นักเขียนจอมติส กับ นายมาเฟียเอาแต่ใจ

     
 
 
          
ตอนพิเศษ เนม x การ์น(การ์นิ) #2
 
 
     หลังจากเกิดเรื่องคืนนั้น ผมก็พยายาม หลบหน้าหลบตาพวกเพื่อนๆ รวมถึงไอเนมด้วย ก็ผมยังไม่พร้อมจะพูดอะไร แต่ผมคงหนีไปตลอดไม่ได้ เลยตั้งใจว่าจะไปคุยกับมันในรู้เรื่อง ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดออกเบอร์เพื่อนรักผมอีกคน
 
"เนย์หรอ เนมอยู่บ้านรึป่าว" พอปลายสายรับ ผมก็ถามออกไปทันที
 
"ไม่อยู่อ่ะ ไปนอนคอนโดหลายคืนแล้ว รู้สึกจะ.." เนย์ยังไม่ทันพูดจบ ผมก็ตัดสายทิ้งทันที พร้อมตรงไปที่คอนโดมันทันที ผมไขกุญแจเข้าไป เพราะมันเคยให้ผมไว้ ตอนที่ผมยังไม่ได้ซื้อคอนโด ผมมาอาศัยมันบ่อยๆ เพราะขี้เกลียดกลับบ้าน
 
     กึก! ผมยืนนิ่งตัวแข็งทื่อทันที ที่เห็นภาพตรงหน้า เนมกำลังจูบอย่างดุดดื่มกับผู้หญิงอยู่ แถมเสื้อผ้าก็แทบจะหลุดออกจากร่างกาย ผมยืนแข็ง ไม่รู้จะทำยังไงต่อ มันรู้สึก เจ็บแปล๊บในใจขึ้นมา ผมคิดแค่ว่าต้องออกไปจากตรงนี้ ถ้าผมอยู่นานกว่านี้ ผมต้องทนไม่ได้แน่ ผมไม่อยากร้องไห้ออกมา พอผมจะหันหลังเดินออกมา เสียงเรียกในห้องก็ดังขึ้น พร้อมทั้ง ชาย หญิงตรงหน้า รีบผละออกจากกัน
 
 
"เอ่อออ กะกู ขอโทษ ที่มาขัดจังหวะ" ผมพูดบอกเสียงตะกุกตะกัก พยายามกลั้นใจ ไม่ให้น้ำตาออกมา ทั้งๆที่ผมกับมันก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่พลาดมีอะไรกัน เพราะความเมา แต่ทำไม ผมรู้สึกเจ็บปวดใจขนาดนี้
 
"เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป คุยกับกูก่อน" เนมพูดขึ้นพร้อมจับแขนผมไว้
 
"ปล่อย" ผมพูดขึ้น ก่อนจะสะบัดมือออกจากเนม แล้วรีบสาวเท้าออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงเรียกมันเลยซักนิด
 
"ฮึกก ฮือออออๆๆ" ผมร้องไห้ออกมาทันที เมื่อกลับมานั่งบนรถตัวเอง
 
"ทำไมกูต้องเจ็บ ทำไม ในเมื่อมึงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมกูถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้ว่ะ" ผมพูดกับตัวเอง ก่อนจะเห็นเนมเดินออกมาจากคอนโด ซึ่งผมไม่รอให้มันมาถึงรถ รีบสตาร์ทรถแล้วตรงกลับคอนโดทันที
 
 
     พอถึงคอนโดผมก็เอาแต่กอดเข่าร้องไห้ ได้แต่คิดในใจว่า ทำไมต้องเจ็บ ทำไมต้องปวด ทำไมต้องร้องไห้
 
 
"หรือกูจะรักมึงว่ะเนม" ผมพูดขึ้นลอยๆ
 
ปังๆๆๆๆๆๆ
 
 
"การ์นมึงเปิดประตูให้กูหน่อย กูมีเรื่องจะคุยด้วย" เสียงเคาะประตู พร้อมทั้งเสียงเรียกของคนที่ผมไม่ต้องการเห็นหน้า ดังขึ้น ผมได้แต่เอามือปิดหูส่ายหน้าไปมาแล้วร้องไห้ ผมไม่ต้องการเจอมันตอนนี้!
 
ปังๆๆๆๆๆ
 
 
     เสียงเคาะประตูยังดังไม่หยุด ผมเลือกจะไม่เดินไปเปิดประตู แต่เลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเสียบหูฟัง แล้วเปิดเพลงเสียงดังๆ เพื่อกลบเสียงของใครบางคน
 
♫♫ อย่ามาให้เจออีกเลย เฉยเฉยไปเลยดีกว่า ♫♫
เจ็บเกินไปที่จะคบหา ไม่อยากจะมองเห็นหน้าใครใคร
ไปไกลไกลให้ห่างกัน เห็นแล้วฉันยิ่งเจ็บใจ
ไม่อยากจะได้ยินอะไร จากเธอฉันไม่อยากฟัง
อยากจะมองฟ้าที่ว่างเปล่า เหงาเหงาคนเดียวลำพัง
ให้รอยร้าวมันเจือจาง ให้ใจมันดีกว่านี้บ้าง
อยากให้เธอนั้นลืมทุกสิ่ง และทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง
ฉันต้องการทบทวนบางอย่าง อยากอยู่เงียบเงียบคนเดียว
กับเธอฉันคงไม่มี ไม่เหลืออะไรสักอย่าง
เมื่อเราเดินอยู่คนละทาง ก็อย่าตอกย้ำให้ช้ำเกินไป
เธอจะเดินไปจากฉัน ฉันก็เสียทุกอย่างไป
โปรดอย่าบอกว่าเพราะอะไร อย่าเลยฉันไม่อยากฟัง
ใครจะดีจะร้ายยังไง ฉันไม่ต้องการฟัง
อยากจะปลดปล่อยทุกทุกอย่าง
♫♫ อยากอยู่ลำพัง อยากอยู่คนเดียว ♫♫
เสียงเพลงดังขึ้น แข่งกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ จนผมหลับลงไปเพราะความเพลีย และเหนื่อยในใจ
 
 
 
Trrrrrrrrrrrrr.
 
 
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะเสียงโทรศัพท์ ดังรบกวนไม่หยุด ผมมองเบอร์คนที่โทรมา ก่อนจะกดรับสาย
 
"ว่าไงเนย์" ผมพูดขึ้นเสียงแผ่ว
 
"การ์นเป็นอะไร ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นหล่ะ" เนย์ถามขึ้น
 
"อ่อ พอดีการ์นเพิ่งจะตื่น เนย์โทรมามีอะไรหรอ" ผมถามขึ้นอีกครั้ง
 
"อ่อเปล่าหรอก เห็นเมื่อเช้าโทรมาถามเรื่องเนม แล้วจู่ๆสายก็ตัดไป" เนย์พูดบอก
 
"อ่อ สงสัยสัญญาณตัดไปหน่ะ แล้วบังเอิญ การ์นมีธุระ ก็เลยไม่ได้โทรกลับ โทษทีนะ" ผมโกหกออกไป
 
"หรอ คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ย" เนย์พูดชวน
 
"ไม่หล่ะ พอดีการ์นจะไปพักผ่อนที่เมืองนอกซักพัก เหนื่อยๆกับโปรเจคจบ และการสอบมาตั้งหลายเดือน" ผมพูดบอกออกไป
 
"ไปที่ไหนหล่ะ เนย์ก็อยากเที่ยวเหมือนกัน"
 
"ขอโทษนะเนย์น้อย การ์นอยากไปคนเดียวหน่ะ" ผมพูดขึ้น
 
"การ์นเป็นอะไรรึเปล่า เนย์ไม่เคยเห็นการ์นเป็นแบบนี้เลยนะ" เนย์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ฮึกกก นิดหน่อยหน่ะ ฮืออๆๆ" ผมพูดไปก็ร้องไห้ไป
 
"การ์นร้องไห้ทำไม อยู่ไหน เดี๋ยวเราไปหา" เนย์รีบถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ เพราะผมร้องไห้ออกมา
 
"อยู่คอนโด แต่ถ้าเนย์จะมา ก็มาคนเดียวนะ เราไม่อยากให้เพื่อนๆ คิดมากไปด้วย ขอร้องหล่ะ" ผมพูดขึ้น เพราะ ถึงผมจะไม่บอกว่าที่ผมร้องไห้ เพราะเนม แต่อย่างน้อย ผมก็แค่อยากมีใครก็ได้ อยู่ข้างๆ เพราะตอนนี้ผมไม่พร้อมจะอยู่คนเดียว
 
 
กริ๊งงงๆๆ
 
 
     ผมเดินไปเปิดประตูให้เนย์เข้ามา ทันทีที่เนย์เห็นสภาพผม ก็ตกใจทันที เพราะ ตาที่บวมแดง และใบหน้าที่โทรมจนแทบจำไม่ได้ บ่งบอกได้อย่างดี ว่าผมร้องไห้อย่างหนัก
 
"การ์น เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม บอกเนย์สิการ์น" เนย์ถามผมอย่างตกใจ
 
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก เนย์อย่าถามอะไรตอนนี้ได้มั้ย การ์นยังไม่พร้อมจะพูด" ผมพูดขึ้นเสียงแผ่ว
 
"แล้วนี่กินอะไรรึยัง" เนย์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา
 
"ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเนย์หาอะไรให้กิน" เนย์พูดพร้อมผลักหลังผมเข้าไปในห้องนอน
 
"แน่ใจนะว่าไม่อยากพูดอะไร" เนย์ถามขึ้นหลังจากที่ผมออกมานั่งที่โต๊ะอาหาร
 
"อื้ม" ผมตอบกลับ พร้อมฝืนยิ้มไปให้เนย์
 
"ร้องไห้แบบนี้ เรื่องหัวใจสินะ" เนย์ถามขึ้น
 
"ก็คงประมาณนั้น แต่การ์นไม่เข้าใจตัวเองเลย ทั้งๆที่การ์นกับคนๆนั้น ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ทำไมการ์นถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้ที่เห็นเค้าอยู่กับคนอื่น" ผมถามขึ้น พร้อมทั้งเลี่ยงที่จะบอกว่าเค้าคนนั้นคือใคร
 
"ที่เป็นแบบนี้ ก็เพราะ การ์นรักเค้าคนนั้นหน่ะสิ" เนย์พูดขึ้น
 
"ทั้งๆที่แค่มีอะไรกันแค่ครั้งเดียวแถมยังเพราะเมาอีกหน่ะหรอ" ผมพูดขึ้น
 
"การ์นลองถามตัวเองดูรึยัง ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา การ์นไม่ได้คิดอะไรกับเค้าจริงๆหน่ะหรอ" เนย์พูดบอก
 
"..." ไม่มีคำพูดออกจากปากผม เพราะตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ว่า ที่ผ่านมา ผมคิดยังไงกับเนม
 
     หลังจากเนย์กลับไป เพราะผมบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว ผมอยู่คนเดียวได้ และกำชับเนย์ว่าอย่าบอกใครเรื่องนี้ แม้กระทั่งเนมเอง
 
 
"ที่ผ่านมาเราคิดยังไงงั้นหรอ" ผมพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆก่อนจะนึกถึงที่ผ่านมา ผมหวงเพื่อนก็จริง แต่กับเนม ผมมักจะหวงมากกว่าคนอื่น ทั้งๆที่บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ผมถึงได้หวงมันมาก ที่ผู้หญิง หรือ ผู้ชายมาอ่อย หรือถวายตัวให้มัน
 
"ฉันรักนายเนม ฉันมั่นใจ แต่ระหว่างเรา คงเป็นไปไม่ได้ เพราะนายกับฉันเป็นผู้ชายเหมือนกัน เรื่องคืนนั้น มันก็แค่ ความผิดพลาด ฉันจะคิดว่าวันนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น" ผมพูดกับตัวเอง
 
     หลังจากนั้นผมก็ไปพักใจที่ต่างประเทศหลายอาทิตย์ จนกลับมาเข้าทำงานต่อ และเรียนรู้งานกับพ่อของผม ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว อาจเพราะผมไม่ได้เจอหน้าเนม ผมเลยไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่อยากเจอเค้าตอนนี้
 
"ไงมึง หายหัวไปเลยนะ" เสียงเรียกดังขึ้นหน้าห้องทำงานของผม
 
"อะไรกัน มาเอาของฝากถึงบริษัทเลยรึไงไองก" ผมพูดขึ้นยิ้มๆ
 
"แน่นอน และคืนนี้ มึงต้องพาพวกกูไปเลี้ยงเหล้าด้วย" อากิพูดขึ้น
 
"เอ่ออ คืออ..." ผมจะพูดต่อแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเท้าของชายหนุ่มอีกสองคนก้าวเข้ามาในห้อง
 
"คืออะไร ไม่รู้แหละ เนย์ไม่ยอมจริงๆด้วย ถ้าการ์นไม่พาเนย์ไปเลี้ยงข้าว" เนย์พูดขึ้น
 
"เฮ้ออออ ก็ได้ๆ ยอมแล้ว" ผมพูดขึ้นอย่างเสียไม่ได้
 
"ไม่คิดจะทักกันหน่อยหรอ" เสียงเรียบๆพูดขึ้น
 
"อ่ะอื้ม สบายดีนะ" ผมทักขึ้นพร้อมฝืนยิ้มแหยๆไปให้
 
"อื้ม ก็สบายดี" เนมตอบกลับ
 
"งั้นไปกันเลยเถอะ เลิกงานแล้วพอดี" ผมพูดขึ้น หลังจากนั้น พวกเราก็ไปทานข้าวกันที่ร้านประจำ แต่ผม แทบจะไม่พูดอะไรเลย
 
"เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง" เนย์ถามผม ตอนนี้มีแค่ผมกับเนย์ เพราะอีกสองคนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
 
"ก็ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ผมตอบกลับยิ้มๆ
 
"เนย์ ไปธุระเป็นเพื่อนเราหน่อย พอดีกลัวมันดึกแล้วไม่มีรถกลับ" อากิพูดขึ้นด้วยท่าทีเร่งรีบ
 
"ไปไหนอ่ะ" เนย์ถามขึ้น
 
"อย่าเพิ่งถาม ไปก่อนเหอะหน่า ส่วนมึงอ่ะ เดี๋ยวกลับพร้อมไอเนมแล้วกัน กูไปก่อนนะ โทษทีหว่ะ" อากิพูดจบ ก็ดึงมือเนย์เดินตามตัวเองไปทันที
 
"อะไรว่ะ แล้วนี่กูจะเอาไงดี กลับก่อนดีมั้ยเนี่ย" ผมสบถกับตัวเอง
 
"ไม่อยากกลับด้วยกันขนาดนั้นเลยหรอ" เสียงเรียบๆเอ่ยขึ้น
 
"เปล่า แค่ไม่อยากรบกวน เผื่อนายมีธุระต้องไปรับใคร" ผมตอบกลับ และพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ
 
"ไม่มี ว่างพอดี ไปขับรถเล่นกันหน่อยสิ" เนมพูดขึ้นพร้อมวางเงินค่าอาหารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะดึงมือผมไปที่รถทันที
 
"ปล่อย จะกลับบ้าน เหนื่อย อยากพัก" ผมพูดขึ้นเสียงห้วน
 
"ก็ได้ ฉันจะพานายกลับ" เนมพูดขึ้นพร้อมยิ้มมุมปาก
 
 
คอนโด
 
"ขอบใจที่มาส่ง" ผมพูดขึ้นโดยไม่มองหน้ามันเลย
 
"ขอขึ้นไปห้องหน่อยสิ พอดีนึกได้ว่าลืมของ" เนมพูดขึ้นเสียงเรียบ
 
"ลืมอะไร ห้องกูไม่เห็นมีอะไรของมึงเลยนี่" ผมหันไปถามมัน
 
"เออหน่า บอกว่ามีก็มีสิ เดี๋ยวกูขึ้นไปหา ของสำคัญมาก"
 
"เออ" ผมตอบเสียงห้วน
 
 
     ผมใจเต้นเร็วและแรงมา เพราะตอนนี้ มันอยู่กับมันในห้องนอนสองต่อสอง เพราะมันอ้างว่า ของน่าจะตกอยู่ในห้องนอน
 
 
"ทำไมวันนั้นไม่มาเปิดประตูให้กู" อยู่ๆมันก็ถามขึ้น
 
"วันไหน อะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง" ผมตอบกลับ แต่ในใจ รู้ว่ามันหมายถึงวันนั้นที่ผมร้องไห้
 
"หึหึ จะฟังกูได้รึยัง" มันพูดขึ้น
 
"กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องมาพูดอะไร มึงจะทำอะไร หรือเอากับใคร ก็เรื่องของมึงสิ เรื่องคืนนั้น มันก้แค่ผิดพลาด" ผมพูดบอก ทั้งๆที่ในใจมันตีกันไปหมด
 
"วันนั้น กูไม่ได้ตั้งใจ ยัยนั่นมาหากูที่ห้อง แล้วก็จู่โจมกูแบบกระทันหัน กูเลยตกใจ" เนมพูดบอก
 
"อืม แล้วมาบอกกูทำไม ออกไปได้แล้ว ของๆมึง เดี๋ยวเจอแล้วกูจะเอาไปคืนให้" ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าปกติที่สุด
 
"อย่ามางี่เง่าได้มั้ยว่ะ ทำตัวเป็นเด็กๆ พูดไม่รู้เรื่อง" มันว่าผมเสียงเข้ม
 
"พูดไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องมาพูดกับกู กูไม่ได้ขอร้องให้มึงมาอธิบาย" ผมเถียงอย่างไม่ยอม
 
"พูดไม่รู้เรื่องนักใช่มั้ยห้ะ" มันตะคอกผม ก่อนจะลากผมไปที่เตียง ผมก็ทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งถีบ
 
"หยุดทำร้ายกูได้แล้ว อย่าให้กูต้องใช้กำลังกับมึงนะการ์น" มันพูดขึ้น
 
"มึงก็ปล่อยกูสิ ไม่ต้องมายุ่งกับกู ไปหาเด็กมึงนู่นไป กลับไปซะ" ผมตะคอกใส่หน้ามัน
 
"ทำไมมึงเป็นคนที่พูดไม่รู้เรื่องอย่านี้ว่ะห้ะ" มันตะคอกผมกลับ จนผมถึงกับสั่นด้วยความกลัว เลยนอนนิ่งไม่กล้าขยับ
 
"ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ ก็ให้ร่างกายมันพูดแทนก็แล้วกัน" มันก้มลงมากระซิบข้างหูผม ผมถึงกับตกใจ นิ่งอึ้ง ไม่กล้าขยับมากกว่าเดิม พลางคิดในใจว่า กูจะรอดหรอว่ะเนี่ยยยย
 
ZerMay ❤.