ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

8.9

เขียนโดย snowred

วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 22.30 น.

  123 บท
  32 วิจารณ์
  113.43K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2558 17.47 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) บทที่ ๒: เข้ามายังอีกมิติของโลก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทที่ ๒

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

เข้ามายังอีกมิติหนึ่งของโลก

                “แหะๆ… ฉัน… ขอโทษ… นะ”

                ศรีหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับธันนะ เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แววตาสีดำของเขามีประกายแห่งความโกรธ เขาเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น “คราวหน้าทำอะไรก็หัดมองซะบ้างว่าจะมีอะไรที่ถูกกระทบมากที่สุด” พร้อมหับพูดเขาก็ค่อยๆ ว่ายเข้าไปใกล้ฝั่ง ศรีว่ายตามอย่างคล่องแคล่วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ---การว่ายน้ำเป็นสิ่งที่เธอชอบมากเลยล่ะต่อให้ต้องไปอยู่ในน้ำที่ขุ่นๆ ก็เถอะ

                ทั้งสองว่ายมาจนถึงฝั่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายขึ้นไปแล้วบีบเสื้อบีบปลายผม ศรีนึกอย่างยินดีที่ตนเองใส่เสื้อยืดมาอีกชั้น จึงไม่ค่อยเห็นเรือนร่างเธอมากนักเว้นแต่ทรวดทรงของเธอ ธันนะที่เป็นผู้ชายจึงไม่ใส่ใจเรื่องนั้นมากนักจะห่วงก็ตรงที่ตนเองจะเป็นหวัดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ได้รับผลจากน้ำ

                “ศรี…”

                “…!” ศรีหันไปมองตามเสียงเรียก …ผู้ที่เรียกเธอคือเด็กหญิงที่ดูจากภายนอกอายุน่าไล่เลี่ยกับเธอ ผมยาวประบ่ามัดจุกสองข้างต่ำ สวมแว่น เด็กหญิงถือร่มบ่อสร้างสีอ่อน เธอแย้มยิ้มน้อยๆ ให้กับศรีอย่างยินดี “คิดถึงจังเลย ผ่านไปเพียง ๒ ปี แต่ฉันรู้สึกราวกับผ่านไปนานเป็นสิบๆ ปีเลย”

                “แววไพร เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ?” เสียงเอ่ยถามอย่างงุนงง ---เด็กหญิงผู้ถือร่มบ่อสร้างคือเพื่อนสมัยเด็กของเธอที่เคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันเมื่อครั้นยังอยู่ที่จังหวัดชลบุรี ต่อมาเธอจึงมาเรียนที่โรงเรียนในจังหวัดระยองเนื่องจากมีปัญหาบางอย่าง…….

                “ฉันได้ยินว่าศรีจะมาที่กรุงเทพฯ น่ะเลยตามมา”

                ได้ยินมาจากไหนเนี่ย

                ศรีคิดก่อนจะถาม “แล้วทำไมถึงมาอยู่แถวๆ นี้ล่ะ พ่อกับแม่อยู่ไหน” กวาดสายตาไปมองรอบตัวเธอแต่ไม่เห็นมีวี่แววพ่อแม่ของเด็กหญิง

                “ฉันมาคนเดียวน่ะ พ่อกับแม่อยู่ร้านกาแฟ ฉันเบื่อเลยมาเดินเล่น แล้วศรีล่ะมาทำอะไรอยู่ที่นี่เหรอ”

                “ฉันมาซื้อของกับพ่อแม่น่ะ แต่หลงทางก็เลย…” คำต่อไปไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ศรีชำเลืองไปทางธันนะแต่เขาเบือนหน้าหนีเหมือนจะไม่อยากรับรู้ เขาเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา ตอบแทนศรี

                “มันเดินตามฉันมาเพราะไม่รู้จะไปไหน เป็นผีเจ้าไม่มีศาล”

                “ปากเสียจริงๆ เลยนะนายน่ะ! -------เอ่อ ก็ตามที่เขาบอกนั่นแหละจ้ะ ฉันไม่รู้ว่าจะไปทางไหน” ศรีเปลี่ยนสีหน้าที่โกรธเคืองมายิ้มแห้งให้แววไพร เด็กหญิงถือร่มบ่อสร้างยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยนให้ก่อนจะเอ่ยถาม

                “ไปกับฉันไหม ฉันจะได้ช่วยตามหาพ่อแม่ของศรีน่ะ”

                ศรีลังเลว่าจะไปด้วยหรือจะตามธันนะไปต่อ ตัดสินใจได้ เธอเลือกที่จะไปกับแววไพร เพราะทั้งสองก็รู้จักกัน สถานการณ์ตอนนี้ก็ลำบากเกินจะแก้ ศรีตอบเธอพร้อมกับยิ้ม

                “ไป… ขะ ขอบคุณจ้ะ” ศรีเอ่ยตะกุกตะกักอย่างเกรงใจ เลือกทางนี้แหละดีที่สุดแล้วจะได้ไม่ลำบาก เด็กหญิงผมจุกเดินเข้าไปใกล้เด็กหญิงถือร่มบ่อสร้างก่อนจะก้าวออกไปอย่างช้าๆ ศรีแอบหันไปมองธันนะก่อนจะเอ่ย

                “ธันนะ ขอบคุณจ้ะ”

                “…” ไม่มีเสียงตอบกลับมา เธอรู้สึกใจหาย ไม่คิดเลยว่าจะจากกันเร็วแม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่น้อยๆ เธอก็อยากจะอยู่เล่นกับเขา ธันนะเองก็ก้าวเดินไม่พูดอะไร

                …ไม่แม้แต่จะมองส่งเธอ…

                “อะ! ศรี เธอตัวเปียกนี่ เอาผ้าของฉันไปคลุมก่อนมั้ย จะได้ไม่หนาว” แววไพรที่เพิ่งสังเกตว่าตัวศรีนั้นเปียกโชกดูท่าจะหนาวแต่ศรียิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเพราะช่วงกลางวันที่แสงแดดจ้า เพียงไม่ถึงนาทีก็หายหนาวแล้ว

                “ขอบคุณจ้ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หายหนาวแล้วล่ะ”

                จ๋อม…

                วูบ… วูบ…

                เหมือนได้ยินเสียงจากน้ำในคลองและเสียงที่ไหววูบในอาก

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา