[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

เย็นวันต่อมา

พี่ลุกซ์มาหาผมอย่างที่บอกไว้โดยไม่ลืมเข้าไปทักทายพ่อแม่ของผมด้วย  ผมแปลกใจนิดๆ ที่พี่ลุกซ์มาในสภาพชุดกีฬา เสื้อแขนกุดเว้าลึก กางเกงวอร์มผ้าสีเทาลู่ไปกับขายาวๆ ได้รูป  ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เห็นพี่ลุกซ์สวมชุดแบบนี้ผมก็อดไม่ได้ที่จะเขินทุกครั้ง  หล่ออ่ะ  บอกเลยว่าผมโชคดีนะที่ได้ผู้ชายคนนี้มาครอง  ถ้าคนอื่นได้ไปคงน่าเสียดายแย่  ผู้ชายอะไร สวมชุดไหนก็หล่อได้อีก

“ไปเปลี่ยนชุดไป  วันนี้คนในแผนกนัดกันไปเล่นกีฬาน่ะ” พี่ลุกซ์บอก  ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามนิดๆ ว่าทำไมต้องไปเล่นกีฬาด้วย “ถูกคนในแผนกคะยั้นคะยอมาน่ะว่าประธานต้องไป  คุณพลอยเลยมากระซิบบอกให้พามึงไปด้วย” พี่ลุกซ์บอก ผมยิ้มนิดๆ

“แล้วจะเล่นอะไรกันล่ะครับ?” ผมถาม  ไอ้ผมก็เล่นกีฬาได้ไม่กี่อย่างซะด้วยสิ

“เทนนิสล่ะมั้ง” พี่ลุกซ์บอก

“ผมเล่นไม่เป็นหรอกนะครับ” ผมบอกทันที

“กูก็เล่นไม่เป็น  เอาเถอะ  ไปตามที่เขาชวนนั่นแหละ” พี่ลุกซ์บอก

“ครับๆ งั้นเดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ผมบอกยิ้มๆ แล้วลุกจากโซฟาเพื่อขึ้นไปด้านบน

“เดี๋ยวไปช่วยเปลี่ยน ฮึๆ” พี่ลุกซ์ยิ้มแล้วรีบตามผมมาโดยไม่ลืมแอบแต๊ะอั๋งผมด้วยการจับนั่นหอมนี่ไปด้วย

“กรี๊ดดดดด น้องเป๊อร์!!” เมื่อไปถึงคอร์ทที่นัดกันไว้ สาวๆ ที่ฝ่ายก็พุ่งเข้ามาหาผมทันทีจนผมตั้งรับแทบไม่ทัน

“โอ๊ะ เบาๆ ครับ” ผมพูดยิ้มๆ พลางยกมือขึ้นกันแผลที่ท้องเอาไว้  คิดว่าแผลมันใกล้จะหายแล้วและน่าจะเล่นไหวอยู่

“คิดถึงมากกก” พี่พลอยลูบแก้มของผมเบาๆ อย่างคิดถึง

“เดี๋ยวก็ได้กลับไปทำงานแล้วล่ะครับ” ผมบอก

“ไม่ได้ทำแผนกเดียวกันอยู่ดีนี่นา  เซ็งเลย  ทำงานในออฟฟิศเงินเดือนเยอะๆ ไม่ชอบใช่ไหมเนี่ย?” พี่พลอยทำหน้าเซ็งสุดติ่ง

“แหม...ทำงานในออฟฟิศผมไม่ถนัดหรอกครับ  ถ้าเครื่องยนต์กลไกนี่ของชอบ” ผมบอกอีก

“ชอบอะไรไม่เข้ากับหน้าเลยนะเปอร์  เอาเถอะ ยังไงก็ไปจับคู่ซ้อมกับประธานก่อนละกัน  วันนี้เราจะแข่งเทนนิสแบบคู่” พี่พลอยบอก  ผมขมวดคิ้วงงๆ แล้วหันไปมองพี่ลุกซ์  พี่มันก็ได้แต่ยักไหล่นิดๆ อย่างไม่ใส่ใจอะไรมากมาย

ผมเดินเข้าไปหาพี่ลุกซ์กับพี่ถังและพี่เคย์ก่อนจะส่ายหน้าไปมานิดๆ เพราะไม่อยากแข่ง  ก็ผมเล่นไม่เป็นนี่หว่า  แร็คเก็ตก็ยังไม่เคยจับเลยด้วยซ้ำ  แถมยังต้องแข่งคู่กับพี่ลุกซ์ที่เล่นไม่เป็นอีก  ไม่ต้องแข่งก็รู้ว่าแพ้แน่นอน

“ต้องเอาแชมป์มาให้ได้นะโว้ย” พี่ถังหันไปพูดกับพี่เคย์แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มร้ายๆ ใส่กันทำเอาผมเซ็งหนักเพราะทั้งสองคนเล่นเทนนิสเก่งน่ะสิ

“พี่ลุกซ์ เอาไงดีอ่ะ?” ผมขยับเข้าไปใกล้พี่ลุกซ์แล้วเขย่าแขนพี่มันเบาๆ

“จะห่วงอะไรเปอร์  ไอ้ลุกซ์มันเล่นเก่งจะตาย  ห่านี่เล่นกีฬาได้ทุกอย่างนั่นแหละ” พี่เคย์ว่าทำให้ผมรีบหันหน้าไปมองพี่ลุกซ์ทันที  ไหนบอกว่าเล่นไม่เป็นไงวะ

“อยากให้มึงมีเพื่อน” พี่ลุกซ์ยักคิ้วผมจึงฟาดแขนเข้าให้ ข้อหาโกหก

“งั้นมาสอนผมเล่นหน่อย  จะได้ไม่เป็นตัวถ่วงตอนแข่ง” ผมบอกพลางลากพี่ลุกซ์ไปคอร์ทที่มีกำแพงสูงสำหรับซ้อมตี

“มึงจะไหวไหม? แผลจะเปิดเอานะ” พี่ลุกซ์ถามพลางเปิดกระเป๋าใส่แร็คเก็ตแล้วหยิบแร็คเก็ตขึ้นมาให้ผม

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  แผลใกล้ปิดสนิทแล้ว” ผมบอกยิ้มๆ พี่ลุกซ์จึงพยักหน้าแล้วเดินมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังเพื่อสอนวิธีจับไม้และการตีพื้นฐานให้

ผมซ้อมตีอย่างเก้ๆ กังๆ ไปได้ซักพักก็เริ่มคล่องขึ้นจากนั้นพวกพี่ๆ ก็มาเรียกไปจับฉลากแข่งกัน  โดยการแข่งแต่ละครั้งจะต้องมีการลงโทษคนแพ้ในแต่ละรอบและมีรางวัลให้คนที่ได้ที่หนึ่ง  อัดฉีดรางวัลโดยประธานของเรานั่นเอง  รางวัลที่ว่านั่นก็คือตั๋วเครื่องบินไปกลับสองที่นั่งพร้อมกับที่พักในภูเก็ตสองวันหนึ่งคืน  ได้ยินแว่วๆ มาว่าพวกพี่ๆ เขาไปตื๊อเอาจากพี่ลุกซ์ จนสุดท้ายก็ได้มา

ส่วนการลงโทษในแต่ละรอบนั่นก็คือ ข้างๆ คูลเลอร์น้ำดื่มจะมีกระติกใบใหญ่อยู่หนึ่งใบซึ่งในนั้นบรรจุเหล้าเจือจางเอาไว้  ใครแพ้ก็ยกตามความพึงพอใจของคนชนะและมีอีกอย่างหนึ่งคือให้ใช้ร่างกายมารับโทษแทน  แล้วแต่คนชนะจะสั่งล่ะนะ

“อะแฮ่ม ในฐานะที่เป็นผู้ชนะ  ขอสั่งให้คนแพ้วิดพื้นสิบครั้งครับ” พี่เคย์ยืดตัวพูดอย่างเป็นทางการพลางอมยิ้มหลังจากเล่นขี้โกงเอาชนะผมกับพี่ลุกซ์ได้อย่างขาดลอย

ที่ว่าขี้โกงคือพวกพี่มันตีใส่แต่ผมคนเดียวซึ่งเล่นไม่เป็นทำให้พี่ลุกซ์ต้องลำบากวิ่งโยกไปมาเพื่อรับลูกแทนจนเหนื่อยหอบ หมดสภาพล้มลงนอนแผ่หลังจากแข่งเสร็จ

“โหดร้ายไปไหมคะน้องเคย์  น้องเปอร์เจ็บอยู่ด้วยนะ แถมประธานยังเหนื่อยจนนอนแผ่เลย” พี่พลอยช่วยประท้วงเมื่อเห็นว่าพี่เคย์ลงโทษโหดเกินไป  บอกตรงๆ ว่าให้ผมวิดพื้นตอนนี้ไม่ไหวหรอก  ถึงจะแค่สิบครั้งก็เถอะ

“ผมไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกครับ  ตอนนี้เปอร์เจ็บอยู่ก็คงไม่ให้วิดพื้นแต่จะไม่ให้มีส่วนร่วมคงไม่ได้  เปอร์  นอนหงาย” พี่เคย์พูดแล้วหันมาสั่ง  ผมขมวดคิ้วงงๆ แต่ก็ยอมนอนหงายราบลงกับพื้น “ลุกซ์ วิดพื้นดิ๊” พี่เคย์กระดิกนิ้วเรียกให้พี่ลุกซ์มาวิดพื้นด้วยรอยยิ้ม  พี่ลุกซ์เองก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเดินไปแปะมือกับพี่เคย์  คนอื่นๆ ตอนนี้ก็เริ่มหัวเราะคิกคักกันอย่างขวยเขินแล้ว ส่วนผมก็กำลังงงว่าพวกเราเขินกันทำไม

พรึ่บ!

“เฮ้ย!!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ พี่ลุกซ์ก็มาตั้งท่าวิดพื้นโดยคร่อมตัวผมเอาไว้  ห่า! จะทำอะไรวะเนี่ย!?!

“ทุกคน ถ่ายวิดีโอเลยครับ ฮึๆๆ” พี่เคย์หัวเราะเย็นๆ พลางเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาตั้งกล้องพร้อมกับสาวๆ ที่รีบล้วงหาโทรศัพท์กันจ้าละหวั่น

เฮ้ย! กะจะแบล็คเมล์กันรึไงฟะ!?

“เขาจะทำโทษเราไง” พี่ลุกซ์บอกเมื่อเห็นผมทำท่างงสุดติ่ง  จะให้พี่ลุกซ์วิดพื้นไม่ใช่เหรอ? แล้วมาคร่อมผมทำไมวะ!?!

“ไปวิดไกลๆ ดิ” ผมสะบัดมือไล่พี่ลุกซ์พลางขมวดคิ้วแน่น  จะวิดท่านี้ได้ยังไงวะ?

“เอ้าๆ พร้อมไหมๆ” พี่เคย์เอาโทรศัพท์มาใกล้ๆ หน้าผมกับพี่ลุกซ์แล้วเร่ง  พี่ลุกซ์พยักหน้า “เริ่ม” พี่เคย์สั่งทำให้พี่ลุกซ์เริ่มวิดพื้น

จุ๊บ!

“เฮ้ย!” ผมร้องเมื่อพี่ลุกซ์วิดพื้นลงมาหนึ่งครั้งพร้อมกับจูบที่ปากผมเบาๆ เรียกเสียงกรี๊ดกับเสียงโฮ่ร้องได้อย่างดี

จุ๊บ!

“เฮ้ย!” ผมร้องอีกครั้งเมื่อถูกจูบในการวิดพื้นครั้งที่สอง  เสียงกรีดร้องยังคงดังลั่น “พี่เคย์ พอแล้ว ผมอาย...อุ๊บ” ผมหันหน้าไปพูดกับพี่เคย์โดยถูกจูบปิดปากในการวิดพื้นครั้งที่สาม

“โอ๊ย เขิน ฮ่าๆๆ” พี่เคย์ไม่ตอบรับคำขอของผมแล้วหันไปทำหน้ามุ้งมิ้งใส่พี่ถังโดยยังไม่หันกล้องไปไหน

“การลงโทษแสนหวาน วี้ดวิ้ววววว” เสียงพี่ๆ ในออฟฟิศแซวพร้อมกับเป่าปากส่งเสียงด้วยความชอบอกชอบใจ

“พี่ลุกซ์...” ผมหันกลับไปมองหน้าคนด้านบนที่กำลังวิดพื้นอย่างขยันขันแข็งด้วยสายตาขอร้องให้หยุด  ผมอายนี่ครับ  รู้หรอกว่าคนอื่นเขารู้หมดแล้วว่าผมกับพี่ลุกซ์เป็นอะไรกันแต่ให้มาหวานกันแบบนี้มันไม่ไหวมั้ง  ที่สำคัญ พี่ลุกซ์แม่งหาเรื่องฉวยโอกาสนี่หว่า ก็ช่วงนี้ผมไม่ค่อยยอมให้พี่มันเข้ามานัวเนียเหมือนเมื่อก่อนด้วยแหละ  พอมีโอกาสก็รีบกอบโกยเอาเชียวนะ

พี่ลุกซ์วิดพื้นต่อไปจนกระทั่งถึงครั้งสุดท้ายโดยไม่สนใจสายตาอ้อนวอนของผมเลย  และในครั้งสุดท้ายพี่มันก็วิดพื้นแช่ค้างเพื่อลวนลามริมฝีปากของผมนานๆ  แถมตอนที่จะลุกออกไปพี่มันยังกัดริมฝีปากล่างของผมเบาๆ ด้วย  ฮึ่ย!! ไอ้แก่หื่นเอ๊ย!!

“ต่ออีกสิบครั้งไหวไหมครับประธาน?” พี่ผู้ชายเป่าปากแซวแล้วถามล้อๆ

“ร้อยครั้งก็ไหว” พี่ลุกซ์ที่ลุกออกจากตัวผมไปนั่งหอบอยู่ข้างๆ พูดยิ้มๆ ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“นิสัยไม่ดี” ผมลุกขึ้นมานั่งแล้วตีปากพี่ลุกซ์เบาๆ  ไม่รู้พี่ลุกซ์อดอยากปากแห้งมากมายมาจากไหน พอถูกตีปากก็รวบตัวผมไปล็อกไหล่เอาไว้แล้วโถมตัวเข้ามาจูบอย่างหื่นกระหายจนเสียงโฮ่แซวดังขึ้นอีกระลอก “อื้อ พี่ลุกซ์อย่า...” ผมประท้วงเบาๆ เมื่อพี่ลุกซ์จะแทรกลิ้นเข้ามา  ถึงตอนนี้พี่ลุกซ์จะยกแขนบังหน้าเราเอาไว้แต่ผมก็อายอยู่ดี

“ก่อนแยกกันขอเต็มที่ซักครั้งนะ” พี่ลุกซ์กระซิบชนิดที่ชิดริมฝีปากก่อนจะผละออกไป  ผมเม้มปากแล้วตบแก้มพี่ลุกซ์ไปเบาๆ อย่างเขินๆ ก่อนจะรีบลุกเดินหนีออกจากคอร์ทเพื่อหนีเสียงโฮ่แซว  ผมเขินนะเออ  ทั้งเขินทั้งอายเลย  พี่ลุกซ์ก็ช่างกล้า!

ผมเดินออกมาที่มินิมาร์ทตรงทางเข้าก่อนจะไปถึงคอร์ทเทนนิสด้วยอาการอายสุดติ่ง ออกมานี่เพื่อหนีอายแล้วก็มาหาน้ำดื่มด้วยครับ  คอแห้งมากแต่ไม่กล้าไปดื่มน้ำที่อยู่ข้างคอร์ท  เดี๋ยวโดนแซวเอา  ถ้าเป็นอดีตผมอาจจะดีใจกับเรื่องแบบนี้ก็ได้แต่ตอนนี้มันไม่ใช่  พอโตขึ้นหน้ามันก็บางลงเรื่อยๆ นี่ครับ  ไม่ได้อยากโชว์ซักหน่อยว่ารักกับแฟนขนาดไหน

เออะ...แต่ตอนนี้ผมชักอยากจะโชว์แล้วล่ะครับว่าผมกับพี่ลุกซ์รักกันจนแทบจะกลืนกิน

“อ้าว! คุณเปอร์นี่นา วู้ ลัคกี้!”

ผมแทบอยากจะมุดดินหนีคุณที่เรียกผมเมื่อครู่เสียเหลือเกิน นี่สวรรค์จงเกลียดจงชังอะไรผมมากมายหรือเปล่าครับ  ทำไมต้องให้ผมมาเจอกับคนที่ไม่อยากเจอมากๆ ในเวลานี้ด้วยก็ไม่รู้  ที่สำคัญ...ไอ้คุณชนะมันหอบกล้องพะรุงพะรังมาทำห่าอะไรแถวนี้วะ!?!

“เฮ้ยนี่คุณ! จะเดินหนีผมไปไหนครับเนี่ย?” คุณชนะรีบวิ่งมาขวางผมเอาไว้เมื่อเห็นผมวางขวดน้ำไว้ที่เดิมแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินออกจากร้าน

“อ่า...ผมจะไปเล่นกีฬากับคนที่บริษัทน่ะครับ” ผมบอกอย่างจำใจ

“พรหมลิขิตแน่ๆ เลยครับที่ทำให้เรามาเจอกัน  นี่ผมก็มาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งที่คอร์ทเทนนิสด้านในนี่เองครับ  คุณเปอร์มาเล่นเทนนิสหรือเปล่า? ถ้าคอร์ทใกล้กันคงจะดีนะครับ” ไอ้หมอนี่ยังพูดมากไม่เปลี่ยนเลยแฮะ  เซ็งว่ะ  ถ้ามาทำงานก็รีบๆ ไปสิเว้ย

“แล้วคุณไม่รีบไปทำงานเหรอครับ?” ผมถามเพราะอยากจะรีบตัดบทแล้วหนีไปซะ

“ผมมาดูสถานที่ก่อนน่ะครับ  มาหามุมไว้ก่อนเพราะฉะนั้นผมมีเวลาคุยกับคุณเปอร์อีกนานเลยล่ะ” ถามกูบ้างว่าอยากคุยด้วยไหม?  โธ่ ทำไมเวลาแบบนี้พี่ลุกซ์ถึงไม่ตามมานะ  ไม่ใช่ว่าเหนื่อยจนนอนตายอยู่ข้างคอร์ทหรอกนะ

“ผมต้องรีบไปแล้วครับ  ออกมานานแล้ว” ผมโกหกไปเพราะไม่อยากคุยกันนานไปมากกว่านี้  จริงๆ ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรคุณชนะหรอกนะครับแต่ผมไม่ชอบที่เขามาตามจีบผมแบบนี้  บอกแล้วไงว่าถ้าไม่ใช่พี่ลุกซ์ผมไม่สนผู้ชายหรอก  และตอนนี้ผมรักใครไม่ได้เลยจริงๆ ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตามเพราะผมรักแค่พี่ลุกซ์คนเดียวเท่านั้น

“อ๊ะ งั้นผมไปด้วยครับ  ยังไงก็ต้องเดินไปด้วยกันนี่เนอะ” คุณชนะยิ้มแป้นผมจึงถอนหายใจแล้วเดินนำ

ขณะที่ผมกำลังเดินก้มหน้าอย่างเซ็งเป็ดกลับไปที่คอร์ทผมก็พบกับพี่ถังกลางทางพอดิบพอดี  ผมยิ้มกว้างก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาพี่มันแล้วส่งสัญญาณให้มันเห็นคุณชนะด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

“กูกำลังจะมาตามมึงกลับไปพอดี” พี่ถังพูดพลางจ้องคุณชนะด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ

“อืม กูก็กำลังจะกลับไป  เอ่อ...นี่คุณชนะ  รู้จักตอนไปเที่ยวน่ะ  บังเอิญเจอ” ผมบอกพลางกรอกตานิดๆ แสดงถึงความเซ็ง

“กูรู้จัก  ลูกเพื่อนพ่อกูกับพ่อมึง  เคยเจอตามงานบางครั้ง” พี่ถังบอก  ผมเซ็งยิ่งกว่าเดิมที่พี่ถังรู้จักแต่ดูเหมือนพี่มันไม่ชอบ “ห่า...มันเคยจีบกู  ไอ้เคย์เกือบฆ่ามันแน่ะ” พี่ถังก้มลงมากระซิบเบาๆ เล่นเอาผมเบิกตากว้างอย่างตกใจพลางหันไปมองคุณชนะอย่างอึ้งๆ  ไอ้คุณชนะนี่ยังไงวะเนี่ย!? ตกลงเป็นรุกหรือรับ  กล้ามาจีบพี่ถังที่ตัวโตอย่างกับควายได้ยังไง? ก็รู้หรอกว่าบางมุมพี่ถังก็น่ารักแต่คือ...พี่มันหล่อและแมนมาก  ถึงจะเป็นเมียพี่เคย์ก็เหอะ  นั่นมันกรณีที่พี่เคย์ตัวใหญ่และบึ้กกว่าไงแต่คุณชนะดูยังไงก็ตัวเล็กกว่าอ่ะ

“สวัสดีครับถัง  รู้จักกันด้วยเหรอครับ?” คุณชนะถามยิ้มๆ แต่ตาดูไม่ยิ้มด้วยเลย  พวกเขาคงมีเรื่องกันมาพอสมควรสินะถึงได้มองหน้ากันแบบไม่ค่อยจะเป็นมิตรแบบนี้

“น้องชายกูเอง  ถ้ามึงคิดจะจีบก็เลิกไปซะ  มึงคงยังไม่รู้จักไอ้ลุกซ์” พี่ถังดึงผมไปหลบด้านหลังตัวเองแล้วพูดขู่ไปเล็กน้อย

“รู้จักสิครับ  ประธานบริษัทที่หล่อและรวยมาก  แต่รู้จักไปก็เท่านั้น  ผมไม่ได้สนใจเขาซักหน่อย” ผมอยากกระโดดเข้าไปตั๊นหน้าไอ้เวรนี่จริงๆ  คำพูดที่ดูมั่นใจแบบนั้นมันน่าหมั่นไส้ว่ะ

“เฮ้อ เจอไอ้เคย์ไปคงไม่เข็ดสินะ  บอกไว้ก่อนเลยนะว่าไอ้เคย์ที่เป็นเพื่อนสนิทโหดได้ไม่ถึงครึ่งของไอ้ลุกซ์ด้วยซ้ำ” พี่ถังกัดฟันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงโมโห  ที่บอกว่าพี่เคย์โหดได้ไม่ถึงครึ่งของพี่ลุกซ์น่ะผมเห็นด้วย แต่ไม่ใช่ตอนที่พี่เคย์โกรธอ่ะนะ

“คนเป็นเพื่อนกันนี่ชอบใช้กำลังเหมือนกันสินะครับ  เห็นว่าผมสู้ไม่ได้ก็เลยขู่ด้วยกำลังงั้นเหรอ? ถ้ามั่นใจว่าแฟนจะไม่นอกใจก็ไม่น่าจะมาหาเรื่องผมนะครับ  เรื่องของถังก็เหมือนกันนี่  ที่คุณเคย์เขาโมโหก็เพราะคุณนอกใจเขามาหาผม” คำพูดของไอ้คุณชนะทำให้ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าของพี่ถังอย่างสงสัยและผิดหวังเล็กๆ ที่พี่มันทรยศพี่เคย์ที่แสนดีคนนั้น  จริงๆ ผมไม่เชื่อหรอกแต่มันก็อดสะเทือนใจเล็กๆ ไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยิน

“ถุย!! นอกใจห่าอะไร!?! กูคิดว่ามึงเป็นเพื่อนเหอะไอ้สัตว์กูเลยคุยและไปเที่ยวกับมึง  คนอย่างมึงมันทุเรศว่ะ  รู้ทั้งรู้ว่าคนเขามีแฟนยังจะเสือกเข้ามายุ่ง  โรคจิตนะมึง ระวังจะไม่ตายดี” พี่ถังเดินเข้าไปใกล้ไอ้คุณชนะก่อนจะผลักไหล่เขาพร้อมกับพูดประโยคสุดท้าย “กลับคอร์ทเปอร์  เดี๋ยวไอ้ลุกซ์มันตามมาแล้วจะหาที่ฝังศพคนไม่ทัน” ถังเดินกลับมาหาผมแล้วหันไปมองคุณชนะด้วยสายตาเหยียดๆ จากนั้นก็จูงมือผมเดินกลับไปที่คอร์ททันที