม่ให้หนีไปไหน........
"นายเองสินะที่เป็นคนส่งจดหมายบ้าๆนี้มาน่ะ!...."
"........"
"ต้องการอะไรถึงได้ทะ...."
"นี่!....นายน่ะ!"
"!?"
"........"
"........"
"คิดจะทำอะไรมิทราบ!"
(เสียงนี้มัน หรือว่า!?)
คนที่ผมกำลังจับกด.... เอ๊ย!ไม่ใช่สิคร่อมอยู่นั้น คือหญิงสาวที่มีผมสีดำเรียวยาวดูมีประกายส่งกลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดหนึ่งที่มักจะบานในช่วงฤดูใบไม้ผลิ บนใบหน้ามีหน้ากากสุนัขจิ้งจอกสวมเอาไว้....ยะ....อยู่
....
....
....
“คะ....คุณมิยูกิ!?”
"ก็ใช่น่ะสิ! คิดว่าเป็นใครอื่นรึไง!?"
ขณะนี้ตัวผมนั้นกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย! คนที่ผมกำลังคร่อมอยู่เป็นถึงประธานนักเรียนที่สามารถจัดระเบียบภายในโรงเรียนได้ในเวลาสั่นๆ แถมยังเป็นผู้หญิงที่มีเสน่อีกตากหาก (ถึงจะไม่เห็นใบหน้าก็เถอะ) แต่ตอนนี้ผมกับเธอนั้นอยู่ใกล้กันจนลมหายใจแทบจะสัมผัสกันเลยด้วยซ้ำไป.........
“อะ....แฮ่ม!”
“!?”
“จะอยู่ท่านี้อีกนานมะ?”
“!!!”
เมื่อผมรู้สึกตัวว่าตอนนี้ยังอยู่ในท่าเดิม ผมจึงรีบสะดุ้งตัวออกห่างจากเธอทันที จากนั้นเธอก็ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับปัดฝุ่นบนเสื้อและกระโปรงเล็กน้อยเนื่องจากสกปกจากการที่นอนอยู่บนพื้นเมื่อกี้นี้
“ให้ตายสินายคิดอะไรของนายกันน่ะ จู่ๆก็วิ่งเข้าใส่เฉยเลย คิดว่าชั้นเป็นกำแพงรึไง?”
“โทษที มันเผลอน่ะ....”
“หืม.... แสดงว่านายเวลาเจอใครก็จะทำแบบนี้ใช่ไหมล่ะ นายนี่แปลกจริงๆ”
“ไม่ใช่ซักหน่อย! มันมีเหตุผลอยู่น่า........”
“เหตุผล........งั้นเหรอ?........”
“........”
เธอส่งสายตากลับมาอย่างเยือกเย็นต่างจากก่อนหน้า ถึงจะไม่เห็นก็เถอะแต่ก็รู้สึกได้เลยว่าเธอกำลังจ้องมองมาที่ตัวผมแน่ๆ
“ไหนนายลองว่ามาซิ! เหตุผลที่นายต้องวิ่งเข้าใส่ฉันน่ะ........”
เอาไงดีล่ะจะเริ่มอธิบายยังไงดี อธิบายไปเธอคงคิดว่าเราบ้าแน่ๆ คิดว่าคนอย่างเธอจะเชื่องั้นเหรอเรื่องแบบนี้ เป็นไปไม่ได้หรอก
แต่ทำไมกันล่ะ ความรู้สึกถึงได้บอกว่าเธอรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วล่ะ หรือว่าเธอจะอยู่เบื้องหลัง.... ดะ....เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งรีบสรุปไป ถ้ามันเป็นอย่างงั้นจริง ถ้าเธอเป็นคนที่ฆ่าเราในฝันจริงๆล่ะก็........ ชั้นเนี้ยแหละที่จะเป็นคนหยุดเธอเอง!
“คือเรื่องมันก็มีอยู่ว่า........”
“พอแค่นั้นแหละ!”
“เอะ!?”
“ชั้นเข้าใจในสิ่งที่นายกำลังจะบอกแล้วล่ะ”
(บ้าน่า เรายังไม่ได้เล่าอะไรออกไปลเยนะ)
“นายคงกำลังคิดว่า ความฝันที่นายเห็นเมื่อวานนี้ ที่ตัวเองถูกฆ่าตายบนดาดฟ้าเพราะคำเชิญจากจดหมายนั่น แต่กลับจำหน้าคนทำไม่ได้ เลยคิดว่าจะลองถามชั้นดูใช่ไหมล่ะว่าชั้นใช่คนคนนั้นรึปล่าว?........”
(เธอรู้เรื่องราวทั้งหมดในฝันของเราหมดเลย งั้นก็หมายความว่า!)
“คำตอบคือ....ใช่ ชั้นเนี้ยแหละที่เป็นคนลงมือฆ่านายยังไงล่ะ!”
ผมไม่อยากจะเชื้อหูของตัวเองเลย สิ่งที่ผมได้ยินมันไม่ใช่เรื่องโกหก เธอรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเรา ทั้งความฝัน และความทรงจำที่ขาดหายไป เธอรู้ทุกๆอย่าง
“แล้วจะไงต่อละครับ? คุณประธานนักเรียน.... คราวนี้ก็จะฆ่าผมอีกรอบนึกเหมือนกับครั้งที่แล้วรึไงล่ะครับ”
ผมพูดได้เลยว่า ตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว คงต้องสู้ให้ถึงที่สุดละตอนนี้!
“หึ! หึ! คิดว่าชั้นจะทำแบบเดิมอีกรึไงกัน!”
“แล้วเธอจะทำยังไงละ โยนชั้นจากตรงนี้ให้ไปตายที่ชั้นล่างรึยงไง หรือจะจับชั้นทรมานกันล่ะ!”
ถึงผมจะต่อรองไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะยังไงฝ่ายนั้นก็ได้เปรียบกันเห็นๆอยู่แล้ว!
“ไม่ล่ะ ชั้นมีความคิดที่ดีกว่านั้น”
“!?”
(ความคิดที่ดีกว่างั้นเหรอ?)
“ชั้นอยากให้นายมาช่วยงานของชั้นหน่อยน่ะ”
ง่ายแบบนี้เลยว่างั้น!? แต่มันจะง่ายไปรึปล่าว เธอเป็นถึงประธานนักเรียนคนนั้นเชียวนะ คงไม่ได้มีลูกเล่นเพียงเท่านี้หรอก!
“แล้วงานที่ว่ามันคืองานอะไรกันล่ะ?”
“นายคงเห็นใบประกาศแล้วสินะ”
“อ๋อ! ที่บอกว่ามีนักเรียนหายตัวไปน่ะเหรอชั้นเห็นแล้วล่ะ แล้วมันเกี่ยวกับงานที่เธอจะให้ช่วยยังไงมิทราบ?”
“ชั้นอยากให้นาย ช่วยพวกเธอเหล่านี้หน่อยน่ะ!”
“หมายความว่ายังไง?”
(ให้ไปช่วยเนี้ยนะ! แล้วจะไปช่วยยังไงมิทราบ เรื่องแบบนี้ขนาดตำรวจเขายังจับคนร้ายไม่ด้เลย)
“นายน่ะ! มีพลังที่จะช่วยพวกเธอได้อยู่!”
“ชั้นเนี้ยนะ!”
“ใช่! ความฝันของนายน่ะไม่ใช่ความฝันธรรมดาหรอกนะ แต่มันสามารถเชื่อมไปอีกมิติหนึ่งได้ พิสูจน์ได้จากการที่นายมีสติและจำเหตุการณ์ในฝันได้ทั้งหมด”
“แต่ความฝันครั้งก่อนที่ชั้นตาย ชั้นจำหน้าคนทำไม่ได้เลยนะ?”
“นั่นก็เพราะชั้นเป็นคนลบมันออกไปเองล่ะ!”
“ว่ายังไงนะ!?”
“เป็นการทดสอบว่านายมีพลังจริงรึเปล่า และผลที่ออกมาก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ”
ทั้งหมดทั้งปวงนั้น เธอเป็นเหตุหรอกรึ ให้ตายสิเรื่องนี้มันยังไงกันแน่ ทั้งความฝัน พลัง การหายตัวไปอย่างลึกลับ และความลับของยัยนั่น ทั้งหมดมีแต่ปริศนาทั้งนั้น ตอนนี้ไม่สามารถที่จะทำความเข้าใจได้เลยซักนิดเดียว
“แล้วถ้าชั้นทำตามที่เธอบอก ชั้นจะได้อะไรเป็นการแลกเปลี่ยนล่ะ?”
“........”
มิยูกิหยุดนิ่งไปซักพัก เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เบื้องหลังหน้ากากนั่น ตัวเรานั้นไม่มีทางรู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ถ้านายช่วยงานของชั้นจนเสร็จทั้งหมดแล้วล่ะก็........”
“........”
ประโยคที่เธอกำลังจะพูดออกมานั้น จะเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของผมที่แสนหน้าเบื่อไปตลอกกาล........
“เมื่อถุกอย่างจบสิ้นแล้ว........ ชั้นจะให้นายเป็นคนแรกที่จะ........ ได้เห็นเบื้องหลังภายใต้หน้ากากนี้........และความลับทั้งหมดของ โยชิโนะ มิยูกิ ประธานสภานักเรียนแห่งโรงเรียนซากุระแห่งนี้!!!”
********
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
