Toru-san Anata wa Onna desu ka ?

08.00 น.
"เฮ้อออ~" ผมยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่มองดูตู้รองเท้า
"การเปิดตู้รองเท้ามันทำให้ลำบากใจนักรึไง" ซายากะจังถามผม(แบบรำคาญนิดๆ)ขณะที่กำลังเก็บรองเท้าใส่ตู้ของตัวเอง
"ถ้าคุณไม่ได้โดนเองคุณไม่รู้หรอกค่ะ" ผมตอบ
"เจออะไรของเธอ"
"ก็นี่ไงคะ" ทันทีที่ผมเปิดตู้รองเท้าก็มีซองจดหมายสีชมพูนับไม่ถ้วนทะลักออกมา..พระเจ้าไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาชอบผมมากขนาดนี้
"โอ้ะ! โอ รู้สึกว่าเธอนี่จะฮอตกว่าชาวบ้านชาวช่องเค้านะเนี่ย โดยเฉพาะ...เพศเดียวกัน" ซายากะจังพูดพร้อมกับหยิบซองจดหมายขึ้นมาดู
"เฮ้อ~มีเรื่องให้ปวดหัวอีกแล้วซิ"
"ทำใจเถอะโทรุ..มันเป็นแค่การเริ่มต้น"
"เออ..คุณซายากะคะ"
"หืม?"
"ช่วยๆแบ่งไปหน่อยซิคะ"
"ไม่เอา!"

บทที่ 3 คำสารภาพที่ไม่อาจจะปฏิเสธ และ ความรักที่เป็นไปไม่ได้

12.50 น.
ขณะที่ผมกำลังเดินเล่นมาตามทางเชื่อมระหว่างอาคาร4กับอาคาร5จู่ๆก็มีเด็กคนหนึ่งมายืนขวางผม
"เออ..ขอโทษนะคะ คือ..." เธอพูดด้วยน้ำเสียงอึกอักใบหน้าแดงก่ำแถมยังยืนบิดไปมาเหมือนกับปวดท้องอะไรซักอย่าง..เธอจะทำอะไรก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ที่รู้คือเด็กคนนี้น่ะน่ารักมากก~เหมือนตัวการ์ตูนในอนิเมะแนวโมเอะเลยล่ะ
"มีอะไรรึเปล่าคะ" ผมถามเธอเพราะผมไม่อยากเห็นเด็กคนนี่ยืนบิดมาบิดมา ไม่ใช่รำคาญนะแต่กลัวว่าเธอจะไม่สบายรึเปล่าตะหาก
"ก..กรุณามาคบกับฉันได้มั้ยคะ!!" เธอตะโกนแบบสุดเสียงทำเอาพวกนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาตกใจกันหมดและแน่นอนพวกที่ที่สนใจผมก็ต้องคอยจับตาดูผมมากกว่าเดิมแน่..อ..เอ๋..เมื่อกี๊เธอสารภาพรักกับผมงั้นเหรอ มีคนมาชอบผมอีกแล้วเหรอเนี่ย ฮือๆๆ
"เออ..." ทำยังไงดีล่ะจะปฏิเสธไปเลยดีมั้ย ถ้าทำอย่างนั้นก็เหมือนว่าผมทำร้ายจิตใจของเด็กคนนี้น่ะซิ  แต่ถ้าผมตกลงจะคบกับเธอความลับที่ผมเป็นผู้ชายก็อาจจะแตกก็ได้..ไม่! ให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ "ขะ..ขอโทษนะคะ คือ..ฉันยังไม่อยากจะคบกับใครเพราะตอนนี้ฉันสนใจแค่การเรียนเท่านั้น ขอโทษจริงๆนะคะ" ซวยล่ะผมดันไปพูดเหมือนให้เธอรอไปก่อนน่ะซิ ตอนแรกก็จะปฏิเสธหรอกนะ แต่พอเห็นเด็กคนนี้รอคำตอบอย่างมีความหวังผมก็เลยไม่กล้าพูดออกไป
พอผมพูดจบเธอก็ทำหน้าเศร้าทันที..คงจะเสียใจที่โดนปฏิเสธ
"งั้นเหรอคะ"
"ขอโทษด้วยนะคะ"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
"คะ?" จู่ๆเธอก็พูดพรวดขึ้นมาแถมสีหน้าของเธอก็ยังดูสดใสไม่เหมือนกับเมื่อกี๊เลยซักนิด..ชักจะงงแล้วแฮะ
"ฉันจะรอค่ะ..จะรอจนกว่ารุ่นพี่จะชอบฉัน" พอเธอพูดจบใบหน้าของเธอก็ค่อยแดงขึ้นเรื่อยๆ "ข..ขอตัวก่อนนะคะ" เธอพูดก่อนที่ก็วิ่งหายไป..โธ่เอ๊ย! น่าจะบอกไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอดจะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้กังวนแบบนี้อีก เฮ้อ~
"ถ้าไม่ได้ชอบก็อย่าให้ความหวังซิ" จู่ๆก็มีเสียงใครบางคนพูดขึ้นจากข้างหลังผม
"ว๊าย!!"
"ดีตอนเที่ยงคุณนักเรียนใหม่" เธอพูด
"คะ..ค่ะ" จู่ๆก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ตกใจหมดเลย
"ฉันชื่อ มาชิโระ อยู่ ม.6 ห้องB ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เช่นกันค่ะ..รุ่นพี่"
"แบบนั้นมันไม่ดีนะ" เธอพูดพร้อมกับเดินมาข้างหน้าผม
"คะ?" ที่เธอพูดหมายถึงเรื่องที่ผมไม่ยอมปฏิเสธเด็กคนนั้นไปตรงๆซินะ
"ก็อย่างที่ฉันพูดไปเมื่อกี๊..ถ้าไม่ได้ชอบเด็กคนนั้นก็อย่าไปให้ความหวังเธอซิ" เธอพูดต่อ
"รุ่นพี่เห็นเหรอคะ" ก็น่าจะเห็นนะก็เด็กคนนั้นเล่นตะโกนซะดังเลย
"ทั้งภาพทั้งเสียงเลยล่ะ"
"แต่ฉันไม่กล้าปฏิเสธนี่คะ..ฉันกลัวว่าเด็กคนนั้นจะเสียใจที่โดนฉันปฏิเสธ"
"แต่ถ้าเด็กคนนั้นรู้ว่าเธอแค่สงสาร..มันน่าเสียใจมากกว่าโดนเธอปฏิเสธอีกนะ" รุ่นพี่พูดถูกทุกอย่างเลยผมมันใจร้ายจริงๆ
"ฉันมันเลวซินะคะ"
"สุดๆเลยล่ะ" ซ้ำเติมอีก
"ถ้าฉันล่วงเกินอะไรคุณไป..คงจะไม่ว่ากันนะคะ" ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาขู่เธอ
"ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ" เธอมองผมด้วยสายตาหวาดๆ..ถ้าทำให้รุ่นพี่กลัวต้องขอโทษด้วยนะฮะ
"โทษที่ค่ะ"
"เด็กคนนั้นชื่อ มิยุ อยู่ ม.3 ห้องA รีบไปบอกก่อนที่จะสายเกินไปล่ะ"
"ฉันจะพยายามค่ะ" ผมจะพยายามง้างปากพูดออกไปให้ได้ก็แล้วกัน
"ฉันไปก่อนนะ..แล้วเจอกันใหม่" เธอพูดก่อนที่จะเดินจากไป
"แล้วเจอกันค่ะ..รุ่นพี่"

18.10 น. ห้อง 016
ตอนนี้ซายากะจังไม่อยู่ผมก็เลยจะถือโอกาสอาบน้ำในห้องซะเลย คือ..ปกติผมต้องแอบไปอาบแถมๆห้องอาบน้ำข้างสระว่ายน้ำเพราะถ้าเกิดเหตุการณ์แบบในละครขึ้นมาล่ะก็งานเข้าแน่ๆ
เอาล่ะรีบอาบๆให้เสร็จก่อนที่ซายากะจังจะกลับมาเลยดีกว่า..และขณะที่ผมกำลังจะถอดเสื้อก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองผมอยู่พอผมหันกลับมาดู..แล้วก้เจอมาโดกะจังนั่งเลือดกำเดาไหลอยู่ ไหลเป็นน้ำก๊อกเลย
"คุณมาโดกะ!" หมดกันไม่ต้องอาบมันแล้วน้ำเนี่ย
"รีบๆถอดซิจ๊ะ..เร็วเข้า" คือ..ไม่อยากจะอธิบายอะไรมากหรอกที่บอกได้ คือ หน้าของมาโดกะจังตอนนี้หื่นมากกก
"ข..เข้ามาได้ยังไงคะ..ประตูฉันก็ล็อกแล้วด้วย"
"ก็ฉันมีกุญแจนี่" เธอพูดแล้วก็โชว์ลูกกุญแจให้ผมดู
"ไปเอามาจากไหนคะ นั้นน่ะ"
"แอบเอาไปทำตอนซายะจังเผลอน่ะ"
"คุณพวกมิจฉาชีพรึไงคะ" เอากุญแจไปปั้มไว้ด้วยอ่ะ
"เค้าเรียกว่าเตรียมพร้อมก่อนออกศึกตะหาก" หัวใจของผมแทบจะหล่นลงไปอยู่ที่ปลายเท้าทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา((ก็มันตกใจอ่ะ))..นี่มาโดกะจังคิดจะเผด็จศึกซายากะจังงั้นเหรอ มะ..ไม่หรอกมั้งก็มาโดกะจังเค้าชอบพี่นี่นาไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก
"อ..ออกศึกเนี่ย คะ..คืออะไรเหรอคะ" ผมรู้อยู่หรอกว่าคืออะไรแต่อยากจะถามให้แน่ใจว่าเธอกำลังคิดเหมือนที่ผมคิดอยู่รึเปล่า
"หึหึหึ" มาโดกะจังไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่หัวเราะเหมือนตัวร้ายในละครที่คิดแผนชั่วออก..ชัดเลยเธอคิดเหมือนที่ผมคิดไว้เป๊ะ
"คุณมาโดกะคิดจะนอกใจพี่เหรอคะ" ผมพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้งใส่เธอเล็กน้อย..ถ้ามาโดกะจังคิดจะมาทำอะไรซายากะจังจริงๆล่ะก็จะได้เอาเหตุผลนี้มาอ้างเพื่อความปลอดภัยของซายากะจังและผมด้วย
"ท..โทรุจังรู้งั้นเหรอ" มาโดกะจังพูดด้วยน้ำเสียงอึกอัก..แสดงว่าที่ผมคิดอยู่นั้นมันจริงซินะ ที่มาโดกะจังแอบชอบพี่สาวฝาแฝดของผมอยู่
"ฉันรู้นะคะว่าคุณคิดอะไรกับพี่อยู่ คุณ..ชอบพี่ซาคุใช่มั้ยคะ"
"โทรุจังรู้ได้ยังไง ว..ว่าฉัน..ช..ชอบซาคุจัง"
"แล้วใครล่ะคะที่พยายามเค้นคำตอบจากฉันตอนที่เป็นข่าวกับคุณมาริเอะน่ะ..คุณเองไม่ใช่เหรอคะ"
"....." พูดถูกซินะถึงได้เงียบไปเลยแบบนี้น่ะ
"คุณชอบพี่เค้าจริงๆซินะคะ" ที่จริงผมไม่ต้องถามซ้ำก็ได้เพราะท่าทางของมาโดกะจังตอนนี้มันบอกหมดแล้ว แต่ที่ถามอีกเนี่ยคือ..อยากจะแกล้งเท่านั้นแหละ
"อ..อื๊อ" สงสัยว่ามาโดกะจังเค้าจะเก็บอาการเขินไม่อยู่แล้วล่ะเพราะหน้าของเธอตอนนี้แดงเหมือนคนเป็นไข้เลย "มะ..ไม่คุยด้วยแล้ว" มาโดกะจังตีผมทีหนึ่งก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป
"เจ็บนะคะ ฮ่าๆ" ตายล่ะ ลืมเรื่องกุญแจไปเลย ตาบ้าเอ๊ย !

วันต่อมา 12.05 น.
เอาล่ะวันนี้ผมต้องไปปฏิเสธกับเด็กคนนั้นให้ได้ถึงจะต้องง้างปากตัวเองก็ต้องทำ..สู้โว๊ย!
ม.3 ห้อง A
"เอาล่ะ"
ครืดด~
"เออ..มิยุจังอยู่มั้ยคะ" ทันทีที่เข้าไปพวกนักเรียนหญิงที่อยู่ในห้องก็พากันกริ๊ดสนั่นลั่นห้องเลย
"รุ่นพี่โทรุ!!" แล้วพวกสาวในห้องก็พากันมามารุมล้อมผมเหมือนพวกที่เจอดาราแล้วมารุมขอลายเซ็นเลย "รุ่นพี่มีแฟนรึยังคะ" เด็กคนหนึ่งพูดขึ้น
"เออ..ยังไม่มีค่ะ" ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มแหย่ๆให้เธอ
"รุ่นพี่ชอบทานอะไรคะ" เด็กอีกคนหนึ่งถามต่อ
"ขนมหวานนิดหน่อยค่ะ" แล้วพวกเธอก็ถามผมอีกหลายๆคำถามอย่างเช่นว่า งานอดิเรก สีที่ชอบ สเป็กผู้ชาย&ผู้หญิง โอ๊ย!ถามหลายอย่างเลย
"รุ่นพี่" เสียงใครบางคนพูดขึ้นจากข้างหลังผมพอผมหันกลับมาทางต้นเสียงก็เจอมิยุจัง
"ดะ..ดี" เฮ้อ~ไม่ต้องไปตามหาให้เหนื่อยแล้ว
ทันทีที่เธอเห็นหน้าผมใบหน้าของเธอก็ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ
"มะ..มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ"
"คือ..ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอน่ะ..ไปด้วยกันหน่อยซิ"
"ค..ค่ะ"
ก่อนที่ผมจะออกจากห้องก็เหลือบไปมองพวกสาวที่มารุมล้อมผมเมื่อกี๊ที่กำลังมองมิยุจังด้วยสายตาอาฆาต..โห อะไรจะขนาดนั้นนะ
"ไว้วันหลังจะมาใหม่นะคะ" ผมพูดพร้อมกับโบกมือให้สาวๆในห้องกันไว้ก่อนเดี๋ยวมิยุเค้าจะโดนอิจฉา
หลังจากที่ออกมาจากห้องผมก็พามิยุจังไปที่สวนแถวอาคาร ม.ต้น แต่ก็ปลอดคนอยู่
"รุ่นพี่มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ"
"คือ..ที่ฉันบอกเธอว่ายังไม่อยากคบกับใครน่ะ คือ..."
"รุ่นพี่เปลี่ยนใจแล้วเหรอคะ"
"เปล่าไม่ใช่อย่างงั้น คือ..ฉันโกหกที่ฉันจริงฉันจะคบกับใครก็ได้ แต่ที่ฉันพูดไปอย่างนั้นก็เพราะกลัวว่าเธอจะเสียใจเลยไม่กล้าปฏิเสธไปตรงๆ" พูดออกไปแล้วๆมิยุจังจะรู้สึกยังไงนะจะเสียใจรึเปล่านะ
"ถ้ารุ่นพี่ไม่ได้ชอบฉัน..ทำไมจะต้องกลัวว่าฉันจะเสียใจด้วยล่ะคะ" มิยุจังจะตบหน้าผมมั้ยเนี่ย
"เออ..คือ..ฉันคิดกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น ถ้าเป็นมากกว่านี้ฉันทำไม่ได้หรอก" ถ้าผมรับรักมิยุจังล่ะก็..ถ้าเธอรู้ว่าผมเป็นผู้ชายเธอคงจะเสียใจมากแน่ๆ
"แค่นั้นก็พอแล้วล่ะค่ะ..พี่โทรุ" เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม..ถึงจะไม่ค่อยอยากจะเป็นพี่สาวเถอะ แต่ยังไงก็ได้น้องสาวที่น่ารักมาแล้ว ยอมเป็นพี่สาวก็ได้
"ไม่โกธรฉันเหรอ"
"ถ้าโกหกเพื่อทำให้คนอื่นสบายใจถึงมันจะผิด..แต่ก็ควรจะได้รับการอภัยไม่ใช่เหรอคะ"
"ใจดีจังเลยนะเราเนี่ยย~" ผมพร้อมกับยื่นมือไปขยี้หัวเธอ..แต่รู้สึกว่าจะแรงไปหน่อย
"โอ๊ยย~ เจ็บนะคะ" มิยุร้องพร้อมกับกุมมือไว้
"อ๊ะ โทษที"
"แต่ถ้าลูบแบบนี้ก็ได้นะคะ" เธอจับมือผมมาลูบหัวเธอเบาๆ
"เป็นแมวรึไงถึงได้ชอบให้ลูบหัวน่ะ" ถ้ามิยุจังเป็นแมวคงจะน่ารักมากแน่ๆเลย
"เมี้ยววว~" แน่ะยังจะมาเล่นเสียงแมวอีกจะน่ารักไหนนะ
หลังจากที่เคลียร์เรื่องนี้จบผมกับมิยุจังก็เป็นพี่น้องที่คอยดูแลกัน บอกไว้ก่อนว่าดูแลกันแบบพี่น้อง
แต่ไม่รู้ว่าการที่ผมกับมิยุจังคอยดูแลกันแบบพี่น้องนี้มันจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายอะไรอีกรึเปล่า

~วันต่อมา~
และก็เหมือนทุกๆวันที่ผมจะต้องทำใจก่อนที่จะเปิดตู้รองเท้าเพราะมันคงจะมีบรรดาจดหมายซองสีชมพูอัดแน่อยู่แน่เลย เฮ้ออ~
"เอาน่า ทำใจซะเถอะ" ซายากะจังพูดพร้อมกับตบไหล่ผมเบาๆ
"จะพยายามนะคะ" พอผมเปิดตู้
พรึ่บ!!
อย่างที่ผมคิดไว้มีซองจดหมายสีชมพูหล่นลงมาเต็มไปหมด..แต่รู้สึกว่าจะมีเยอะกว่าเดิมนิดหน่อย
"มาฉันช่วยเก็บ" ซายากะจังส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะช่วยผมเก็บบรรดาจดหมายที่กองอยู่บนพื้น
"เธอนี่มันฮอตจนเกินไปแล้วจริงๆนะ"
"อิจฉาเหรอคะ"
"ใครจะกล้าอิจฉาเธอล่ะ แม่คนดัง"
"ฉันก็ไม่ได้อยากดังเท่าไหร่หรอกค่ะ" มีสาวๆมารุมล้อมมันก็ดีอยู่หรอก แต่ความลับมันจะแตกก็เพราะพวกสาวๆนี่แหละ..ไม่รู้ว่าผมจะโดนอุ้มไปเมื่อไหร่ เฮ้อ~
"เอ้า หมดแล้ว" เธอพูดพร้อมกับยื่นบรรดาจดหมายให้ผม
"ขอบคุณค่ะ" หวังว่าที่ว่างในกระเป๋าของผมมันคงจะพอนะ..เยอะเหลือเกิน
"นี่เธอจะเก็บไปด้วยงั้นเหรอ" ซายากะจังถามขึ้นขณะที่ผมกำลังเก็บจดหมายใส่กระเป๋า
"คือ..ฉันต้องอ่านให้หมดน่ะค่ะ คนที่ให้มาเค้าจะได้ไม่เสียใจ"
"ใจดีจังเลยนะเธอเนี่ย"
"ไม่หรอกค่ะ คือ..ถ้าฉันไม่เอามาเก็บไว้เกรงว่าตู้รองเท้ามันจะไม่มีที่ให้เก็บรองเท้าน่ะค่ะ" ผมพูดพร้อมกับยิ้มแหย่ๆให้เธอ
"นั้นซินะ"
"รีบไปเข้าห้องเรียนกันเถอะค่ะ"
"โทรุ..งานเข้าแล้วล่ะ"
"อะไรเหรอคะ"
"นั้นไง"
"รุ่นพี่!!" พวกสาวๆพากันกริ๊ดกร๊าดกันใหญ่พร้อมกับวิ่งตรงมาหาผมคงจะเป็นนึกออกว่าเวลาพวกFCเจอคนที่ชอบมันเป็นยังไง อารมณ์ประมาณนั้นแหละ "อรุณสวัสดิ์ค่าา~" ทุกคนพูดพร้อมกันเล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูกเลย
"อะ..อรุณสวัสดิ์ค่ะ" หลังจากนั้นพวกสาวๆก็ถามอะไรต่อมิอะไรแล้วพวกเธอก็ให้ดอกไม้ ช็อกโกแลต ตุ๊กตา เครื่องรางและอีกมากมายจนผมแทบจะขยับไปไหนไม่ได้เลย จนกระทั้งถึงเวลาเข้าเรียน
ม.4 ห้อง B (ก่อนคุณครูจะเข้าห้องประมาณ5-10นาที)
"นี่เธอจะไม่เอาของพวกนี้ไปเก็บจริงๆใช่มั้ย" ซายากะจังถามขณะที่มองมาที่บรรดาของที่อยู่บนโต๊ะของผมที่พวกสาวๆให้มา
"ก็อยากจะเก็บอยู่นะคะ แต่มัน.."
"มันอะไรของเธอ"
"มันไม่มีที่เก็บแล้วล่ะค่ะ" เยอะเหลือเกินขนาดล็อกเกอร์ยังเต็มเลย "คุณซายากะฉันขอฝากของไว้ในล็อกเกอร์ของได้มั้ยคะ" พอผมเอ่ยปากขอเธอก็ทำหน้าบึ้งใส่ผมทันที..ไม่ได้แหงไปขอมาโดกะจังดีกว่า
"ได้ซิ" เอ๋ แล้วที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อกี๊มันหมายความว่ายังไงล่ะเนี่ย "แต่แค่แป๊ปเดียวนะพอตอนเที่ยงเธอก็เอาไปเก็บที่ห้องซะ เข้าใจมั้ย" แป๊ปเดียวก็ดีกว่าไม่มีที่เก็บน่ะนะ
"ค่ะ..เดี๋ยวฉันมานะคะ" แล้วมผก็หอบของไปใส่ที่ล็อกเกอร์ของซายากะจังแล้วก็รีบกลับไปที่ห้องก่อนที่จะเจอพวกFCถ้าเจอล่ะก็..ได้หอบของอีกรอบแน่

19.10 น. ห้องคอมพิวเตอร์
วันนี้ทั้งวันผมต้องคอยรับมือกับสาวๆFCที่คอยตามติดผมแบบไม่ให้ห่างเลยแถม2-3วันมานี้ผมก้แทบจะไม่ได้อยู่เฉยก็เป็นเพราะเรื่องพวกนี้นี่แหละเลยทำให้ผม..ลืมพี่สาวฝาแฝดของผมไปซะสนิทเลยจนทำให้พี่เค้า..งอน งอนตุ้บป่องเลย
"พี่ค้าา~อย่างอนเลยนะ โทรุผิดไปแล้วยกโทษให้หนูเถอะนะคะ" ผมพยายามจะพูดอ้อนให้พี่เค้าใจอ่อนแล้วก็ยกโทษให้ แต่ก็ไม่ได้ผลพี่เค้าไม่สนใจผมเลยซักนิด "นะ..พี่คะยกโทษให้หนูเถอะนะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะลืมพี่เลยนะคะ" ทันทีที่ผมพูดจบพี่เค้าหันมามองผมก่อนที่จะ...
"เชอะ!" สบัดหน้าใส่ซะงั้นอ่ะ..พี่อ่าา~ งอนยิ้งกว่าเดินซะอีก ไม่น่าพูดว่าลืมให้พี่เค้าได้ยินเลย
"นะคะพี่"
พี่ซาคุไม่พูดอะไรเพียงแต่ชี้นิ้วมาที่แก้มของตัวเอง นั้นหมายถึงสิ่งที่น่าอายที่สุดที่พี่เค้าอยากจะให้ผมทำให้ (เฉพาะตอนงอน)
"จ..จะดีเหรอคะ" ทันทีที่ผมพูดขึ้นพี่เค้าก็ทำหน้าบึ้งใส่ ฮือๆ พี่นี่เป็นจอมกดดันชัดๆ "ก..ก็ได้ค่ะ" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วก็หอมแก้มพี่เค้าไปทีหนึ่ง..ถ้าใครมาเห็นเข้าล่ะก็..เป็นเรื่องแน่ "ห..หายงอนเถอะนะคะ" พูดติดๆขัดๆซะแล้วคงเป็นเพราะหอมแก้มพี่สาวตัวเองแน่เลย แต่..เอ๋! ร..หรือว่าผมจะ ช..ชอบพี่สาวตัวเองขึ้นมาซะแล้ว ม..ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆสงสัยผมจะคิดมากไปเอง
"ถ้าหอมอีกทีพี่ไม่งอนแล้วก็ได้" เอ๋!!
"พี่คะ!!" ยังจะคิดแกล้งผมอีกงั้นเหรอเนี่ย
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่ ตอนประถมโทรุก็หอมแก้มพี่อยู่บ่อยๆไม่ใช่เหรอ" ตอนประถมผมเคยหอมแก้มพี่อยู่บ่อยๆงั้นเหรอ ไม่เห็นจะจำได้เลยแฮะ
"นั้นมันตอนอยู่ชั้นประถมนะคะ แต่ตอนนี้หนูอยู่ม.ปลายแล้ว..เออ.." พูดต่อไม่ได้ซะงั้นอ่ะ
"แล้วอะไรเหรอจ๊ะ..จะบอกว่าโทรุโตแล้ว ถ้ามาทำแบบนี้กับพี่มันจะดูไม่ดีซินะ" พี่พูดพร้อมกับมองมาที่ผม
"คะ..ค่ะ"
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่ ถ้าโทรุไม่ได้คิดอะไรกับพี่โทรุก็จะหอมแก้มพี่กี่รอบก็ได้ แต่ถ้าไม่กล้าก็แปลว่าโทรุคิดกับพี่มากกว่าพี่สาวซินะ"
"ป..เปล่านะคะหนูไม่ได้คิดกับพี่มากกว่าพี่สาวเลยนะคะ" ทำไมพี่เค้าถึงถามอะไรแปลกๆแบบนี้ล่ะเนี่ย
"เหรอจ๊ะ" พอพูดจบพี่เค้าก็กลับไปก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานของเค้าต่อ..แต่พี่เค้าดูเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ
"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"
ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องก็รู้สึกว่ามีใครบางคนมากอดผมจากข้างหลัง
"อย่าหันมานะ!!" เสียงของพี่พูดขึ้นทันทีที่ผมจะหันกลับมาดู
"พะ..พี่"
"ไม่ต้องพูดอะไรนะ..แค่ฟังอย่างเดียวก็พอ" พี่จะทำอะไรแล้วทำไมถึงไม่ให้ผมพูดล่ะ "สามปีแล้วซินะ ที่เราสองคนไม่ได้เจอกัน..พี่คิดถึงเธอมากเลยรู้มั้ย คิดถึงทุกวันไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ที่ไหนจะทำอะไรพี่ก็คิดถึงโทรุตลอดเวลาเลยนะ" ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกัน ขอโทษที่ไม่ได้ดูแลพี่เลยนะฮะ ผมได้แต่พูดคำพวกนี้อยู่ในใจ "โทรุ..พี่มีอะไรที่อยากจะบอกเธอมานานแล้ว แต่พี่ก็ไม่กล้าบอกซะที..ถึงมันจะไม่สมควรพี่ก็จะบอกเธอให้รู้ให้ได้" พี่จะบอกอะไรผมแล้ว..ที่บอกว่าไม่สมควรมันหมายความว่ายังไง ขณะที่ผมกำลังคิดว่าพี่เค้าจะบอกอะไรผมอยู่นั้น เธอก็พูดบางอย่างที่ทำให้ผมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง...
"พี่ชอบเธอนะ ชอบมานานแล้วถึงมันจะไม่สมควร แต่..พี่ก็อยากจะบอกให้เธอรู้" พี่ซาคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามากถึงผมจะไม่เห็นหน้าเธอผมก็รู้สึกได้ว่าเธอกำลังร้องไห้
"พี่เป็นพี่สาวที่ไม่ดีใช่มั้ย พี่มันเป็นพี่สาวที่เลวมากเลยใช่มั้ย" พี่ซาคุร้องไห้แล้วก็พูดแต่ประโยคนี้ซ้ำๆและคงจะเป็นเพราะพี่เค้าเหนื่อยก็เลยหมดสติไป
หลังจากนั้นผมก็พาพี่เค้าไปส่งที่ห้องทุกคนที่เห็นก็พากันตกใจกันใหญ่ว่าพี่เค้าเป็นอะไรไป..ถึงผมจะไม่ได้ขอโทษที่ไม่ได้ดูแลพี่เค้าเลย แต่ผมก็ได้รู้ความลับของพี่สาวฝาแฝดของผม..หวังว่าพรุ่งนี้ผมกับพี่เค้าจะกลับมาเป็นพี่น้องที่รักกันเหมือนเดิม (แบบพี่น้อง)..ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น

"หวังว่าพรุ่งนี้จะไม่มีเรื่องที่จะทำให้ผมปวดหัวอีกนะ"

**********