[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

เอกพาผมแว้นไปกินข้าวที่ร้านข้าวไข่เจียวแห่งหนึ่งในซอยเล็กๆ ซึ่งแม้ร้านจะเล็กแต่ก็มีคนแวะเวียนเข้าไปเรื่อยๆ โดยเจ้าของร้านคือคุณลุงกับคุณป้าอายุมากแล้ว  พวกท่านทั้งสองคนน่ารักมากๆ เลยครับ  ผมเคยมาร้านนี้กับพี่ลุกซ์  แต่หลังจากที่พี่ลุกซ์ไปเรียนต่อผมก็ไม่ได้มาอีก

ผมอดคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ ไม่ได้จริงๆ

“เปอร์ เกิดอะไรขึ้นครับ? ทำไมพี่ลุกซ์ถึง...” เมื่อสั่งข้าวไปแล้วเอกก็ถามขึ้น

“อุบัติเหตุน่ะครับ” ผมตอบสั้นๆ

“แล้วเมื่อกี้ผมไปขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า?” เอกถามเสียงอ่อยเหมือนจะเกรงใจที่จะถามคำถามนี้

“ไม่หรอกครับ  มาถูกจังหวะพอดี  ผมไม่อยากคุยกับเขาพอดี” ผมก้มหน้ามองมือที่ประสานกันอยู่ที่หน้าตัก

“เขา...มาขอคืนดีหรือเปล่า?” เอกถามเสียงตะกุกตะกัก

“อาจจะใช่มั้งครับ  แต่ผมคงไม่กลับไปแล้วล่ะ  เฮ้อ อยู่เป็นโสดดีกว่านะเอก  สบาย เป็นอิสระ ไม่ต้องแคร์อะไรมากมาย  ผมว่าผมจะโสดตลอดชีวิตแหละ  เข็ดกับความรักมามากพอแล้ว” ผมถอนหายใจก่อนจะเหยียดแขนออกไปแล้วบิดขี้เกียจเบาๆ

“ผมว่ายังมีคนอยากดูแลเปอร์อยู่นะ” เอกพูดพลางช้อนตามองผม  ผมมองเขาแล้วนิ่งไปก่อนจะหัวเราะนิดๆ

“ไม่เอาดีกว่า  ผมว่าผมอยู่กับครอบครัวแค่นี้ก็ดีแล้ว  ผมมีภาระมากมาย ผมไม่อยากเอาเวลาของครอบครัวไปให้คนอื่นอีกแล้วล่ะครับ” ผมบอก  ผมอยู่กันแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องมีคนรักผมก็มีความสุขในแบบของผม

“น่าเสียดายนะ  เปอร์ออกจะหน้าตาดีแบบนี้  สาวๆ หนุ่มๆ ไม่เสียดายแค่เหรอ?” เอกทำท่าเสียดาย

“ฮะๆๆ ชมแบบนี้อยากได้อะไรหรือเปล่าเอก  ผมเขินนะ ฮ่าๆ” ผมหัวเราะนิดๆ กับคำชมของเอก  ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงยืดแล้วอวดหน้าตาตัวเองแบบขำๆ แล้วแหละ แต่พอโตขึ้น ความเด็กมันก็ลดลงไปด้วย

“ผมพูดจริงนะ” เอกทำหน้าจริงจัง

“ขอบคุณนะครับ  อะ ข้าวมาพอดี  ขอบคุณนะครับคุณลุง” ผมยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรงก่อนจะกล่าวขอบคุณคุณลุงที่เอาข้าวไข่เจียวมาเสิร์ฟ

ผมกับเอกนั่งกินพลางคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมด  เรื่องที่เราคุยกันหลังจากข้าวมาเสิร์ฟไม่มีอะไรเกี่ยวกับพี่ลุกซ์เลย  เอกก็คงรู้ว่าผมไม่อยากจะพูดถึงเขาเอกเลยได้ถามถึงเขาอีก

พอกลับมาถึงที่ทำงานผมก็เห็นถุงกระดาษคุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะ  ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่ามันเป็นอะไรเพราะคนให้เขาคงรู้ดีว่าขนมสุดโปรดของผมมีอะไรบ้าง  และถึงไม่ต้องถามหาคนให้ผมก็รู้ว่าใคร

แกร๊ก

“กลับมาแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มๆ ถามขึ้นทำให้ผมได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

“ครับ” ผมพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก

“กินขนมสิ” พี่ลุกซ์บอกยิ้มๆ

“ไม่ครับ  เอาคืนไปเถอะครับ” ผมบอกก่อนจะยัดถุงกระดาษใส่มือข้างที่ไม่ได้จับไม้ค้ำของพี่ลุกซ์  ขนมน่ะอยากกินอยู่หรอกนะแต่ไม่อยากกินของที่ได้มาจากเขา

“คุณก็รู้ว่าผมไม่กินอะไรที่เป็นไข่  แล้วผมก็อยากให้คุณกินด้วย  ผอมเกินไปแล้วนะ” เขาพูดก่อนจะวางถุงกระดาษลงแล้วใช้มือข้างที่ว่างมาไล้ที่นิ้วของผมเบาๆ  ผมรีบขยับมือหนี

“ผมผอมก็ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ” ผมพูดเย็นๆ

“เปอร์...” พี่ลุกซ์เรียกชื่อผมเสียงอ่อน

“คุณปริน กรุณาเรียกผมอย่างนั้นด้วยครับท่านประธาน” ผมรีบพูดขึ้นทันที

“เปอร์ ในออฟฟิศนี้เขาก็เรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมนะ  อย่าทำตัวห่างเหินนักเลย” พี่ลุกซ์พูดเสียงอ้อนพลางคว้ามือผมไปจับซะแน่น

“ผมไม่อยากสนิทกับคนอย่างคุณ  ปล่อยมือผมซะ  ผมไม่อยากทำร้ายคนเจ็บ” ผมข่มตาดุขู่  ตอนนี้เขาเจ็บอยู่ ผมแค่เตะขาเขาครั้งเดียวเขาก็ล้มแล้วล่ะ

“คุณไม่ทำอะไรผมหรอก  คุณคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นใช่ไหมล่ะ” พี่ลุกซ์ยิ้มอย่างมั่นใจ แต่เสียใจครับ ผมใจร้ายได้กว่าที่คิดซะอีก

“คุณคงยังไม่รู้จักผมดีพอ  กับคนที่ผมเกลียด ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ให้เขามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตผม” ผมยืนขึ้นแล้วหันไปมองหน้าเขาด้วยสายตาเอาจริง

“เกลียดเหรอ?” พี่ลุกซ์หน้าหมองลงก่อนจะหลบสายตาผม

“ครับ มากด้วย” ผมตอบทันที

“ไม่จริง” พี่ลุกซ์ส่ายหน้าไปมา

“แล้วแต่จะคิดละกันครับ  ถ้าคุณคิดอะไรแล้วสบายใจก็แล้วแต่คุณ  แต่คิดแล้วอย่าส่งผลกระทบต่อตัวผมก็แล้วกัน  มันน่ารำคาญ” ผมทำหน้าหน่ายๆ

“นี่มึงเอาคืนกูหรือเปล่า...?”

“กรุณาสุภาพกับผมด้วยครับ  อย่างน้อยก็ในที่ทำงาน” ผมพูดสวนขึ้นทันทีก่อนที่เขาจะพูดจบเสียด้วยซ้ำ

“ครับ ผมจะพูดดีๆ อย่างที่คุณต้องการและผมจะทำทุกอย่าง ขอแค่คุณสั่งมาก็พอ” พี่ลุกซ์จ้องตาผมนิ่งด้วยสายตาจริงจังจนผมอยากจะใจอ่อนแต่ผมก็พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้  ผมจะไม่ยอมกลับไปหาเขาอีกแล้ว

“ผมไม่กล้าสั่งเจ้านายหรอกครับ  แต่ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องมากกว่า” ผมพูด  พี่ลุกซ์ยิ้มออกมานิดๆ เหมือนจะมีความหวัง  พี่มันพยักหน้าขึ้นลงรัวๆ เพื่อรอรับคำขอร้อง “ขอให้ผมได้เป็นแค่เลขาของคุณเท่านั้นได้ไหมครับ? หยุดทุกอย่างไว้ที่สามปีก่อนที่คุณได้ตายจากผมไปและหยุดทำให้ผมทรมานเสียที” ผมขอร้องด้วยสีหน้านิ่งสนิท  ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะปรับสีหน้าให้เฉยชาทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมสงสารเขามาก  เขาดูเจ็บปวดและเหมือนไม่อยากจะเสียผมไป  แต่ในเมื่อเขาไม่เคยไว้ใจให้ผมดูแลเขา ผมก็ไม่กล้าไว้ใจให้เขาดูแลผมเช่นกัน  แค่ความสงสารเล็กๆ น้อยๆ มันทดแทนไม่ได้กับหัวใจที่เสียไปของผมหรอก

“ความรักของกูทำให้มึงทรมานมากใช่ไหม?” เขาถามด้วยสรรพนามที่เหมือนเดิม  ผมชะงักก่อนจะหลบสายตาแล้วเม้มปาก  รักงั้นเหรอ? “ทุกครั้งที่กูบอกว่ากูรักเมีย จะไม่นอกใจเมีย กูไม่เคยหมายถึงใครนอกจากมึง  กูไม่เคยลืมความรักที่เรามีให้กัน  ไม่ว่าจะผ่านไปสิบกว่าปีแต่คนที่กูรักก็ยังเป็นคนเดิม  มึงเป็นเพียงคนเดียวที่กูรัก  แต่ถ้าความรักของกูทำให้มึงเจ็บปวดทรมาน  กูก็จะไม่ยุ่งกับมึงและไม่แตะเนื้อต้องตัวมึงอีก  แต่ขออย่างเดียว...กูอยากให้มึงรักตัวเอง ดูแลตัวเองให้ดี  ถ้าจะมีคนรักใหม่ กูขอให้เลือกดีๆ  ถ้าวันไหนมึงรู้สึกท้อ รู้สึกโดดเดี่ยว  ขอให้จำเอาไว้...ว่ามึงยังมีกูอยู่เสมอ  กูจะอยู่กับมึงเสมอแม้มึงจะไม่ต้องการก็ตาม” พี่ลุกซ์พูดอย่างอ่อนแรงด้วยดวงตาที่สั่นไหวและแดงก่ำ

 ผมมองหน้าเขาแค่นิดเดียวก่อนจะเบือนหน้าหนีเพราะผมไม่อยากใจอ่อน  ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมรักเขาแต่ผมไม่อยากทำร้ายตัวเองด้วยการกลับไปหาคนอย่างเขาอีกแล้วจริงๆ  เขาเห็นแก่ตัวเกินไป เห็นแก่ตัวโดยการเก็บเรื่องไม่ดีไว้กับตัวเองโดยไม่ให้ผมได้แบ่งเบา

“ถ้ารู้ว่าผมไม่ต้องการก็อย่าทำเลยครับ  มันน่ารำคาญ” ผมข่มใจพูดออกไปอย่างใจร้าย  ไม่ได้อยากจะใจร้ายหรอกครับแต่ผมไม่รู้จะทำยังให้เขาถอยห่างออกจากผม

“มึงใจร้ายจังเลยนะ” พี่ลุกซ์ก้มหน้าก่อนจะยิ้มออกมาอย่างฝืนทน

“คนที่ใจร้ายยิ่งกว่า  คือคุณต่างหาก” ผมเม้มปากแล้วเดินออกจากโต๊ะทำงานเพื่อไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำโดยเดินกระแทกไหล่เขาที่มายืนปิดทางออกของผมออกไป

ปึ่ก!

จังหวะที่ผมชน เขาก็เซล้มลงไปกองกับพื้นแล้วร้องเสียงหลงพร้อมกับรีบเอื้อมมือไปจับขาข้างที่เจ็บของตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด  ผมผวาจะเข้าไปดูเขาแต่แล้วก็ต้องชะงักแล้วกัดฟันเดินหนีไปโดยทิ้งเขาเอาไว้ตรงนั้นอย่างไม่สนใจใยดี 

แค่เห็นเขาเจ็บผมก็เจ็บด้วยแล้ว  แต่ผมทำไม่ได้! ผมไปช่วยเขาไม่ได้!  ถ้าผมไปช่วยเขาล่ะก็ผมจะต้องแสดงออกว่าผมเป็นห่วงเขามากและเขาก็จะใช้ความเป็นห่วงของผมเป็นเครื่องมือสานความสัมพันธ์และผมก็ต้องใจอ่อนแน่ๆ  ผมกลัวที่จะความใจอ่อนของตัวเองจริงๆ

พอจะเข้างานช่วงบ่ายผมก็ได้รับโทรศัพท์จากไอ้พี่ถังว่าถ้าพี่ลุกซ์มีนัดประชุมช่วงบ่ายนี้ให้ยกเลิกให้หมดเพราะพี่มันต้องไปเช็คอาการขาที่โรงพยาบาลกะทันหัน  เมื่อได้ยินแบบนั้นผมก็ได้แต่นั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง  ที่เขาต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนั้นคงเป็นเพราะผมทำให้เขาล้มล่ะมั้ง  บอกตรงๆ ว่าผมรู้สึกผิดและอยากจะไปดูแลเขาแต่ผมก็ต้องห้ามใจ  เมื่อก่อนที่ผมเคยเข้าโรงพยาบาลหรือเจ็บตัวเขายังไม่ดูแลผมเลย  เขาใจร้ายได้ขนาดนั้นผมก็ต้องทำได้สิ  แต่...ผมเป็นห่วงเขาจัง

“เปอร์ อยากไปเยี่ยมประธานไหมจ๊ะ?” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพี่พลอยเดินมาพูดกับผมที่กำลังนั่งเครียดอยู่คนเดียว

“ไม่ครับ” ผมตอบทันที  เป็นคำตอบที่โคตรจะต่างจากใจของผมตอนนี้จริงๆ

“ตอนที่พี่กับรองมาเจอประธานนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเปอร์ พวกเราตกใจมากเลยนะ  พอรองเข้าไปถามประธานถึงได้บอกว่าล้ม  รองห่วงมากเลยบังคับพาประธานไปโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ประธานบอกว่าไม่อยากไป  พี่ว่าถ้าเปอร์ไปดูประธานเขาคงจะดีใจ” พี่พลอยบอกยิ้มๆ

“ผมเป็นคนทำให้เขาล้มเองนี่ครับ ทำไมผมต้องอยากไปเยี่ยมเขาด้วย” อ่า...ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองใจร้าย  แต่นี่มันยังน้อยมากถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำกับผม  ที่จริงผมไม่ได้คิดจะแก้แค้นอะไรเขาหรอก ที่ผมทำเพราะผมอยากจะถอยห่างจากเขาต่างหาก 

การที่เขามาเรียกร้องความสงสารจากผมแบบนี้ทำให้ผมดูเป็นคนนิสัยไม่ดีไปเลยครับ  ผมไม่ได้อยากจะทำร้ายเขา แต่เขาทำตัวเองต่างหาก  ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ  แค่ไม่อยากยุ่งเลยไม่อยากสนใจเขาก็เท่านั้น  ผมเข้าใจความรู้สึกตอนแรกที่ผมกับเขาเจอกันเลยครับ  ผมเข้าไปหาเขาและทรมานตัวเองด้วยการเรียกร้องขอความรัก  เขาไม่ได้รักผมเลยไม่สนใจแต่ผมก็ดันทุรังที่จะอยู่กับเขาทำให้ผมเจ็บปวด  ตอนนี้ก็คงเหมือนกัน  ผมไม่ได้อยากจะรัก แต่เขาก็มาขอความรักและนั่นก็ทำให้เขาเจ็บปวดซะเองเหมือนกัน

“ทำไมเปอร์ที่น่ารักของพี่ถึงใจร้ายแบบนี้ล่ะ? เปอร์ใจดีและอ่อนโยนจะตาย อย่าฝืนใจตัวเองเลยนะ” พี่พลอยทำหน้าขอร้องพลางยื่นมือมาปัดผมของผมไปทัดที่หูอย่างเบามือ

“ผมไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้นซักหน่อยครับ  ถ้าความใจร้ายของผมจะทำให้เขาเลิกยุ่งกับผมล่ะก็  ผมก็จะใจร้ายให้มากกว่านี้  ใจร้าย...อย่างที่เขาเคยใจร้ายกับผม” ผมกัดฟันนิดๆ ก่อนจะพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับใจออกมา

“ประธานเขาเคยทำไม่ดีกับเปอร์ไว้เหรอจ๊ะ?” พี่พลอยทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานของผมก่อนจะถามขึ้น

“ครับ  เขาทำร้ายผมมากจนผมแทบบ้า  ทั้งร่างกายทั้งจิตใจของผมมันบอบช้ำมากจากน้ำมือของเขา  ผมเคยคิดว่าเขาจะไม่มีทางรักผมก็เลยยอมถอยออกมาแต่เขาก็กลับมาทำให้ผมรักเขาครั้งแล้วครั้งเล่า  แค่เขาใจดีกับผมแค่ครั้งเดียวผมก็พร้อมจะลืมความเลวร้ายทั้งหมด  เขาทำแบบนี้อยู่เสมอจนสุดท้ายเขาก็ทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุด  นั่นก็คือการกันผมออกไปจากชีวิตโดยเอาการแต่งงานมาบังหน้า  ผมรู้เหตุผลของเขาแต่ผมกลับไปรักเขาอีกไม่ได้  เขาไม่เคยเชื่อใจผมเลย” ผมพูดออกมาเสียงแผ่วเบาพลางกุมขมับแน่น

“แต่ประธานรักเปอร์ไม่ใช่เหรอ?” พี่พลอยถามเสียงอ่อนโยน

“เขาก็บอกผมอย่างนั้น  แต่ในเวลาที่ผมกำลังตกต่ำและต้องมารับรู้ว่าเขามีลูกมีภรรยาผมทรมานจนแทบบ้า  การกระทำของเขาเหมือนเป็นการเอาเท้ามาเหยียบหัวใจของผมเลยล่ะครับ  ถ้าตอนนั้นผมไม่มีครอบครัวอยู่ข้างๆ  ผมในตอนนี้คงไม่เป็นแบบนี้  ผมอาจจะฆ่าตัวตายหรือไม่ก็อยู่ในโรงพยาบาลบ้าก็ได้  เขาทำกับผมขนาดนี้ยังจะให้ผมกลับไปรักกับเขาอยู่งั้นเหรอ?  ผมพอแล้วครับ” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเจ็บปวด  หากผมกลับไปหาเขาแล้วมีเหตุการณ์ที่ต้องทำให้เขาปกป้องผมด้วยวิธีบ้าๆ แบบนั้นอีก ใจผมอาจจะรับไม่ไหวก็ได้  ถึงตอนนั้นผมก็คงตรอมใจตายแน่ๆ

“โถเปอร์  ถ้าเปอร์ทรมานก็ถอยห่างออกมาก็ได้นะจ๊ะ  สู้ๆ นะ  พี่อยู่ข้างเปอร์เสมอ” พี่พลอยยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนทำให้ผมยิ้มออกมาได้นิดๆ

“พี่พลอยใจดีจังครับ” ผมยิ้มให้พี่พลอยอย่างจริงใจและขอบคุณที่พี่พลอยคอยอยู่ข้างๆ

“ไม่หรอกจ้ะ  พี่ก็เหมือนเปอร์นั่นแหละ  ใจดีกับคนที่ควรใจดีและใจร้ายกับคนที่นิสัยไม่ดี” พี่พลอยยิ้ม

“ครับ” ผมพยักหน้าก่อนที่พี่พลอยจะขอตัวไปทำงานต่อ  ส่วนผมที่สบายใจขึ้นแล้วบ้างก็หันมาทำงานของตัวเองต่อเหมือนกัน