นักเขียนจอมติส กับ นายมาเฟียเอาแต่ใจ

 

 

เช้า

 

     ผมตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกอึดอัดแปลกๆ ก่อนจะก้มมองมือที่กอดผมไว้ ซ้ำร้าย ผมเองยังซุกหน้าไปกับอกของร่างสูง

 

"เห้ย" ผมอุทานอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างสูงจะลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเล็กๆที่โดนปลุก

 

"ตื่นมาก็เสียงดังเลยนะ" ร่างสูงพูดขึ้น ก่อนจะรั้งเอวผมเข้ามากอดไว้อีก

 

"ปล่อย ฉันจะไปทำงาน" ผมพูดขึ้น

 

"ขยันจังนะ แบบนี้ผัวรักตายเลย" ร่างสูงพูดก่อนจะหอมแก้มผมทั้งสองข้าง

 

"พูดบ้าอะไรหน่ะห้ะ ฉันทำตามหน้าที่ ก็เท่านั้น" ผมพูดขึ้น

 

"เอาหน่าๆ ช่างเถอะ ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวไปพร้อมกัน" ร่างสูงพูดบอก ก่อนจะเดินลงจากเตียง

 

"เออ อีกสองอาทิตย์ ญาติฉันจะมาเยี่ยม ยังไง ฉันลางาน 3 วันนะ" ผมพูดบอก

 

"ญาติที่ไหน แล้วจะไปไหนกัน" ร่างสูงรีบหันมาถามทันที

 

"ลูกของเพื่อนพ่อ โตมาด้วยกันตั้งแต่สมัยยังอยู่ญี่ปุ่น ว่าจะพามันไปต่างจังหวัด" ผมพูดบอกออกมาตามจริง

 

"อื้ม ก็ได้ ช่วงนั้น งานฉันคงยุ่งๆ เดี๋ยวนายจะเหงา" ร่างสูงพูด ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

 

"เหงาบ้า เหงาบออะไร การที่นายไม่มีเวลามารุ่มร่ามกับฉัน ฉันถือว่าโชคดีสุดๆแล้ว" ผมสบถกับตัวเอง ก่อนจะนั่งรอร่างสูงอาบน้ำ เพื่อจะอาบต่อ

 

 

     วันนี้ทั้งวันผมก็ทำงานของผม โดยที่ร่างสูงไม่ได้เข้ามายุ่งวุ่นวายนัก อาจจะเพราะร่างสูงยังต้องศึกษางานอีกเยอะ เลยไม่มีเวลามากวนประสาทผม

 

 

Trrrrrr.

 

 

"ว่าไงครับพี่กิจ" ผมรับสายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

("ไงเราเลิกงานแล้วจะให้พี่ไปรับที่ร้านรึเปล่า") พี่กิจพูดขึ้น

 

"ก็ได้ ผมหิวพอดีเลย พาไปกินข้าวหน่อยสิ" ผมพูดขึ้นอย่างเบิกบาน

 

("อะไรกัน พี่ก็นึกว่าคิดถึงหน้าพี่ ที่ไหนได้ หิวข้าวนี่เอง") พี่กิจพูดขึ้นงอนๆ

 

"โถ่ๆ ผมก็คิดถึงพี่ชายที่น่ารักของผมอยู่แล้วหล่ะหน่าา" ผมพูดขึ้นยิ้มๆ โดยไม่ทันสังเกตุว่าร่างสูง กำลังยืนฟังบทสนทนาอยู่ข้างหลัง

 

"รีบๆมารับแล้วกัน อีกครึ่งชั่วโมงผมเลิกงานแล้ว" ผมพูดขึ้นก่อนจะกดวางแล้วหันหลังจะเดินออกมาจากตรงนั้น

 

 

พรึ่บ!

 

 

ผมเดินไปชนกับร่างสูงอย่างจัง ยังดีที่ร่างสูงรั้งเอวผมไว้ ไม่งั้นผมคงลงไปนอนกับพื้นเป็นแน่

 

"ขอบคุณ" ผมพูดบอก

 

"คุยกับใคร แล้วจะไปไหน" ร่างสูงถามขึ้นเสียงแข็ง

 

"คุยกับพี่ชาย เค้าจะมารับไปกินข้าว มีอะไรอีกมั้ย ผมจะไปทำงานต่อ" ผมพูดขึ้นนิ่งๆ

 

"พี่ชายหรือชู้" ร่างสูงพูดบอก พร้อมยิ้มหยันๆ

 

"อย่ามาพูดจาดูถูกกันแบบนี้นะ ฉันไม่ได้สำส่อน กินไม่เลือกคน เลือกที่แบบนาย" ผมพูดขึ้นด้วยความโมโห ที่ร่างสูงตรงหน้าดูถูก

 

"แล้วยังไง ถึงฉันจะกินไม่เลือก แต่คนพวกนั้น เข้ามาถวายตัวให้ฉันเอง ฉันไม่ได้ไปบังคับใครซักหน่อย" ร่างสูงพูดบอกหน้าตาย

 

"สกปรก ไม่มีจิตสำนึกเลยซักนิด" ผมพูดขึ้น

 

"แต่คนสกปรกตรงหน้า ก็เป็นผัวนายนะ อย่าลืมสิ ถ้าฉันสกปรก นายมันก็ร่าน" ร่างสูงพูดบอกเสียงเหี้ยม

 

"ร่านแล้วยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันแค่รองรับอารมณ์นายเท่านั้น ถึงเวลาอยาก ก็ "เอา" พอเสร็จ ก็ไป มันก้มีแค่นั้น" ผมพูดขึ้นอย่างสุดทน ร่างสูงกระชากแขนผมให้เดินตามไปที่ห้องทำงานก่อนจะปิดประตูล็อค

 

"จำไว้ นายไม่มีสิทธิ์ไปร่านที่ไหนทั้งนั้น จนกว่าฉันจะเบื่อ เพราะฉันไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร" ร่างสูงพูดสั่งเสียงแข็ง

 

"แล้วนายคิดว่าฉันอยากใช้ของร่วมกับคนอื่นรึไงห้ะ" ผมตะคอกร่างสูงอย่างสุดกลั้น

 

"...."

 

"...."

 

     ทั้งผมและร่างสูงต่างเงียบใส่กัน ผมไม่รู้ว่าทำไม เพราะอะไร ถึงพูดแบบนั้นออกไป แต่ด้วยความน้อยใจที่ร่างสูงดูถูก บวกกับอารมณ์โมโห ผมจึงพลั้งปากออกไปแบบนั้น

 

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว เดี๋ยวพี่ชายฉันจะรอนาน" ผมพูดขึ้น พร้อมหันหลังเดินออกจากห้องทันที

 

"ฮึกก ทำไมเราถึงรู้สึกแย่แบบนี้ว่ะ ทำไมต้องมาเจอคนอย่างหมอนี่ด้วย" ผมพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตา แล้วไปยืนรอพี่กิจที่หน้าร้าน

 

 

ปริ๊นนนนนๆ

 

 

"ไงเรา มารอนานรึยัง" พี่กิจทักขึ้น ก่อนที่ผมจะเดินอ้อมไปนั่งข้างคนขับ

 

"มาช้าจัง ไม่รู้ไปมัวจีบสาวอยู่ที่ไหน" ผมแซวขึ้นขำๆ

 

"จีบอะไรกัน พี่นั่งทำงานลืมดูเวลา ขอโทษที" พี่กิจพูดขึ้นยิ้มๆ ก่อนจะสังเกตุตาผมที่บวมแดง

 

"ร้องไห้ทำไม ใครทำให้เราร้องไห้" พี่กิจเปลี่ยนโหมดทันที จากเสียงที่อ่อนโยน เป็นเสียงที่ แข็งกร้าว

 

"เอ่ออ ช่างมันเถอะพี่ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก" ผมพูดบอก ก่อนจะฝืนยิ้มกว้างๆไปให้พี่กิจ

 

"อากิ" พี่กิจเรียกกดเสียงต่ำๆ

 

"เอ่ออออ แค่ไอบ้านั่นมันดูถูกผม ช่างมันเถอะ คนแบบนั้นมันไม่มีค่าพอให้ผมพูดถึงหรอก" ผมพูดขึ้นเสียงอ่อยๆ

 

"โอเคๆ พี่ไม่ถามต่อแล้วก็ได้ ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นเลย พี่ไม่สบายใจ" พี่กิจพูดขึ้น พร้อมเอามือมาขยี้หัวผม

 

"พี่กิจ พรุ่งนี้ว่างป่ะ ผมจะชวนพี่ไปกินข้าว กับเพื่อนๆผม" ผมพูดถามขึ้น เพราะคิดไว้ว่าจะชวน พวกไอการ์นิ มากินข้าวแล้วแนะนำพี่กิจให้พวกมันรู้จัก

 

"ช่วงบ่ายๆ เป็นต้นไป ก็ว่างนะ" พี่กิจตอบ

 

"งั้นเดี๋ยวยังไง ผมบอกอีกทีแล้วกันนะครับ" ผมพูดขึ้น ก่อนรถจะจอดลงที่ลานจอดรถของร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง หลังจากนั้น ผมกับพี่กิจก็ทานข้าวกัน แล้วพี่เค้าก็อาสาจะไปส่งผมที่โรงแรม

 

 

ณ โรงแรม

 

 

ตอนนี้ผมกลับมาถึงห้องแล้ว ก็เป็นเวลา ประมาณ 2 ทุ่มครึ่ง พอถึงห้องผมก็รีบ ตรงดิ่งเข้าไปอาบน้ำทันที เพราะรู้สึกเหนืยวตัวอย่างมาก ก่อนจะออกมาเช็ดผม แล้วกดโทรหาเพื่อนรักทั้งหลาย

 

"ไอการ์นอยู่ไหนว่ะ" ผมถามขึ้น

 

"เพิ่งถึงห้อง มึงมีอะไรว่ะ" การ์นิถามขึ้น

 

"มึงอยู่กับใครว่ะ ได้ยินเสียงแว่วๆ" ผมยังคงถามต่อ

 

"เอ่ออ อยู่กับ อะไอเนม" มันตอบเสียงตะกุกตะกัก

 

"จะตอบเสียงตะกุกตะกักทำซากอะไร อยู่ด้วยกันก็ดี กูจะได้ไม่ต้องโทรหลายรอบ" ผมพูดบอก

 

"เออๆๆ มีอะไร ว่ามา" มันถามผม

 

"พรุ่งนี้ พวกมึงมากินข้าวกับกูหน่อย ร้านประจำ ตอน 6 โมงเย็น กูมีคนสำคัญจะแนะนำให้รู้จัก" ผมพูดขึ้นยิ้มๆ

 

"อะไรจะเปิดตัวแฟนรึไงว่ะ" การ์นถามขึ้น

 

"ไม่ใช่แฟนๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็รู้เองแหละ ยังไงบอกไอเนมกะเนย์น้อยด้วยนะมึง แค่นี้แหละ บาย" ผมพูดตัดบท ก่อนจะตัดสายทิ้งทันที

 

"เห้ออออ ทำอะไรต่อดีว่ะ อยู่ห้องคนเดียว เหงาชิบหาย" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ

 

 

แกร๊กกกก

 

 

     ผมหันไปมองทางประตูห้องนอนทันที ที่ได้ยินเสียง เหมือนคนเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะเห็นว่าร่างสูง เดินเข้ามา แต่ผมเลือกจะไม่ทักทาย ต่างคนต่างอยู่ เพราะผมเหนื่อยเกินไปที่จะทะเลาะด้วย จึงเลือกเดินไปห้องนั่งเล่น แล้วเปิดทีวีดูอะไรเรื่อยเปื่อย

 

 

"จะมานอนหลับอะไรตรงนี้ เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก" เสียงเรียบๆถามขึ้น ทำให้ผมลืมตาขึ้นมาดู

 

"เรื่องของฉัน" ผมพูดขึ้นก่อนจะยันตัวเองขึ้นมานั่ง

 

"พูดดีๆไม่เป็นรึไง หรืออยากเจ็บตัวก่อนห้ะ" ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมกัดฟันกรอด

 

"ก็เป็นแบบนี้ ไม่ชอบก็ไม่ต้องคุย ไม่พอใจก็ไม่ต้องทัก ไม่ได้ขอร้อง" ผมพูดบอกออกมาอีก

 

"วันนี้กูเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะอากิ อย่าหาเรื่องกูนักเลย" ร่างสูงพูดขึ้นอย่างเหนื่อยๆ

 

"..." ผมเลยเลือกจะนิ่ง ไม่โต้เถียงอะไรออกไปอีก

 

"กินข้าวรึยัง" สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายทนความเงียบไม่ไหว เลยถามออกไป

 

"ยัง"ร่างสูงตอบ

 

"ไม่ไปหาอะไรกินหล่ะ แล้ววันนี้ ไม่ไปดูผับรึไง" ผมพูดขึ้น

 

"ไม่ไป อยากกอดเมีย" ร่างสูงพูดเสียงเรียบ แต่หน้าผมตอนนี้ ร้อนวูบวาบไปหมด

 

"เมีย? คนไหนหล่ะ" ผมแกล้งถามประชดกลับไป

 

"กูอยู่กับใครหล่ะตอนนี้" ร่างสูงพูดขึ้น

 

"อยู่กับกูไง" ผมตอบอย่างไม่เข้าใจ

 

"ก็นั่นแหละ" ร่างสูงพูดขึ้นนิ่งๆ

 

 

>////< << หน้าอากิ

 

^______^ <<< หน้ากาย

 

 

"ไอบ้า พูดไรก็ไม่รู้ วุ้ววววววว" ผมอารมณ์เสียเพื่อกลบเกลื่อนความอาย

 

"นั่งรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวจะไปทำอะไรให้กิน" ผมพูดขึ้น พร้อมเดินหนีร่างสูงไปที่ครัวทันที

 

"มีอะไรพอทำได้บ้างว่ะเนี่ย ข้าวผัดแล้วกัน ง่ายดี" ผมพูดบ่นคนเดียวก่อนจะหยิบของออกจากตู้เย็นเพื่อจะทำอะไรง่ายๆให้ร่างสูงทาน

 

 

หมับ!

 

 

"เห้ย" ผมร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็เข้ามากอดเอวผมไว้จากด้านหลัง ขณะที่ผมกำลังง่วนกับการทำข้าวผัด

 

"อะไรของนายเนี่ย อึดอัด จะผัดข้าว ไม่เห็นรึไง" ผมพูดออกมา แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ปล่อยมือแต่อย่างใด กลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพร้อมก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอผม

 

"ก็ทำไปสิ ฉันแค่อยากยืนดูนายทำข้าวผัด" ร่างสูงพูดขึ้น

 

"แต่นายกอดฉันแบบนี้ มันทำไม่ถนัด" ผมเถียงออกมาอีก แต่ร่างสูงไม่ตอบ และไม่ยอมปล่อยมือจากเอวผม

 

"เห้อออ เออๆๆ อยากกอดนักก็กอดไป กอดให้ตลอดนะ ปล่อยเมื่อไหร่ ฉันจะเอากระทะฟาดหน้าให้" ผมพูดบอกออกมาอย่างปลงๆ

 

"อย่าบ่นมากสิ เสร็จรึยัง หิวแล้ว" ร่างสูงพูดบอกออกมา

 

"เสร็จแล้วๆๆ ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารไป เดี๋ยวเอาออกไปให้" ผมพูดขึ้น ร่างสูงยอมปล่อยมือ และ เดินไปที่โต๊ะอาหารโดยดี

 

"กินเข้าไปเยอะๆ ฉันไม่ค่อยจะทำให้ใครกินหรอกนะ ถือว่านายโชคดี" ผมพูดขึ้นพร้อมส่งจานให้ร่างสูง และ นั่งลงตรงข้าม พร้อมจานข้าวผัดของตัวเองก่อนจะลงมือทาน

 

"อร่อยดี" ร่างสูงพูดขึ้น

 

"แน่นอน สูตรนี้ แม่ฉันทำให้กินบ่อยๆ" ผมพูดขึ้นยิ้มๆ หลังจากนั้นก็ต่างคนต่างกินจนหมด ผมจึงเก็บจานไปล้าง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอน

 

"มานอนสิ ยืนบิดอยู่ได้" ร่างสูงพูดบอก

 

"อ่ะอื้ม" ผมตอบรับ ก่อนจะเดินไปไปนอนที่ประจำ

 

"นอนได้แล้วเด็กน้อย" ร่างสูงกระซิบข้างหูก่อนจะจับผมให้หันมามอง

 

"รู้แล้วกำลังจะนอนนี่ไง" ผมพูดบอก

 

"ฝันดีนะครับ" ร่างสูงพูดบอกเสียงนุ่ม พร้อมจูบหน้าผากผม 1 ที ก่อนจะรั้งเอวบางของผมเข้ามากอดแน่น เหมือนกลัวว่าผมจะหายไป

 

"อื้อออ อึดอัด" ผมพูดขึ้นเพราะร่างสูงกอดผมแน่นเกินไป ก่อนที่ร่างสูงจะคลายอ้อมกอดนิดๆ พร้อมกดหัวผมให้ซุกอยู่ที่อกแกร่ง ผมได้แต่หลับตาปี๋ หัวใจเต้นแรง ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

 

"ขอโทษนะ ที่ดูถูกนายวันนี้" ร่างสูงพูดบอกออกมา

 

"อ่ะอื้ม ช่างมันเถอะ ฉันก็ขอโทษ ที่พูดจาไม่ดีกับนาย" ผมบอกกลับ ก่อนจะรู้สึกว่า ความโกรธ ความน้อยใจ หายไปหมด ตั้งแต่ที่ร่างสูงตรงหน้าพูดว่าขอโทษ

 

"นอนเถอะเด็กน้อย พรุ่งนี้นายต้องไปทำงานนะ" ร่างสูงพูดขึ้น พร้อมลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน จนผมเคลิ้มหลับไป

 

อ๊ายยยย ตอนนี้ กายอ้อนเมีย ก๊ากกก ดูน่ารักไปอีกแบบ 555+

 

 

ZerMay ❤.