อุบัติรักเล่ห์มายา

 บทที่3โคโยตี้อกโต(จบ)

พี่สาวที่ห่วงน้องสาววิ่งมาถึงห้อง703อย่างเร่งรีบและไม่รออะไรทั้งสิ้นเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วตามหลังมาด้วยเอเลนหนุ่มตาน้ำข้าวที่วิ่งตามาติดๆ

“ลูกไก่!”ดวงตาโตสอดส่องสายตาไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เห็นน้องสาวสุดที่รักเลย เห็นเพียงคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนบนเตียงนอนเท่านั้น เรียวขายาวก้าวยาวๆที่ที่เตียงพลั้นน้ำตาก็จะไหลเมื่อคิดว่าน้องสาวได้เสียความบริสุทธิ์ไปเสียแล้ว “ไอ้เลวที่ไหนมันทำน้องฉัน!”

“คุณครับ ผมเจอหมอนี่สลบอยู่ข้างๆเตียงครับบางทีมันอาจจะรู้ว่าน้องสาวคุณอยู่ไหน”เอเลนบอกขณะที่จะดึงหนุ่มร่างท้วมที่สลบเมื่อครู่ให้นอนบนเตียง

“ไอ้เอ็มแกเอาน้องสาวฉันไว้ไหน!!”เสียงหวานของกรัณฑาเป็นเสียงโหดพร้อมที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้ง่ายดาย เอเลนที่เป็นผู้ชายยังต้องสะดุ้งกับท่าทีและน้ำเสียงของเจ้าหล่อน “ฉันถามแกได้ยินไหม ห๊า!!”

“คะ..คุณครับเขาสลบอยู่นะ”เอเลนพยายามบอกและรู้สึกสงสารเด็กหนุ่มคนนี้อย่างประหลาด

“ฉันรู้แล้ว! ตื่นซิวะ!”มือเรียวกระชากคอเสื้อของหนุ่มร่างท้วมก่อนจะตบไปที่ใบหน้าทั้งสองข้างด้วยมืออีกข้าง

“คุณครับ.......ผม”

“กรุณางดใช้เสียงด้วยค่ะ”ใบหน้าหวานเหยียดยิ้มไปที่ชายหนุ่มที่พาเธอมาหาน้องอย่างรำคาญนี่ถ้าเขาไม่ใช่คนพาเธอมาเธอคงตบให้สลบจะได้ไม่ส่งเสียงที่ทำให้เธอรำคาญขณะพิพากษาคนเลวอย่างเอ็ม

“คะ..ครับ”เขาตอบเสียงอ่อยไม่หนักแน่นอย่างหวาดๆต่อคนตัวเล็กกว่าอย่างประหลาดทั้งๆที่เขาไม่ค่อยเชื่อฟังใครเท่าไหร่

“ตื่นยังวะ ปวดมือแล้วเนี่ย!!”คนบ่นปวดมืออย่างเหนื่อยเพราะตบไปหลายรอบก็ไม่ตื่นเสียทีต่างจากเด็กหนุ่มเอ็มที่ถูกตบจนหน้าแดงเถือกไม่เห็นแม้แต่รอยนิ้วมือ

“เฮือก!!”เหมือนเขาจะทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวเพราะเมื่อครู่เขาแกล้งหลับเพื่อที่ครูสาวจะได้เลิกยุ่งกับเขาแต่ผลลัพธ์ดันตรงกันข้ามเสียนี่ “อาจารย์ครับผมเจ็บนะ”

“เจ็บหรอ”

เพียะ

“เจ็บมากไหมล่ะ”

เพียะ

“แต่น้องฉันเจ็บกว่า!!ไอ้เด็กชั่วฉันเอาแกเข้าคุกแน่”

“อาจารย์ครับอย่าทำอย่างนั้นเลยนะครับผมไม่อยากติดคุก ผะ...ผมยังไม่ได้ทำอะไรลูกไก่เลยนะครับ”

เพียะ

ฝ่ามือเล็กตบที่แก้มซ้ายขวาของเอ็มอีกทั้งจนดังลั่นห้อง คราวนี้เธอลากคอเสื้อของเอ็มลงมาจากเตียงก่อนจะเหยียบที่หน้าอก

“แล้วนี่มันรอยเลือดอะไร!!”

“ไม่รู้ฮะ แต่ผมเปล่าข่มขืนนะครับเขาสมยอม”

“หรือจ๊ะ!”ฝ่าเท้าเล็กกระทืบลงอย่างแรงแต่ไม่ใช่ที่หน้าอกแต่เป็นตรงกลางระหว่างขาของเด็กหนุ่ม

“โอ๊ย อาจารย์ผมเจ็บ!!”ฝ่าเท้าเล็กเหยียบและบี้จนคนถูกบี้จากหน้าที่แดงจากโดนคนตัวเล็กตบเป็นเขียวด้วยความทรมาน เอเลนลอบกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากเมื่อคิดว่าหากถ้าเขาโดนก็คงทรมานมากแน่ๆ“ขะ..ขอโทษครับ ผะ...ผมพยายามจะข่มขืนเธอเองครับแล้วตอนนี้ก็มีคนมาช่วยเธอไปแล้ว”

“จริงหรือ?”

“ครับ ดูเสื้อผ้าผมซิยังไม่ได้ถอดเลย”

“งั้นฉันจะปล่อย”เธอละฝ่าเท้าจากระหว่างขาจนคนก่อเรื่องกุมเป้าไว้ด้วยความห่วงแหนอย่างที่สุด “ออกไปซิ ฉันไม่อยากเจอหน้าแกให้เสียอารมณ์!”

“ขอบคุณครับ”เขาไหว้อย่างลวกแล้วรีบลุกด้วยท่าทีทุลักทุเลเพราะความรู้สึกเจ็บไม่หาย

“ดีจังนะครับที่น้องสาวคุณไม่เป็นอะไร”ร่างสูงที่นิ่งอยู่นานพูดขึ้นทำลายความเงียบเมื่อคนตัวเล็กยังมองเจ้าตัวปัญหาที่วิ่งออกไป

“ขอบคุณค่ะ และขอโทษที่ว่าคุณเพราะตอนนั้นฉันโมโหและโกรธจนพานทุกคน”กรัณฑาบอกด้วยแววตาขอโทษจากใจจริงให้เขาหลังจากที่ระงับความโกรธได้

“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ”

“ขอบคุณค่ะ”เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อยอย่างเกรงใจ เรียวขายาวก็เดินไปเรื่อยๆเพื่อที่จะลงไปที่หน้าผับเผื่อจะเจอกฤติกาโดยมีเอเลนเดินขนาบตามมาด้วย ดวงตารีมองคนข้างๆอย่างสำรวจไม่ให้เจ้าตัวรู้เพราะจากเหตุการณ์เมื่อครู่เขาระแวงเหลือเกินถ้าหากเธอโกรธที่เขามอง เขาอาจจะเป็นเหมือนเด็กหนุ่มคนนั้น

จมูกรั้นขึ้นที่แสดงถึงความมั่นใจของเจ้าหล่อนรวมกับผิวสีขาวเป็นธรรมชาติกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มกรอบด้วยแพขนตายาว ดวงตาที่สามารถสะกดตาไม่ต่างจากเรือนร่างที่สมบูรณ์ไม่มากไม่น้อยเกินไปโดยเฉพาะหน้าอก ร่วมๆแล้วเธอเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองและเชื่อมั่นในตัวเองมาก แต่ก็ทำอะไรรอบครอบอยู่เสมอไม่งั้นคงจับเด็กหนุ่มคนนั้นเข้าคุกไปเสียแล้วแต่เจ้าหล่อนก็คงกลัวว่าน้องจะเสียหายจึงไม่เอาเรื่อง ผู้หญิงอย่างเธอคงมีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาจีบเผลอๆอาจจะแต่งงานเสียแล้วก็ได้ เขาคิดอย่างสนุกถึงแม้ว่าเธอจะสวยแต่เธอก็อาจจะง่ายๆเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เขาเจอ ช่วงแรกก็เล่นตัวต่อมาก็..ร่วมเตียง เพราะต้านแรงพิศวาสในเรือนร่างและเสน่ห์เกินพิกัด

“ยิ้มอะไรหรือครับ”เขาถามอย่างแปลกใจหลังจากที่ร่างเล็กเก็บโทรศัพท์และยิ้มกว้างต่างจากเมื่อครู่

“ลูกไก่ค่ะ ลูกไก่เขาบอกว่าเขาปลอดภัยเพราะมีคนใจดีมาช่วยทำให้รอดตอนนี้อยู่บ้านแล้ว”

“ดีใจด้วยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”เธอยิ้มแก้มปริจนคนที่ถูกส่งยิ้มมาให้หัวใจเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เหมือนว่าทุกๆอย่างจะสวยขึ้นทันตาเห็นเมื่อเพียงแค่เธอยิ้ม ที่เราหัวใจเต้นแรงหรือนี่ หรือบางทีเราอาจจะคิดไปเองก็ได้ “อุ๊ย!”

“คุณควรคลุมไหล่ไว้นะครับ อากาศข้างนอกมันหนาว”เธอยิ้มรับแม้จะงงๆว่าข้างนอกผับก็ไม่หนาวอะไรแต่รู้สึกเย็นสบายเสียมากกว่า ทางด้านคนตัวสูงเขาก็คิดเช่นกันว่าอากาศก็เย็นสบายแต่ที่ต้องถอดเสื้อนอกคลุมให้เพราะแววตาจากพวกแมลงหวี่ที่มองผู้หญิงคนที่เขาจองไว้แล้วว่าจะนอนกับเจ้าหล่อนมองไม่เลิกลา แต่เจ้าหล่อนนี่ก็กระไรอยู่ที่กล้าสวมใส่ได้อย่างไงเพียงเสื้อกล้ามแล้วบราสีดำยังแลบออกมากับกระโปรงสั้นนั้นอีก ผมไม่ได้หึงนะแต่แค่หวงเพราะคืนนี้เธอต้องเป็นผู้หญิงของผม!

“ขอบคุณค่ะ งั้นจากกันตรงนี้ก็แล้วกันค่ะ”

“เดี๋ยวครับ ผมขอไปส่งนะครับ”

“เอ่อ”เธออึดอัดไม่กล้าตอบแต่พอดวงตาสบเข้ากับดวงตารีที่ส่งออดอ้อนมาเธอก็ใจอ่อน ก็แค่ให้เขาส่งถึงหน้าปากซอยแล้วลงคงไม่เป็นอะไรหรอกมั่ง “ค่ะ”

กรัณฑาบอกเส้นทางที่ไปบ้านของเธออย่างระเอียด และให้ส่งแค่หน้าปากซอยและระหว่างทางทั้งคู่ก็คุยกันหลายๆเรื่องทั่วไปตั้งแต่ที่เขาชอบไปแกล้งเพื่อนที่โรงเรียนจนถูกแม่กักบริเวณอยู่หนึ่งอาทิตย์เต็มๆแต่เขาก็จะหนีไปเล่นโดยที่แม่ของเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ แล้วก็เรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามา กรัณฑาได้ฟังแต่ละเรื่องที่เขาเล่าให้ฟังก็รู้สึกสนุกและขำกับเขาตลอดเวลาจนมาถึงหน้าปากซอยอย่างที่กรัณฑาบอกกับเจ้าของรถเธอก็ยังฟังเรื่องราวของเขาด้วยอารมณ์สนุก

“พอปีเตอร์รู้นะว่าผู้นี่แหละที่เอากาวไปแปะก้นเขาตอนนอนเขาก็มาอาละวาดปากนี่แทบจะพ่นไฟได้เลย ผมล่ะขำเขาจริงๆฮ่าๆ”

“ฮ่าๆเขาก็ควรโกรธแล้วล่ะค่ะ เพราะคุณน่ะชอบแกล้งเขา”

“ฮ่าๆคุณต้องเห็นหน้าเขา ขำมาก”

“คิดไปคิดมาก็อยากเห็นเหมือนกันนะค่ะ”

“งั้นหรือ”รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจื่อยๆทันทีพลางหันหน้าไปทางอื่น ขณะที่เขาก้มหน้ามาทางเธอจนลมหายใจร้อนๆรดแก้ม กรัณฑาหน้าแดงทันทีอย่างอดไม่ได้สร้างเสียงหัวเราะให้คนชอบแกล้ง “ฮ่าๆผมว่าหน้าคุณเมื่อกี้ตลกกว่าหน้าตอนเกิดของปีเตอร์เสียอีก”

“เอ่อ ฮ่าๆ”คนถูกแกล้งหัวเราะฝื่นๆในขณะที่เขาหัวเราะร่า “คุณนี่ชอบแกล้งจริงๆนะค่ะ”

“ก็แค่บางเรื่องนั้นแต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นผมจริงจังนะครับ”

คนตัวสูงส่งสายตาจริงจังและดูมีเสน่ห์จนเธอเผลอมองและไม่รู้สึกตัวเลยว่าริมฝีปากหยักได้ประกบเข้ากับริมฝีปากรูปกระจับแดงระเรื่ออย่างเนื่องนาน มันช่างอ่อนหวาน หอมหวานราวกำลังดูดดื่มน้ำผึ้งก็ไม่ปาน และก็เปลี่ยนเป็นดุดันลิ่มรสจากริมฝีปากรูปกระจับอย่างกระหาย

“ฮือ”

คนถูกจูบรู้สึกเหมือนจะขาดลมหายใจไปซะให้ดื้อๆเมื่อเขายังคงจูบอย่างกระหายราวกับกำลังลิ่มรสหวานจากดอกไม้ พลางลิ้นเรียวก็พยายามเข้าไปหาความหวานจากคนตัวเล็กกว่า กรัณฑาดันเขาออกแต่เขาก็จับหัวไหล่ของเธอชิดกับกระจกรถหรู มือใหญ่เริ่มทำงานอย่างที่สมองสั่งด้วยการลูบไลไปที่เรียวขาเรียว อีกมือหนึ่งก็ปลดตะขอบราอย่างง่ายดาย น้ำตาใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้หญิงแกร่งและเคยกลัวสิ่งใด แต่เมื่อถูกกระทำหยามๆเช่นนี้คงไม่มีใครทนได้ หนุ่มตาน้ำข้าวที่รู้สึกผมปรกติกับน้ำใสๆนั้นก็หยุดกระทำที่กำลังดูดดื่มกับดอกบัวงามก็ต้องตกใจและทำหน้าไม่ถูก

เพียะ!

“คุณมันก็ไอ้ผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง!”

“คือ...คุณครับตอนแรกผมนึกว่าเราจะสนุกด้วยกันเสียอีก”

กรัณฑาปาดน้ำลวกๆแล้วสวมบราตัวเล็กแล้วก้าวออกจากรถหรูทันทีแต่หนุ่มตาน้ำข้าวผู้ไม่เข้าใจก็มาขวางไว้

“เฮ หรือเธอกลัวว่าฉันจะไม่จ่ายเงิน ฉันมีเงินนะเห็นไหม”เขาชูเงินเป็นปึงที่มีแบงค์เทาหลายใบขึ้นแล้วยัดใส่มือกรัณฑา กรัณฑารู้สึกว่าน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้งจึงกัดริมฝีปากแน่นพยายามสะกดอารมณ์ไว้สุดๆและมองหน้าคนตรงหน้านิ่ง “หรือว่าคุณอายที่จะทำในรถ เราไปต่อที่โรง..โอ๊ย”

เข่าของคนตัวเล็กกระแทกที่หน้าท้องแบนราบด้วยแรงโกรธไม่อยากฟังคำพูดใดๆจากคนตรงหน้าทั้งสิ้นและเป็นการตัดบทอย่างรำคาญ

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนที่คุณเจอจะเป็นอย่างไรแต่ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีศักดิ์ศรีและ...ฉันไม่ใช่โสเภณี!!”

เพียะ

ร่างบางตบคนตัวสูงจนหน้าหันก่อนจะโปรยเงินที่เขายัดให้ราวกับเป็นเพียงกระดาษไม่มีค่าอะไรเลย

“โอ๊ย เจ็บนะครับคุณย่า”หนุ่มตาน้ำข้าวตัวใหญ่ร้องโอดโอยทันทีที่ผ้าเย็นที่คุณย่าหรือคุณหญิงธัญยากดแรงๆอย่างหมั่นไส

“สมน้ำหน้า จะนอนกับคนอื่นไม่ดูตาม้าตาเรือ”คนชราเอ็ดคนที่อายุน้อยกว่าอย่างหมั่นไส

“ก็เห็นว่าเคลิ้มก็นึกว่ายอมแล้วนี่ครับคุณย่า”คนถูกตบจนหน้าแดงทั้งสองข้างพูดอย่างไม่รู้สึกอะไร

“ผู้หญิงบางคนเขาไม่เหมือนกันหรอกนะหลาน ถ้านิสัยเรายังเป็นอย่างนี้หนูผึ้งเขาคงเหนื่อยแน่ๆ”หญิงชราบอกอย่างยิ้มๆเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานของกรัณฑาหรือรวงผึ้งที่ถึงจะดูหวานๆแต่ก็ดูหนักแน่นและเชื่อมั่นตัวเอง

“ใครครับผึ้ง”

“ผึ้งเขาก็เป็นน้องสาวของรันไงที่เป็นเลขาของย่า ที่ตอนแรกจะมาให้ดูแลเราแต่ลาคลอดลูก ถ้าไม่เกิดเรื่องคงได้เจอกันแล้ว นี่ไงสวยไหม”

คุณหญิงธัญยาหยิบซองสีน้ำตาลที่มีรูปใบหน้าหวานๆของกรัณฑาทับอยู่ด้านบนแม้จะทำหน้านิ่งๆถ่ายกับรันผู้เป็นพี่สาวที่ยิ้มพร้อมโอบไหล่ชูสองนิ้ว แต่ก็ไม่ลดความงดงามของใบหน้านั้น ดวงตาสีน้ำทะเลเบิกกลางยิ่งกว่าเก่าพลางขยี้ตาเหมือนไม่เชื่อ

“มีอะไรหรือเปล่าลูก หรือว่าตะลึงกับความสวยของหนูผึ้งเขา”คนเป็นย่าพูดอย่างล้อๆเมื่อหลานชายทำหน้าตกใจ

“ยิ่งกว่าตะลึงอีกครับย่า สงสัยผมต้องเรียกเลขาคนสวยของย่ามาทำความรู้จักแล้วมั่งครับ กรัณฑา”

ดวงตารีสีน้ำทะเลมองรูปในมือที่มีรูปโจทย์เก่าที่เกือบจะได้เป็นคู่นอนอย่างมาดร้ายที่กล้าทิ้งรอยมือเล็กลงบนใบหน้าหล่อและทำให้จุกที่หน้าท้อง สงสัยเขาจะต้องสั่งสอนแม่สาวแสนสวยโคโยตี้คนนี้ให้รู้สึกถึงบทเรียนพิศวาทเสียบ้างแล้ว

“ร่างกายของเธอต้องเป็นของฉัน”

อาจมีคำผิดอยู่บ้างก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ^^