[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

ขณะที่ผมมาทานข้าวกลางวันกับพี่ลุกซ์ผมก็ต้องเซ็งหนักยิ่งกว่าเดิมเมื่อมีคู่รักมาถ่ายพรีเวดดิ้งกัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น  ประเด็นมันอยู่ที่ว่าตากล้องที่มาถ่ายให้นี่สิ  ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าให้ไอ้คุณชนะนั่นมันหันมาเห็นผมกับพี่ลุกซ์เลย  ผมไม่อยากหงุดหงิดไปมากกว่าการต้องมานั่งมองหน้าพี่ลุกซ์ทั้งๆ ที่ยังเคืองอยู่

ดูเหมือนว่านอกจากผมจะเซ็งแล้วพี่ลุกซ์ยังร่วมด้วยช่วยกันเซ็งจนอยากจะย้ายร้าน  พี่มันเซ็งตั้งแต่เห็นว่าคนมาถ่ายแล้วเพราะไม่ชอบที่ต้องกินข้าวท่ามกลางบรรยากาศที่เหมือนจะไม่เกรงใจคนอื่นซักเท่าไหร่  แต่ก็เข้าใจคู่แต่งงานเขาแหละ  และยิ่งต้องมารู้ว่าคุณชนะอยู่ที่นี่ด้วยพี่ลุกซ์ยิ่งดูหงุดหงิดยิ่งกว่าผมซะอีก

“ถ้ามันมายุ่งกับมึงกูจะอาละวาดให้ร้านแตกเลยแม่ง” พี่ลุกซ์บ่นเสียงต่ำอยู่ในลำคอขณะที่พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟซึ่งนั่นก็ทำให้พนักงานถึงกับสะดุ้งและแอบเหลือบตามองพี่ลุกซ์ด้วยสายตาหวาดระแวง

“ถ้าเขาจะยุ่งก็ให้ยุ่งไปสิ  ผมไม่เล่นด้วยก็ไม่มีปัญหาหรอก  หรือคิดว่าผมจะอ่อยเขา?” ผมถามกึ่งประชดนิดๆ  ผมจะประชดเรื่องนี้จนกว่าพี่มันจะไม่พูดว่าผมจะมีคนอื่นอีกให้ได้ คอยดูสิ

“ตอนไหนจะเลิกประชดซักทีวะ? กูสำนึกผิดแล้วเนี่ย” พี่ลุกซ์ย่นจมูก ขมวดคิ้วพลางจับมือซ้ายของผมด้วยสองมือ  ท่าทางของพี่มันดูโอดครวญซะไม่มี

“ไม่รู้ล่ะ  ถ้าพี่พูดทำนองนี้อีกผมจะทำอย่างที่พี่พูดจริงๆ” ผมทำหน้าจริงจังจนหน้าพี่ลุกซ์ดูหงอลงกว่าเดิม

“ถ้าโมโหก็มีบ้างแหละ” พี่ลุกซ์พูดไม่เต็มเสียงนักพลางหลบตาเหมือนคนทำผิด

“งั้นผมก็จะโมโหแล้วออกไปหาคนอื่นเพื่อให้อารมณ์ดี  ดีไหมครับ?” ผมยื่นข้อเสนอ  ถ้าเอาแต่ยอมโดยไม่ตอบโต้ซะบ้างพี่ลุกซ์ก็จะได้ใจ  แต่ถึงผมจะพูดว่าจะมีกิ๊กแต่คงทำจริงๆ ไม่ได้หรอกเพราะลึกๆ ผมกลัวพี่ลุกซ์จะตาย  ความบ้ามันไม่เข้าใครออกใคร  อย่างพี่ลุกซ์ถ้าโมโหจริงๆ ขึ้นมาต่อให้ผมขู่จะเลิกพี่มันก็คงไม่ฟัง

“ทำไมมึงถึงดื้อแบบนี้วะ?” พี่ลุกซ์บ่นด้วยท่าทีเซ็งๆ ขณะปล่อยมือผมแล้วเพื่อเอนตัวไปพิงพนักเก้าอี้

“ผมไม่ได้ดื้อ” ผมเถียงทันควัน

“ดื้อ” พี่ลุกซ์ยืนยันคำพูดของตัวเอง

“ไม่ดื้อ” ผมสวนแล้วรีบชี้หน้าพี่มันเอาไว้ขณะที่กำลังจะอ้าปากบอกว่าผมดื้ออีก

“ยอมๆ  ถ้าไม่ติดว่าเป็นเมีย...แฟนกูไม่ยอมจริงๆ นะเว้ย” พี่ลุกซ์พูดและชะงักไปเพราะผมชี้หน้าอีกรอบเพื่อไม่ให้พี่มันพูดว่าเมีย

ผมคิดนะครับว่าถ้าพี่ลุกซ์ทำตัวให้ดีกว่าตอนนี้แม้จะกลับไปโหดและเย็นชาเหมือนเดิมผมก็จะทำตัวน่ารักๆ ให้สมกับเป็นแฟนของพี่มัน  แต่การโหดและนิ่งของพี่มันต้องประกอบด้วยการพูดเรื่องต่างๆ ให้ผมฟังทุกเรื่องด้วยนะ

จะว่าไปแล้ว  รู้สึกว่าผมจะเชื่อฟังการพูดทางสายตาของพี่ลุกซ์มากกว่าการพูดด้วยเสียงซะอีกนะ  เมื่อก่อนพี่ลุกซ์จะชอบใช้สายตาข่มขู่ให้ผมทำนั่นทำนี่ตลอดแต่เวลาพี่มันพูดผมจะต่อต้านบ้างบางครั้ง

ในขณะที่ผมวางใจว่าคุณชนะจะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับพวกเรา  ทีมงานถ่ายพรีเวดดิ้งก็พักและคุณชนะก็เข้ามาฝั่งที่ให้ลูกค้าของร้านทานอาหารได้ปกติพร้อมกับทีมงานของตัวเองสองสามคนและนั่นก็ทำให้เขาหันมาเห็นผม

คุณชนะยิ้มร่าเดินเข้ามาหวังจะทักทายให้ขณะที่ผมได้แต่ถอนหายใจด้วยความเซ็งสุดขีดในขณะที่พี่ลุกซ์กรอกตาด้วยความเซ็งไม่น้อยไปกว่าผมเลย

“พรหมลิขิตจังเลยครับ” คุณชนะเดินเข้ามาทักพร้อมกับมองหน้าผมด้วยสายตาเจ้าชู้  ผมล่ะอยากจะเอานิ้วเท้าจวกตามันจริงๆ

“ผมว่าพรหมลิขิตของคุณคงจะเป็นแฟนผมล่ะมั้งครับ” ผมรีบโบ้ยไปให้พี่ลุกซ์ทันที  ก็ผู้ชายที่มันเข้าหาผมมักจะหมายตาพี่ลุกซ์นี่ครับ

“ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” คุณชนะถามพลางหันไปส่งสัญญาณให้ทีมงานของตัวเองไปหาโต๊ะนั่งเอง

“ไม่เห็นหรือไงว่ามาเดทกัน  จะมาเสือ...แฮ่ม...ขัดคอทำไม...ครับ?” ผมว่าพี่ลุกซ์ต้องตั้งใจพูดผิดแน่ๆ  เดี๋ยวนี้พี่มันต้องรักษาภาพพจน์เพราะตำแหน่งหน้าที่  ถ้าอยู่ที่สาธารณะแบบที่มีคนจับตามองพี่มันจะนิ่งมาก  ไม่เข้ามานัวเนีย ไม่ทำตัวติดกันจนคนอื่นผิดสังเกตด้วย  พอทำแบบนั้นทำให้คนอื่นดูไม่ออกกันว่าจริงๆ แล้วผมกับพี่มันเป็นแฟนกันถ้าไม่ได้มาฟังบทสนทนาก็ไม่รู้หรอก  อีกอย่าง...สารรูป เอ้ย บุคลิกของผมก็ไม่ได้สาวขนาดที่พอเดินไปกับผู้ชายแล้วจะดูรู้ปุ๊บเลยว่าเป็นแฟนกัน

“ผมอยากแค่คุยกับคุณเปอร์  ไม่ได้เหรอครับ?” ไอ้คุณชนะหันไปยิ้มยียวนใส่พี่ลุกซ์จนผมรู้สึกปรี๊ดแทน  ถ้าเป็นสมัยวัยรุ่นพี่ลุกซ์อาจจะลากคุณชนะออกไปข้างนอกแล้วกระทืบปางตายก็ได้

“ถ้าถามผม ผมก็คงตอบว่าไม่ได้” พี่ลุกซ์ตีหน้าตายตอบออกไปซึ่งก็ดูยียวนกวนประสาทไม่แพ้กัน

“หวงเหรอครับ?” คุณชนะถือโอกาสนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ ผมเพราะผมนั่งตรงข้ามกับพี่ลุกซ์  ถ้ามากันสองคนก็มักจะนั่งตรงข้ามกันเสมอ  ถ้ามาหลายๆ คนค่อยไปนั่งข้างกัน

“หวงสิครับ” พี่ลุกซ์ตอบพลางยื่นมือออกมาให้ผมไปจับขณะที่ผมกำลังลุกไปนั่งข้างพี่ลุกซ์  ผมแตะมือพี่ลุกซ์เบาๆ เพราะกลัวคนเห็น

“ถ้าคุณเปอร์เป็นของผมผมก็คงหวงเหมือนคุณล่ะมั้งครับ  ก็มีเสน่ห์ซะขนาดนี้” โอ๊ย ไอ้ห่า!! กูจะอ้วก  ยิ่งสายตาเจ้าชู้และเจ้าเล่ห์ที่คุณชนะมองมามันทำให้ผมรู้สึกผะอืดผะอม  รับไม่ได้ว่ะ  ถ้าถูกพี่ลุกซ์มองอย่างนี้ก็ว่าไปอย่าง

“ถ้าอยากให้ผมหายโกรธรีบไล่ไอ้หมอนี่ไปเร็วๆ สิครับ” ผมเอนตัวไปหาพี่ลุกซ์แล้วกัดฟันกระซิบบอกเบาๆ  พี่ลุกซ์ไม่ได้หันมามองหน้าผมแต่ก็รับรู้  แต่แทนที่พี่ลุกซ์จะไล่คุณชนะพี่มันกลับยกมุมปากแล้วกวักมือเรียกบริกร

“เอาเมนูมาให้คุณคนนี้หน่อยครับ” พี่ลุกซ์พูดแล้วยักคิ้วนิดๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมหยิกสีข้างพี่มันแรงๆ  แทนที่จะไล่ไปแต่กลับเชื้อเชิญให้อยู่ซะงั้น  คิดอะไรอยู่วะเนี่ย?

“พี่ลุกซ์!” ผมกัดฟันทำหน้าไม่พอใจอย่างหนัก  ทำไมวันนี้พี่ลุกซ์ชอบทำอะไรขัดใจผมเรื่อยเลยวะ! ไม่ได้ดั่งใจซักเรื่องเลย!

“คุณเปอร์สีหน้าไม่ดีเลยนะครับ” คุณชนะทักพลางเอียงคอมองหน้าผม

“นั่นสิเปอร์ หน้าซีดๆ นะ” พี่ลุกซ์ทำหน้าอาทรณ์พลางหันมาใช้นิ้วโป้งไล้แก้มซีดๆ ของผมเบาๆ  ผมผงะไปเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ  อะไรวะ? อยู่ดีๆ ก็ทำเป็นหวานใส่กันซะงั้น “สงสัยเมื่อคืนจะทำการบ้านหนักไปหน่อยเลยเพลียสินะ  มาๆ พิงมานี่มา” พี่ลุกซ์พูดพลางยกแขนมาโอบไหล่ผมแล้วดึงตัวผมเข้าไปซบที่ไหล่

“มันอึดอัดนะพี่ลุกซ์” ผมกัดฟันพูดเบาๆ

ฟอดดดด

ผมอ้าปากค้างทันทีที่พี่ลุกซ์กอดผมแน่นพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ต่อหน้าคุณชนะ  ด้วยความตกใจผมจึงรีบหันไปมองรอบข้างแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเรา  โชคดีที่เรานั่งหลบมุมทำให้ไม่ค่อยมีใครสนใจ

“พี่ลุกซ์!” ผมเอ็ดแล้วตบไปที่แก้มพี่ลุกซ์เบาๆ

“อย่างอนนักเลยน่า  คืนดีกันนะ  ถ้าไม่รีบคืนดีเดี๋ยวก็มีคนไม่ประสงค์ดีมาทำให้เราทะเลาะกันนะ” พี่ลุกซ์พูดติดจะอ้อนก่อนจะดึงเก้าอี้ผมไปชิดเพื่อที่จะได้กอดอย่างเต็มที่

“พี่ลุกซ์ เดี๋ยวคนมอง” ผมขมวดคิ้วพลางหยิกพี่มันเบาๆ

“คืนดีก่อน  ไม่งั้นไม่ปล่อยนะ” พี่ลุกซ์ทำหน้าทะเล้น  สงสัยจะทำใส่คุณชนะล่ะมั้ง  ปกติไม่ค่อยทำตัวบ้องแบ๊วขนาดนี้หรอก

“เออๆ คืนดีแล้ว” ผมรีบบอกเพราะกลัวคนเห็นแล้วจะมีคนจำได้ว่าพี่ลุกซ์เป็นประธานบริษัทดัง

“หอมแก้มก่อน  เร็วๆ  เดี๋ยวมีคนเห็นนะ” พี่ลุกซ์เร่งพลางหันไปมองรอบข้าง  เมื่อไม่เห็นว่ามีใครสนใจก็รีบชี้แก้มตัวเองรัวๆ

“ได้คืบจะเอาศอกนะ” ผมเอ็ดแต่ก็ยอมหอมแก้มพี่มันเพราะไม่อยากโดนกอดอยู่แบบนี้นานๆ  เป็นห่วงชื่อเสียงของพี่มันด้วย

จากนั้นไม่นานคุณชนะก็ลุกออกไปทั้งๆ ที่กินข้าวยังไม่เสร็จเพราะต้องรีบไปถ่ายรูปต่อ  ผมกับพี่ลุกซ์อยู่ต่ออีกนิดหน่อยก็กลับโดยที่พี่ลุกซ์ไม่ยอมให้ผมได้กลับบ้านตัวเองผมก็เลยยอมกลับคอนโดไปพร้อมกับพี่ลุกซ์

กลับถึงห้องผมก็ยังคงปั้นปึ่งใส่พี่ลุกซ์เพราะยังเคืองไม่หาย  ถึงจะบอกว่าคืนดีกันแล้วก็เถอะ  ตอนนั้นผมทำเพื่อตัดความรำคาญนี่หว่า  ไม่ว่ายังไงผมก็ยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่

“มึงยังไม่หายโกรธกูอีกเหรอเปอร์?” พี่ลุกซ์ถามขึ้นหลังจากเดินตาเข้ามาในห้องนั่งเล่น

“ไปเอาน้ำมาให้กินหน่อย” ผมบอก  ไหนๆ เขาก็จะง้ออยู่แล้วผมก็ขอใช้ซะให้เข็ดก่อนจะยอมคืนดีจริงๆ ละกัน

“เฮ้ย นี่กูไม่ใช่คนใช้มึงนะ” ปากก็บ่นไปแต่ขานี่เดินเข้าไปในครัวเฉยเลย

“จะอ่านเอกสาร  อย่ามากวน” หลังจากที่พี่ลุกซ์ยกน้ำมาให้ผมและทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันผมก็พูดขึ้นทันที

“โวะ! นั่งด้วยก็ไม่ได้?” พี่ลุกซ์บ่นแล้วลุกหนีไปที่ระเบียงด้วยอาการเซ็งสุดขีด  ผมมองตามนิดๆ แล้วขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นว่าพี่มันออกไปสูบบุหรี่

เห็นอย่างนั้นผมก็วางเอกสารแล้วรีบลุกตามไปที่ระเบียงด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นในอก  นึกว่าเลิกไปแล้วเพราะว่าไม่เห็นสูบเลยซักครั้ง  ที่แท้ก็แอบสูบลับหลังนี่เอง!

“ยังไม่เลิกอีกเหรอบุหรี่เนี่ย!?” ผมถามเสียงดังอย่างโมโหทำให้พี่ลุกซ์หันมาแล้วเอนหลังพิงระเบียง

“ไม่ได้สูบ” พี่ลุกซ์ยกบุหรี่ที่ใช้นิ้วคีบไว้ขึ้นมาให้ดูซึ่งนั่นก็ทำให้ผมหน้าแตกอย่างหนักเพราะบุหรี่ที่ผมคิดว่าพี่ลุกซ์กำลังสูบไม่ได้จุดไฟ “นี่มันบุหรี่เก่าตั้งแต่ห้าปีที่แล้วที่สูบไม่หมดต่างหาก” พี่ลุกซ์ขยายความ

“แล้วทำไมต้องเอามันออกมาด้วย?” ผมถามอย่างหาเรื่อง

“ก็มึงไม่สนใจกู” พี่ลุกซ์โยนบุหรี่ทิ้งลงถังขยะที่อยู่ระเบียงพร้อมกับเบือนหน้าหนีด้วยท่าทางไม่ค่อยจะชอบใจผมนัก  เออ ยิ่งแก่ยิ่งขี้งอน  เมื่อก่อนไม่มีหรอกที่จะมางอนผมแบบนี้

“ก่อนที่จะมางอนผมลองคิดดูซักนิดไหมครับว่าทำไมผมถึงเมิน” ผมกอดอกแล้วจ้องหน้าพี่ลุกซ์อย่างกดดัน

“ก็รู้  สำนึกผิดแล้วไง  หรือถ้าไม่พอใจมึงตัดของกูไปเลยไหม?” พี่ลุกซ์ขมวดคิ้วไม่ยอมหันมามองหน้าผม  ตัวเองทำผิดแท้ๆ ยังจะมางอนผมอีกนะ

“ให้เวลาทำใจหนึ่งวันแล้วจะพาไปโรงพยาบาล” ผมยักคิ้วอย่างท้าทาย

“มึงไปอ่านเอกสารเถอะไป” พี่ลุกซ์บอกแล้วพลิกตัวหันหน้าออกไปมองวิวด้านนอก

“เฮ้อ พี่ลุกซ์ครับ  ผมไม่ได้รังเกียจเรื่องจะมีเซ็กส์กันหรอกนะครับ  แต่ปากเสียๆ ของพี่ที่ชอบดูถูกผมนี่มันเหลือเกินจริงๆ” ผมถอนหายใจแล้วพูดออกมา  ผมเชื่อว่าไม่มีใครคนไหนหรอกครับที่จะชอบให้คนมาดูถูกตัวเอง แน่นอนว่าผมก็ไม่ชอบ

“แล้วจะให้ทำยังไงในเมื่อกูพูดไปแล้ว  ถ้าจะสัญญาว่าจะไม่ปากเสียอีกกูทำไม่ได้แน่ๆ” พี่ลุกซ์พูดออกมาทำให้ผมถึงกับถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “แต่...กูจะไม่พูดว่ามึงมีคนอื่นอีกทั้งๆ ที่มึงไม่มี” พี่ลุกซ์ก้มหน้าแล้วพูดออกมาเสียงแผ่วๆ

“พูดดังๆ” ผมบอก

“จะไม่พูดว่ามึงมีคนอื่นอีกแล้ว!” พี่ลุกซ์หันมาแล้วตะโกนใส่จนผมตกใจ

“พอแล้ว กลับไปห้อง เดี๋ยวห้องข้างๆ ก็ออกมาด่าหรอก” ผมเอ็ดนิดๆ แล้วคว้ามือของพี่ลุกซ์เพื่อจูงเข้าไปในห้อง

ทันทีที่ปิดประตูระเบียงเสร็จเรียบร้อยผมก็ถูกกอดจากทางหลังซะเต็มรัก  กอดแน่นจนผมไม่กล้าดิ้นเพราะความรู้สึกของพี่มันที่ถ่ายทอดผ่านอ้อมกอดนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าพี่มันสำนึกผิดจริงๆ  กอดพี่ลุกซ์ทั้งอุ่นทั้งปลอดภัยเหมือนเดิม

“เอาล่ะครับ  ผมขอไปนอนพักก่อนละกัน  อ่านเอกสารไม่ไหวแล้วล่ะ ปวดหัว” ผมบอกพลางผละออกจากพี่ลุกซ์หลังจากยืนให้กอดเสียนาน

“โอเค นอนพักก่อน” พี่ลุกซ์ขยับเข้ามาประคองกึ่งอุ้มผม  ผมมองพี่มันด้วยสายตาขำๆ ก่อนจะยอมให้พี่มันดูแลเอาใจ  แม้จะเล็กๆ น้อยๆ แต่พี่มันคงจะอยากทำล่ะมั้ง