ขอเห็นหน้าเธอหน่อยสิ♥คุณประธานนักเรียน♥

  กลับมาที่ปัจจุบัน หลังจากที่ทานอาหารเช้าแบบตะวันตกเสร็จแล้วนั้น ผมกับมิยูกิก็เดินออกจากบ้านของผมและเดินตรงไปยังโรงเรียน จากที่นี่ถึงโรงเรียนนั้น ใช้เวลาเดินประมาณสิบห้าถึงยี่สิบนาที

        "เน่! คุณมิยูกิ"

        "เรียก มิยูกิ เฉยๆก็ได้ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก เราทั้งคู่ก็อายุพอๆกันนะ อย่าลืมสิ"

        "อะ! จริงสินะ ลืมไปซะสนิทเลย"

        "ให้ตายสิ ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าคนอย่างนายจะเป็นคนที่มีนิสัยขี้ลืมแบบนี้น่ะ!"

        "ขอโทษด้วยก็แล้วกันนะที่ชั้นเป็นคนแบบนี้น่ะ! เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ เป็นถึงประธานนักเรียนแต่ไหนนิสัยเธอถึงต่างจากที่คนอื่นๆเขาคิดกันขนาดนี้ล่ะนั่น!"

        "ไม่ใช่ความผิดของชั้นซักหน่อยนึง คนอื่นๆเขามโนกันไปเอง ชั้นเป็นคนที่มีนิสัยแบบนี้มานานแล้ว มันผิดตรงไหนมิทราบกันล่ะยะ!?"

____เอ่อ.... เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่ละ!

        "เอาล่ะๆ เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างมันเถอะ!"

  ผมรีบตัดจบบทสนทนานี้ทันที ก่อนที่มันจะมากไปกว่านี้

        "........"

        "ว่าแต่จะหาเบาะแสจากไหนล่ะ ชั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ?"

        "เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยว่ากัน เอาเป็นว่าหลังเลิกเรียนขอให้ไปเจอกันที่เดิมก็แล้วกัน"

        "เอางั้นก็ได้!"

        (คงจะหมายถึงบนดาดฟ้าสินะ)

  หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ได้คุยกันต่อ และเมื่ออยู่ใกล้โรงเรียนแล้วนั้น ผมกับมิยูกิก็เดินห่างออกจากกันเพื่อไม่ให้เป็นที่ดึงดูดสายตาของคนรอบข้าง ถ้าคนภายในโรงเรียนรู้เรื่องผมตีสนิทกับประธานนักเรียนเข้าล่ะก็ คงไม่สวยแน่ๆ

  ในตอนแรกผมคิดว่า ถ้า "คาตะ" ไปยุ้งเกี่ยวกับ "ฮานะ" ก็โดนโทษหนักแล้วนะ แต่เรื่องนี้อาจจะหนักกว่าที่ยูสึโดนก็เป็นได้

  แต่คงไม่เป็นแบบนั้นแน่ เพราะคุณประธานนักเรียนที่เดินอยู่ด้วยกันจนถึงเมื่อซักครู่นี้ ได้หายตัวๆปเสียแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหล่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมก็พยายามทำตัวให้เหมือนปกติมากที่สุด จากนั้นก็เดินเข้าโรงเรียนผ่านประตู "คาตะ" เข้าไปภายในโรงเรียนเหมือนปกติทุกๆวัน........

 

  [15:30] เวลาเลิกเรียน

  หลังจากที่นั่งเบื่อตลอดทั้งวัน ในที่สุดมันก็จบลงเสียที

  วันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจเรียนซักเท่าไหล่ แต่ยังไงซะมันก็คงไม่มีผลกับตัวของผมเองซักเท่าไหล่

  ผมค่อยๆเก็บของใส่กระเป๋าและเดินออกจากห้องเรียนไป จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าตามที่มิยูกิได้นัดเอาไว้เมื่อตอนเช้า

  พอผมเดินขึ้นมาถึงชั้นบน ผมก็เปิดประตูสู่ดาดฟ้าออกไปข้างนอกเหมือนกับครั้งก่อนๆ ไม่สิ!แบบนี้เขาเรียกว่าเปิดประตูแบบปกติ ไม่เห็นแปลกประหลาดตรงไหน

 

  สายลมที่พัดแรงเหมือนทุกๆครั้ง มีพื้นหลังเป็นท้องฟ้าสีแสดหรือส้มแดง เป็นดาดฟัาที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยจริงๆ

  ภายใต้ลมที่แรงและท้องฟ้าสีแดงส้มนั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่เพียงลำพังตรงกลางดาดฟ้า........

        (เหมือนฉากนี้มันคุ้นๆนะ?)

  ผมคิดแบบนั้นอยู่ในใจ........

  หญิงสาวคนนั้นเธอไว้ทรงผมโพนี่เทล(หางม้า)สีน้ำตาล ส่วนสูงหน้าจะประมาณมิยูกิหรืออาจจะสูงกว่าเล็กน้อย รวมไปถึงขนาดหน้าอกนั่นด้วย! เสื้อที่ใส่ก็เป็นของโรงเรียน'ซากุระ' ที่ออกแบบมาให้เหมือนชุดมิโกะ

  และเหมือนเธอจะรู้สึกถึงการมาของผมเธอจึงหันหน้ากับมามอง

  เธอจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาสีเขียวเข้มผ่านแว่นสายตาที่เธอสวมอยู่อย่างไม่เป็นมิตรซักเท่าไหล่ แถมยังดูเยือกเย็นอีกตากหาก ดูถ้าทางแล้วคงเป็นมิตรด้วยได้ยาก

 

        "นายคือ คากะ เร็นทาโร่สินะ?"

  เธอเอ่ยปากถามผม ผมจึงตอบกลับไป........

        "ใช่! ชั้นเองแหละ"

  เมื่อผมตอบไปเช่นนั้น เธอก็เดินตรงมาที่ผมและหยุดอยู่ตรงหน้า โดยที่เธอเว้นระยะห่างอยู่เล็กน้อย

        "มีข้อความจากประธานฝากมาถึงนายน่ะ!"

        "ประธาน!?"

        (คงจะหมายถึงมิยูกิที่เป็นประธานนักเรียนสินะ)

 

        "รับ'สิ่งนี้'ไปสิ!"

        "เอ๊ะ!?"

  เธอโยนอะไรบางอย่างมาที่ผม เนื่องจากมีน้ำหนักเบาและอยู่ในระยะแค่ไม่กี่เมตรจึงสามารถรับได้ด้วยมือข้างเดียว

        "น.... นี่มัน...."

  สิ่งที่เธอโยนมาให้นั้น คือพัดไม้หนึ่งอัน ซึ่งเป็นแบบเดียวกับที่เจอมันวางอยู่คู่กับจดหมายในครั้งก่อน....

        "ประธานฝากบอกว่า 'อาจจะมาช้าซักหน่อย ช่วยรออยู่บนดาดฟ้านั่นแหละ อ้อใช่! เก็บพัดนั่นติดตัวเอาไว้ด้วยล่ะ ไม่ต้องถามว่าทำไม เพราะเดี๋ยวนายก็จะได้รู้เอง....' น่ะ"

        "ทำไมชั้นต้องมา....รอ....ด้วย....ล่ะ....!?"

  จู่ๆเธอก็หายไปจากตรงนั้น ตรงที่เธอเคยยืนอยู่ หายไปตั้งแต่เมื่อไหล่ก็ไม่รู้ แทบจะ.... ไม่สิ! ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเลยด้วยซ้ำ แค่ละสายตาจากเธอแค่แว๊บเดียว เธอก็หายไปเสียแล้ว........

        "ให้ตายสิ มันยังไงกันแน่ล่ะเนี้ย~!"

  ผมที่พูดอยู่คนเดียวบนดาดฟ้านั้น ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ ถึงจริงๆแล้วไม่เห็นจำเป็นต้องรอก็ได้เพราะคนนัดดันมาช้าเอง แต่ถ้าขืนกลับไปทั้งๆแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือทำใจเท่านั้น ผมจึงล้มตัวลงนอนกับพื้นหวังจะงีบหลับซักหน่อย....

        "พักสายตาซักเดี๋ยวก็แล้วกัน"

        (เดี๋ยวพอมิยูกิมาค่อยตื่นก็แล้วกัน)

  ผมคิดได้เช่นนั้นจึงหยิบหูฟังคู่ใจขึ้นมาสวมบนศีรษะและเปิดเพลงเสียงเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆปิดเปลือกตาลง

____ไม่นานหลังจากนั้น ทัศนวิสัยรอบๆด้าน ก็กลายเป็นสีดำ และเริ่มจมลงสู่ความมืดมิด........

 

____หะ....หือ!?

____นี่มันอะไรกัน!?

.....

.....

 

  ท้ามกลางความมืดมิด ผมที่ลืมตาตื่นขึ้นมาจากการงีบหลับเมื่อซักครู่นี้ ก็ฉุดคิดขึ้นมาในทันทีเลยว่า 'นี่มันที่ไหน?' ทั้งๆที่เมื่อกี้นี้ยังอยู่บนดาดฟ้าอยู่เลยแท้ๆ แต่ที่นี่กลับไม่มีอะไรเลย รอบๆตัวก็มีแต่ความว่างปล่าว แม้แต่แสงไฟดวงเล็กๆก็ยังไม่มีให้เห็น แต่เพื่อความแน่ใจ....

        "โอ้ยยย!!!"

____เจ็บ?

____งั้นที่นี่ก็ไม่ใช่ความฝันน่ะสิ!?

____แต่ทำไมกันล่ะ.....

____ถึงมีความรู้สึกว่า....

____ที่นี่คือความฝัน?

  ผมตัดสินใจเดินออกไปในความมืด ถึงจะรู้ว่ามันไม่มีอะไรเลยก็เถอะ แต่แบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

____หือ?

____นั่นมัน........

  ท้ามกลางความมืดมิดที่ดูไร้ที่สิ้นสุดนั้น จู่ๆก็มีประตูบานหนึ่งโพล่ขึ้นมา ผมจึงตัดสินใจเดินไปที่ประตูบานนั้น

  ประตูนั้น ทำจากไม้ชั้นดีและถูกแกะสลักเอาไว้อย่างสวยงามเป็นลายต้นซากุระ

  ถึงมันจะแปลกๆก็เถอะที่จู่ๆประตูก็โพล่ออกมาจากความว่างปล่าว แต่สงสัยจะเคยชินไปแล้วล่ะมั้ง เพราะปกติก็เห็นแต่ฝันแปลกๆมาโดยตลอด กะอีแค่ประตูบานเดียวคงไม่ถึงกลับทำให้ตกอกตกใจอะไรมากนักหรอกนะ

  เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ผมจึงยื่นมือไปจับที่ลูกบิดประตู.... แล้วค่อยๆหมุนอย่างช้าๆ.... จากนั้นผมก็ค่อยๆเปิดมันออกมา และก้าวเดินเข้าไปภายในประตูบานนั้น........

 

        "ท....ที่นี่มัน!?"

  ถึงจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองก็เถอะ แต่ทัศนวิสัยที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า ในตอนนี่ก็คือ....

        "ร.... โรงเรียน.... โรงเรียนซากุระ!"

____ไหนถึงได้โพล่มาที่นี่ล่ะ?

____แล้วไอบรรยากาศที่ชวนให้ไม่สบายใจนี่มันอะไรกัน?!

  โรงเรียนซากุระที่อยู่ตรงหน้านั้น ดูแตกต่างจากปกติในหลายๆความหมาย บรรยากาศรอบๆตัวที่ทำให้รู้ว่าไม่เป็นมิตรด้วย ไร้วี่แววผู้คน ไม่ว่าจะเป็นครูหรือนักเรียนหรือกระทั้งนกก็ตาม ก็ไม่มีปรากฏให้เห็น

____แต่ทำไมบรรยากาศแบบนี้

____ถึงได้รู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาดยังไงไม่รู้สิ

        (เพราะที่นี่คือโลกแห่งความฝันยังไงล่ะ!)

        "!?"

  จู่ๆก็มีเสียงแล่นเข้ามาภายในหัวของผม เสียงที่คุ้นเคยนี้มัน....

        "มิยูกิงั้นเหรอ!?"

        (ใช่แล้วล่ะ ชั้นเอง!)

        "เธออยู่ตรงไหนน่ะ ทำไมชั้นถึงมองไม่เห็นเธอ?"

        (ก็เพราะชั้นไม่ได้อยู่ในโลกนั้นด้วยเหมือนกับนายหนิ)

        "แล้วเธอพูดคุยกับชั้นได้ยังไง?"

        (ผ่านความคิดน่ะ ตอนที่อยู่ในโลกนั้น สามารถพูดคุยผ่านความคิดของคนอื่นได้ ก็เหมือนโทรจิตนั่นแหละ)

  เหมือนกับกำลังอยู่ในหนังยังไงยังงั้นเลยแฮะ.....

 

        "แล้วชั้นต้องทำอะไรบ้างล่ะ?"

        (นายจำสิ่งที่ชั้นขอให้นายช่วยได้ไหมล่ะ?)

        "ที่บอกว่า ให้ตามหานักเรียนที่หายตัวไปสินะ"

        (ใช่ พวกเธอเหล่านั้นได้หลงเข้ามาที่โลกแห่งนี้ยังไงล่ะ!)

        "หมายความว่ายังไงหลงมายังโลกนี้?"

        (ก็เหมือนกรณีที่นายฝันนั่นแหละ นั่นก็เป็นหนึ่งในวิธีที่สามารถหลงเข้ามายังโลกนี้ได้ ซึ่งปกติจะสามารถออกมาจากโลกนั้นได้ด้วยการตื่น เหมือนแบบนาย แต่ในกรณีของคนที่หายตัวไปนั้น อาจจะหลงเข้ามาลึกมากจนไม่สามารถออกไปได้ ซึ่งจะส่งผลกระทบให้ร่างจริงในโลกอีกฟากหายไป แต่ก็ยังไม่ถือว่าตาย แค่หายไปเฉยๆ)

        "อย่างนี้นี่เอง แสดงว่าทางเดียวที่จะช่วยคนที่หายไปคือต้องช่วยจากภายในโลกนี้สินะ"

        (ถูกต้องตามนั้น! แต่มันก็ยังมีปัญหาอยู่หนึ่งอย่าง.........)

        "หือ?...."

        "........"

 

  ตั้งแต่เมื่อไหล่ก็ไม่รู้ ที่จู่ๆเบื้องหน้าของผมนั้น กลับมีคนกำลังยืนอยู่

        "อะไรน่ะ!? หนึ่งในคนที่หายไปงั้นเหรอ?"

        (ไม่ใช่! สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของนายน่ะ มันไม่ใช่มนุษย์)

        "หมายความว่าไง? ดูยังไงก็เป็นคนชัดๆ!"

  คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของผมนั้น เป็นหญิงสาวที่มีผมสีดำที่ตัดจนสั้นชุดนักเรียนเป็นชุดปกกระลาสีแบบธรรมดาๆทั่วไป

  แต่ที่แปลกคือ.... สีผิวของเธอนั้นดูออกจะเป็นสีเทาไปซักหน่อยนะ และที่แปลกยิ่งกว่าคือเธอสวมหน้ากาก แต่มันไม่เหมือนกับของที่มิยูกิใส่อยู่ที่เป็นลายสุนัขจิ้งจอก แต่กลับเป็นหน้ากากธรรมดาๆสีดำที่ไม่ได้แต่งลวดลายอะไรเลย แถมยังเจาะรูตาที่เอาไว้มองเพียงแค่ข้างซ้ายเพียงข้างเดียวอีก ส่วนทางด้านขวาที่ไม่ได้เจาะรูตานั้นมีรอยแตกอยู่เล็กน้อย

 

        (เห็นเป็นแบบนั้นก็จริง แต่จริงๆแล้ว ภายในไม่มีความเป็นมนุษย์เลยซักนิด ขอแนะนำว่าตอนนี้อย่าพยายามเข้าไปใกล้เธอจะดีกว่า)

        "ทำไมล่ะ มันอันตรายอย่างงั้น........!!!!!!!!"

  [ฝึบ_!]

        "เกือบไปๆ นั่นมันอะไรล่ะเนี้ย!?"

        (ชั้นบอกแล้วไงล่ะ ว่าอย่าไปอยู่ใกล้ๆเธอ)

        "........"

  ไม่ทันขาดคำ จู่ๆหญิงสาวคนนั้นก็เข้ามาจู่โจมผม สิ่งที่เธอถืออยู่คือดาบคาตานะหนึ่งเล่ม.....

  ไปเอามาจากไหนและตั้งแต่เมื่อไหล่กัน หญิงสาวที่หันกลับมานั้น ส่งสายตาสีแดงที่ไม่เป็นมิตรสุดๆกลับมาผม ก่อนที่จะค่อยเดินเข้ามาหาโดยที่ถือดาบคาตานะเอาไว้ในมือ ในท่าที่พร้อมจะเข้ามาฟันผมได้ทุกเมื่อ!

        (ระวังด้วยล่ะ ถึงจะเป็นโลกแห่งความฝัน แต่ถ้าถูกดาบนั้นฟันเข้าจริงๆ มันก็เจ็บใช่ย่อยเลยนะ!)

        "ขอบใจมาก เป็นการเตือนที่ฟังไม่ขึ้นเลยจริงๆนะ เรื่องแบบนี้เนี้ย!!!!"

 

 

 

 

********