Love wolf hunt ล่ารักหมาป่า
8.5
เขียนโดย TMGOD
วันที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 04.32 น.
8 ตอน
2 วิจารณ์
13.57K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 11.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) บทที่ 1 หรือรักจะเป็นเพียงความหลัง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ ฮ่าๆ อย่าหนีนะ ” เสียงตะโกนของเด็กน้อยวัย 6 ขวบ ที่กำลังเล่นสนุกอยู่กับสุนัขคู่ใจ ดังก้องไปทั่วบ้านหลังเล็กๆภายในป่าลึก โอ๊คอะแดร์...
“ ฮ่าๆๆ ” เสียงหัวเราะของหนูน้อยวัยใสยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งนั่นเปรียบเสมือนสายธาราที่ล่อเลี้ยงหัวใจของเธอให้ชุ่มฉ่ำ และมีกำลังที่จะต่อสู้กับปัญหาต่างๆอย่างไม่หวั่นเกรง
“ เจ็ต ทานข้าวได้แล้วลูก ” เสียงของหญิงชราวัย 60 ปี เรียกหลานชายไม่แท้ของเธออย่างอ่อนโยน เพราะตอนนี้เลยเวลากินข้าวมาร่วมชั่วโมงแล้ว
“ คร้าบ ” เสียงตอบรับดังก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก อย่างนี้แหละน้า... ที่เขาเปรียบเด็กๆว่า เหมือนผ้าขาวที่เราต้องแต้มสีให้ และมันก็ขึ้นอยู่กับเราอีกเช่นกันว่าต้องเลือกโทนสีที่สดใสหรือมืดหม่นให้เด็ก แต่สงสัยว่าเธอคงจะเติมสีสันอันสดใสให้กับหลานชายสุดที่รักเกินพิกัด เจ้าตัวถึงได้ซุกซนอย่างกับลิงขนาดนี้
“ วันนี้มีอะไรกินบ้างครับ ? ” เสียงใสดังขึ้นมาก่อนที่ร่างเล็กๆ ไม่สิ... ต้องจ่ำม่ำต่างหาก ของเจ็ตออกมา หน้าตาจิ้มลิ้มบ่งบอกว่าในภายภาคหน้าต้องหล่อเหลาเอาการแน่ๆ ผิวออกสีแทนอย่างคนสุขภาพดี ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายเมื่อเห็นอาหารที่อยู่ตรงหน้า
“ โอ้โห!!! มีซุปเห็ด ผัดมักกะโรนีไก่ กับขนมปังของชอบของเจ็ตด้วย คุณยายน่ารักที่สุดในโลกเลยครับ! ” เจ็ตมองอาหารของโปรดที่คุณยายแสนจะรู้ใจเตรียมไว้ให้ พร้อมกับหันหน้าวิ่งเข้ามากอดคุณยายสุดที่รักของเขาแล้วพูดคำชมจนคนมีอายุอดที่จะยิ้มตามความน่ารักของหลานชายคนนี้ไม่ได้ มือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลาและอายุขัยของหญิงชราเอื้อมมาลูบผมสีน้ำตาลเข้มอย่างอ่อนโยน
‘ เหมือน...เหมือนกันเสียจริง ’ จนเธออดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นเขาหรือเปล่า...แต่ไม่น่าใช่เพราะ...เขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วนี่... เธออดคิดอย่างเสียไม่ได้ ภาพวันเก่าๆของเขาและเธอค่อยๆเริ่มฉายออกมาจากก้นบึ่งของหัวใจ ทีละฉาก..ทีละฉาก จนเธอเกือบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาจากไป นานแค่ไหนแล้วนะที่ข้างๆกายไม่มีเขา นานแค่ไหนแล้วที่เธอใช้ชีวิตอย่างเดียวดาย นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ยอมให้ใครมาแทนที่เขาไม่ว่าจะเรื่องร่างกายหรือแม้แต่เรื่องหัวใจ นาน...นานเหลือเกิน แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตของเธอก็เหมือนพึ่งได้รู้จักคำว่า รัก อีกครั้ง เมื่อเธอได้ไปพบหลานชายคนนี้ที่แถบตะวันออกของป่าโอ๊คอะแดร์ ตอนนั้นเธอกำลังจะไปหาสมุนไพรเพื่อนำมาทำเป็นเครื่องดื่มสมุนไพรไว้แก้หนาวในช่วงมรสุม เธอได้ยินเสียงร้องของเด็กทารกดังแว่วเข้ามากับสายลม...
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ เดี๋ยวไรท์จะมาอัพต่ออีกในวันจันทร์ค่ะ ช่วงนี้ก็เข้าสู่หน้าฝนอย่าลืมรักษาสุขภาพของตนเองด้วยน้า จุบุ < o >
“ ฮ่าๆๆ ” เสียงหัวเราะของหนูน้อยวัยใสยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งนั่นเปรียบเสมือนสายธาราที่ล่อเลี้ยงหัวใจของเธอให้ชุ่มฉ่ำ และมีกำลังที่จะต่อสู้กับปัญหาต่างๆอย่างไม่หวั่นเกรง
“ เจ็ต ทานข้าวได้แล้วลูก ” เสียงของหญิงชราวัย 60 ปี เรียกหลานชายไม่แท้ของเธออย่างอ่อนโยน เพราะตอนนี้เลยเวลากินข้าวมาร่วมชั่วโมงแล้ว
“ คร้าบ ” เสียงตอบรับดังก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก อย่างนี้แหละน้า... ที่เขาเปรียบเด็กๆว่า เหมือนผ้าขาวที่เราต้องแต้มสีให้ และมันก็ขึ้นอยู่กับเราอีกเช่นกันว่าต้องเลือกโทนสีที่สดใสหรือมืดหม่นให้เด็ก แต่สงสัยว่าเธอคงจะเติมสีสันอันสดใสให้กับหลานชายสุดที่รักเกินพิกัด เจ้าตัวถึงได้ซุกซนอย่างกับลิงขนาดนี้
“ วันนี้มีอะไรกินบ้างครับ ? ” เสียงใสดังขึ้นมาก่อนที่ร่างเล็กๆ ไม่สิ... ต้องจ่ำม่ำต่างหาก ของเจ็ตออกมา หน้าตาจิ้มลิ้มบ่งบอกว่าในภายภาคหน้าต้องหล่อเหลาเอาการแน่ๆ ผิวออกสีแทนอย่างคนสุขภาพดี ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายเมื่อเห็นอาหารที่อยู่ตรงหน้า
“ โอ้โห!!! มีซุปเห็ด ผัดมักกะโรนีไก่ กับขนมปังของชอบของเจ็ตด้วย คุณยายน่ารักที่สุดในโลกเลยครับ! ” เจ็ตมองอาหารของโปรดที่คุณยายแสนจะรู้ใจเตรียมไว้ให้ พร้อมกับหันหน้าวิ่งเข้ามากอดคุณยายสุดที่รักของเขาแล้วพูดคำชมจนคนมีอายุอดที่จะยิ้มตามความน่ารักของหลานชายคนนี้ไม่ได้ มือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลาและอายุขัยของหญิงชราเอื้อมมาลูบผมสีน้ำตาลเข้มอย่างอ่อนโยน
‘ เหมือน...เหมือนกันเสียจริง ’ จนเธออดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นเขาหรือเปล่า...แต่ไม่น่าใช่เพราะ...เขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วนี่... เธออดคิดอย่างเสียไม่ได้ ภาพวันเก่าๆของเขาและเธอค่อยๆเริ่มฉายออกมาจากก้นบึ่งของหัวใจ ทีละฉาก..ทีละฉาก จนเธอเกือบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาจากไป นานแค่ไหนแล้วนะที่ข้างๆกายไม่มีเขา นานแค่ไหนแล้วที่เธอใช้ชีวิตอย่างเดียวดาย นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ยอมให้ใครมาแทนที่เขาไม่ว่าจะเรื่องร่างกายหรือแม้แต่เรื่องหัวใจ นาน...นานเหลือเกิน แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตของเธอก็เหมือนพึ่งได้รู้จักคำว่า รัก อีกครั้ง เมื่อเธอได้ไปพบหลานชายคนนี้ที่แถบตะวันออกของป่าโอ๊คอะแดร์ ตอนนั้นเธอกำลังจะไปหาสมุนไพรเพื่อนำมาทำเป็นเครื่องดื่มสมุนไพรไว้แก้หนาวในช่วงมรสุม เธอได้ยินเสียงร้องของเด็กทารกดังแว่วเข้ามากับสายลม...
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ เดี๋ยวไรท์จะมาอัพต่ออีกในวันจันทร์ค่ะ ช่วงนี้ก็เข้าสู่หน้าฝนอย่าลืมรักษาสุขภาพของตนเองด้วยน้า จุบุ < o >
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ