Toru-san Anata wa Onna desu ka ?

ผมเข้ามาอยู่ที่นี่ได้เกือบเดือนแล้ว ก็..ชินกับการเป็นผู้หญิงมากขึ้น แต่ไม่ได้ชอบนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็เกิดเรื่องอะไรหลายอย่างเป็นข่าวอยู่บ่อยครั้ง โดนสารภาพรักแทบจะนับครั้งไม่ถ้วน ล็อคเกอร์ทะลัก,ตู้รองเท้าพัง และอีกหลายๆอย่างที่พัง เฮ้อ~วันนี้คงจะไม่มีเรื่องอะไรให้ผมปวดหัวอีกหรอกนะแต่จะว่าไปแล้วช่วงนี้เป็นช่วงวันหยุดยาวที่ไม่รู้ว่าจะหยุดทำไมนักเรียนส่วนใหญ่ก็ไม่อยู่รวมทั้งพวกซายากะจังแล้วก็พี่ด้วย ไม่อยู่ก็ดีเหมือนกันจะได้พักผ่อนซักที"โทรูน~" นากาเสะจังร้องเรียกพร้อมกับวิ่งมาผม..ง่ะ!แล้วทำไมคนนี้ถึงไม่ไปกับเค้าล่ะเนี่ย "ทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ" เธอถามพร้อมกับนั่งลงข้างผม"ซักผ้าอยู่ค่ะ" ผมตอบแบบกวนๆ"ตอบแบบนี้เดี๋ยวลากเข้าห้องน้ำซะหรอก"เฮือก!!ผมลุกพรวดจากม้านั่งทันทีที่เธอพูดขึ้น มะ..ไม่น่าตอบกวนเลย "ล้อเล่นน่ะ..โทรูนนั่งลงเถอะ" เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม"คะ..ค่ะ" ผมค่อยๆนั่งลงแบบกล้าๆกลัวๆเพราะผู้หญิงโรงเรียนนี้ไว้ใจไม่ค่อยได้"โทรูนไม่ไปเที่ยวกับซายากะจังเหรอ" เธอถาม"ฉันไม่ค่อยชอบน่ะค่ะ ก็เลยไม่ไป" ที่จริงผมก็อยากจะไปอยู่หรอก แต่ทุกคนที่ไปเนี่ยมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น..ถ้าทำอะไรพลาดไปล่ะก็..ความลับแตกแน่ "แล้วคุณล่ะคะไม่ไปกับเค้าเหรอคะ" ผมถามเธอกลับ"ฉันก็จะอยู่ทำข่าวโทรูนไง" นั้นคือคำตอบ..โดนกวนกลับซะแล้วซิ"เอาจริงๆค่ะ""แหะๆ คือ..ฉันแพ้ยานพาหนะทุกชนิดน่ะ""อ๋อ~" สรูปคือเป็นพวกเมารถเมาเรือนี่เอง..แต่ดูจากท่าทางของนากาเสะจังแล้วไม่น่าจะแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้เลยนี่นา ที่มีคนบอกว่ามองคนแต่ภายนอกไม่ได้มันเป็นแบบนี้ซินะ"คุณนากาเสะฉันขอถามอะไรหน่อยซิคะ" "ได้ซิ จะถามอะไรเหรอ""ทำไมคุณถึงชอบใส่เสื้อที่มีแขนยาวๆนักล่ะคะ ไม่ร้อนบ้างเหรอ" ทันทีที่ผมถามนากาเสะจังก็เริ่มมีท่าทางแปลกๆจากยิ้มอยู่เมื่อกี๊ก็กลายเป็นอาการตกใจแทน..คำถามของผมมันน่าตกใจขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย"เออ..คือ..ฉันขี้หนาวน่ะ ไม่มีอะไรหรอก" เธอตอบด้วยน้ำเสียงอึกอัก ก่อนที่จะกลับมายิ้มเหมือนเดิม..ถึงจะยิ้มก็เถอะแต่มันก็เป็นก็เป็นการแสร้งยิ้มเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง"เหรอคะ" ตามน้ำไปก่อนก็แล้วกัน แต่ยังไงผมก็จะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอกำลังปิดบังอะไรอยู่"ทะ..โทรูนหิวน้ำมั้ยเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้นะ" พอพูดจบเธอก็รีบวิ่งหายไปโดยที่ผมยังไม่ได้ตอบเลยว่าผมหิวน้ำรึเปล่า..มีพิรุธสุดๆ5 นาทีต่อมา"นี่จ้ะ" เธอพูดพร้อมกับส่งกระป๋องน้ำให้ผม..ตู้ขายน้ำอยู่ใกล้แค่นี้เองทำไมไปนานนักนะ"ขอบคุณค่ะ" ผมรับกระป๋องน้ำมาจากเธอแล้วพอจะเปิดดื่มสายตาของผมก็ไปสดุดกับตัวหนังสือที่เขียนอยู่ข้างกระป๋องว่า*ชาเขียว*นั้นเป็นของที่ผมเกลียดที่สุด ทำไมเธอถึงเอาเจ้านี่มาให้ผมนะ"เป็นอะไรไปเหรอ" เธอถามพร้อมกับมองมาที่กระป๋องน้ำของผม..เธอคงสงสัยว่าทำไมผมไม่ดื่มซะที"คือ..ฉันแพ้ชาทุกชนิดน่ะค่ะ""เหรอ..งั้นมาแลกกัน" เธอพูดพร้อมกับส่งกระป๋องน้ำของเธอให้ผม..ดีนะที่นากาเสะจังเธอซื้อโคล่ามาเพราะตอนนี้น่ะผมหิวน้ำมาก"แพ้ชานี่ อาการเป็นยังไงเหรอ" เธอถาม"คือ..ถ้าเผลอดื่มเข้าไปแล้วล่ะก็..หลับไม่รู้เรื่องเลยล่ะค่ะ" เป็นปมด้อยที่ดูปัญญาอ่อนนิดๆ"หลับไปเลยงั้นเหรอ""ค่ะ""งั้นเหรอ..." เธอมองกระป๋องชาเขียวแล้วหัวเราะ หึหึหึ อยู่ในลำคอถึงผมจะไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นเสียงหัวเราะแน่ๆ..แล้วเธอก็หันมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ เวรล่ะดันพูดความลับที่ไม่ควรจะให้ใครรู้ออกไปซะได้ หวังว่านากาเสะจังจะไม่คิดอะไรแผลงๆหรอกนะ"โทรูนดื่มหน่อยมั้ย" นั้นไงเธออยากให้ผมลองดื่มซะแล้ว"เออ..มะ..ไม่ดีกว่าค่ะ""ดื่มหน่อยนะ" เธอขะเยิบเข้ามาใกล้ๆผมแล้วก็พยายามจะอ้อนให้ผมดื่มชาเขียวให้ได้..นากาเสะจังคิดจะกินผมแล้ว"ไม่ค่ะ""ลองหน่อยนะ" เธอพูดพร้อมกับจับแขนผมไว้ข้างหนึ่ง..คราวนี้เธอจะจะกรอกใส่ปากผมเลยงั้นเหรอ"ไม่เอาค่ะ" แขนข้างหนึ่งของผมพยายามจะดันแขนของนากาเสะจังที่ถือกระป๋องชาเขียวให้ออกห่างจากตัวส่วนแขนอีกข้างหนึ่งก็พยายามจะสบัดให้หลุดจากมือของเธอ"เถอะนะ" ผมกับนากาเสะจังผลักกันดันแขนกันไปมาอยู่ครู่หนึ่ง..ไม่รู้ว่าผมไม่มีแรงหรือว่านากาเสะจังแรงเยอะกันแน่ ผมถูกเธอดันจนล้มตัวลงนอนกับม้านั้งและนากาเสะจังก็ด้วย แล้วตอนนี้ใบหน้าของผมกับเธอก็อยู่ใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจของกันได้ตึกตัก ตึกตัก  เสียงหัวใจของผมเต้นรัวและเหมือนถูกมนต์สะกดให้ผมมองแต่ดวงตากลมโตของเธอ"โทรูน" เสียงนั้นเบาเหมือนกระซิบและริมผีปากของเธอก็ค่อยๆเลื่อนลงจนเกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากของผม...แก๊ง!เฮือก!!ทั้งผมและเธอสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงกระป๋องน้ำที่ตกจากม้านั่ง..ด้วยความตกใจทั้งผมและนากาเสะจังรีบถอยออกห่างจากผมแล้วก็พยายามจะทำตัวให้เหมือนปกติให้ดูเหมือนว่าเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ผมก็เช่นกันหลังจากนั้นผมกับนากาเสะจังก็ไม่ได้เจอกันอีกเพราะว่าไม่กล้าสู้หน้ากันแล้วผมกับเธอก็หลบหน้ากันไปหลบหน้ากันมาอยู่หนึ่งวันจนผมทนไม่ไหวขืนยังมัวหลบหน้ากันอยู่แบบนี้ถ้านากาเสะจังคิดว่าที่ผมไม่ขัดขืนในตอนนั้นเพราะว่าผมก็ชอบเธอเหมือนที่เธอชอบผมก็ได้เพาะฉะนั้นผมจะต้องไปคุยกับเธอให้รู้เรื่องวันต่อมา17.58 น. ขณะที่กำลังจะเดินไปโรงอาหารผมพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น แต่มันก็เหมือนกับภาพติดตาเพราะทันทีที่ผมคิดจะไปคุยเรื่องนี้กับนากาเสะจังเมื่อไรภาพนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวและมันยิ่งทำให้ผมไม่กล้าไปสู้หน้านากาเสะจังมากกว่าเดิมอีก โอ๊ย~จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ทำยังไงดีๆจะปรึกษาพี่ดีมั้ยหรือว่าจะไปปรึกษาคุณป้าดีนะ ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะไปปรึกษาเรื่องนี้กับใครดีผมก็ดันมาเจอกับคนที่ผมไม่กล้าจะสู้หน้าที่สุดในตอนนี้"โทรูน" ทันทีที่เธอเห็นผมสีหน้าของเธอก็ดูตกใจไม่น้อยเลย รวมทั้งผมด้วย "มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ" เธอถามรู้สึกว่าผมจะคิดแต่เรื่องนากาเสะจังมากเกินไปจนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเดินไปไหน..นี่เราเดินมั่วจนมาถึงนี่เลยเหรอเนี่ย"เออ..คือ..." ตอนแรกผมนึกว่าเธอจะไม่กล้าพูดกับผมกลับกันกลายเป็นผมที่ไม่กล้าพูดกับเธอแทน"ไปทานข้าวด้วยกันมั้ย""ค..ค่ะ" จากนั้นผมก็เดินตามหลังเธอไป..รู้สึกว่านากาเสะจังเค้าจะทำตัวเป็นปกติได้แล้วคงจะมีแต่ผมที่ยังทำตัวให้เป็นปกติไม่ได้ซักทีและขณะที่ผมกำลังเดินตามหลังเธออยู่นั้นจู่ๆเธอก็หยุดเดนกะทันหันปึก!ผมคงจะคิดเรื่องโน่นเรื่องนี้มากเกินไปจนไม่ทันได้ดูทางก็เลยชนนากาเสะจังเข้า"ข..ขอโทษค่ะ" ผมรีบขอโทษเธอพร้อมกับเดินถอยออกห่างจากเธอ"ไม่เป็นไร" เธอพูดโดยที่ไม่ได้หัดมามองผมด้วยซ้ำ..หรือว่าเธอจะโกธรที่ผมเดินชนเธอเมื่อกี๊ ค..คงไม่ล่ะมั้ง"อ..เออ..คุณนากาเสะ" พอผมจะพูดเรื่องนั้นเธอก็พูดแทรกขึ้นมา"ขอโทษนะ" เอ๋ ขอโทษเรื่องอะไรหรือว่าเธอจะขอโทษเรื่องในวันนั้นงั้นเหรอ "ขอโทษที่ฉันทำอะไรตามใจตัวเองโดยที่ไม่สนว่าโทรูนจะรู้สึกยังไง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ผมรู้เลยว่าเธอคงจะเสียใจกับเรื่องนี้มาก แต่ทำไมล่ะถึงเธอจะทำแบบนั้นผมก็ไม่ได้โกธรเธอเลยซักนิด ทำไมต้องเสียใจมากขนาดนั้นนะ "โทรูนเธออาจจะได้ยินคำนี้จากหลายๆคนมาแล้ว แต่ยังไงฉันก็อยากจะบอกเธอ ฉ..ฉัน..ฉันชอบเธอ" เป็นครั้งที่สองที่โดนคนที่ผมไม่คิดว่าจะชอบผมมาสารภาพความในใจแบบนี้ "ขอโทษนะ" พอพูดจบเธอก็วิ่งหนีไป..ผมจะถามว่าทำไมแต่ก็ไม่ทัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ09.10 น.หลังจากที่ผ่านช่วงวันหยุดยาวมาแล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ตู้จดหมาย(ตู้รองเท้า)ที่เคยว่างเปล่ามาหลายก็กลับมามีจดหมายอัดเต็มตู้เหมือนเดิมและความวุ่นวายก็คงจะกลับมา แต่คงจะมีแค่ความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า"โทรูน" จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงของนากาเสะจังเรียกผม แต่ไม่ยักจะเห็นเลยว่าเธออยู่ไหน แล้วเสียงมาจากไหนล่ะเนี่ย "แหม เล่นเลียนเสียงนี่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ" มาโดกะจังพูดพร้อมกับโผล่ขึ้นมาหน้าโต๊ะผม"คุณมาโดกะ!!" ผมร้องลั่นพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้"ใส่กางเกงไว้ข้างในก็ไม่บอก" ง่อยเลยมาโดกะจัง สงสัยจะเสียดายที่ไม่ได้เห็น ก.ก.น.ผมเอามากๆ"นี่คุณมาแอบดูช่วงล่างของฉันเหรอคะ" เล่นด้วยซักหน่อยก็แล้วกัน"พอดีว่าอยากจะเช็คว่าไม่มีอะไรชำรุด" เธอพูดแล้วก็ส่งสายตายั่วยวนให้ผม"อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะคะ" ถ้าเล่นด้วยมากกว่านี้คงไม่ดีแน่"T^T ไม่คิดก็ได้" "ฮ่า ฮ่า ฮ่า""ว่าแต่..ทำไมโทรุจังถึงต้องตกใจตอนที่ฉันเลียนเสียงนากาเสะจังด้วยล่ะ" เธอถามแล้วก็จ้องผมเขม็งเลย"ก็..เออ.." ถามแบบนี้แล้วจะตอบยังไงล่ะเนี่ย"หรือว่าโทรุจังจะไปแอบมีความสัมพันธ์ลับๆกับนากาเสะจัง""ค่ะ เอ๊ย! ไม่ใช่นะคะ""จริงเหรอ""กะ..ก็จริงน่ะซิคะ" ซักจะไม่อยากอยู่ใกล้มาโดกะจังซะแล้วซิ"ง้านเหรอ" เธอพูดแล้วก่อนที่จะส่งยิ้มชวนขนลุกมาให้ผม..ที่ขนลุกเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอกคือ..กลัว กลัวว่ามาโดกะจังเค้าจะทำอะไรผมน่ะซิ "ฉันมีความลับของนากาเสะจังจะมาบอกโทรุจังสนใจมั้ยจ๊ะ" เธอพูดต่อ ความลับงั้นเหรอ น่าสนใจแฮะ"ความลับอะไรเหรอคะ""เข้ามาใกล้ๆซิ" ที่ให้เข้ามาใกล้ๆคงไม่ได้จะคิดที่จะฉวยโอกาสหรอกนะ"ค่ะ" ผมค่อยๆเอียงคอเข้าไปใกล้เธอ แต่ก็ยังกลัวว่าจะโดนเธอฉวยโอกาสอยู่ดี"ใกล้อีกซิ" ยังจะให้ใกล้อีกเหรอเนี่ย"ก็ได้ค่ะ..อ๊ะ! " สงสัยว่าผมจะใกล้มากไปหน่อยเพราะขณะที่ผมขยับเข้าไปใกล้มาโดกะจังแก้มของผมก็ไปโดนริมฝีปากของเธอเข้า "ข..ขอโทษค่ะ" ผมรีบขอโทษพร้อมกับรีบเอาแก้มผมออกจะริมฝีปากของมาโดกะจัง"มะ..ไม่เป็นไรจ้ะ" ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่หน้าของเธอตอนนี้แดงเหมือนคนเป็นไข้เลย..หางานให้ตัวเองอีกแล้วซิ ดีนะที่ในห้องไม่มีใครสนใจ เฮ้อ~รอดตัวไป~อะไรก็ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วก็แล้วกัน~และแล้วก็ถึงชั่วโมงพละที่ผมใส่กางเกงซ่อนไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว"มากันครบทุกคนแล้วใช่มั้ยคะ" ครูเมกุมิตะโกนถามพวกผม (ทั้งห้องBน่ะ)"ค่า/ครับ,ฮะ" "งั้นพวกเรามาวอมร่างกายด้วยการวิ่งซัก10นาทีก็แล้วกันนะคะ""ค่า/ครับ"แล้วพอครูเค้าจะออกวิ่งก็..."ว๊าย!!"ตุ้บ!ทุกคนตกอยู่ในอาการตกใจทำอะไรไม่ถูกที่อยู่ๆครูเค้าก็ล้มหน้าคว้ำลงกับพื้น..คงไม่ใช่ว่าครูเค้าจะสดุดฝุ่นล้มหรอกนะ5 วินาทีต่อมาครูเค้าก็ลุกขึ้นมาจัดระเบียบตัวเองเล็กน้อยแล้วก็พูดว่า"ไม่เป็นไรค่ะ แหะๆ" แถมยังจะมาหัวเราะแหะๆอีกถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่หัวเหม่งของเธอแดงเป็นมะเขือเทศเลย"ครูคะไม่เป็นอะไรนะคะ" ซายากะจังรีบเดินเข้าไปประคองครูเค้า"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ" ครูเมกุมิพูดแล้วก็ยิ้มให้เธอ..รู้สึกแหม่งๆกับท่าทางของซายากะจังกับครูเมกุมิยังไงก็ไม่รู้แฮะหรือว่า..เออ..ไม่หรอกมั้ง คิดมากน่าหลังจากนั้นพวกผมก็ได้ทำกิจกรรมบ้างได้ทำการประถมพยาบาลบ้างเพราะว่าครูเมกุมิเค้าเอาแต่ล้ม ล้มแล้วก็ล้มขนาดเดินเฉยๆก็ยังล้มเลย และกว่าจะหมดชั่วโมงนักเรียนทุกคนก็ต้องคอยลุ้นด้วยความเป็นห่วงว่าครูเค้าจะล้มอีกรึเปล่า เฮ้อ~บีบหัวใจสุดๆ16.50 น.พอหมดชั่วโมงทุกคนก็พากันแยกย้ายกันกลับหอพัก ส่วนผมก็กะว่าจะไปจัดการกับจดหมายที่อยู่ในตู้รองเท้า..ทั้งๆที่เป็นยุคอินเตอร์เน็ตแล้วแท้ๆไม่รู้ว่าจะใช่จดหมายกันอยู่อีกทำไม ส่วนซายากะจังรู้สึกว่าจะพาครูเมกุมิไปห้องพยาบาล สองคนนี้ทำตัวน่าสงสัยจังแฮะ17.20 น. หลังจากที่จัดการกับบรรดาจดหมายในตู้รองเท้าเสร็จและระหว่างทางกลับหอพัก ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนมีใครกำลังทำอะไรอยู่มาจากห้องเรียน พอตามเสียงนั้นไปถึงหน้าห้อง"ซายากะจังอย่าทำแบบนี้ซิคะ" เสียงครูเมกุมินี่นาแล้วที่ว่าอย่าทำแบบนี้คืออะไร แล้ว..สองคนนี้มาทำอะไรกันในห้องเรียนล่ะ ผมแอบมองเข้าไปทางกระจกประตูก็เห็นครูเมกุมิกับซายากะจังกำลังทำอะไรบางอย่าง"พี่ชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ" พอพูดจบเธอก็จูบ(แบบผู้ใหญ่)ครูเมกุมิแล้วก็…."อื๊อ~ ยะ..อย่านะ อ๊า~" โอ๊ย~ทนดูไม่ไหวแล้ว รีบหนีไปจากตรงนี้ดีกว่าก่อนที่เลือดกำเดาจะนองพื้น~ต่อมา~ผมแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยว่าซายากะจังกับครูเมกุมิจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันขนาดนี้ แต่สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจมากที่สุดก็คือ ซายากะจังที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะชอบผู้หญิงด้วยกันทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ไม่เข้าใจจริงๆ"โทรุ""คะ" ผมสะดุ้งจนแทบจะกระโดดขึ้นจากเตียงเพราะเสียงของซายากะจัง..สงสัยว่าผมจะคิดเรื่องนี้มากเกินไปจนลืมไปว่าผมอยู่ในห้องกับซายากะจัง"ตกใจอะไรของเธอ""มะ..ไม่มีอะไรค่ะ คุณมีอะไรรึเปล่าคะ""ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เห็นเธอนั่งนิ่งจนจะเป็นรูปปั้นแล้วก็เลยลองเรียกดูจะได้รู้ว่าเธอยังหายใจอยู่มั้ย" โห~ซายากะจังพูดเป็นมงคลสุดๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงล่ะก็มีต่อยแน่"ฉันยังไม่ตายง่ายหรอกค่ะ" ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกซายากะจังก็ดีกับผมมาตลอด ถ้าไม่มีอุบัติเหตุที่ทำให้ต้องเข้าใจผิดล่ะก็..เธอคงจะทำดีกับผมเหมือนเดิม แต่ตอนนี้น่ะ โดนจิกตลอดเลยอ่ะ"งั้นเหรอ" เธอพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปปึง!"เฮ้อ~ทำไมไม่ทำดีกับเราเหมือนที่ทำกับครูเมกุมิบ้างนะ" เฮ้ย! นี่ผมบ่นอะไรอยู่เนี่ย ถ้าซายากะจังมาทำกับเราเหมือนที่ทำกับครูเมกุมิล่ะก็ เอ่อ..ยอมโดนจิกต่อไปดีกว่า21.30 น.ผมตกอยู่ในอาการนอนไม่หลับเพราะซายากะจังยังไม่กลับเข้าห้อง ตอนแรกผมก็คิดว่าเธอคงจะไปหาครูเมกุมิแน่เลย แต่พอคิดไปคิดมาแล้ว ถ้าเธอไม่ได้ไปหาครูเมกุมิแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ สาวๆโรงเรียนนี้ยิ่งหึงแรงหวงแรงอยู่แถมพวกผู้ชายก็ไว้ใจไม่ค่อยได้ด้วย ชักจะเริ่มห่วงขึ้นมาแล้วซิและขณะที่ผมกำลังคิดถึงเหตุการณ์ร้อยที่อาจจะเกิดขึ้นกับซายากะจังอยู่นั้น...แกร็ก~ทันทีที่ได้ยินเสียงบิดประตูผมก็รีบแกล้งหลับทันทีเพราะถ้าซายากะจังเค้ารู้ว่าผมยังไม่หลับเดี๋ยวเธอจะหาว่าผมห่วงเธอ..ที่จริงก็ห่วงนั้นแหละ"โทรูน..หลับแล้วซินะ" นากาเสะจังงั้นเหรอ ทำไมถึงเข้ามาในนี้ได้ล่ะ..จะว่าไปแล้วผมไม่ได้ล็อกประตูนี่นา ว่าแต่เธอเข้ามาทำอะไรล่ะ "ขอโทษที่มารบกวนนะ คือ..ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ  แต่ก็ไม่กล้าพูดต่อหน้าก็เลยแอบมาพูดให้โทรูนฟังถึงโทรูนจะไม่ได้ยินก็เถอะ แต่ฉันก็อยากจะบอกว่าฉัน..ชอบโทรูนจริงๆนะ ชอบที่โทรูนยิ้ม ชอบที่โทรูนหัวเราะ ชอบที่โทรูนทำหน้าบึ้งใส่ฉัน ชอบทุกๆอย่างที่เป็นโทรูน แต่จะชอบยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีเพราะถ้าโทรูนมีคนที่ชอบอยู่แล้วฉันอาจจะทำให้โทรูนลำบากใจก็ได้ ฮิๆ รู้สึกว่าฉันจะพูดมากเกินไปซะแล้วซิ" หลังจากที่เธอพูดระบายความรู้สึกออกมาอยู่พักหนึ่งเธอก็เงียบไป..ผมคิดว่าเธอที่เงียบไปเพราะคงจะออกจากห้องไปแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าเธอยังนั่งอยู่บนเตียงของผมอยู่เพียงแต่เธอกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของผมอยู่เท่านั้น"ฉันต้องกลับห้องแล้วล่ะ หลับฝันดีนะ..โทรูน"แกร็ก~ / ปึง!หลังจากที่เธอออกจากห้องไปผมก็คิดว่าจะลุกขึ้นมาดูว่าเธอทำอะไรอยู่บนโต๊ะของผม แต่คงจะเป็นเพราะผมเหนื่อยจากการทำกิจกรรมในชั่วโมงพละมากเกินไป ผมเลยเผลอหลับไป07.06 น.พอลืมตาตื่นผมก็รีบลุกขั้นมาดูที่โต๊ะข้างเตียงที่นากาเสะจังเค้าทำอะไรบางอย่างไว้ แต่บนโต๊ะของผมก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกตินอกจากมีสมุดเล่นหนึ่งวางอยู่กลางโต๊ะและเหมือนจะมีอะไรบางอย่างสอดอยู่ใต้สมุด พอผมเปิดดูก็เจอสร้อยคอห้อยจี้รูปเกล็ดหิมะสีฟ้าอยู่ข้างใน"นี่เป็นสิ่งแทนความรู้สึกของฉันที่มีต่อโทรูน ถ้าโทรูนไม่ชอบก็ทิ้งมันไปได้นะ ฉันไม่ว่าหรอก แต่ถ้าชอบฉันก็ดีใจ แต่ฉันหวังว่าโทรูนจะชอบนะ นากาเสะ^_^" นี่เป็นข้อความที่นากาเสะเขียนไว้ในสมุดของผม"ทำอะไรอยู่น่ะโทรุ" ซายากะจังถาม"ปะ..เปล่าค่ะ""แล้วนั้นอะไรน่ะ" ซายากะจังถามพร้อมกับมองมาที่มือผม"ไม่มีอะไรค่ะ" ผมปฏิเสธพร้อมกับรีบซ่อนสร้อยที่นากาเสะจังให้..ถ้าซายากจะเห็นเดี๋ยวจะหาว่าผมแอบไปคบกับใครอยู่รึเปล่า ถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเดี๋ยวจะเป็นข่าวอีก"ฉันเห็นน่า..เหมาะกับเธอดีนีพวกFCให้มางั้นเหรอ" เฮ้อ~ดีที่เธอคิดว่าพวกสาวๆFCให้ผมมา"ประมาณนั้นล่ะค่ะ""เหรอ""เมื่อคืนคุณไปไหนมาเหรอคะ" เวรล่ะดันเผลอถามออกไปซะได้ จะโดนซายากะจังว่าเอามั้ยเนี่ย "เออ..อ้าว ไปตอนไหนอ่ะ" เฮ้อ~หวังว่าเธอคงจะไม่ได้ยินที่ผมพูดออกไปนะ12.20น.หลังจากที่กินข้าวเสร็จหนีพวกสาวๆFCมาได้แล้วผมก็จะไปหาข้อมูลจากห้องสมุดมาทำรายงานพอดีว่าผมไม่คอยชอบใช่อินเตอร์เน็ตเท่าไหร่ก็เลยต้องลำบากนิดหน่อย"ดีจังมีคนโทรมาแล้วๆ" นี่เป็นเสียงเรียกเข้าของมือถือผมได้ยินที่ไรรู้สึกหดหู่สุดๆแต่ก็ไม่เคยเปลี่ยนมันซักที จะว่าไปแล้วไม่มีใครรู้เบอร์ผมนอกจากคุณป้าแล้วก็พี่นี่นา แถมเบอร์ที่โทรมานี้ก็ไม่คุ้นอีกด้วย..รับไปก่อนก็แล้วกันจะได้รู้ว่าเป็นใคร"ค่ะ""โทรูน" เอ๋! คนที่เรียกผมแบบนี้มีคนเดียวคือ.."คุณนากาเสะเหรอคะ""อื๊อ""ทำไมถึงรู้เบอร์ฉันได้ล่ะคะ""ฮิๆความลับ" ความลับงั้นเหรอ แต่ผมคิดว่าเธอคงจะไปถามพี่หรือไม่ก็ตอนที่เธอเข้ามาในห้องผมเมื่อคืนนี้และขณะที่ผมกำลังคุยกับนากาเสะจังอยู่นั้นผมก็เห็นเธอกำลังเดินมาทางผม"โทรูนใส่แล้วสวยจัง" เธอพูดขณะที่มองมาที่สร้อยที่ผมใส่"ระ..เหรอคะ" ตอนแรกผมก็คิดว่าจะเก็บไว้ แต่พอมาคิดดูแล้วถ้าคนให้เห็นเราใส่ของที่ให้มาเค้าอาจจะดีใจมากเลยก็ได้"แล้วชอบรึเปล่า""ชอบค่ะ..ขอบคุณมากนะคะ""ฮิๆดีจังที่โทรูนชอบ""ค่ะ" แล้วผมกับนากาเสะจังก็คุยกันผ่านโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ทั้งๆทีผมกับเธออยู่ห่างกันแค่หนึ่งช่วงเสาของเท่านั้นเอง แต่การคุยกันในครั้งนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจว่านากาเสะจังเธอจะคิดกับผมแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นหลังจากวันนั้นผมก็วิ่งไปต่อว่าเรื่องข่าวกับเธอ คอยแย่งรูปน่าอายและอีกหลายๆอย่างที่เคยทำเหมือนเดิมถึงจะปวดหัวแต่ก็สนุกดีที่มีเรื่องวุ่นๆให้ทำ….
**********