[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

พี่ลุกซ์พาผมมาที่บ้านเพราะคอนโดปล่อยร้างไว้ยังไม่ได้เข้าไปจัดการ  ตอนนี้ที่บ้านก็เงียบมาก  เห็นพี่ลุกซ์บอกว่าคุณพ่อต้องไปช่วยงานพี่ลุกซ์ที่บริษัทก็เลยเหนื่อยทำให้นอนเร็วกว่าปกติทุกวัน  ส่วนคุณแม่ก็เลี้ยงน้องปิงจนเหนื่อยเหมือนกัน  น้องไลลาก็คงนอนไปแล้ว

พอมาถึงที่ห้อง ผมก็เข้าไปอาบน้ำโดยสวมชุดนอนตัวโคร่งของพี่ลุกซ์เพราะผมไม่เคยเอาชุดมาทิ้งไว้ที่นี่เลย  ถึงเมื่อก่อนจะเคยมาค้างก็เถอะนะ

“เฮ้ย ทำไมใส่ชุดซะมิดชิดอย่างงั้นวะ?” พี่ลุกซ์ที่เข้าไปอาบน้ำต่อจากผมเดินเปลือยท่อนบนพลางเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ

“อยู่กับคนหื่นก็ต้องป้องกันตัวสิครับ” ผมกระชับเสื้อพลางขยับไปชิดหัวเตียงด้วยท่าทางหวงเนื้อหวงตัว  ผมไม่พร้อมทำหรอกนะ  

“นี่มึงกะไม่ให้กูทำจริงๆ เหรอ?” พี่ลุกซ์ทำตาละห้อยถาม  น่ารักจัง

“ผมยังไม่พร้อมอ่ะ  รอก่อนได้ไหม?” ผมบีบตาอ้อนวอนขอร้อง

“เปอร์ กูแก่แล้วนะ  คิดว่ากูจะมีอารมณ์แบบนี้ไปได้อีกซักกี่ปี?” พี่ลุกซ์เริ่มโวยวายกระเง้ากระงอด  แม้จะไม่ได้แสดงท่าทางเป็นเด็กก็เหอะแต่ผมก็พอจะรับรู้ได้  ก็พี่ลุกซ์ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ครับ  เมื่อก่อนถ้าอยากกดไม่ต้องรอขอผมหรอก  จับกดลูกเดียว

“นั่นสินะ  คนหื่นๆ น่ะเดี๋ยวแก่ไปก็คงไม่มีน้ำยาเพราะฝ่อก่อนวัยอันควร” ผมพูดจิกกัดนิดๆ  แต่อย่างพี่ลุกซ์ผมว่าคงคึกคักไปจนถึงอายุแปดสิบนู่นแหละ

“อ้าว พูดแบบนี้ได้ไงวะ?” พี่ลุกซ์โยนผ้าเช็ดผมทิ้งลงบนพื้นก่อนจะเดินมาคร่อมตัวผมไว้แล้วมุดหน้ามาหอมผมขณะที่ผมกำลังหดคอหนีพลางดึงผ้าห่มมากอดเอาไว้

“พี่ลุกซ์ ทำไมชอบลวนลามอยู่เรื่อยเลย?” ผมมุดหน้าลงบนผ้าห่มที่เอามากอดไว้พลางถามเสียงอ่อน

“ถ้ากูไม่รักกูไม่ลวนลามหรอกนะ” พี่ลุกซ์กระซิบเบาๆ พลางยื่นหน้าจูบปากผมผ่านผ้าห่มที่ผมเอาขึ้นมาปิด

“ผมรู้สึกแปลกๆ นะที่พี่มาบอกรักผมแบบนี้  ปกติเอาแต่อมพะนำ  ไม่ยอมพูดซักที” ผมดันหน้าพี่ลุกซ์ออกแล้วมุดหนีจากกรงเพื่อขยับไปนั่งอยู่ตรงกลางเตียงซึ่งนั่นก็ทำให้พี่ลุกซ์ขยับตามมากดผมนอนลงแล้วนอนทับทำให้ร่างของเราแนบชิดติดกันไปแทบทุกส่วน

“เพราะกูไม่ยอมพูดไม่ใช่เหรอมึงถึงต้องเจ็บปวด  กูคิดเอาไว้ตั้งนานแล้วว่ากูจะบอกรักมึงทุกวัน  บอกก่อนนอนและตอนตื่น  บอกจนกว่ามึงจะบอกว่าเบื่อเลยล่ะ” พี่ลุกซ์ผงกหัวขึ้นไปพลางลูบแก้มผมเบาๆ ด้วยนิ้วหัวแม่มือ

“ผมไม่เบื่อหรอกครับ  แต่เขินนิดหน่อย” ผมพูดพลางหลบตาเพราะเขินจัด  ปากก็บอกว่าเขินนิดหน่อยแต่จริงๆ นี่เขินจนกำมือแน่นเลย

“กูรักมึง” พี่ลุกซ์พูดยิ้มๆ พลางเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้โดยเอียงหน้าเข้ามาให้ลงล็อกจนกระทั่งริมฝีปากเราชิดกัน “กูรักมึง” พี่ลุกซ์บอกอีกครั้งก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากของผม  ริมฝีปากเราประสานกันก่อนที่ต่างคนจะต่างดูดริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ จนมีเสียงดังรอดออกมา

พี่ลุกซ์ผละออกไปก่อนจะมองหน้าผมด้วยสีหน้าต้องการพลางทำท่าเหมือนรออะไรซักอย่าง  ผมนึกได้ก่อนจะสอดมือเข้าไปประคองหน้าพี่ลุกซ์เอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

“ผมก็รักพี่นะครับ” ผมบอกพลางยิ้มจนตาหยี

“เปอร์ ไอ้นั่นมันบวมขึ้นมาแล้วนะเว้ย  กูไม่ไหวแล้ว” พี่ลุกซ์บอกก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยท่าทางหื่นๆ  ผมเม้มปากนิดๆ ก่อนจะหลบตา  ผมยังไม่อยากทำเลย  ยังไม่พร้อมจริงๆ  ครั้งล่าสุดที่ทำไปผมรู้สึกเข็ดแบบแปลกๆ  ก็คนมันไม่ได้ทำมากนานหลายปีนี่หว่า  อย่างกับว่าเพิ่งโดนเปิดซิงยังไงยังงั้น

“พี่ลุกซ์อ่า ให้ผมใช้มือหรือปากแทนก่อนได้ไหม?” ผมดันพี่ลุกซ์ออกพลางรีบคลานลงจากเตียง

“เปอร์!! ที่มึงไม่อยากทำกับกูเพราะมึงแอบไปมีคนอื่นแล้วกลัวกูรู้ใช่ไหม!?!” พี่ลุกซ์ลุกขึ้น คลานลงจากเตียงก่อนจะตะคอกใส่เสียงดังจนผมต้องรีบหันไปมองพี่มันด้วยสายตาไม่เข้าใจทันที  ปากอย่างนี้นี่เลิกไม่ได้เลยรึไงนะ? คิดว่าจะเลิกนิสัยชอบคิดว่าผมมีคนอื่นได้แล้วซะอีก  นี่เขารู้จักผมจริงๆ หรือเปล่า?

“พี่ลุกซ์! พาลใหญ่แล้วนะ!” ผมตะคอกกลับ

“งั้นมาให้กูตรวจดูหน่อย  ว่าร่างกายของมึงยังเป็นของกูคนเดียวอยู่” พี่ลุกซ์ที่เข้าโหมดดาร์กย่างสามขุมเข้ามาคว้าข้อมือผมเอาไว้แล้วเหวี่ยงไปที่เตียง  ยังไม่ทันที่จะลุกหนีพี่ลุกซ์ก็ตามมาคร่อมตัวผมไว้พลางรวบข้อมือผมขึ้นไปตรึงไว้เหนือหัว

“พี่ลุกซ์  ผมเจ็บ!” ผมบอกเพราะรู้สึกตึงๆ ที่แผล  พี่ลุกซ์ดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าดุดันเหมือนเดิมจนผมใจหาย  ขนาดบอกว่าเจ็บแผลยังไม่สงสารกันบ้างเลย

“เฮ้อ” พี่ลุกซ์จ้องตาผมอย่างดุดันไปสักพักก่อนจะกรอกตาไปมาแล้วถอนหายใจพลางขยับออกไปแล้วนั่งหันหลังให้ผม “กูไม่อยากทำร้ายมึง  กูทำมามากเกินพอแล้ว” พี่ลุกซ์เสยผมแล้วลูบหน้าของตัวเองหนึ่งพรืด

ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะค่อยๆ ขยับไปนั่งเอนตัวพิงแผ่นหลังกว้างพลางสอดแขนเข้าไปกอดรัดเอวพี่ลุกซ์เอาไว้

“กูไปเข้าห้องน้ำก่อน” พี่ลุกซ์แกะมือผมออกก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ

“ผมขอโทษ  ตอนนี้ผมไม่พร้อมจริงๆ” ผมนั่งคุกเข่าก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด  ผมไม่มีอารมณ์ทำเรื่องลามกหรอก  ผมแค่อยากกอดอยากอ้อนโดยไม่ต้องเจ็บก้นนี่หว่า  ที่สำคัญคือแผลผมฉีกแน่เพราะถ้าพี่ลุกซ์ได้ทำซักทีแล้วจะรุนแรงมาก

“ไม่เป็นไร กูเข้าใจ” พี่ลุกซ์หันมาหาผมก่อนจะก้มลงมาหอมที่ขมับเบาๆ แล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันที

ผมมองตามตาละห้อยก่อนจะเบ้ปากนิดๆ อย่างรู้สึกผิด  ยิ่งพี่ลุกซ์อ่อนโยน ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่  เอาไว้แผลหายเมื่อไหร่จะยอมให้ตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืนเลยละกัน

พอพี่ลุกซ์ออกมาจากห้องน้ำพี่มันก็เดินมานอนตะแคงข้างหันหลังให้ผม  ผมที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่หันไปมองนิดๆ แล้ววางโทรศัพท์ก่อนจะขยับไปสวมกอดพี่ลุกซ์เอาไว้โดยมุดหน้าลงไปที่ไหล่กว้างอย่างออดอ้อน

“รักนะครับ” ผมพูดเสียงกระเง้ากระงอดเหมือนเด็กๆ เพื่ออ้อน  พี่ลุกซ์พลิกตัวกลับมาแล้วจูบปลายจมูกผมเบาๆ  ผมหลับตาปี๋ตอนถูกจูบเพราะตกใจเล็กน้อย  ยังไม่ค่อยชินนี่ครับ  เหมือนคนเพิ่งรักกันใหม่ยังไงก็ไม่รู้  หัวใจพองโตเลย

“กูรักมึง” พี่ลุกซ์สอดแขนมารองที่หัวผมแทนหมอนแล้วกอดกระชับจนตัวผมแทบจมหายไปในอ้อมกอด  ผมยิ้มอย่างตื้นตันพลางกอดพี่ลุกซ์แน่นอย่างมีความสุข

ผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพราะตั้งใจจะลงไปทักทายคุณพ่อกับคุณแม่  พี่ลุกซ์ยังไม่ตื่นผมเองก็ไม่กล้าปลุกก็เลยค่อยๆ มุดออกจากอ้อมแขนพี่ลุกซ์แล้วหอมแก้มเบาๆ ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง

ในโถงเงียบมาก  เวลาแบบนี้คุณพ่อคงไปออกกำลังกายเบาๆ แถวๆ ยิมส่วนคุณแม่คงเข้าครัวล่ะมั้ง  พอคิดได้อย่างนั้นผมก็เดินไปที่ครัวทันทีแล้วก็พบกับคุณแม่และแม่ครัว

“อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมเอ่ยทักออกไปทำให้คนที่อยู่ในครัวหันมามองผมด้วยสีหน้าตกใจ  เพียงชั่วครู่ความตกใจก่อนเปลี่ยนเป็นดีใจเพราะคุณแม่เดินเข้ากอดผมส่วนคุณแม่ครัวก็ยิ้มซะกว้าง

“เปอร์อยู่ที่นี่เหรอลูก?” คุณแม่ถามพลางมองผมอย่างสังเกตตามประสาผู้ใหญ่นั่นแหละครับ

“ครับ พ่อกับแม่ไม่ให้เข้าบ้านน่ะครับเพราะมีคนที่ไม่อยากให้ผมเจอไปที่บ้าน” ผมบอกยิ้มๆ

“มาอยู่ตลอดไปเลยก็ได้นะเปอร์  แม่อยากให้หนูมาอยู่กับแม่” คุณแม่บอก  ผมยิ้มนิดๆ

“ผมจะมาหาบ่อยๆ นะครับ” ผมหอมแก้มคุณแม่เบาๆ หนึ่งทีก่อนจะชะโงกหน้ามองเข้าไปในครัวอย่างสำรวจ  พอดีได้กลิ่นหอมๆ ของข้าวต้มน่ะครับ “ทำอะไรทานเหรอครับ?” ผมถามพลางเดินเข้าไปดู  ว้าว ข้าวต้มทะเลกับผัดผักบุ้ง

“แม่ทำเสร็จพอดีเลยลูก  เดี๋ยวพ่อเขาก็มากิน  ส่วนตาลุกซ์กับยัยไลลามากินสายๆ นู่นแหละ” คุณแม่บอกผมจึงหัวเราะขำๆ  สมัยผมเป็นนักศึกษาผมก็แทบไม่ค่อยได้ตื่นเช้าซักเท่าไหร่  เข้าใจความรู้สึกของน้องไลลาเลยแหละ

“น้องไลลาสบายดีนะครับ?” ผมถามเพราะช่วงนี้ไม่ได้เจอเลย  ผมก็ยุ่งๆ เลยไม่ได้มาหาซักที

“ก็เรื่อยๆ นะลูก  ไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่แม่เลยไม่ดุเรื่องที่ตื่นสาย  อีกสักพักแฟนเขาคงมารับไปเรียน” คุณแม่บอกยิ้มๆ  แฟนน้องไลลาที่ว่าก็ไอ้กรนั่นแหละครับ  ผมเพิ่งรู้ว่าน้องคบกันแล้ว  แต่ก็ดีแล้วล่ะครับ  ไอ้กรมันเป็นคนดีและให้เกียรติน้องไลลามาก  จีบมาตั้งนานโดยไม่ยอมถอยเลย

“แม่โอเคกับกรไหมครับ?” ผมถาม  อยากเชียร์น้อง  ผมรักไลลาเหมือนน้อง ถ้าจะให้คบกับใครก็อยากจะให้เป็นคนที่รู้จักกันดี

“ตอนแรกแม่ไม่โอเคเท่าไหร่หรอกเพราะตากรเป็นน้องตากีร์ กลัวจะเหมือนกัน ฮ่าๆ แต่ตากรน่ารักดีนะ  มาหาพ่อกับแม่ตลอดเลย  ไม่พาน้องออกนอกลู่นอกทางด้วย” แม่พูดอย่างชื่นชม

“ทำไมถึงกลัวเหมือนพี่กีร์ล่ะครับ? พี่กีร์ไม่ดีเหรอ? ฮ่าๆ” ผมถามอย่างขำขัน  ถ้าพี่กีร์มาได้ยินคงค้อนปะหลับปะเหลือกเลยทีเดียว  จริงๆ พี่กีร์เป็นคนน่ารักจะตาย  ให้เกียรติไอ้ตุลมากด้วย  เขารักกันได้น่าอิจฉาจะตาย

“ใครอยู่กลุ่มเดียวกับตาลุกซ์แม่เหมารวมหมดแหละ ฮ่าๆๆ พูดเล่นๆ ตากีร์ก็น่ารัก นิสัยดี  จริงๆ กรก็เหมือนกีร์นะ  ขี้เล่นแล้วก็จริงใจดี  ที่สำคัญคือไม่เคยชวนไลลาไปเที่ยวกลางคืนเลย  ถึงเวลากลับก็มาส่งตรงเวลาตลอด” ท่าทางคุณแม่จะปลื้มใจกับว่าที่ลูกเขยไม่เบา  ดีแล้วล่ะครับ  จะได้ไม่ต้องเชียร์ให้เมื่อย

“กรมันน่ารักมากครับแม่  ขนาดไม่ค่อยมีเวลายังมาคอยดูแลน้องไลลาเลย” ผมบอก  ลำพังเรียนก็หนักจะตายอยู่แล้วยังต้องมาคอยดูแลแฟน  ไม่รู้ไอ้กรมันแบ่งเวลายังไง

จริงๆ แล้วก่อนที่ผมจะลาออกจากมหาลัยผมสอนหมอนั่นมาก่อนครับ  มันเจริญรอยตามพี่ชายน่ะครับ  สงสัยอยากมาทำงานที่บริษัทเพื่อให้พี่ลุกซ์กับพี่ลันยอมรับ  อันที่จริงผมได้ทุนต่อปริญญาเอกและจะได้เป็นอาจารย์ประจำอยู่ที่มหาลัยนะแต่พี่ถังดึงตัวผมออกมาซะก่อน  จ่ายค่าเสียหายไปหลายแสนเลยทีเดียว

“แต่มีปัญหาอย่างหนึ่งที่ไลลาชอบมาบ่นให้แม่ฟังคือกรเป็นคนหน้าตาดี  ชอบมีผู้หญิงเข้าหาตลอด  ไลลาก็อดกังวลไม่ได้” แม่พูดพลางทำหน้าเศร้าๆ เหมือนกับกำลังสงสารลูกสาว

“ไม่ต้องกังวลนะครับแม่  กรมันรักจริง  อยู่มหาลัยก็เอาแต่เรียนและทำกิจกรรม  ไม่ได้สนใจใครหรอกครับ  ผมรับรองได้” ผมบอก  ช่วงที่ยังเป็นอาจารย์อยู่ไอ้กรมันอยู่ในสายตาผมด้วยแหละ  ไม่ได้จะสังเกต จับผิดอะไรหรอกแต่พอดีว่าผมต้องคอยเป็นที่ปรึกษาเรื่องเรียนให้

“ดีแล้วล่ะจ้ะ...”

“เปอร์! เปอร์!” แม่ยังพูดไม่ทันจบเสียงเข้มๆ ที่ตะโกนเรียกชื่อผมก็ดังขึ้นอยู่หลายครั้งและค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเจ้าของเสียงเดินมาแถวๆ ห้องครัว

“เรียกหาใหญ่เลยนะเจ้าลูกชายตัวดี  กลัวน้องหนีไปเหรอจ๊ะ?” คุณแม่แซวทันทีที่พี่ลุกซ์โผล่หน้าเข้ามาในครัว  พี่มันยังดูเหมือนคนไม่ตื่นเลยครับ  ตลกดีเหมือนกัน ฮ่าๆ

ฟึ่บ!

“เฮ้ย” ผมอุทานออกมาเบาๆ เมื่อพี่ลุกซ์เดินมาสวมกอดผมเอาไว้  ผมเบิกตากว้าง ยืนนิ่งอย่างตกใจบวกกับอายคนอื่นๆ ด้วย “เป็นอะไรไปครับ?” ผมถามเสียงเบาพลางจับเสื้อบริเวณเอวของพี่ลุกซ์แล้วดันออกแต่พี่มันโถมตัวเข้ามาจนผมดันออกไม่ไหว

“นึกว่าหนี” พี่ลุกซ์พูดเสียงงัวเงีย  ช่วงนี้พี่ลุกซ์เป็นอะไรไปเนี่ย? อ้อนตอนงัวเงียตลอดเลย  ผมไม่ชินนะเนี่ย

“ชอบทำตัวให้น้องอยากหนีล่ะสิถึงกลัวขนาดนี้  โถ เจ้าลูกชาย” คุณแม่พูดจิกกัดอย่างไม่จริงจังนักทำเอาผมกับคุณแม่ครัวหัวเราะนิดๆ

“เดี๋ยวผมพาไปนอนต่อก่อนนะครับ  ยังพอมีเวลา” ผมบอกพลางผละออกจากพี่ลุกซ์แล้วจูงมือพี่มันขึ้นไปที่ห้อง

พอมาถึงห้องพี่ลุกซ์ก็ล้มลงนอนคว่ำหน้าบนเตียง  ผมมองอย่างขำๆ แล้วไปนั่งอยู่ใกล้ๆ  เมื่อรู้ว่าผมนั่งใกล้ พี่ลุกซ์ก็ขยับมาใช้ตักผมแทนหมอน  ผมสางผมพี่มันอย่างเบามือเพื่อให้รู้สึกสบาย

“ผมไม่หนีไปไหนแล้วล่ะครับ” ผมก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูพี่ลุกซ์เบาๆ  พี่มันไม่ตอบกลับหรือตอบโต้อะไรผมจึงได้แต่ยิ้มนิดๆ เพราะตลกตัวเองที่กะจะซึ้งแต่ดันมาซึ้งตอนพี่มันหลับไปแล้วซะงั้น