Hell hotel โรงแรมนี้ปีศาจจอง

นี้มันอะไรกันคร้าบตอนนี้ข้างหน้าของผมมีปีศาจ " บ้าเลือด " อยู่สองตนที่กำลัง ตบ ต่อย ตี เตะ กันอย่างป่าเถื่อน ตายแล้ว!! ถึงจะเป็นปีศาจก็เถอะแต่.......คุณเจ้าของคนนั้นโหดแรงช้างตกมันเป็นบ้า

" หยุดเถอะคุณเจ้าของ " โชคดีที่จิ้งจอกสาว เพ่ยเพ่ยอะไรนั้นแหละมารั้งเอาไว้ทันไม่อย่างนั้นที่นี้พังแน่ๆ ส่วนเจ้าผีดูดเลือดก็ถูกไอ้หมาป่านั้นจับมัดแล้วให้พนักงานช่วยกันลากกลับห้องของตนเองอย่างยากลำบากแสนเข็ญ แรงเจ้าหมาป่านั้นก็ไม่ใช่จะน้อยๆ เสียด้วย......

" ชิ ไอ้บ้านั้นถ้าไม่ใช่ลูกค้าคนสำคัญ ฉันคงจัดการมันไปนานแล้ว " เซเรน่าบ่นกับตัวเองแล้วก็เชิดหน้าเดินออกจากห้องครัวอย่างมาดมั่น

" สำคัญ? " ผมพูดพร้อมมองไปที่เพ่ยเพ่ยอย่างสงสัย

" เจ้าค้างคาวนั้นเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแวมไพร์ที่แกร่งที่สุด แต่กิริยาน่าประเคนบาทามาก ถ้าไม่ติดว่ารวยล่ะก็.....แม่จะตบให้คว่ำเเลยคอยดู!" เธอขบกรามแน่น รังสีอาฆาตของเจ๊แผ่รุนแรง

" หึ เป็นแค่เบ๊ อย่าทำเป็นอยากรู้อยากเห็นอะไรให้มันมากซิ " เจ้าหมาป่าที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แทงใจดำผมเข้าอย่างจัง.......ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากมาเป็นเบ๊หรอก!!!!

'ไอ้หมาป่าบ้า' ผมด่าในใจ

" ฉันไม่ใช่หมาบ้า ฉันชื่อ ชาร์ล ฟูลมูนด์ ต่างหากเฟ้ย " เฮ้ย!! ปีศาจที่นี้อ่านใจผมได้ทุกตนเลยเหรอ?! ละเมิดสิทธิ์ส่วนบุคคลชัดๆ

"โอ๊ย!!" ไม่นานนักเจ้าหมาป่านั้นก็ตบหัวผมด้วยแรงช้างตกมันนั้น

" ถ้าแกว่างมากก็ไปล้างจานซิ " เขาพูดก่อนที่จะเดินจากไปโดยไม่ไยดีมนุษย์คนน้อยๆ คนนี้.......เยี่ยมมากมิคาเอล นอร์มอล ต้องมานั่งล้างจานอยู่ในห้องครัวน่าขนพองนี้ แต่บ่นไปคงเท่านั้น ยังไงก็ต้องทำอยู่ดี ไม่งั้นคงไม่มีใครมารับประกันชีวิตผมแน่ ว่าแล้วผมจึงหันไปทำงานของผม แต่........

นี้มันอะไรกันเนี้ย!! สภาพที่ผมเห็นตรงหน้ามันไม่ใช่อ่างล้างจานแล้ว แต่มันเป็นนรกขยะชัดๆ นี่ผมต้องล้างจานที่อุจาดตาพวกนี้จริงเหรออออ และทันใดนั้นเองจานเท่าภูเขาก็มาวางอยู่ข้างๆผม แล้วพนักงานคนนั้นก็ยิ้มพร้อมชูสองนิ้ว บอกว่าสู้ๆให้ผม ม่ายยยยยยยยยยยยย ผมตะโกนในใจ พร้อมกับมองมองกองจานตรงหน้า.............
...........................................

" ซวยละสิคนไม่พอจะทำไงดี จริงสิ..... " เจ้าหมาป่าเอ่ยขึ้นก่อนจะหันหน้ามาทางผม " ไอ้เบ๊ !!"

" มีอะไรคร้าบ " ผมตอบด้วยท่าทางที่เซ็งสุดๆในชีวิต

" พอดีพนักงานของเรามีไม่พอ แกช่วยเอาอาหารไปให้ที่ห้อง 609 ให้หน่อยซิ " ไอ้หมานั้นได้ทีก็สั่งใหญ่เลยน่ะแต่ถ้าไม่ทำต้องตบกบาลอีกแน่ๆ ทำไมชีวิตผมไร้ทางเลือกอย่างนี้ ไม่น่าหนีออกจากบ้านเลยเรา T-T แล้วจากนั้นผมจึงรีบเอาของไปส่งก่อนที่ชีวิตจะสูญสิ้น

" แต่ ห้องนั้นเป็นห้องของเจ้าค้างคาวโรคจิตนั้นนี้ คงไม่เป็นไรหรอกมั่ง......" หรือผมหูฝาดไปเอง.....ห้องของคุณอิลเดียสเหรอ?
-------------------------------------------

แย่แล้วละครับตอนนี้ผมต้องเดินขึ้นบัดไดจากชั้น1 ไปชั้น6 แต่เบ๊อย่างผมห้ามใช้ลิฟเด็ดขาดผมถึงต้งมาขึ้นันไดอยู่นี้ เจ้าหมานั้นมันต้องแกล้งผมแน่ๆเลย แต่ทันใดนั้นเองผมก็เจอกับป้ายที่เขียนว่า " อีก 569ขั้นจะถึงชั้น6 " ใครมันบ้าติดป้ายไว้เนี้ย และในที่สุดผมก็สามารถขึ้นมาถึงที่นี้ได้

" ห้อง 609 ...... " ผมเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เจอ

" มาส่งอาหารครับ "

" เชิญ " หลังจากนั้นประตูห้องก็เปิด แต่ ทำไมเสียงคุ้นๆ จัง เมื่อเข้าไปผมก็พบว่าในห้องมืดสนิดจนมองอะไรไม่เห็น

" อ่าว! เป็นนายนี้เองกำลังจะไปหาพอดีเลย " หลังจากนั้นประตูก็ถูกปิด และเมื่อผมเปิดไฟก็พบกับ....

" คุณอิลเดียส!!! " ผมร้องขึ้นและตกใจแบบสุดขีด แปลว่าที่ผมหูฝาดเมื่อกี้นี้ก็จริงน่ะสิ!

" รู้ชื่อฉันแล้วหรือนี้ เก่งจริงๆ " แล้วเปิดถาดอาหาร

" เลือดเกรด B อีกแล้วเหรอ งั้น...... "
แล้วอยู่ๆ.............................................................................................................
( คำเตือน!!!! ฉายต่อไปนี้อาจออกแนว 18+ นิดหน่อยแต่มันไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดขอให้อ่านต่อไป )
อิลเดียสผลักผมไปบนเตียง

อิลเดียสผลักผมไปบนเตียง
" ฉันไม่อยากกินเลือดเกรดB แล้ว ขอเป็นเลือดของนายแล้วกัน " 

   ไม่พูดพรํ่าทำเพลง หมอนั่นก้มหัวมาถึงบริเวณซอกคอผมเดล้ว เตรียมพร้อมฝังเขี้ยวลงไปในนั่นทันที เเต่คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะยอมง่ายๆ ก็ดิ้นสิครับพี่น้องดิ้นสุดชีวิตเลย!!!! 

 ผมพยายามทั้งถีบทั้งดันไอ้บ้านั่นให้ออกจากระยะห่างอันเหลือน้อยนิดของคอผมเเละเขี้ยวหมอนั่นให้ไกลที่สุด  เเค่เเรงยันกลับควายเดนะ ผมเดทบตะหมดเเรงด้วยซํ้า เเละเมื่อเเรงอันน้อยนิดผมเริ่มจะหมดเเเล้วม่ายยยยยย 

   ไอ้ค้างคาวไม่รอช้า รีบตรงส่งเขี้ยวเตรียมเจาะ ผมคงไม่รอดเเน่

   "ปัง!!!!!"

   เสียงบาทากระทบประตูอย่างเเรงพร้อมดสกไม้ที่เต่ก่อนเคยเป็นประตูปลิวว่อนมาเเละบรรจงลงบนหน้าผมพอดีเป๊ะ เเต่ไอ้ค้างคาวมันหลบทัน ผมอยากฆ่ามันนนนน

   "อิลเดียส!!!!"เสียงเล็กเเหลมสูงเเละผมเเดงเปล่งประกายออกมาจากหมอกฝุ่น พร้อมกับลูกถีบมรณะที่บรีจงบนหน้าไอ้ค้างคาวพอดีเป๊ะ 

    สะใจเว้ย

    ผมพยายามดันเสกไม้ยักษ์ที่บรรจงปิดหน้าผมอยู่ มันหนักจังว่ะ เเต่อยู่ๆเสกไม้นั่นก็ถูกยกจงลอยด้วยฝีมือเเม่มดของโรงเเรมบ้านี่ ผมมองเธอด้วยสายตาตื่นๆจิงๆครับ  ตอนนี้ในหัวเหมือนว่างเปล่า หัวใจเต้นถี่เร็วเพราะพึ่งพลาดวิน่ทีเฉียดตายก่อนมันจะเต้นเป็นปกติ พร้อมกับที่ผมวิ่งไปหลบหลังคุณเฟรันทันที ไม่รู้ทำไมผมดีใจจังที่เห็นคุณเฟรันกันคุณเจ้าของมาทันเวลาพอดี รักจังเลย~

  "พอเหอะเซ" คุณเฟรันเดินไปกระชากคอเสื้อยัยผมเเดงติดปีกค้างคาวออกห่างจาก ผู้เคราะห์ร้ายอย่างคุณอิลเดียส ที่ตอนนี้จมกองเลือดเรียบร้อยเเล้ว 

 พึ่งรู้ว่าคุณเซเลน่าห่วงผมด้วย

   "ชิ ถ้าเกิดไอ้เบ้เป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปเเก้ความในศาลข้แหา ทำร้ายมนุษย์ ล่ะเจ้าบ้า" คุณเซเลน่ากล่าวพร้อมถลึงหัวเจ้าเเวมไพเเรงๆ นึกว่าเป็นห่วงที่ไหนได้ห่วงเงิน

   "เออจิงสิ ไอ้เบ้ ถึงเวลาเล่นซ่อนหาเเล้วล่ะ" เอ้ะอะไรอ่ะเล่นซ่อนหา

   "เตรียมตัวให้ดีเถอะ งานนี่ชี้ขาดความเป็นไปของโรงเเรมนะ"

   ห่ะ!!!!!อะไรน่ะ