ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๒๗

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

โกมุท อดีตตำนานการล่มสลายของโรงเรียนราชพฤกษ์วิทยาคม

                ดูเหมือนบทสนทนาจะถามเกี่ยวกับย่าศรีเป็นส่วนใหญ่ ศรีตอบอะไรไม่มากนักเพราะเรื่องของย่าเธอเองก็ไม่ค่อยได้ยินเลย

                “แปลก… เพราะเหตุใดเรื่องของย่าเจ้าถึงมิค่อยมีใครรู้เลยล่ะ” จารุเอ่ยด้วยความสงสัย

                “แปลกอย่างไรเหรอ?” ศรีถาม “แต่ก่อนเรื่องของย่าเจ้าใครๆ ก็รู้ ข้าจึงแปลกใจน่ะสิ”

                รพิมองทั้งสองอย่างฉงน

                พี่ศรีไม่รู้ก็ไม่แปลกแต่พวกผู้ใหญ่ก็รู้แต่ทำไมถึงไม่ยอมเล่าให้พี่ศรีฟังล่ะ

                “อ่า… ดูเหมือนนายจะรู้เรื่องของย่าฉันดี งั้นช่วยเล่าให้ฟังได้ไหมจ๊ะ” ศรีกล่าว

                “ก็ได้อยู่ดอกนะ แต่เรื่องที่ข้ารู้มันเป็นจริงฤๅเปล่าก็อีกเรื่อง เพราะข้ากับโกมุทเองก็เคยรู้จักกัน แต่พอนางมีอายุได้๑๒ ปี ข่าวคราวของนางก็มิค่อยมีใครรู้”

                ศรีและเพื่อนๆ ของเธอจับจ้องไปที่จารุเพื่อฟังเรื่องที่เขาจะเล่า

                “ช่วงนั้นระหว่างที่นางยังเรียนอยู่ประถม เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ภูตผีที่หลุดจากนรกเข้าทำร้ายผู้คนไปทั่ว โดยเฉพาะนักเรียนล้มตายไปจำนวนมาก วิญญาณพวกเขาถูกวิญญาณจากนรกกลืนกินจนเป็นพวกเดียวกับมันและทำร้ายนักเรียนที่ยังมีชีวิตอยู่

                ทางโรงเรียนและคุณครูทุกท่านก็พยายามจะช่วยแต่พวกมันมีมากและร้ายกาจกว่าที่คิดพวกคุณครูจึงตายตาม ในปีนั้นการศึกษามิเหมือนสมัยนี้… หมายถึงมิติผกายนะ แต่ก่อนภาคปฏิบัติอย่างการจับอาวุธต่อสู้ก็ให้เริ่มใช้เมื่อขึ้นมัธยม ส่วนประถมจะศึกษาเกี่ยวกับคาถาอาคมแทน กระนั้นก็ยังเรียนวิชาอื่นด้วย เพราะเหตุนี้ทำให้นักเรียนประถมตายมากกว่านักเรียนมัธยมและนักศึกษา

                 อย่างไรเสียพวกคาถาอาคมมันก็ยากกว่าการต่อสู้ด้วยตนเองอยู่แล้ว เพราะต้องจำคาถา เป็นเรื่องที่รู้ดีว่าเป็นภาษาอื่นเลยจำยากและต้องตั้งสมาธิสูงอยู่ นักเรียนประถมคนไหนต่อสู้ด้วยอาวุธที่ลงอาคมก็ดีไป เพราะบางบ้านก็สอนมาอยู่แล้วแต่คนที่มิเคยสิที่จะแย่

                คุณครูและนักเรียนบางคนพยายามจะทำพิธีกรรมในการส่งวิญญาณไปยังนรก แต่โชคร้ายที่พิธิกรรมแบบนั้นมันต้องใช้เลือดของผู้ทำพิธีสังเวย หากไม่แกร่งจริงเสียเลือดไปมากก็มิรอดแน่ คุณครู นักศึกษา และ นักเรียนที่ทำแบบนั้นจึงล้มตาย

                แต่น่าแปลก… มีเพียงนักเรียนหญิงคนเดียวที่สามารถทำอย่างที่ข้าเล่าได้ทุกอย่าง แม้จะเสียเลือดเนื้อไปมากก็ยังมีชีวิตรอด… โกมุทนั่นเอง นางใช้ดาบที่แปลงจากปิ่นปักผมของตระกูลมากำจัดวิญญาณร้าย นางเองก็เป็นนักเรียนที่เรียนเก่งที่สุดในระดับชั้น และด้วยความที่ตระกูลนางเป็นตระกูลที่ขึ้นชื่อคาถาอาคมและวิชาการต่อสู้ไทย โกมุทจึงได้รับการศึกษามามากพอสมควร ด้วยเหตุนั้นทำให้นางรอดมาได้

                อ้อ จริงสิ มีอีกคน เด็กชายที่เป็นคู่หมั้นโกมุท ปู่ของศรี ลินจง เขาได้อันดับสองนักเรียนที่เรียนเก่งในระดับชั้น เขาต่อสู้คู่เคียงกับโกมุทมาโดยตลอด เมื่อเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นอย่างเรื่องนี้ก็ยังคงฝ่าฟันไปกับโกมุท

                กระนั้น บุคลากรในโรงเรียนก็ยังล้มตายลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ… จนสุดท้ายก็แทบจะมิเหลือใคร นักเรียนระดับชั้นอนุบาลตายทุกคน ป.๑ ป. ๒ ตายมิเหลือใคร ป. ๓ มีมิถึง ๑๐ คน ป. ๔ และป. ๕ มีมิถึง ๒๐ คน ส่วน ป. ๖ ก็มิมิถึง ๓๐ คน นอกนั้น มัธยมและนักศึกษามีมิถึง ๘๐ คน จำนวนนี้นับเป็นระดับชั้น ลองคิดดูละกันว่ามันร้ายแรงเพียงใด ส่วนคุณครูก็มมิถึง ๖๐ ท่าน”

                “…”

                ไม่อยากจะเชื่อ นั่นคือความคิดของทุกคน ไม่คาดว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้ นักเรียนเสียชีวิตไปมากจนน่าใจหาย

                …ช่างโหดร้ายเหลือเกิน…

                “เรื่องมิได้จบเพียงนั้น โกมุทได้ตัดสินใจทำพิธีกรรมต้องห้ามซึ่งหากดวงมิแข็งจริงก็ต้องตายแน่ เพื่อนๆ ของนางซึ่งอยู่ชั้น ป.๖ รวมตัวกันทำพิธี สังเวยโลหิตวิญญาณ มันร้ายแรงกว่าพิธีที่นักเรียนคนอื่นๆ ทำ นักศึกษาและคุณครูเองก็เข้าร่วมพิธีด้วย แม้บางคนจะล้มตายเพราะทนพลังของพิธีกรรมมิไหว

                แล้วในที่สุดเรื่องมันก็จบลง …เหลือเพียงความเงียบวังเวง และเลือดที่หนองเต็มไปหมด ทุกคนที่มีชีวิตรอดถูกเรียกให้ไปรวมตัวกันที่โรงพลศึกษา และทำพิธีสวดส่งวิญญาณคุณครูและนักเรียนที่เสียชีวิต

                ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านเหลือเพียงโกมุทเท่านั้นเพราะถูกเรียกตัวส่วนลินจงก็ตามไปด้วย โกมุทถูกสั่งให้ออกจากโรงเรียน แต่ลินจงไม่ยอมจึงขอลาออกด้วย”

                “ทำไม… ถึงโดนไล่ออกล่ะ” ศรีเอ่ยอย่างกังวล เพื่อนๆ ของเธอเองก็เช่นกัน

                จารุมองพวกเธอปราดหนึ่งก่อนจะตอบด้วยเสียงที่เรียบ

                “นอกเหนือจากนี้ข้าก็มิรู้อะไรแล้ว”

                คำตอบนั้นทำให้เหล่าเด็กประถมทำหน้าเศร้า จารุมองพวกเขานิ่งๆ แต่ดูเหมือนเขาจะนึกเรื่องที่ลืมไปสนิทได้จึงกล่าวขึ้นมา

                “เอ้อ… เจ้ากับเด็กชายนั่นน่ะ เพิ่งมาใหม่ อยู่ที่มิติสามัญสินะ จึงมิรู้จักข้าน่ะ” จารุเอ่ยกับศรีและธันนะ

                “ก็… รู้จักกันแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ ชื่อของนายก็คือจารุ” ศรีมองเขาอย่างฉงนแต่นั่นทำให้จารุถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก็ไม่แปลกหรอกนะเพราะเขาถูกเขาใจผิดบ่อยอยู่เหมือนกันในเรื่อง......

                “เฮ้อ! อีกคนแล้ว จะบอกอะไรให้ประดับสมองหน่อยเถิด ข้ามีอายุเลย ๑๐๐ ปีแล้ว เพราะฉะนั้นจงเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกข้าซะ”

                “ต่ะ! ต้องขอโทษด้วยค่ะลุง” ศรียกมือไหว้ด้วยสีหน้าที่สำนึกผิด แต่คำว่าลุงที่เธอเรียกจารุทำให้เขาเดือดขึ้นมา

                “มิใช่! เรียกข้าว่าท่านสิ!”

                บทสนทนานั้นทำให้เหล่าเด็กๆ หัวเราะคิกคักซึ่งศรีก็พลอยขำไปด้วย จารุหงุดหงิดเพราะเด็กพวกนั้นจึงหยิบกาน้ำลายกนกเขวี้ยงอย่างแรงใส่เฉาก๊วยซึ่งนั่งหน้าสุดทำให้เด็กชายผมเกรียนหงายหลังตึงทับบรรพตซึ่งนั่งอยู่ด้านหลัง ทั้งสองร้อยโอดครวญ

                “อะไรครับท่านจารุ! ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!”

                “เจ้าและเพื่อนๆ หัวเราะข้า!” จารุเอ่ยอย่างหงุดหงิด

                “ก็หัวเราะกันทุกคนแล้วทำไมถึงมาลงที่ผมล่ะ!

                “ก็เพราะว่าเจ้านั่งหน้าสุดอย่างไรล่ะ มันลงโทษง่ายดี”

                “โห อะไรอะ!”

                หลังจากนั้นบรรพตก็ตบเฉาก๊วยและบ่นด้วยเสียงที่เหมือนผู้ชาย เฉาก๊วยบ่นว่า “อะไรอีกเนี่ย” และโต้กลับเพื่อนๆ ขำทั้งสองไม่สนใจจารุที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับคนเดียว เขานั่งคิดเรื่องศรี

                หนอยแน่ะ ข้ายังมิคิดบัญชีที่เจ้าทำเลยนะศรี ถึงเจ้าจะมิได้ก่อเรื่องเดือดร้อนแต่เจ้าก็เป็นเหตุที่ทำให้มีเรื่อง ถึงจะเป็นหลานโกมุทข้าก็มิปล่อยไว้ดอกนะ!

                โกมุท

                นั่นสินะ… ป่านนี้เจ้าจะไปเกิดเป็นอะไรนะ หลายปีแล้วที่เรามิได้พบกันเลย

                ฤๅเจ้าจะยังมิไปผุดไปเกิด?

                ณ บนหลังคาเรือนไทยผสมตะวันตกสวยงามมีเหล่าเด็กต่างชาติยืนอยู่โดยที่มีเด็กชายผิวสีคล้ำเชื้อชาติไทยเป็นคนนำ

                “แหม โซค่อนเนี่ยตื่นสายจริงๆ นะ อย่างนี้ฟ้องครูคาดีน่าดีกว่าเนอะ” เด็กหญิงผมสีฟ้าสวมชุดยูคาตะสีเรียบๆ เอ่ยอย่างขบขันพลางมองไปที่กลุ่มเด็กๆ เบื้องล่างในอีกเรือน

                “ก็แล้วแต่เจ้านะ หึๆ…” เสียงเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ของเด็กหญิงผมสีทองเหลืองเกล้าสองแกะต่ำเป็นลอนสวยห่มสไบและผ้าถึง สะโพกของเธอมีปืนสีเงินอยู่ด้วย

                “ชิโนโกะ อัมพุ เงียบๆ หน่อย ข้ากำลังใช้ความคิด” เด็กชายผิวคล้ำนามศารทูลเอ่ยกับเด็กหญิงทั้งสอง แต่กระนั้นพวกเธอก็ยังไม่หยุดยังหยอกล้อศารทูลอีก

                “จริงจังไปไหม?” เด็กหญิงผมสีฟ้าเจ้าของนามชิโนโกะล้อเลียนศารทูล เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะหยิบดาบและกระแทกด้ามของมันลงศีรษะเธอ

                “จะมิให้ข้าจริงจังได้อย่างไร นี่มันเรื่องสำคัญเลยนะ”

                ชิโนโกะกุมศีรษะลูบป้อยๆ พลางฟังไปด้วย

                “ถ้าเรื่องดาบอรัญญิกล่ะก็จะไปกังวลทำไม? ในเมื่อนี่มันเรื่องของทางนั้นส่วนเราก็แค่มาช่วยสืบหาเบาะแสก็เท่านั้นเอง” เด็กหญิงผมสีทองเหลืองเจ้าของนามอัมพุเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

                “แม้มันจะมีผลต่อกรุงศรีอยุธยาแต่มันก็ส่งผลต่อทั้งประเทศบ้านเกิดเมืองนอนของข้ากับเจ้านะ!” แน่นอนว่าอัมพุเองก็เป็นคนไทยแต่เป็นลูกครึ่งอังกฤษด้วย นั่นเองที่ทำให้เธอเงียบ

                “ก็จริงอยู่หรอกนะที่ศารทูลพูดน่ะ แต่ลองดูนี่ก่อนเป็นไง” เด็กชายผมสีน้ำเงินสวมเสื้อโค้ทสีน้ำเงินเชื้อชาติฟิลิปปินส์ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ศารทูล เด็กชายผิวคล้ำรับมันไว้ก่อนจะคลี่อ่าน

                “…”

                “ข้าว่ามันไม่ใช่การลักดาบแบบจริงจังหรอก แค่ดูเหมือนจะเชื้อเชิญให้ไปหาเสียอย่างเดียวมากกว่านะ แต่เหตุผลเพราะอะไรเรื่องนั้นข้าเองก็ไม่รู้”

                “ในเมื่อเจ้าดูออกแม้จะยังแค่คาดเดาแต่ทำไมนายิกาถึงมิแคลงใจล่ะ?” ศารทูลทำหน้าไม่เข้าใจพลางจดจ้องที่ใบหน้าของเด็กชายผมสีน้ำเงิน

                “ก็คงบางท่านแหละ แต่ถึงจะรู้อย่างไรเสียถ้าไม่ตามจับก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมผู้ลักดาบถึงต้องทำแบบนี้”

                น้ำเสียงราบเรียบของเขาช่างขัดกับน้ำเสียงร้อนรนของเด็กชายผิวสีคล้ำนัก

                “นี่! แล้วพวกเราจะนั่งอยู่อย่างนี้อีกนานไหม? ฉันเมื่อยนะ” เด็กหญิงเกล้าผมสองข้างถักเปียติดหมวกเล็กๆ ถามด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่ายสุดขีด

                “ในเมื่อนั่งแล้วทำไมถึงเมื่อยล่ะ?” เด็กชายผมสีน้ำตาลอมแดงถามกลับแทนเพื่อนคนอื่นๆ เด็กหญิงทำหน้าไม่พอใจแล้วพูดเสียงดัง

                “ก็มันไม่ถนัดแล้วแข็งเป็นร่องอะ!”

                “นั่งต่อไป เดี๋ยวพวกเขาคุยเสร็จเราก็ลงไป”

                ศารทูลที่หลบสายตาเด็กชายผมสีน้ำเงินเอ่ย สมองและใจของเขายังคงคิดแต่เรื่องผู้ลักดาบอรัญญิก

                ศรีขอตัวมาอยู่คนเดียว เธอลูบตาที่ถูกผ้าพันแผลปิดไว้ …มันโหวงเหวง… อีกส่วนหนึ่งของร่างกายมันหายไป

                เนตรยันต์มรณะนั่นมันคืออะไรกัน?

                “สงสัยเหรอ เรื่องของตัวเองยังมิรู้แล้วจะไปทำอะไรได้เนี่ย?”

                เสียงเด็กชายคนหนึ่งถามอย่างล้อเลียนแต่แฝงความจริงจังด้วย ศรีหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วพบร่างเด็กชายนุ่งโจงกระเบนทับด้วยเสื้อตัวนอกของยูคาตะ ริมฝีปากวาดขึ้นอย่างไม่น่าไว้ใจ

                 ศรีเบิกตาด้วยความที่คาดไม่ถึงว่าเขาจะมาที่นี่

                “คาตานะ! นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ” ศรีถามคาตานะที่ยืนยิ้มเหมือนไม่รู้สึกต่อสิ่งใด เขาเอนศีรษะไปมาก่อนจะเอ่ย

                “ก็…”