[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

ทันทีที่เข้ามาในห้อง  ผมก็ดิ่งไปที่ห้องน้ำทันทีเนื่องจากปวดฉี่  ทำธุระเรียบร้อยผมก็มาล้างมือพลางส่องกระจกดูสภาพหน้าของตัวเองว่าโทรมขนาดไหนแล้ว  และสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมพอใจไม่น้อย

ถึงหน้าจะโทรม  ขอบตาคล้ำแต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองดูหล่อขึ้นมาถนัดตาเมื่อมีไรหนวดและเคราขึ้นมาแสดงความมาดแมน  เมื่อก่อนผมดูแลตัวเองเพราะคิดว่าผู้ชายหน้าใสจะทำให้ผู้หญิงชอบแต่พออายุมากขึ้นผมกลับรู้สึกว่าผู้ชายที่ดูดิบๆ หน่อยนี่เท่เป็นบ้าเลย  ชักอยากจะไว้หนวดซะแล้วสิ

“พี่ลุกซ์  ผมหล่อไหม?” ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้วเก๊กหล่อใส่พี่ลุกซ์ที่กำลังจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เสื้อผ้าที่ห้องของผม

“ถุย!” พี่ลุกซ์หันมามองหน้าผมอย่างแปลกใจกับคำถามก่อนที่พี่มันจะทำหน้าเซ็งในอารมณ์ทันทีที่เห็นผมทำหน้าหล่อใส่

“ผมไว้หนวดดีไหมพี่?  หน้าดูหล่อขึ้นแฮะ” ผมเปรยพลางลูบเคราเส้นเล็กๆ เล่น  ไว้หนวดน่าจะโอเคแต่ผมคงไม่ไว้เคราหรอก  เคราของผมมันขึ้นเป็นหย่อมๆ ซึ่งดูอุบาทว์มากผมก็เลยถอนออกทุกครั้งที่มันขึ้นมา

“ไม่ให้ไว้” พี่ลุกซ์พูดขึ้นมาทันทีขณะที่ยกกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของตัวเองไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า

“ทำไมอะ?” ผมขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย  ทีผมยังชอบพี่ลุกซ์ที่มีหนวดเลยเพราะนั่นทำให้พี่มันดูดิบๆ แมนๆ ดี

“ไม่เข้ากับหน้ามึงหรอก” พี่ลุกซ์ว่า

“ไม่เข้าตรงไหน? ออกจะหล่อ” ผมเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วส่งกระจกดูหน้าของตัวเองอย่างพออกพอใจ

“มึงจะอยากหล่อทำไม? กูหล่อคนเดียวก็พอแล้ว” ผมหันขวับไปมองหน้าพี่ลุกซ์ทันทีที่พี่มันพูดอย่างนั้น

“หวาย! หลงตัวเอง” ผมพูดเสียงกลั้วหัวเราะพลางมองพี่มันตั้งแต่หัวจรดเท้า  เออ จริงๆ ก็หล่อมากแหละแต่เพราะผมหมั่นไส้ในความมั่นใจของพี่มันก็เลยทำเป็นพูดไปอย่างนั้นเอง

“พูดมากน่า” พี่ลุกซ์เดินมาตบหัวผมเบาๆ ก่อนจะคร่อมตัวผมไว้จากด้านหลังเพื่อหยิบของบางอย่างที่อยู่ในลิ้นชักของโต๊ะเครื่องแป้ง “เดี๋ยวกูถอนออกให้” พี่ลุกซ์ยิ่งแหนบขึ้นมาแล้วมองหน้าผมอย่างมุ่งมั่น

“ไม่เอา ไม่ถอน” ผมรีบยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองพลางมุดออกมายืนห่างๆ จากพี่ลุกซ์

“อย่าดื้อน่าเปอร์  บอกให้เอาออกก็เอาออกสิ” พี่ลุกซ์ขมวดคิ้วพูดอย่างจริงจัง

“ไม่” ผมยืนยันเสียงแข็ง

“ทำไมถึงอยากไว้นัก?” พี่ลุกซ์ถาม

“อยากหล่ออะ” ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“มึงไม่เหมาะกับหนวด  เอาออกเดี๋ยวนี้เลย” พี่ลุกซ์พูดพลางทำท่าจะเข้ามาจับตัวผมไปถอนหนวดออก  ผมรีบขยับหนี

“ผมอยากไว้อ่า  ขอไว้นะ” ผมอ้อนด้วยท่าทางงอแง  ก็ถ้าทำท่าทางแข็งกระด้างใส่เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันอีก

“เห็นแล้วมันเคืองตาว่ะแม่ง” พี่ลุกซ์ถอนหายใจฟืดฟาดอย่างขัดใจ

“ตามใจแค่นี้ก็ไม่ได้” ผมย่นคิ้วพลางทำปากยื่นอย่างขัดใจ

“ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากให้มึงหล่อตามที่มึงต้องการหรอกนะ  แต่หน้าอย่างมึงเนี่ยมันไม่เหมาะกับคำว่าหล่อ!” พี่ลุกซ์พูดเสียงดังด้วยท่าทางหงุดหงิดทำให้ผมหงุดหงิดตาม

“แล้วมันเหมาะกับอะไรเล่า!?” ผมพูดเสียงดังแข่ง

“น่ารักไงไอ้สัตว์! จบยัง!?” พี่ลุกซ์พูดสวนขึ้นมาทันทีทำให้ผมถึงกับเงียบแล้วก็ยอมเดินเข้าไปหาพี่ลุกซ์โดยที่ไม่ต้องออกคำสั่งอีก

“ถอนก็ได้” ผมพูดเสียงอ้อมแอ้มแล้วมุดหน้าลงบนไหล่ของพี่มันด้วยท่าทางอ้อนๆ

“ว่าให้มันง่ายๆ แบบนี้หน่อย” พี่ลุกซ์หิ้วผมไปนอนพี่เตียงโดยเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมารองที่หัวผมที่หนุนอยู่บนตักของพี่มันอีกที

จุ๊บ!

“อ้าว! ไหงงั้นล่ะเนี่ย?” ผมที่หลับตาพริ้มรอให้พี่ลุกซ์ถอนหนวดให้ลืมตาพรึ่บขึ้นมาอย่างตกใจหลังจากถูกจูบเบาๆ ที่ปาก

“โทษที  อดไม่ได้จริงๆ ฮึๆ” พี่ลุกซ์ยิ้มมุมปากแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองนิดๆ

โอ๊ย! เซ็กซี่เกินไปแล้ว!

ผมอมยิ้มเขินๆ ก่อนจะหลับตารอให้พี่ลุกซ์จัดการใบหน้าผมให้เกลี้ยงเกลา  ระหว่างนั้นผมก็ถูกขโมยจูบเรื่อยๆ จนเกือบจะโพล่งออกไปแล้วว่า จูบบ่อยขนาดนี้ มึงเอากูเลยเหอะ แต่ก็กลัวพี่มันจะทำจริงๆ  ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมให้ทำนี่นา  รอหลังหายระบมก่อนละกันนะพี่ลุกซ์ คึๆ

หลังจากทำความสะอาดหน้าให้ผมสักพักเราก็นอนเล่นในห้องจนกระทั่งแม่มาเรียกไปกินข้าวเราจึงลงไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา  จะขาดก็แต่ไอ้ป้องที่ไปโรงเรียน

พูดถึงไอ้ป้อง  เดี๋ยวนี้มันกลับบ้านค่ำๆ มืดๆ บ่อยมากเลย  เห็นว่าเข้าชมรมเทควันโดและถูกส่งตัวไปฝึกกับโรงฝึกใหญ่ๆ เพื่อเป็นตัวแทนไปแข่งด้วย  เห็นมันเหนื่อยแบบนี้ผมก็คิดไว้อยู่แล้วว่าจะซื้อมอเตอร์ไซค์ให้มันไว้เดินทาง  ผมคิดว่ามันน่าจะอยากได้อยู่เหมือนกันแต่ไม่กล้าขอ  บางวันก็เห็นขี่รถเพื่อนกลับมาที่บ้านด้วย  ไม่รู้ว่ารถเพื่อนหรือรถแฟนกันแน่  ช่วงนี้ยิ่งทำตัวลับๆ ล่อๆ  กลัวจะไปมีแฟนแล้วไม่บอกไม่กล่าวนี่สิ

“ผมว่าจะซื้อรถให้ไอ้ป้องขี่ไปโรงเรียน  ทุกคนว่าไงครับ?” ผมถามหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“อย่าเลยครับน้องเปอร์” พี่ชัชรีบส่ายหน้าไปมาทันที

“พี่ชัช ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเกรงใจผม  เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะครับ” ผมบอก  ผมไม่อยากให้พี่ชัชเกรงใจผมเลย  ทุกวันนี้พี่ชัชยังคงทำตัวเหมือนเป็นแค่คนงานที่บ้านผมอยู่เลย  ช่วยพ่อทำสวนบ้าง  ขับรถให้พ่อกับแม่บ้างหรือแม้กระทั่งทำความสะอาดบ้านพี่ชัชก็ทำซึ่งผมก็บอกว่าพี่ชัชไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นเพราะตอนนี้ทุกคนก็ช่วยกันทำ  เมื่อก่อนพ่อกับแม่ทำงานนอกบ้านแต่ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้ว แม่จึงมีความสุขกับการดูแลบ้านมากๆ  ส่วนไอ้ป้องนี่ก็เป็นเด็กดี ช่วยแม่กับพ่อผมทำทุกอย่างเลยทีเดียว  แม้ตัวเองจะเหนื่อยกลับมาแต่หมอนั่นก็ไม่เคยหยุดพัก  ต้องบังคับให้พักถึงจะยอม

“แค่พี่กับลูกอยู่ที่นี่ก็รบกวนน้องเปอร์กับคุณท่านจะแย่” พี่ชัชขมวดคิ้วทำหน้าลำบากใจ

“ตาชัช ฉันบอกแล้วว่าเธอเป็นเหมือนน้องชายฉัน  อย่ากดตัวเองให้ต่ำนักเลย  เธอคือครอบครัวของเรานะ” พ่อผมพูดขึ้น

“เมื่อก่อนผมทำงานเพื่อเงินเดือนแต่ตอนนี้ผมไม่ได้ทำแล้วแต่ทุกคนก็ยังเมตตาผมกับลูก” พี่ชัชพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความตื้นตัน

“พี่ชัชดูแลทุกคนในบ้านแล้วก็ทำงานทุกอย่าง  ทำหนักกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ  และสิ่งที่พี่กำลังทำอยู่ตอนนี้คือการช่วยทุกคนดูแลบ้านของเรานะครับ  ที่ผมให้สิ่งของกับพี่และไอ้ป้องก็เพราะผมอยากจะให้  ไม่ใช่เพื่อตอบแทนที่พี่ทำงานให้กับผมแต่มันเป็นการให้ระหว่างคนในครอบครัว  พี่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจผมอีกแล้ว  ตอนนี้ผมทำงานมีเงินเดือนสูงไม่เหมือนกับตอนที่เป็นนักศึกษานะครับ” ขณะที่ผมกำลังพูดอยู่แบบนั้นน้ำตาของพี่ชัชก็ค่อยๆ ไหลลงมาพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทิ้ม

“ขอบคุณมากนะครับ  ขอบคุณจริงๆ” พี่ชัชยกมือไหว้ทั้งสะอื้นจนผมต้องรีบเข้าไปรับมือพี่ชัชเอาไว้เพื่อไม่ให้ไหว้ผมจริงๆ

“อย่าไหว้ผมเลยครับ” ผมส่ายหน้ายิ้มๆ ทำให้พี่ชัชหันไปไหว้พ่อกับแม่ของผมแทน

“อย่าคิดว่าตัวเองเป็นภาระอีกนะตาชัช” แม่ผมบอก

“แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าทุกคนจะลำบากอีกแล้วนะครับ  ผมจะไม่ปล่อยให้ใครลำบากอีกแน่นอน” พี่ลุกซ์พูดขึ้นหลังจากที่พวกเราเงียบไปได้ซักพัก

“อย่าคิดว่าจะเอาเงินมาฟาดหัวพวกเราได้นะ” พ่อจิกกัดพี่ลุกซ์ทันทีที่พี่ลุกซ์แสดงตัวเป็นคนในครอบครัว

“ผมไม่คิดจะเอาเงินฟาดหัวใครหรอกครับ  แต่เพราะผมคิดว่าผมเองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านหลังนี้ผมก็เลยอยากจะช่วยไอ้เปอร์ดูแลทุกคน” พี่ลุกซ์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ทว่าหนักแน่นจนผมอดไม่ได้ที่จะตื้นตัน

“ใครรับแกเป็นลูกของบ้านนี้?” พ่อกอดอกเชิดหน้าใส่พี่ลุกซ์ด้วยท่าทางหยิ่งๆ จนผมอยากจะหัวเราะออกไปให้ดังๆ กับท่าทางต่อต้านเหมือนเด็กๆ ของพ่อ

“แม่รับเองลูก” แม่รีบพูดปลอบใจพี่ลุกซ์

“คุณพ่อยังไม่ต้องยอมรับผมก็ได้ครับ  ผมเข้าใจว่าสิ่งที่ผมทำก่อนหน้านี้มันยากเกินจะให้อภัย แต่ให้ผมได้ช่วยดูแลทุกคนเถอะนะครับ” พี่ลุกซ์บอกด้วยท่าทางจริงจัง

“พี่ลุกซ์ ผมเกรงใจนะ” ผมหันไปส่ายหน้าเบาๆ ให้พี่ลุกซ์  ผมรู้ว่าพี่ลุกซ์อยากจะช่วยเรื่องเงินแต่ผมเกรงใจจริงๆ

“เพิ่งบอกพี่ชัชไปเองไม่ใช่เหรอว่าครอบครัวเดียวกันอย่าเกรงใจกัน” พี่ลุกซ์หันมามองผมด้วยท่าทางเอาจริง

“มันคนละเรื่องกันนะครับ” ผมพยายามจะแย้ง

“ขนาดมึงยังไม่ยอมรับกูเลย  แล้วพ่อมึงจะยอมรับกูได้ยังไง?” พี่ลุกซ์ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ฟังดูตัดพ้อยังไงชอบกล

“โอเคๆ ผมยอมแล้ว  ผมให้พี่ช่วยก็ได้  แต่ห้ามซื้อของสิ้นเปลืองนะ  ไอ้พวกรถแพงๆ คอนโดหรูๆ หรืออะไรก็แล้วแต่  ห้ามเด็ดขาด  หรือถ้าพี่อยากได้เองก็ให้มาปรึกษาผมก่อน” ผมตั้งเงื่อนไขขึ้นมาเพื่อจำกัดการใช้เงินของพี่ลุกซ์  แต่ท่าทางแบบนี้เหมือนผมเป็นเมียพี่มันเต็มตัวเลยแฮะ

“ได้สิ  เดี๋ยวให้บัญชีไปจัดการเลย  เงินทุกบาททุกสตางค์กูให้มึงคุม” พี่ลุกซ์พูดซึ่งนั่นก็ทำให้ผมหัวเราะออกมา

“บ้าสิ  เงินพี่หามา ถ้าอยากใช้ก็ใช้  แต่ของสิ้นเปลืองก็ให้มันน้อยๆ หน่อย  เอาเงินไปดูแลพ่อแม่พี่แล้วก็ส่งเสียน้องไลลาเรียนให้จบดีกว่า” ผมบอก  เงินที่พี่ลุกซ์ได้มามันมากมายจนไม่รู้จะไปใช้อะไรก็จริงแต่ผมก็อยากให้เงินทุกบาททุกสตางค์ของพี่มันมีประโยชน์

“ทำอยู่แล้วล่ะน่า” พี่ลุกซ์บอก  ผมเคยได้ยินพี่มันบ่นเรื่องพ่อกับแม่อยู่เหมือนกัน  เงินที่พี่มันให้พ่อแม่ตลอดตั้งแต่ทำงานมารู้สึกว่าพวกท่านจะไม่ได้ใช้เลยเพราะลำพังเงินที่คุณพ่อกับคุณแม่หามาได้ก็มากมายมหาศาลอยู่แล้ว

“กตัญญูดีมากลูก” แม่ชื่นชมด้วยท่าทางปลาบปลื้มจนผมรู้สึกหมั่นไส้พี่ลุกซ์ขึ้นมาตงิดๆ

หลังจากนั้นแม่ก็พูดอวยพี่ลุกซ์ไปเรื่อยๆ จนผมกับเพื่อนๆ แขวะขึ้นมาบ้างบางครั้งอย่างหมั่นไส้  ผมคิดว่าพ่อเองก็คงจะหมั่นไส้ไม่น้อยไปกว่าพวกเราแน่ๆ ครับ

ทานข้าวเสร็จพวกเราทั้งหมดก็ไปนอนเล่นกันที่ห้องนั่งเล่นและช่วยกันเลือกรถให้กับไอ้ป้อง  ผมกะจะซื้อมาเซอร์ไพรส์มันหน่อย  ว่าจะให้เนื่องในโอกาสเป็นวันคล้ายวันเกิดของมันด้วย

“เดี๋ยวเลือกกันไปก่อนนะ  กูไปธุระก่อน” พี่ลุกซ์พูดขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้

“ไปเรื่องคุณชนะเหรอครับ?” ผมถาม

“อืม นัดกับพวกลูกน้องเอาไว้เรื่องที่จะจัดการมันน่ะ” พี่ลุกซ์บอก

“อยากไปด้วย” ผมเอ่ยขอพลางกะพริบตาปริบๆ หวังจะให้พี่มันใจอ่อนให้ผมไปด้วย

“ไม่สบายอยู่  จะออกไปทำไม  เดี๋ยวไอ้ชิทมันเห็นหน้ามึงแล้วนึกหมั่นไส้ขึ้นมาจนไล่กระทืบเอาหรอก” พี่ลุกซ์พูดทำเอาผมรีบถอยเพราะกลัวไอ้ชิทมันจะกระทืบผมจริงๆ  ไอ้หมอนั่นมันยังคงไม่ชอบขี้หน้าผมเหมือนเดิมครับ  แค้นฝังลึกจากการที่ผมไปแย่งผู้หญิงมันมาหลายต่อหลายคน  เอ...จะว่าแย่งก็ไม่ถูก  ผู้หญิงของมันมาหาผมเอง ฮึๆ

“พี่ลุกซ์ไม่ยอมให้มันกระทืบผมหรอก  ใช่ไหม?” ผมยิ้มแป้นแล้นใส่พลางยักคิ้วยึกยักอย่างทะเล้น

“ยอม  ถ้าแรดนักจะให้กระทืบจนหายแรดเลย” ผมหน้างอทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “เฮ้ย ล้อเล่น  อย่างอนนะมึง  ขี้เกียจง้อ” พี่ลุกซ์รีบพูดเมื่อเห็นสีหน้าของผมไม่ค่อยจะดีนัก

“ก่อนกลับมาที่บ้านซื้อขนมมาฝากด้วย  เอาขนมร้านพี่ตรีแล้วก็ไปซื้อเค้กและมาการองที่ร้านเอก  ซื้อมาเยอะๆ ฝากผมกับเพื่อนด้วย” ผมกอดอกทำหน้าเหนือ

“พุงออกไม่รู้ด้วยนะ  ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอยู่ด้วย” พี่ลุกซ์บอก  ถึงสองสามวันมานี่ผมจะกินข้าวไม่ค่อยลงแต่ก่อนหน้านี้ผมกินเยอะมาก  กินแล้วก็นอนซะด้วย

“ไม่ต้องกังวลหรอกน่าพี่  ซักยกสองยกเดี๋ยวก็ลดหุ่นได้ ฮึๆ” ไอ้ตุลแซวพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้พี่ลุกซ์ยิ้มมุมปากอย่างเข้าใจในสิ่งที่มันพูด  เออ ผมก็เข้าใจ  มันหมายถึงเรื่องเซ็กส์

“เออใช่  ซิทอัพไม่กี่วันพุงก็ลดละ” ขอโทษนะครับ  ใครเอาไอ้เด็กใสซื่อมานั่งกลางวงคนลามกจกเปรตอย่างพวกเราวะเนี่ย?

“โอ๊ยไอ้พัด! มึงไม่เคยเอากับไอ้วิทหรือไง  ถ้าเอาทุกวันรับรองไม่มีพุง ฮึๆ” ไอ้ตุลนี่ก็ห่ามและหยาบคายกับเพื่อนที่น่ารักใสซื่ออย่างไอ้พัดได้ยังไง  อย่างไอ้พัดนี่ใสมากถ้าเทียบกับพวกเรา  ผมกับไอ้ตุลเริ่มต้นความสัมพันธ์ด้วยเซ็กส์ในขณะที่ไอ้พัดกับไอ้วิทเริ่มต้นความสัมพันธ์กันอย่างน่ารักเหมือนกับเด็กม.ต้นไม่มีผิด

“ไอ้...!!” ไอ้พัดชี้หน้าจะด่าแต่ด่าไม่ออกเลยได้แต่กระฟัดกระเฟียด

“ที่มึงไม่มีพุงนี่คือเอากับไอ้กีร์ทุกวันเหรอ?” พี่ลุกซ์ทำหน้าแปลกใจพลางถามขึ้นทำให้พวกผมหันไปมองหน้าพี่มันอย่างสงสัยในคำพูด “เห็นมันมีสาว กูเลยนึกว่าหมดแรงจนทำกับมึงไม่ไหวซะอีก ฮึๆๆ” พี่ลุกซ์ทิ้งระเบิดไว้โครมใหญ่ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากบ้านด้วยท่าทางเท่ๆ ปล่อยให้ไอ้ตุลดิ้นพล่านอย่างเจ็บใจที่ถูกกวนโมโห

“หัดสั่งหัดสอนผัวมึงหน่อยนะเปอร์  ปากนี่น่าถีบจริงๆ” ไอ้ตุลกระทืบเท้าอย่างขัดใจ

“สมน้ำหน้า” ไอ้พัดแลบลิ้นใส่ไอ้ตุลอย่างสะใจทำให้มันถูกไอ้ตุลยันเข้าให้จนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า  พวกมันหยอกล้ออย่างรุนแรงกันไปเรื่อยๆ โดยมีเสียงหัวเราะดังประสานกันอย่างต่อเนื่อง