[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

คุยกันไปนานก็ไม่เห็นวี่แววว่าพี่ลันจะกลับเข้ามาในออฟฟิศผมจึงตัดสินใจที่จะพาพี่เฟนไปหาพี่ลันและกะจะพาพี่มันทัวร์ห้องซ่อมของบริษัทเราเสียหน่อย  ผมเชื่อว่าพี่เฟนคงจะตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเพราะที่นี่ครบเครื่องเรื่องเครื่องยนต์จริงๆ  ถึงจะไม่ครบในด้านของเครื่องกลทุกแขนงแต่ก็ครบในเรื่องของรถล่ะนะ

“เอ้าเฮีย  พาใครมาน่ะครับ? หล่อเชียว เดี๋ยวก็มีคนหึงหรอก” เสียงเด็กช่างที่ผมเดินผ่านเมื่อครู่ทักเข้าให้ทำให้ผมหันกลับไปตบหัวมันเบาๆ  ช่างที่อายุน้อยกว่าผมส่วนมากจะเรียกผมว่าเฮียน่ะครับและทุกคนก็รับรู้ว่าผมเป็นอะไรกับพี่ลุกซ์  บางคนรับได้บางคนก็รับไม่ได้  ไอ้พวกที่รับไม่ได้ก็ไม่มายุ่ง ไม่พูดไม่ออกความเห็นอะไรแต่เวลาจำเป็นต้องคุยกันจริงๆ ก็คุยแหละครับ

“แขกพี่ลันเว้ย” ผมตอบกลับแล้วพยักหน้าให้พี่เฟนเดินตามผมต่อ  ตลอดทางที่เดินไปหาพี่ลันผมก็ถูกทักทายอยู่เรื่อยๆ ครับ  นี่ขนาดคนมาทำงานน้อยนะเนี่ย  ถ้ามาทำงานกันเยอะผมคงจะทักทายไม่ไหว ฮ่าๆ “อย่าไปสนใจเลยครับ  แซวกันเล่นขำๆ” ผมหันไปบอกพี่เฟนเพราะกลัวพี่แกคิดมาก  ดูจากสีหน้าเจื่อนๆ ของพี่แกแล้วคงจะคิดมากไปแล้วแหละ

พี่เฟนไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์เหมือนกัน คงจะคิดว่าที่เด็กมันแซวเมื่อครู่เพราะรู้ว่าพี่มันเป็นเกย์ล่ะมั้ง

“โอ๊ะ!” เสียงพี่เฟนอุทานขึ้นหลังจากเข้ามาประคองผมที่สะดุดขาตัวเองจะล้มหน้าทิ่มพื้น

“ขอโทษครับพี่” ผมผละออกจากพี่เฟนแล้วเอ่ยขอโทษเพราะทำให้พี่มันลำบากต้องมาช่วยรับผมเอาไว้ก่อนที่จะล้ม

“ไม่เป็นไรๆ  ตัวเปอร์เบาดี ฮ่าๆ” พี่เฟนเกาท้ายทอยตัวเองนิดๆ แล้วหัวเราะด้วยสีหน้าติดจะเขินเล็กน้อย  พี่เขาเขินแบบนี้เล่นเอาผมเขินตามเลยเว้ย! พี่เฟนนี่น่ารักจริงๆ  ให้ตายเถอะ!

“เปอร์!!” ขณะที่ผมกับพี่เฟนกำลังยืนยิ้มให้กันอยู่เสียงเข้มๆ ก็ดังขึ้นด้วยความโกรธปนไม่เข้าใจจากข้างหลังของผม  ผมทำหน้าเอือมทันที  ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร

“อ้าว นั่นมันลุกซ์ใช่ไหม?” พี่เฟนที่หันหน้าไปทางพี่ลุกซ์ทักขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ  ขณะที่ทั้งสองคนกำลังมองหน้ากันผมก็ขยับไปยืนข้างพี่เฟนโดยหันหน้าเข้าหาพี่ลุกซ์  ตอนนี้พี่มันอยู่ในชุดหมีและกำลังถือประแจอยู่ในมือ  หวังว่าคงไม่หน้ามืด หึงจนเอาประแจมาฟาดหน้าพี่เฟนหรอกนะ

“ใช่ แล้วคุณเป็นใคร?” พี่ลุกซ์มองหน้าพี่เฟนด้วยสายตาดุปนหาเรื่อง  ส่วนพี่ลันที่เห็นท่าไม่ดีก็ละจากงานแล้วเดินมายืนข้างๆ พี่ลุกซ์

“เนี่ย พี่เฟน  วิทยากรพิเศษแล้วก็เป็นรุ่นพี่เราไง” พี่ลันตอบแทนทำให้พี่ลุกซ์ขมวดคิ้วแล้วจ้องหน้าพี่เฟนอย่างพินิจพิเคราะห์  ส่วนพี่เฟนก็ชี้ไปที่หน้าของตัวเองแล้วทำท่าเหมือนรอให้พี่ลุกซ์จำตัวเองได้  ซักพักพี่ลุกซ์ก็จำได้

“อ้อ พี่เฟน ลุงรหัสเปรียว” พี่ลุกซ์พยักหน้าขึ้นลงนิดๆ

“ถ้าได้เจอกับพี่ลันแล้วงั้นผมขอตัวนะครับ” ผมพูดแทรกขึ้นมาเพราะเบื่อหน้าพี่ลุกซ์เต็มที่  ไม่อยากมองเพราะยิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิด

“เดี๋ยว เปอร์!” พี่เฟนรีบคว้ามือผมเอาไว้เพื่อรั้ง  ผมรีบหันไปมองหน้าพี่ลุกซ์ทันทีเพราะกลัวว่าพี่มันจะโกรธที่พี่เฟนจับมือผมซึ่งตอนนี้พี่มันกำประแจในมือแน่นจนเกร็งเลยล่ะครับ

“ครับ?” ผมหันไปตอบรับพี่เฟนแล้วดึงมือออกอย่างเนียนๆ

“พี่ถูกชะตากับเปอร์จัง  เอาไว้เที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันไหม? มีเรื่องคุยเยอะแยะเลย” พี่เฟนเอ่ยชวนซึ่งนั่นก็ทำให้ผมลำบากใจไม่น้อย  พี่ลุกซ์เองก็ดูโกรธมากจนพี่ลันต้องดึงแขนเสื้อเอาไว้

“เอ่อ...” ผมลังเลแต่ใจตอนนี้ก็นึกโกรธพี่ลุกซ์จนอยากจะประชด  ตำพูดไม่ดีของพี่ลุกซ์มันไหลเข้าหัวมาอย่างไม่ขาดสายและคำที่ชัดเจนที่สุดที่อยู่ในหัวของผมก็คือคำว่า มีคนอื่น ที่พี่ลุกซ์ชอบยัดเยียดมาให้

“น่านะ  จะได้คุยเรื่องที่จะบรรยายด้วยไง” พี่เฟนเอื้อมมือมาจับมือผมอีกครั้งแล้วเขย่าไปมาเพื่อตื๊อ  ดูจากสายตาพี่เฟนผมว่าพี่มันไม่ได้คิดอะไรกับผมหรอก  แต่ที่จับมือผมเรื่อยๆ อาจจะเป็นคนมือไว้ชอบสกินชิพเฉยๆ 

“ก็ได้ครับ  เดี๋ยวผมไปทานข้าวด้วย” ผมยิ้มรับแล้วแอบเหลือบตามองหน้าพี่ลุกซ์ซึ่งก็พบว่าพี่มันกำลังโกรธสุดๆ อยู่  ผมพยายามข่มความกลัวเอาไว้แล้วทำเป็นไม่สนใจ

“โอเค  งั้นถ้าพี่คุยงานเสร็จแล้วจะไปหาที่โต๊ะนะ” พี่เฟนปล่อยมือผมแล้วแตะที่ไหล่เบาๆ  ผมยิ้มรับก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ออฟฟิศ

ระหว่างทางที่ผมสาวเท้าเดินกลับไปที่ออฟฟิศผมก็รู้ตัวตลอดว่าพี่ลุกซ์ตามมาติดๆ  ผมถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะผมไม่รู้ว่าจะรับมือกับอารมณ์ของพี่ลุกซ์ยังไงดี  หวังว่าคงไม่โมโหจนผมทำให้ร้องไห้อีกหรอกนะ  ถ้าทำให้ผมร้องล่ะก็ผมจะขอเลิกให้ดู

“กูรู้นะว่ามึงโกรธเรื่องเมื่อคืน  แต่ไม่เห็นต้องประชดกูด้วยการไปกับคนอื่นแบบนี้!” พี่ลุกซ์เดินตามเข้ามาในออฟฟิศที่ไม่มีคนก่อนจะตะคอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“เขาชวนไปทานข้าว  ผมก็ไปตามมารยาท  อีกอย่าง ผมมีสิทธิ์ที่จะไปเพราะไม่ได้นัดกับใครเอาไว้” ผมหันกลับไปมองหน้าพี่ลุกซ์ด้วยสายตานิ่งๆ พลางยกแขนขึ้นกอดอกตัวเอง

“มึงไปกับคนอื่นแบบนี้มึงไม่คิดถึงใจกูบ้างเลยหรือไง? พี่เฟนเขาเป็นเกย์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร  ถ้ามึงไม่รู้จักก็อย่าไปเลยจะดีกว่า” พี่ลุกซ์เดินเข้ามาใกล้แล้วบีบไหล่ทั้งสองข้างของผมเอาไว้

“ผมต้องคิดถึงใจของพี่ยังไงเหรอครับ? พี่น่าจะชินเพราะผมไปกับผู้ชายบ่อยจนพี่ระแวงตลอด  อีกอย่าง เรื่องที่พี่เฟนเป็นเกย์ผมก็รู้  ดีซะอีก เพราะผมก็เป็นเหมือนกัน” ผมพูดประชดออกไปเพราะอารมณ์คุกรุ่นที่ตกค้างอยู่ภายในใจ

“เปอร์!!” พี่ลุกซ์อึ้งกับคำพูดของผมก่อนจะบีบไหล่ผมแรงขึ้นพร้อมกับเขย่าจนหัวผมสั่นหงึกหงัก

“ไม่พอใจก็โมโห  ทำอะไรไม่ถูกใจก็โกรธ  ใช้กำลังใช้อารมณ์ตลอดแบบนี้ไม่คิดบ้างเหรอครับว่าผมจะรู้สึกยังไง?  หรือเห็นผมเป็นหุ่น ไม่รับรู้ ไม่สะเทือนอะไรกับคำพูดแย่ๆ งั้นเหรอ?” ผมเม้มปากนิดๆ ตอนที่ถูกเขย่าก่อนจะถามออกไปด้วยท่าทางเย็นๆ นิ่งๆ  พี่ลุกซ์อึ้งไปแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากไหล่ผม

“เปอร์ กูก็โทษ  กูหึงมึงกับไอ้พี่เฟนนี่หว่า  กูมาที่นี่เพื่อมาดูแลมึง จะพาไปกินข้าว กินขนมแต่มึงกลับไปรับปากว่าจะไปกับมัน!” พี่ลุกซ์ตะคอกด้วยสีหน้าหงุดหงิดและโมโหร้าย

“แล้วทำไมผมจะรับปากพี่เฟนไม่ได้  เขาชวนผมก่อน” ผมพูดหน้าตาย

“แต่มึงเป็นเมียกู!!” พี่ลุกซ์ตะคอกเสียงดังขึ้นจนเห็นเส้นเลือดบริเวณขมับขึ้นเป็นริ้วๆ

“แฟน! ผมเป็นแฟน!!” ผมตะคอกกลับ  เริ่มไม่ชอบคำว่าเมียจากปากของพี่มันขึ้นเรื่อยๆ ซะแล้วสิ  พูดอยู่นั่นแหละว่าเมีย เมีย เมีย  ใช้คำว่าเมียมาจำกัดสถานะของผมและบังคับให้ผมอยู่ใต้อาณัติของตัวเอง

“เออ แฟนนั่นแหละ”

“อยากเลิกไหมล่ะ?” ผมปัดมือพี่มันออกแล้วยกมือขึ้นกอดอกมองหน้าพี่มันอย่างท้าทาย

“เปอร์” พี่ลุกซ์ขมวดคิ้วมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ

“เห็นพี่ชอบยัดเยียดผมให้คนอื่นนักนี่  ผมก็เลยคิดว่าถ้าเลิกกับพี่ไปจะได้สะดวกถ้าจะมีคนอื่นจริงๆ ซักที” ผมทำเป็นลอยหน้าลอยตาพูดโดยไม่มองหน้าพี่ลุกซ์

“โธ่เปอร์  กูขอโทษ  กูไม่ได้ตั้งใจจะว่ามึงอย่างนั้นแต่กูแค่โมโห” พี่ลุกซ์พูดเสียงอ่อน

“งั้นถ้าพี่โมโหทุกครั้งผมก็ต้องทนฟังเรื่องบาดหูทุกครั้งใช่ไหมครับ!? แล้วใจผมล่ะ!? คิดถึงใจผมบ้างไหม!?” ผมปล่อยมือออกจากอกแล้วตะคอกถามออกไปอย่างสุดจะทน

“กูขอโทษ” พี่ลุกซ์จับมือผมแล้วทำหน้าขอร้อง

“พี่ก็อย่างนี้ทุกครั้งแหละ  ทำผิดแล้วก็ขอโทษ  แล้วก็ทำผิดซ้ำๆ จนผมไม่ไหวแล้วนะ!” ผมสะบัดมือออกทำให้หน้าพี่ลุกซ์ดูเศร้ามาก “กลับบ้านไปเถอะครับ  กลับไปคิดทบทวนดูให้ดีๆ ว่าชีวิตคู่จะต้องอยู่กันยังไง  ถ้าได้คำตอบแล้วค่อยกลับมา” ผมก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยแล้วมองหน้าพี่มันตรงๆ  ผมรู้สึกสงสารและเห็นใจพี่ลุกซ์ในเวลานี้นะครับแต่มันหมดเวลาที่ผมจะใจอ่อนง่ายๆ แล้วแหละ  เพราะผมใจอ่อน ยอมให้อภัยตลอดพี่มันก็เลยคอยทำผิดอยู่ซ้ำๆ

“ขอโทษ” พี่ลุกซ์ลากเสียงยาวพลางก้าวมาจับมือผมเอาไว้เบาๆ

“เมื่อก่อนผมรอฟังคำขอโทษจากพี่บ่อยๆ แต่ช่วงนี้ผมเบื่อ! คำขอโทษสำหรับพี่มันเป็นแค่สิ่งที่เอาไว้ทำให้ตัวเองดูดีเมื่อทำผิดเท่านั้นแหละ  แต่ทำผิดก็คือผิด! ถ้าไม่สำนึกก็ไม่มีประโยชน์หรอก!” ผมสะบัดมือออกอีกครั้ง

“เปอร์ กูผิดไปแล้ว  ยกโทษให้กูเถอะนะ  กูไม่อยากทะเลาะกับมึงนานๆ เลย” พี่ลุกซ์คุกเข่าลงแล้วจับมือผมเอาไว้อย่างขอร้อง  บอกตรงๆ ว่าผมไม่ชินกับภาพตรงหน้า  ไม่ชินกับการที่พี่ลุกซ์ต้องมาคุกเข่าขอโทษเลย  พอเห็นก็อดใจอ่อนไม่ได้

“พี่กลับไปก่อนเถอะครับ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง  วันนี้ผมอยากให้พี่มันกลับไปพักผ่อนและทบทวนตัวเอง  ผมไม่ได้จะเลิกด้วยหรอกแต่วันนี้ผมอยากทำงานในส่วนของตัวเองเงียบๆ โดยไม่มีเรื่องความรักมากวนใจ

“มึงจะไม่ให้อภัยกูจริงๆ เหรอเปอร์?” พี่ลุกซ์เงยหน้ามองผมด้วยสายตาเว้าวอนจนผมต้องรีบเบือนหน้าหนีเพราะผมแพ้สายตาที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้

“ผมบอกให้กลับไงครับ  ถ้าเสร็จงานแล้วผมจะตามกลับไป” ผมกรอกตามองฟ้าแล้วบอกออกไปเพราะดูเหมือนพี่ลุกซ์จะไม่ยอมไปง่ายๆ ถ้าผมไม่ให้อภัย

“งั้น...ถ้ามึงจะกลับให้กูมารับนะ” พี่ลุกซ์มองผมด้วยสายตามีความหวัง

“ไม่ต้องครับเพราะผมจะกลับบ้าน” ผมบอกออกไปทันที  กะจะหาที่นอนพักที่ออฟฟิศให้สบายก่อนค่อยนั่งแท็กซี่กลับ  ส่วนรถของผมตอนนี้อยู่บ้านพี่ลุกซ์เพราะตอนที่เมา พี่มันให้ลูกน้องมาเอารถไปเก็บให้

“เปอร์” พี่ลุกซ์ครางเรียกชื่อผม

“ถ้าไม่อยากให้ผมรู้สึกแย่กับพี่ไปมากกว่านี้ก็กลับไปเถอะครับ” ผมฉุดแขนพี่ลุกซ์ให้ลุกขึ้นยืนขณะที่กำลังพูด  เมื่อยืนขึ้นสุดตัวแล้วพี่ลุกซ์ก็มองผมด้วยสายตาตัดพ้อปนน้อยใจ

“ตอนนี้ร่างกายมึงไม่ค่อยดี หน้าก็ซีดๆ กูก็อยากจะดูแล  แถมยังมีมารหัวใจมาวุ่นวายอีกมึงยังจะไล่กูไปอีกเหรอ?” พี่ลุกซ์ถามเสียงอ่อน

“ผมไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแล  อีกอย่างผมกับพี่เฟนก็ไม่ได้คิดอะไรต่อกัน  หรือพี่คิดว่าผมจะไปมีอะไรกันจริงๆ” ผมถามออกไปเมื่อพี่ลุกซ์ทำท่าไม่เชื่อใจ

“กูไว้ใจมึงนะเปอร์แต่กูไม่ไว้ใจคนอื่น  ถ้าพี่เฟนไม่ใช่คนดีแล้วเขาเกิดมาทำร้ายมึงขึ้นมาจะทำยังไง?  มึงรู้ไหมว่าตอนที่มึงถูกไอ้จักรแทงแล้วกูมาเห็น กูรู้สึกเหมือนโลกมันมืด  กูกลัวที่จะเสียมึงไปมากแค่ไหนรู้บ้างหรือเปล่า?  แล้วถ้าวันนี้มันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกล่ะ? กูไม่อยากเป็นคนที่มาช้าอีกแล้วนะเปอร์” พี่ลุกซ์บีบมือผมแน่นพลางดึงมือทั้งสองข้างของผมไปแนบไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง  หัวใจของพี่มันเต้นแรงมากๆ  อาจจะเป็นเพราะพี่มันกลัวเหตุการณ์เก่าๆ จริงๆ ก็ได้

“กลับบ้านไปเถอะครับ” ผมดึงมือออกจากมือของพี่ลุกซ์แล้วบอกโดยไม่สบตา  ผมมั่นใจว่าในเวลานี้พี่มันคงจะรู้สึกแย่มาก “ผมไม่ไปกินข้าวกับพี่เฟนก็ได้  แต่ถ้าพี่อยู่ที่นี่ผมจะทำงานไม่ได้” ผมถอนหายใจแล้วยอมบอกออกไป  ผมควรจะเชื่อคำเตือนของพี่ลุกซ์เพราะผมประมาทมาหลายครั้งแล้ว  ผมมักจะไว้ใจคนได้ง่ายๆ ทำให้ผมมักจะถูกตลบหลังอยู่เสมอ

“เปอร์ กูใจไม่ดีเลยนะ  มึงเอางานกลับไปอ่านที่คอนโดเถอะ” พี่ลุกซ์บอกหน้าเครียด  เอาละไง  สัญชาตญาณสัตว์ป่าของพี่มันบอกอะไรอีกวะเนี่ย

“มันไม่มีอะไรหรอกครับ  พี่ลันก็อยู่” ผมบอกอย่างระอาที่พี่มันไม่ยอมไปซักที

“เปอร์” พี่ลุกซ์ลากเสียงยาว

“เออ! กลับก็ได้!” ผมตะโกนออกอย่างสุดจะกลั้นพลางกระทืบเท้าอย่างเซ็งๆ จากนั้นก็เดินไปรวบเอกสารที่กองไว้บนโต๊ะมาถือแล้วเดินกลับไปหาพี่ลุกซ์อีกครั้ง  พี่มันยิ้มในขณะที่ผมทำหน้างอ

“ว่าให้มันง่ายๆ แบบนี้หน่อยถึงจะน่ารัก” พี่ลุกซ์ยักคิ้วแล้วหอมหน้าผากผมเบาๆ

“ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลยนะ  หัดดูอารมณ์คนอื่นซะบ้างไม่ใช่เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง” ผมปัดมือพี่มันที่กำลังจะโอบไหล่ผมออกแล้วชักสีหน้าไม่พอใจใส่  ถึงผมจะเข้าใจเรื่องที่พี่มันขอให้กลับด้วยแต่ผมยังโกรธเรื่องเดิมไม่หายหรอกนะ  ผมจะโกรธนานๆ จนกว่าพี่มันจะสำนึกจริงๆ ซะที

“ขอโทษครับ” พี่ลุกซ์ทำหน้าจ๋อยแล้วเอาแขนไขว้ไปข้างหลัง  ถ้าไม่ติดว่าผมยังเคืองอยู่ผมคงหลุดขำไปแล้ว

ผมไปลาพี่เฟนกับพี่ลันโดยหาข้ออ้างเพื่อที่จะไม่ไปทานข้าวกับพี่เฟนวันนี้แล้วเดินออกมาหาพี่ลุกซ์ที่ยืนเก๊กหล่อรออยู่ที่รถ  เอ่อ...จริงๆ พี่มันก็ไม่ได้เก๊กหรอกแต่แค่ยืนนิ่งๆ ก็เหมือนเก๊กแล้วล่ะ  คนหล่อไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ดูเก๊กจนน่าหมั่นไส้  ทุกวันนี้เวลาเห็นผู้ชายหล่อๆ ผมยังอยากจะเดินไปเอาเท้าเหยียบหน้าอยู่เลยเพราะผมอิจฉา