[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

ผมยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางเครื่องเสียงเครื่องยนต์ที่ดังระงมในโกดังของฝ่ายเครื่องยนต์  ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าประธานบริษัทอื่นมีเวลาว่างมากแค่ไหนแต่บริษัทนี้ประธานล่องลอยมากครับ  ที่เขามาที่นี่ไม่ได้มาตรวจงานหรืออะไรหรอกแต่เขามาซ่อมเครื่องยนต์ช่วยพวกช่างโดยมีผมยืนถือเสื้อเชิ้ตกับสูทให้พวกเขาเปลี่ยนไปใส่เสื้อช้อปและชุดหมีเรียบร้อย

คือ...ผมไม่รู้ว่าเขาขยันหรือเขาไม่มีอะไรจะทำกันแน่?

“อ้าว เปอร์ มาทำอะไรที่นี่วะ?” ผมสะดุ้งเมื่อมีคนมาสะกิด  พอหันไปก็เห็นพี่ลันกับไอ้ไอที่อยู่ในสภาพไม่ต่างจากพี่ลุกซ์นัก  เอ่อ...พวกระดับหัวหน้าของที่นี่เขาเป็นอย่างนี้นี่เอง

“คือ ผมมากับประธานน่ะครับ  แล้วนี่...?” ผมมองทั้งสองคนอย่างสงสัย

“อ๋อ ก็มาดูงานน่ะ ดูเองด้วยซ่อมเองด้วย เอ้อ มึงมานี่ก็ดี  เดี๋ยวพาไปแนะนำให้หัวหน้าช่างรู้จัก” ไอ้ลันบอกก่อนจะลากผมกับไอ้ไอไปหาผู้ชายที่กำลังยืนสั่งงานลูกน้องอยู่

“อะไหล่อันไหนที่ไม่พอทำไมไม่สั่งวะ? รีบไปเช็คสต็อคแล้วไปขอเบิกงบสั่งอะไหล่ด้วย  รู้ไหมว่าอะไหล่เครื่องยนต์เราต้องสั่งจากต่างประเทศ  กว่าของจะมามันนานนะเว้ย” คนที่พี่ลันพาพวกผมไปเจอยืนโวยวายใส่ลูกน้องอย่างหัวเสีย

“พี่อู๊ด” พี่ลันเรียกทำให้เขาหันมามอง ก่อนที่หน้าบูดๆ นั่นจะยิ้มให้

“อ้าว สวัสดีครับคุณลัน  วันนี้มาเร็วดีนะครับ  แต่คนที่มาเร็วกว่าก็นู่นแหละ  ประธานคนใหม่  ชอบมาอยู่ที่นี่ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะครับ” พี่อู๊ดพูดพลางชี้ไปที่พี่ลุกซ์ที่กำลังนอนราบอยู่ใต้ท้องรถ

“พอดีผมอยากแนะนำให้รู้จักคนนี้น่ะครับ  เป็นเลขาของประธานแล้วก็เป็นรุ่นน้องของพวกเราด้วย” พี่ลันชี้มาที่ผม ผมจึงยกมือไหว้พี่อู๊ด

“สวัสดีครับ ชื่อปรินครับ เรียกเปอร์เฉยๆ ก็ได้ฮะ” ผมยิ้มให้กับเขา

“สวัสดีครับผม” พี่อู๊ดยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ไอ้นี่มันเป็นอาจารย์สอนวิศวะเครื่องกลที่มหาลัยเก่าของพวกผมมาก่อนน่ะครับ  จริงๆ น่าจะมาทำงานแผนกนี้นะ  น่าเสียดาย ย้ายไหมเปอร์?” พี่ลันถามทำให้ผมนิ่งไปเพราะผมสนใจจะย้ายมาก  ผมเรียนมาด้านนี้ คิดว่าทำงานตรงนี้น่าจะดีซะกว่า

“ย้ายได้ป่ะพี่?” ผมถามอย่างสนใจ

“ทำเรื่องย้ายน่ะได้นะ  แต่ในกรณีของมึงนี่น่าจะยากว่ะเพราะไอ้ลุกซ์มีอำนาจในการตัดสินใจทุกอย่าง  กูไม่คิดว่ามันจะให้มึงย้าย” ผมหน้าหงอยไปเมื่อได้ยินคำตอบ  ถ้ารู้ว่ามันไม่มีทางแล้วมึงจะมาให้ความหวังกูตั้งแต่แรกทำไมวะไอ้พี่ลัน!

“ถ้าอยากทำงานตรงนี้ก็มาทำเหมือนประธานก็ได้นะครับคุณเปอร์  ก่อนหน้านี้ประมาณห้าปีประธานก็มาทำงานตรงนี้แหละครับ  พวกช่างรักเขามากเลยล่ะเพราะเขาไม่ถือตัว” พี่อู๊ดบอกพลางมองไปที่พี่ลุกซ์ส่วนผมกับพี่ลันและไอ้ไอมองหน้ากันแล้วแทบจะถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กัน

“ก็ดีนะครับ  ผมอยากทำงานตรงนี้ด้วย” ผมบอก

“อืม...งั้นเดี๋ยวผมไปหาชุดให้ละกันนะครับ” พี่อู๊ดบอกก่อนจะเดินไปคุยกับพนักงานของตัวเองส่วนผมก็หันมาคุยกับพี่ลันและไอ้ไอ

“เออ เดี๋ยวจะมีจัดอบรมช่างอีกประมาณหนึ่งเดือนข้างหน้า  กูจะขอยืมตัวมึงมาเป็นวิทยากรหน่อยก็แล้วกัน” พี่ลันพูด

“ผมก็แล้วแต่เจ้านายนั่นแหละครับ  รับงานโดยพลการไม่ได้หรอก” ผมบอก  ขืนรับงานไปผมได้โดนด่าแหลกแน่เลย

“เดี๋ยวกูขอให้” พี่ลันบอก

“เอ๊ะ? พี่อู๊ดไปคุยกับพี่ลุกซ์แล้วล่ะครับ” ไอ้ไอพูดขึ้นทำให้ผมรีบหันขวับไปมองก็พบว่าพี่อู๊ดกำลังยืนคุยกับพี่ลุกซ์อยู่แล้วเขาก็กำลังหันมามองพวกเรา

คุยอยู่สักพักพี่ลุกซ์ก็ถอดถุงมือแล้วเดินดุ่มๆ เข้ามาหาพวกเราจากนั้นเขาก็คว้าข้อมือผมแล้วลากเดินไปที่ไหนซักที่

“เอ๊ะ? จะทำอะไรน่ะครับ?” ผมถามเสียงขุ่นพลางบิดข้อมือออกจากการเกาะกุม

“ไปเปลี่ยนชุด  จะทำงานด้วยไม่ใช่เหรอ?” พี่ลุกซ์จับข้อมือผมแน่นแล้วหันมาถาม

“ครับ แล้วจะให้ผมใส่ชุดใคร?” ผมขมวดคิ้วถามพลางพยายามบิดข้อมือออก

“ชุดผมไง  คราวหน้าก็เอาชุดของคุณมาไว้ที่นี่ด้วยก็ได้” พี่ลุกซ์บอกก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยล็อกเกอร์แล้วเหวี่ยงผมเข้าไปในนั้น “เอาเสื้อกับสูทแขวนไว้ในล็อกเกอร์นั่นแหละ” พี่ลุกซ์บอกผมจึงเอาเสื้อกับสูทเขาแขวนไว้จากนั้นก็ถอดสูทของตัวเอง  พอถึงขั้นตอนที่ต้องถอดเสื้อเชิ้ตผมก็หันไปมองพี่ลุกซ์ด้วยสายตาไล่ๆ

“ผมจะเปลี่ยนเสื้อ  กรุณาออกไปก่อนได้ไหมครับ?” ผมถามเสียงเขียว

“ทุกคนเขาก็เปลี่ยนกันตรงนี้ไม่มีใครออกไปไหนนี่” พี่ลุกซ์ว่าแล้วกอดอกพิงตู้ล็อกเกอร์ 

ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างช่วยไม่ได้  เอาเถอะ เป็นผู้ชายเหมือนกันจะอายไปทำไม?

หมับ! ตึง!

“โอ๊ย!” ผมร้องเมื่อข้อมือถูกกระชากแล้วเหวี่ยงไปด้านหลังทำให้หลังผมกระแทกกับตู้ล็อกเกอร์ที่อยู่ด้านหลังอย่างแรง  ขณะที่ยังไม่ทันตั้งตัวเอวของผมก็ถูกมือหยาบกร้านตะปบเอาไว้แล้วลูบไปมาด้วยจังหวะหนักหน่วง  ผมอยากจะแหกปากร้องโวยวายแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกปากของอีกฝ่ายประกบเอาไว้

“...”

“อื้อ ปละ...ปล่อย...” ผมพยายามเบือนหน้าหลบเพื่อร้องโวยวายแต่สุดก็ถูกปิดปากเอาไว้อีกครั้ง  เมื่อร้องไม่ได้ผมก็พยายามใช้มือปัดมือหยาบๆ นั่นออกแต่ไม่ว่าจะปัดออกไปกี่ครั้งมันก็กลับมาบีบคลึงเอวผมได้เหมือนเดิม

“ฮืมมม” เสียงต่ำๆ ครางอย่างพึงพอใจ

“อ๊ะ! ปล่อย!” ผมร้องบอกเมื่อพี่ลุกซ์ผละออกจากปากผมแล้วโน้มหน้าลงไปดูดที่ต้นคอจนผมรู้สึกแสบ  เมื่อกี้เขาจูบผมแรงมาก  ทั้งดูดทั้งกัดจนแสบปากไปหมดแถมยังบีบเอวผมจนเจ็บไปหมดเหมือนกัน

“อย่าร้อง อยากให้ใครเข้ามาเห็นหรือไง” พี่ลุกซ์พูดแล้วขยับมาจูบปิดปากผมอีกรอบ  มือก็เลื่อนมาลูบอยู่บริเวณหน้าอก

ผมเริ่มกลัว...กลัวว่าจะหนีไม่ได้  กลัวว่าจะตกเป็นของเขา  กลัวการสัมผัสที่จะทำให้ผมคิดถึงอดีต  กลัวไปหมดซะทุกอย่าง  และเมื่อผมถูกความกลัวเข้าครอบงำผมก็หมดแรงที่จะขัดขืนเพราะรู้ว่าต่อให้ดิ้นมากเท่าไหร่ก็สู้แรงเขาคนนี้ไม่ได้

ผมปล่อยมือให้ตกลงข้างลำตัวก่อนจะปล่อยให้ร่างกายอ่อนปวกเปียกจนยืนไม่อยู่

“ถ้าสิ่งนี้ถือว่าเป็นงานก็เชิญคุณทำต่อไปเถอะนะครับ  เพราะผมก็มีค่าแค่นี้แหละ” ผมพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยในขณะที่พี่ลุกซ์กำลังย่อตัวลงไปจูบที่ตัว

“พูดอะไร?” พี่ลุกซ์ผละหน้าออกไปจากช่วงอกผมแล้วถามโดยไม่ลืมช่วยพยุงด้วย

“ในสายตาของคุณคงเห็นผมเป็นพวกขายตัวแลกกับเงินสินะถึงได้ทำแบบนี้  คุณนี่ตาแหลมเนอะ  มองปราดเดียวก็รู้ได้เลยว่าผมมันง่ายจนยอมให้คุณทำอะไรง่ายๆ” ผมพูดแล้วเม้มปากอย่างสะกดกั้นความรู้สึก

พี่ลุกซ์นิ่งไปนิดแล้วหยุดทุกกิจกรรมที่กำลังทำอยู่พลางถอยออกไป  ผมค่อยๆ ยืนด้วยตัวเองพลางก้มหน้าพิงตู้ล็อกเกอร์โดยไม่ขยับไปไหน

“เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วก็ออกไปหาพี่อู๊ดซะ” พี่ลุกซ์บอกก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยปิดประตูเสียงดังจนผมสะดุ้ง

ผมค่อยๆ ทรุดลงนั่งกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ  ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วย  ผู้ชายคนนั้นเขาต้องการอะไรจากผมอีก  เขาออกจากชีวิตผมไปแล้ว ทำไมถึงต้องกลับมาทำแบบนี้?  เขาจะรู้บ้างไหมว่าการกระทำของเขาทำให้ผมเจ็บปวดแค่ไหน  ใจมันเจ็บจนชาไปหมด  เขาทำให้ผมรู้สึกเกลียดเขายิ่งกว่าอะไรซะอีก  ผมไม่ได้ดีใจเลยซักนิดที่เขามาแตะต้องตัวผม 

ผมเกลียดเขา เกลียดที่สุด!!

ผมกลับไปใส่ชุดเดิมแล้วออกจากห้องไปทำให้พวกพี่ลันแปลกใจมาก  ที่ผมไม่เปลี่ยนชุดเพราะผมไม่อยากจะใส่เสื้อผ้าที่เป็นของเขาต่างหาก  อะไรที่เกี่ยวข้องกับเขาผมก็ไม่อยากจะเอามันมาใกล้ตัว  ขยะแขยงว่ะ

“เกิดอะไรขึ้น?” พี่ลันขมวดคิ้วถามผมพลางหันไปมองพี่ลุกซ์ที่ยืนเท้าสะเอวชี้นิ้วสั่งพวกช่าง

“เปล่าหรอกครับ  ชุดมันดูหลวมๆ ไปก็เลยไม่ใส่น่ะครับ” ผมบอก  ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าผมแสดงความรู้สึกยังไงออกไปแต่บอกเลยว่าผมฝืนยิ้มปัญญาอ่อนไม่ได้

“งั้นยืมชุดผมก็ได้นะพี่เปอร์” ไอ้ไอเสนอแต่ผมก็ส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไรหรอก  เอาไว้คราวหน้าก็ได้” ผมบอก

“เออ! พวกฝ่ายบริหารมาชวนกูไปงานเลี้ยงรับมึงกับไอ้ลุกซ์น่ะ  มึงจะไปหรือเปล่า?” พี่ลันถามอย่างนึกขึ้นได้ทำให้ผมต้องย่นจมูกพลางขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ

“เฮ้อ  ผมก็ไม่อยากไปหรอกครับแต่มันเป็นงานเลี้ยงรับผมด้วยนี่นา  พี่ลัน ไอ ไปด้วยกันนะ  ช่วยผมหน่อย  ผมไม่อยากเผชิญหน้ากับพี่ชายของพี่เลยว่ะ  ถ้าจะให้ดี  ช่วยเจรจาให้ผมย้ายแผนกหน่อยได้ไหม? ผมไม่ถนัดกับการเป็นเลขาหรอก” ผมถอนหายใจยาวพลางเดินไปลากเก้าอี้มานั่งอย่างเหนื่อยใจ  พอใจมันล้าร่างกายก็พาลจะหมดแรงไปด้วย

“ไอ้คุยน่ะมันคุยได้นะแต่ก็ใช่ว่าจะสำเร็จเสมอไป  ยังไงมึงก็ทนเอาหน่อยก็แล้วกัน” พี่ลันตบไหล่ผมอย่างให้กำลังใจเบาๆ

“พี่เตี้ย! ทำไมพี่ชายพี่เป็นคนอย่างนี้? เป็นพี่น้องกันประสาอะไร ไปอยู่อเมริกาด้วยกันแท้ๆ ทำไมไม่รู้จักห้ามจักปราม  ไอ้คนไม่ได้เรื่อง!!” ไอ้ไอหันไปมองพี่ลันด้วยสายตาโกรธเคืองก่อนจะเตะข้อพับขาแล้วต่อยไหล่ไปสามสี่ทีประหนึ่งแค้นเคืองกันมาแต่ชาติปางไหนจนผมเริ่มจะแปลกใจว่าตกลงพี่ลันเป็นผัวหรือเป็นทาสมันกันแน่  ไอ้พี่ลันนี่ก็ยอมเอายอมเอา  สงสัยถ้าไม่ยอมไอ้ไอมันจะไม่ให้เอาล่ะมั้ง

“โอ๊ย ไอ้เปอร์! เพราะมึงเลยเนี่ย” พี่หันยกแขนขึ้นกันหมัดไอ้ไอแล้วหันมามองผม  ผมมองสองคนนั้นขำๆ แล้วยักไหล่อย่างไม่สนใจพี่ลัน

“ไอ้ไอ เดี๋ยวนี้มึงเห็นผัวเป็นทาสเหรอวะ? ฮ่าๆ” ผมถามพลางหัวเราะอย่างขำๆ  มองแล้วก็อิจฉา พี่ลันน่ะเมื่อก่อนทั้งนิ่งและเย็นชา  ยิ้มก็ไม่ค่อยจะเป็นและไม่เคยพูดเล่นกับใครด้วยแต่พอมีไอ้ไอเข้ามาในชีวิตพี่ลันก็เป็นผู้เป็นคนมากขึ้น

เฮ้อ พอมาคิดเทียบกันเรื่องของตัวเองแล้วมันเศร้า  จะว่าไป...พี่ลันเองก็ไปเรียนต่อเหมือนกันแต่ไปไม่นาน  พอกลับมา ใจของพี่ลันก็ไม่เปลี่ยน  คนเป็นน้องจิตใจมั่นคงดั่งหินผาแต่คนเป็นพี่กลับจิตใจโลเล  ไม่รู้ว่าคุณพ่อคิดยังไงถึงให้คนอย่างพี่ลุกซ์ขึ้นรับตำแหน่งแทน

“มันเห็นกูเป็นยิ่งกว่าทาส  กูเป็นหัวหน้าแท้ๆ แต่แม่งจิกหัวใช้กูตลอดแหละ” พี่ลันบ่นแล้วรวบมือไอ้ไอไว้ไม่ให้มันประทุษร้ายตัวเองได้อีก

“ใช้อะไร?” ไอ้ไอมองพี่ลันอย่างเอาเรื่อง

“ล้างจาน” เมื่อได้ยินคำตอบผมถึงกับหัวเราะก๊ากออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่  นี่พี่ลันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สินะเนี่ย  โอ๊ย ตลกมาก ไม่ไหวละ  นึกภาพคนนิ่งๆ หน้าดุๆ อย่างพี่ลันหงอเพราะเมียไม่ออกเลยจริงๆ แฮะ  มันฮามาก!

“แค่ล้างจานทำมาเป็นบ่น  ผมน่ะทำทุกอย่างในบ้านเลยนะ!” ไอ้ไอแยกเขี้ยวใส่พี่ลันพลางพยายามจะสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมเพื่อประทุษร้ายพี่ลัน

“เป็นเมียก็ต้องทำงานทุกอย่างมันก็ถูกแล้วนี่” พี่ลันจับไอ้ไอไว้แน่นแล้วเถียงกลับ

“ไม่เกี่ยว!” ไอ้ไอถลึงตาใส่พี่ลันแล้วขู่ฟ่อจนผมหัวเราะไม่หยุด  ผัวเมียตีกันนี่ก็ดูตลกดีนะครับ

“ฮ่าๆๆ ทะเลาะกันเหมือนคู่ผัวเมียที่อยู่กันจนเบื่อขี้หน้าเลยนะ” ผมพูดขำๆ

“ไม่เบื่อหรอก  อยากกดทุกวันเลย” พี่ลันพูดแล้วหันไปมองหน้าไอ้ไอทำเอามันเขินจนหน้าแดงแต่ก็แกล้งทำเป็นเคืองกลบเกลื่อน

“หมั่นไส้ว่ะ  ไปๆ ไปทำงาน  อย่ามัวแต่มาสวีตกันอวดคนโสดได้ป่ะ?” ผมโบกมือไล่สองคนนั้นอย่างหมั่นไส้

“ถ้าอิจฉาก็รีบหาผัวเข้าล่ะ” พี่ลันบอกก่อนจะหันไปกวักมือเรียกช่างมาคุย

“ไม่ล่ะ  คราวนี้จะเอาเมีย” ผมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเหลือบตาไปมองที่พี่ลุกซ์ที่กำลังปีนขึ้นไปบนเครนยกรถแล้วก็เอาประแจเคาะล้อแมกซ์เพื่อเช็คอาการก่อนจะหันไปสั่งงานช่างอย่างขยันขันแข็ง