รักเธอ รักเขา รักเรา กับรักสามเรา

  เพลงหัวใจไม่อยู่กับตัว มันชั่งตรงกับความรู้สึกของตะเภาตอนนี้เมื่อได้ฟังเพลงนี้เป็นต้องนึกถึงเรื่องราวของตัวเอง อีกคนที่เธอรักกับอีกคนที่รักเธอ มันออกจะน้ำเน่าแต่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้กับทุกคน
 
    เช้าวันจันทร์มาถึงอีกแล้ว ตะเภายังคงไปโรงเรียนตามปกติเหมือนเช่นเดิมแต่ความรู้สึกนั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ว่าตอนที่อยู่โรงเรียนหรือไม่อยู่มันก็เป็นที่รู้กันหมด
   “ตะเภา ไปเที่ยวกับพลมาหรอ”
   “อืม”
  เธอตอบเพื่อนด้วยอาการเบื่อหน่ายกับความยากรู้ยากเห็น หรือรู้ไปทุกเรื่องของมิ้น
  “สรุป ตัวจริงหรือตัวปลอมวะ”
  “อะไรตัวจริงตัวปลอม”
  “พลไงแฟนตัวจริงใช่ไหม”
  ตะเภาเงียบกับคำถามนี้ แล้วชวนมิ้นคุยเรื่องอื่นแทน
  “คุยเรื่องอื่นเหอะ มิ้น”
  “งั้นเรื่องนี้เด็ดสุดและล่าสุด พี่ฝนเลิกกับรุ่นพี่ที่คบอยู่แล้วนะ”
  “อย่ามามั่วนะมิ้น”
  “ไม่มั่วแน่นอน สดๆร้อนๆเมื่อเช้านี้เอง พวกรุ่นพี่ม.5คุยกันเราได้ยินมา”
  “ได้ยินมาผิดรึป่าว”
  “ไม่ๆๆร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาว่ากันว่ารุ่นพี่คนนั้นรู้ว่าพี่ฝนแอบคบซ้อนเลยขอเลิกเลย”
  “น่าสงสารพี่ฝนจังมิ้น”
  “อย่าเลย พวกผู้หญิงที่ชอบจับปลาสองมือให้โดนแบบนี้แหละดีแล้ว”
  ตะเภาอึ้งเมื่อได้ยินคำนี้จากมิ้น
  “ตะเภาก็เหมือนกัน ให้มันชัดเจนนะเรื่องของเธออ่ะ”
  “อืม”    เสียงตอบสั้นๆจากตะเภา
 
      อิฐเองก็รู้เรื่องนี้เหมือนกันเขายังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ในใจตอนนี้เหมือนกับว่าไม่มีฝนอยู่แล้วแต่เรื่องที่เขาคิดอยู่ตอนนี้คือเรื่องของตะเภา อิฐตัดสินใจไปหาตะเภาที่ห้องเรียนชั้นม.4
    “ตะเภา พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
    “พี่อิฐมีอะไรค่ะ”
   “พี่ยังยืนยันคำพูดเดิมนะ เรื่องที่ขอโอกาสให้พี่อีกครั้ง”
   “พี่อิฐ ตะเภา.......”
   ตะเภาไม่รู้จะตอบยังไงต่อจากนี้
   “พี่คิดดีแล้วนะ ตลอดที่ผ่านมาเรื่องที่อยู่ในหัวก็มีแต่เรื่องนี้”
   พล เข้ามาแทรกระหว่างการพูดคุยนั้นเขามั่นใจว่า อิฐต้องมาพูดถึงเรื่องเมื่อวานก่อนแน่นอน
   “พี่อิฐ พี่ก็รู้ว่าผมกับตะเภาคบกันอยู่นะ”
   “พี่รู้ว่าที่พวกเราคบกันเพราะเรื่องของพี่เมื่อครั้งก่อน”
   “พี่คิดเอง เออเองแล้วแหละ พวกเราคบกันจิงๆ”
   “พี่ว่าเรื่องนี้ให้ตะเภาเป็นคนตัดสินใจดีกว่านะพล”
   “ผมพูดขนาดนี้แล้วพี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอ”
    เสียงการพูดคุยเริ่มดังขึ้น เพื่อนๆร่วมห้องต่างจ้องมองมาทางพวกเขาสามคน ตะเภาเองเมื่อเห็นว่าเรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้วเลยเดินออกจากห้องไป พลกับอิฐเดินตามออกไป
   “ตะเภา รอพี่ก่อน”
   “พี่อิฐหยุดครับ ผมว่าหยุด” พลดึงอิฐเอาไว้และมีการต่อสู้ระหว่างพวกเขา
   “หยุดๆบอกให้หยุด”
   เสียงของตะเภาและฝนดังขึ้น เมื่อเห็นว่าอิฐกับพละกำลังชกต่อยกันอยู่ ฝนดึงอิฐเอาไว้และพาเดินออกไปจากจุดนั้น ส่วนตะเภาเองก็จับมือของพลเอาไว้
   “อิฐไปชกต่อยกับพลทำไม”
   “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฝนหลอก”
   “อิฐ ฝนรู้นะว่าอิฐไม่ได้รักฝนแล้วแต่พลกับตะเภาคบกันอยู่นะ”
   “เรื่องนี้ก็เพราะเราเองฝน ตะเภาเลยคบกับพล ก็เพราะเรื่องของเราเมื่อครั้งก่อนไง”
   “เรื่องเมื่อครั้งก่อนแล้วยังไง ก็ตะเภาเป็นคนตัดสินใจเอง”
  ฝน ดูออกว่าอิฐเริ่ม มีความรู้สึกดีๆให้กับตะเภาแล้ว แต่เธอเองก็เพิ่งถูกทิ้งเธออยากกลับไปหาอิฐอีกครั้ง
  “อิฐ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ”
  “เราไม่ได้รักฝนแบบเมื่อก่อนแล้ว”
  “ฝนรู้ว่าอิฐยังโกรษอยู่ ฝนเข้าใจ”
  ฝนอ้อนวอนขอโอกาสอีกครั้งและสำนึกผิดกับสิ่งที่เคยทำไว้กับอิฐ
 
   ตะเภาพาพลมาที่ห้องพยาบาล เธอรู้สึกผิดกับเรื่องนี้และยิ่งเห็นถึงความห่วงใยของพลมากขึ้นที่มีต่อตัวเธอเอง
   “ตะเภา ถามอย่างสิ”
   “อืม”
   “เราไม่ใช่ตัวปลอมสำหรับตะเภาใช่มัย”
   “อย่าเพิ่งพูดมากเลย ปากแตกอยู่นะ”
   ตะเภาพยายามเลี่ยงถึงเรื่องนี้ เธอยังไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง พลเงียบไปเมื่อเห็นว่าตะเภาไม่ยอมตอบคำถามของตัวเอง
  
   ตะเภานึกไปถึงคำพูดของมิ้นที่บอกว่าให้ชัดเจน อย่าจับปลาสองมือแต่เธอจะทำยังไงในเมื่อพลดีกับเธอมากถึงขนาดนี้ ส่วนพี่อิฐที่มาชัดเจนเอาตอนนี้และใจของเธอเองที่ปิ๊งพี่อิฐตั้งแต่ต้นแล้ว
 
....................................................................................................................