[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

สักพักเสียงเอะอะก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของอานุและคนงานผู้ชายคนหนึ่ง  ผมรีบลุกขึ้นก่อนจะเขย่าประตูแล้วตะโกนเรียกอานุ

“อานุครับ อานุ! เปิดประตูให้ผมหน่อย!” ผมร้องบอกทั้งน้ำตา  ตั้งแต่ตอนที่โทรไปพี่เคย์ผมก็ยังไม่หยุดร้องไห้เลย  ผมสงสารพี่ลุกซ์

“คุณเปอร์!?! เกิดอะไรขึ้นครับ?” อานุวิ่งมาส่องช่องประตูก่อนจะทำหน้าตกใจ

“อย่าเพิ่งถามเลยครับอานุ  เปิดประตูให้ผมก่อนเถอะครับจะได้ไปช่วยกันทำแผลให้พี่ลุกซ์” ผมบอกอย่างร้อนรน

“ละ...แล้วกุญแจล่ะครับ?” อานุก้มลงมองกุญแจก่อนจะถามหา

“น่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงพี่ลุกซ์นะครับ  ลองหาดู” ผมบอก  อานุพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งไปค้นกระเป๋ากางเกงพี่ลุกซ์ที่ถูกหิ้วปีกไปนั่งบนโซฟา

“เจอแล้วครับ!” อานุหาเจอก่อนจะรีบเอากุญแจมาไขเพื่อเปิดประตูให้กับผม

เมื่อประตูเปิดออกผมก็รีบพุ่งเข้าไปหาพี่ลุกซ์โดยไม่สนใจอะไรแม้กระทั่งเศษกระจกและแก้วที่แตก  ผมขยับไปนั่งมองหน้าพี่ลุกซ์ใกล้ๆ ก่อนจะเบ้ปากน้ำตาไหล  กลิ่นเหล้าหึ่ง หน้าก็แดงแถมยังดูท่าทางทรมานด้วย  สภาพของพี่ลุกซ์ตอนนี้ดูน่าสลดจริงๆ

“ช่วยผมพาพี่ลุกซ์เข้าไปในห้องหน่อยนะครับ  ผมจะทำแผลให้เขา” ผมหันไปบอกอานุทำให้อานุและพี่พนักงานคนนั้นรีบมาช่วยกันแบกพี่ลุกซ์เข้าไปในห้องทันที

“คุณเปอร์ดูแลคุณลุกซ์ต่อเลยนะครับเดี๋ยวสภาพข้างนอกพวกผมจัดการเอง  ถ้าคุณเปอร์ต้องการอะไรบอกได้เลยนะครับ” อานุบอก ผมพยักหน้ารับยิ้มๆ “อ้อ ทำแผลให้คุณลุกซ์แล้วอย่าลืมดูเท้าตัวเองด้วยนะครับ  เมื่อกี้คุณเปอร์เหยียบแก้ว” อานุบอกอย่างเป็นห่วงก่อนจะเดินออกไปจัดการข้างนอก

ผมมองหน้าพี่ลุกซ์นิดๆ ก่อนจะเดินไปหาผ้าขนหนูผืนเล็กกับกะละมังใส่น้ำมาเช็ดตัวให้พี่ลุกซ์  ผมค่อยๆ เช็ดหน้าให้พี่ลุกซ์อย่างเบามือ  เช็ดไปน้ำตาก็ไหลไปเพราะสงสารพี่มันจับใจ  หน้าพี่มันร้อนเห่อและแดงก่ำไปหมด  ดูท่าจะดื่มไปเยอะมากเหมือนกันเพราะดื่มได้ไม่นานแต่ดันเมาเละซะหมดสภาพทั้งๆ ที่ปกติพี่มันคอแข็งมาก

“เปอร์...” ขณะที่ผมกำลังบรรจงเช็ดหน้าให้พี่ลุกซ์อย่างเบามือ พี่มันก็เพ้อออกมาแล้วคว้ามือของผมเอาไว้พลางจับซะแน่น

“ผมขอโทษนะ ฮือ ขอโทษ...” ผมเบ้ปากร้องไห้อีกครั้งก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากพี่มันเบาๆ

ผมดึงมือพี่ลุกซ์ออกจากมือตัวเองก่อนจะเช็ดตัวให้พี่มันต่อโดยถอดทั้งเสื้อและกางเกงของพี่มันออกแต่ก็ยังเหลือบ็อกเซอร์ไว้  หลังจากเช็ดตัวเสร็จผมก็ล้างแผลและทำแผลให้พี่ลุกซ์จนเสร็จก่อนจะหันมาทำแผลที่เท้าให้ตัวเองบ้าง

เมื่อข้างในเรียบร้อยผมก็ออกไปดูข้างนอกพบว่าพวกอาก็ทำความสะอาดกันเสร็จเรียบร้อยแล้วและนั่งรอให้ผมออกไปคุยด้วยอยู่

“คุณเปอร์ครับ ตอนเช้านายน้อยให้ผมมารับคุณเปอร์ไปส่งที่ท่าเรือนะครับ  คุณเปอร์ไปพักผ่อนเถอะนะ” อานุบอก

“ไม่ครับ ผมไม่ไป  อานุไม่ต้องมารับผมหรอกนะ  ผมจะอยู่กับพี่ลุกซ์ที่นี่  เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะเลยครับ” ผมบอกอานุเสียงสั่น  รู้สึกเสียใจไม่น้อยที่พี่ลุกซ์จะส่งตัวผมให้เอก

“แต่ว่า...” อานุขมวดคิ้วอย่างคิดไม่ตก

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  คิดว่าอีกเดี๋ยวก็คงเข้าใจกัน  พวกอากลับไปพักผ่อนเถอะครับเดี๋ยวผมดูแลพี่ลุกซ์ต่อเอง” ผมบอกพลางส่งยิ้มให้

“ครับ มีอะไรโทรหาผมได้ตลอดนะครับคุณเปอร์  ผมวางนามบัตรไว้บนโซฟานะครับ” อานุบอก  ผมพยักหน้ารับก่อนที่สองคนนั้นเขาจะเดินออกไปจากบ้าน  ผมถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนแล้วมองหน้าพี่ลุกซ์ที่หลับไปอย่างทรมาน  สีหน้าของพี่มันดูไม่ดีเลย  เหมือนคนหลับไม่สนิทแต่ก็ไม่ตื่น

“ผมขอโทษที่โกหกนะครับพี่ลุกซ์  ผมไม่ได้เป็นอะไรกันเอก  คนที่ผมรักมีแค่พี่คนเดียว  รักมาก รักไม่เคยเปลี่ยนด้วย” ผมขยับไปนอนเอาคางเกยอกพี่ลุกซ์ก่อนจะพูดเสียงแผ่วๆ พลางลูบแก้มของพี่มันเบาๆ “ถ้าพี่ตื่นขึ้นมา พี่ต้องอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ผมฟังนะ  ต้องขอโทษผมทุกเรื่องที่พี่ทำให้ผมเสียใจด้วย  ผมเองก็จะขอโทษพี่เหมือนกัน” ผมพูดพลางยิ้มกว้างแต่น้ำตามันกลับไหลออกมา  ผมมีความหวังว่าจะให้มันเป็นอย่างที่ผมพูดแต่ใจผมกลับกลัว  กลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้น  ทั้งๆ ที่ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกันแค่สองคน ไม่มีทางที่จะมีใครมาขัดขวางอยู่แล้ว

ไม่สิ! เราต้องคิดบวกเข้าไว้  ยังไงตอนเช้าเราก็ต้องได้คุยกัน  ถ้าผมบอกพี่ลุกซ์ว่าผมยอมให้อภัยล่ะก็ พี่มันจะต้องดีใจแล้วกระโดดเข้ามากอดผมแน่นอน  พอเราเข้าใจกัน เราก็จะไปเที่ยวด้วยกัน  อยู่ด้วยกันสองคนที่นี่อย่างมีความสุข ไม่มีใครมาขัดขวาง  เอาเถอะ  มันต้องเป็นไปอย่างที่ผมคิดนั่นแหละ  นอนพักเอาแรงดีกว่าเพราะพรุ่งนี้อาจจะได้ไปเที่ยวด้วยกันจนเหนื่อยก็ได้

แต่แล้วความหวังของผมก็พังทลายลงเมื่อคนที่ผมนอนกอดอยู่ทั้งคืนหายไปจากบ้าน  รองเท้าก็ไม่มี แต่สิ่งที่มีก็คืออานุที่มายืนเหมือนรอผมอยู่ในห้องนั่งเล่น

“อานุมาทำไมครับ?” ผมถามออกไปทั้งๆ ที่พอจะรู้อยู่แล้ว

“ผมมารับครับ  นายน้อยสั่งเอาไว้ว่าให้มารับคุณเปอร์ไปส่งที่ท่าเรือ” อานุบอก  ผมมองหน้าอานุก่อนน้ำตาจะไหลออกมา  ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าผมอ่อนแอเหลือเกิน  ร้องไห้ง่ายเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด  อุตส่าห์อดทนไม่ร้องมาตั้งนาน

“ผมไม่ไปครับอานุ  ผมจะอยู่ที่นี่กับพี่ลุกซ์” ผมบอกพลางส่ายหน้าไปมา

“นายน้อย...ขับเรือเร็วกลับไปที่ฝั่งตั้งแต่เช้าแล้วครับ  นี่ผมก็เพิ่งให้คนงานไปเอาเรือกลับมาที่เกาะก่อนที่จะมารับคุณเปอร์นี่เอง” อานุบอก  ผมทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนจะปิดหน้าร้องไห้อย่างผิดหวัง “นายน้อยดู...เสียใจมากเลยนะครับคุณเปอร์  และดูท่าจะเป็นห่วงคุณเปอร์มากเพราะนายน้อยกำชับนักกำชับหนาว่าให้ไปส่งคุณเปอร์ให้ถึงมือคุณเอก” อานุบอกเสียงอ่อน

“ผมไม่ต้องการใครนะครับอานุ แล้วที่เขาทำแบบนี้คือความห่วงใยงั้นเหรอครับ? มันไม่ใช่ ถ้าเขาห่วงผมทำไมเขาไม่มาดูแลผมเองล่ะครับ? ฮึก” ผมพูดไปสะอื้นไปอย่างเจ็บปวด

“นายน้อยเป็นคนอารมณ์ร้าย  ผมอยู่กับนายน้อยมานานผมพอจะรู้ครับ  ตอนนี้จิตใจของนายน้อยยังไม่สงบ เขาอาจจะพลั้งมือทำอะไรคุณเปอร์ไปก็ได้  เขาคง...ไม่อยากทำให้คุณเปอร์ต้องเจ็บไปมากกว่านี้” อานุพูด

“เขาก็เป็นอย่างนี้แหละครับ  ไม่พูด ไม่ฟังอะไรมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฮึก! ถ้าเขาไม่ต้องการผม  ผมก็จะไป ฮือ” ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะปาดน้ำตาลวกๆ  แต่ยิ่งปาดมันยิ่งไหลออกมาไม่หยุด “ไปกันเถอะครับอานุ” ผมเม้มปากพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมามากกว่านี้แล้วรีบเดินออกจากบ้านไป

“มาทางนี้เลยครับ  ต้องเดินผ่านป่าไปอีกนิดหน่อยก็จะถึงหาดแล้วล่ะครับ” อานุบอกก่อนจะรีบเดินมาข้างหน้าแล้วเดินนำผมไปที่หาด

“ปล่อยไปแบบนี้จะดีเหรอครับนาย? ดูเหมือนคุณเปอร์เขาจะร้องไห้นะครับ  ปาดน้ำตาใหญ่เลย” ขวาน คนงานคนสนิทของลุกซ์พูดขึ้นขณะยืนมองเปอร์ขึ้นเรือไปกับนุ

“มันไม่ได้ร้องไห้หรอกขวาน  มันน่าจะดีใจมากกว่าที่ได้ไปจากฉัน” ลุกซ์มองเรือที่แล่นออกจากฝั่งด้วยสายตาเลื่อนลอย

“เมื่อคืนตอนที่พวกผมมาที่นี่  คุณเปอร์ร้องไห้ใหญ่เลยนะครับ  ร้องไม่หยุด  เขาเป็นห่วงนายมาก  พอพี่นุบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับ คุณเปอร์ก็ไม่ยอม  จะอยู่กับนายเสียให้ได้” ขวานบอกไปตามที่เห็นเพราะทั้งเป็นห่วงและสงสารนายกับคนรัก  จากที่เขาเห็นเปอร์เมื่อคืนก็รู้แล้วว่าเปอร์รักลุกซ์มากแค่ไหนและลุกซ์เองก็รักเปอร์มาก ถ้าไม่รักก็คงไม่เจ็บปวดมากมายขนาดนี้

“ตอนนี้ฉันไม่พร้อมที่จะอยู่กับมัน  ไม่พร้อมจะเจอหน้าใครทั้งนั้น” ลุกซ์กำหมัดแน่นก่อนจะพูดรอดไรฟันเนื่องจากกำลังระงับความเจ็บปวดภายในใจจนลืมไปว่ามือที่กำหมัดอยู่กำลังเจ็บ

“คุณเปอร์ดูรั้นมากนะครับ  ถ้านายไม่บอกให้พี่นุบอกคุณเปอร์ว่านายกลับไปแล้วคงไม่ยอมไปกับพี่นุแน่” ขวานพูดเพราะอยากจะให้ลุกซ์คิดได้แล้วตามเปอร์ไป

“ดื้อมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ  ดื้อมากด้วย” ลุกซ์ค่อยๆ คลายมือที่กำกันแน่นออกก่อนจะหวนนึกไปถึงสมัยเด็กที่รู้จักเปอร์ครั้งแรก  เปอร์ดื้อที่จะเข้ามาทักตอนที่เขาอารมณ์เสียและดื้อที่จะปกป้องเขาทั้งๆ ที่ตัวเองก็สู้ใครไม่ได้  ดื้อที่จะเข้ามาในชีวิตจนลุกซ์ไม่สามารถควบคุมหัวใจของตัวเองได้  ดื้อ...ดื้อกับลุกซ์ในทุกๆ เรื่องแต่กระนั้นก็ทำให้ลุกซ์รักมาก  รักจนแทบขาดใจ

ผมนั่งเรือเร็วที่อานุขับมาส่งที่ท่าเรือก่อนจะเจอกับเอกที่มารออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว  แค่เห็นหน้าเอกน้ำตาที่แห้งไปแล้วก็ไหลลงมาอีกจนเอกตกใจทำอะไรไม่ถูก  ส่วนอานุ เมื่อส่งผมถึงมือเอกก็ขับเรือกลับไปที่เกาะทันที

“เปอร์! เป็นอะไร?” เอกถามอย่างตกใจ  เขาทำอะไรไม่ถูกจนดูเงอะงะไปหมด  ถ้าเป็นพี่ลุกซ์เมื่อก่อนเห็นผมร้องไห้แบบนี้ก็คงจะปล่อยเอาไว้ด้วยท่าทางเย็นชา  แต่ถ้าเป็นพี่ลุกซ์ตอนที่เราเข้าใจกัน พี่มันคงจะเข้ามากอด  และถ้าเป็นพี่ลุกซ์ในตอนนี้...พี่มันก็คงจะส่งผมให้เอกปลอบล่ะมั้ง

“เอก ฮึก พี่ลุกซ์เข้าใจผมผิด ฮึกอือ พี่ลุกซ์เขาตัดใจจากผมแล้ว” ผมทรุดลงนั่งยองๆ ก่อนจะกอดเข่าร้องไห้

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” เอกเดินมานั่งยองๆ ตรงหน้าก่อนจะถามเสียงอ่อนโยน  ถ้าผมเจอเอกเร็วกว่าพี่ลุกซ์ผมจะรักเขาไหมนะ  เขาใจดีและอ่อนโยนกับผมมากเหลือเกิน  ถ้าผมรักเขาบ้างผมอาจจะไม่เจ็บขนาดนี้ก็ได้  แต่ผม...ไม่ได้รักเขา

“พี่ลุกซ์เขาให้ผมกลับมา  เขาไม่ฟังอะไรผมเลย ฮึก เขาหนีผมไป ฮือ ถ้าเขารอให้เราได้คุยกันอีกซักนิดมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้แท้ๆ  เขามันบ้า” ผมจิกขาตัวเองเพื่อระบายความอึดอัดพลางสะอื้นตัวโยนจนกลัวว่าเอกจะฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง

“ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้นะเปอร์  เปอร์ยังมีโอกาสที่จะคุยและปรับความเข้าใจกับพี่ลุกซ์นะ  ผมว่าตอนนี้เรากลับกันก่อนดีกว่า  เปอร์ควรจะพักผ่อนนะ ร้องไห้จนตาช้ำไปหมดแล้ว” เอกช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะโอบไหล่ของผมเอาไว้อย่างปลอบโยน

“อื้อ ขอบใจนะเอกที่ลำบากเพื่อผม” ผมปาดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถยนต์ของเอกที่จอดไว้ตรงที่จอดรถของท่าเรือ

“พอดีผมไม่มีรถยนต์เป็นของตัวเอง รถของที่บ้านก็ใช้กันอยู่พี่พลอยก็เลยให้ยืมมาอ่ะนะ” เอกพูดพลางเกาแก้มนิดๆ เมื่อเดินไปถึงรถและผมมีท่าทางแปลกใจกับรถที่คุ้นตา

“นี่ ฟืดดด รีบๆ คบกันก็ดีนะเอก  พี่พลอยสวยนะขอบอก” ผมสูดน้ำมูกก่อนจะแซวทั้งที่น้ำตายังไม่แห้ง  ผมเชียร์คู่นี้จริงๆ นะ

“คบเคิบอะไรเปอร์  ไม่เอาด้วยหรอก  พี่พลอยไม่ได้ชอบผมซักหน่อย” เอกพูดงึมงำไม่เต็มเสียงนักทำเอาผมยิ้มออก

“พูดอย่างนี้เอกชอบพี่พลอยสินะ  ผมช่วย เอาไหม?” ผมเช็ดน้ำตาออกจากหน้าให้หมดก่อนจะบอกพลางเอาศอกไปแซะไหล่เอกอย่างหยอกล้อ

“ชอบที่ไหน? ไม่ได้ชอบหรอก  บ้าไปแล้ว  บอกแล้วไงว่าชอบเปอร์” เอกพูดเหมือนจะแก้ตัวแต่นั่นก็ทำให้ผมนิ่งและเงียบไป  อย่าบอกว่าชอบผมสิเอก  ผมทำตัวไม่ถูกเพราะว่าใจของผมมีแค่คนคนเดียวที่อยู่ข้างใน “เฮ้ย!! ล้อเล่นนะเปอร์  บอกไปแล้วว่าตัดใจแล้ว  ใครจะไปสู้พี่ลุกซ์ล่ะ  หล่อ รวยแถมยังเก่งเอกต่างหาก” เอกรีบบอกพลางปลดเบรกแล้วขับรถออกจากท่าเรือ

“แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ว่าใครก็คงสู้เขาได้  นิสัยไงล่ะ  เขาเป็นคนนิสัยไม่ดี  ต่อให้อย่างอื่นดีมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทดแทนส่วนนี้ได้  แต่ว่าผมก็...” ผมพูดเสียงเบาก่อนจะเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้

“โอ๋เอ๋ๆ ไม่เอา อย่าร้องนะคนเก่ง  เอ้า ผมยอมให้เปอร์ล้อเรื่องผมกับป้าอีกก็ได้นะ  ล้อเลย  ล้อเยอะๆ นะ” เอกเริ่มทำอะไรไม่ถูกปลอบผมอย่างลนลานจนผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา  เอกนี่...อยู่ด้วยแล้วอารมณ์ดีจริงๆ แฮะ  เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ เลยจริงๆ  ซักวันจะพาไปแนะนำให้ไอ้พัดกับไอ้ตุลรู้จัก  พวกนั้นต้องชอบมากแน่ๆ

จะว่าไป ช่วงนี้ไม่ได้ติดต่อกับไอ้พวกนั้นเลยแฮะ  ไอ้ตุลก็ยุ่งจัด  แม้กระทั่งเวลาอยู่กับผัวยังไม่ค่อยมี ส่วนไอ้พัดหลังจากเรียนจบป.โทก็ไปเที่ยวรอบโลกกับไอ้วิทยังไม่กลับมาเลย  เห็นบอกว่าถ้ากลับมามันจะมาสมัครงานที่บริษัทพี่ลุกซ์นี่แหละ  ผมก็ได้แต่หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกัน  แต่มันอาจจะเป็นแค่ความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงก็ได้