Hell hotel โรงแรมนี้ปีศาจจอง

ก็ต้องขอโทษคนที่ติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ ที่ลงช้า เพราะทางบ้านของไรท์เตอร์อุปกรณ์ไม่อำนวยมาก

เอาเป็นว่า ! มาสนุกกับตอนที่ 5 กันเถอะค่ะ
______________________________________

" เอาล่ะ ได้เวลาเล่นซ่อนหาแล้วนะไอเบ๊ " เจ้าของบาทาที่ตอนนี้ถูกแม่มดกระชากคอเสื้อถอยออกจากคออิลเดียสพูด

" เห๊ะ ? เล่นซ่อนหางั้นเหรอ ? " ผมตอบไปอย่าง-งงๆด้วยคำถาม

" ก็อย่างที่บอกไป เล่นซ่อนหา เฟอธิบายที " คุณเซเลน่าโยนให้คุณเฟรันอธิบาย เอ่อ.. ทำไมไม่อธิบายเองล่ะครับ และคุณเฟรันก็อธิบาย

" ดูลัลฮาจะมาพักที่นี่ 3 วันน่ะ มาตรวจตราน่ะ และเขาก็ ' เกลียดมนุษย์ ' ซะด้วย "

" อ้อ.. นายคงไม่รู้จัก เขาเป็นนายหญิงสูงศักดิ์และเป็นผีหัวขาดน่ะนะ " คุณเซเลน่าพูดเสริม

" ถ-- ถ้างั้น.. ถ้าคุณดูลัลฮามาเจอผม ผมก็.. "

" บอกแล้วไงว่าเราจะเล่นซ่อนหาน่ะ " คุณเซเลน่าพูด " เรามีแม่มดผู้ปรุงยาได้ทุกชนิดอยู่แล้ว " นี่.. พูดยกย่องเธอเหรอครับเนี่ย ?

" ตามมา ไปห้องทำงานฉัน " คุณเฟรันพูดแล้วลากผมออกจากห้องนี้ ...นี่ผมโดนลากกี่ครั้งแล้วเนี่ย ?

" เราต้องรีบหน่อย เพราะดูลัลฮาจะมาอีก 1 ชั่วโมง " แม่มดปรุงยาที่ลากผมอยู่พูด

" น... น... หนึ่งชั่วโมง !!? " ผมอุทาน

" ไม่มีเวลาแล้ว ฉันจะวิ่งล่ะ " พูดเสร็จพี่เธอก็วิ่ง ผมก็ยังโดนลากต่อไป..

เมื่อถึงห้อง

" เฮ่อ.... ถึงสักที " ผมพูดพลางหอบเหนื่อย จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงล่ะครับ พี่เธอวิ่งเต็มพิกัดเลยนี่นา แบบนี้ตายได้สักรอบ แต่ดูพี่เธอแล้ว ไม่เหนื่อยเลย ร่างกายพี่เธอทำมาจากอะไรครับนั่น - -"

“ เมื่อกี้คิดว่า “ได้ตายสักรอบ”สินะ ?” เฮ้ยยย พี่เธออ่านความคิดได้ด้วยเรอะะะ

" คิดว่าฉันอ่านความคิดได้สินะ ? " เดี๋ยวสิเฮ้ย โดนอีกแล้วเหรอ ?

" เอ่อ.. ใช่ครับ "

" ฮะๆๆๆ " เธอหัวเราะแล้วพูดต่อว่า " ฉันอ่านความคิดของคนอื่นไม่ได้หรอกนะ คนที่ฉันลากมาน่ะก็เกือบทั้งโรงแรมแล้วล่ะ เฉพาะลูกค้าน่ะ " ท-- ทุกรายเลยเหรอครับ งั้นก็แสดงว่า..

" แม้แต่เซด้วย " อะจะอะเฮ้ย มีแรงขนาดนั้นเลยเหรอครับนั่น และเธอก็เดินไปเอากล่องๆหนึ่งมา เปิดแล้วหยิบหลอดยามาด้วย

" เหลือเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง เอายานี่ไป นายดื่มแล้วเอายาอีก 5 หลอดนี้ไปเทตรงที่ๆนายเคยอยู่ นี่คือยาลบกลิ่นของมนุษย์ " เธอยื่นยาที่เธอเพิ่งหยิบออกจากกล่องนั่นมาให้ผม ข้างในมีน้ำสีเขียวอมฟ้าอยู่ ผมก็รับมาจากอีกฝ่ายแล้วเปิดฝา อ๊ะ ทำไมกลิ่นแปลกๆ

" ยานี่คือยาล่องหน สามารถล่องหนได้ 2 วัน ติดต่อกัน ถ้านายดื่มตอนนี้ วันมะรืนนี้ยาจะหมดฤทธิ์และหยุดล่องหน แล้วตอนนั้น นายต้องหาวิธีซ่อนตัว เพราะว่ายาล่องหนไม่สามารถปรุงขึ้นใหม่ได้ในทันทีหรอก เข้าใจนะฉันแนะนำให้ดื่มวันที่ 2 " วันที่ 2 งั้นอีกวันที่เหลือ ต้องหาทางหนีตายจากผีที่มาตรวจสินะเนี่ย..

" ครับผม " ผมตอบรับแล้วเอาฝาปิดไว้ เพราะว่า ถ้าดื่มยาตอนนี้เลยก็หมดเวลาเร็วด้วยแน่นอน

" เหลืออีก 15 นาที ยังมีเวลา นายเอายาลบกลิ่นมนุษย์ไปราดเร็ว " พูดเสร็จพี่เธอก็ผลักผมออกจากห้องทำงานของเธอและเธอก็ปิดประตู ผมที่ทำท่าจะเดินออกจากข้างหน้าห้องเธอก็ต้องชะงักเมื่อเธอเปิดประตูอีกครั้งและเสียงดัง

" นายเอายานี่ไปด้วยละกัน นี่คือยาเพิ่มความเร็ว " เธอยื่นให้ผม ผมก็รับมาและเธอก็รีบปิดประตู เอ่อ.. นี่ปิดใส่หน้าผมเลยนะครับ ? คุณเธอจะรีบไปไหน ? จริงด้วย ต้องรีบไปแล้วว !!! ..

ตอนนี้ ผมวิ่งตาเหลือกขึ้นบนลงล่างราดยาที่คุณแม่มดเฟรันปรุงมา เพราะว่าดูลัลฮาจะมา ทำไมต้องรีบงั้นเหรอ ? เพราะว่า งานนี้ถ้าผมทำพลาดก็โดนคุณเจ้าของโรงแรมฆ่าแน่นอนครับ ไม่งั้นก็โดนดูลัลฮาเชือดทิ้งแน่นอนครับ งานนี้ชี้ขาดความเป็นไปของโรงแรมด้วย

“ เอาล่ะ เรียบร้อย ” การที่วิ่งไปมาทำเอาผมเหงื่อแตกเลยทีเดียว แต่มันก็เร็วเพราะยาเพิ่มความเร็วด้วยจึงทำได้เสร็จ [ ซึ่งผมก็ดื่มไปตอนไหนไม่รู้ ]

“ เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย เจ้าเบ๊ ” เสียงแหลมแบบนี้.. คุณเซเลน่าแน่นอน

“ เรียบร้อยแล้วครับผม ” ผมตอบไป อ๊ะ ที่มือถืออะไรอยู่เหรอครับนั่น กระดาษ.. ?

“ เอานี่ไปให้เฟหน่อยสิ เป็นยาที่ต้องใช้ ” พี่เธอพูดเสร็จก็ยื่นกระดาษนั่นมาให้ผม และผมก็เดินขึ้นข้างบนไปห้องทำงาน แต่ไม่ทันได้ถึง ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมา

“ คุณเบ๊ ! ” เสียงของแม่มดตนหนึ่งเรียกผม ในนี้มีแม่มดกี่คนล่ะครับ คุณเฟรันนั่นเอง อะนั่น.. เธอถือกระสอบว่างปล่าวมาด้วย

“ ครับ !? ”

“ ดูลัลฮามาแล้วล่ะนะ ” พี่เธอพูดเสร็จก็จับผมยัดลงกระสอบโดยไม่พูดไม่จา อะเฮ้ย !ยัดผมลงกระสอบได้ด้วย

“ อยู่นิ่งๆเป็นตุ๊กตาไว้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวนายจะโดนแขวนบนผนัง ” ผนัง !!?!? หมายความว่าไงครับเนี่ย !?!?

พี่เธอก็มัดปากถุงแล้วถือกระสอบที่มีผมไว้แล้วเดินไปทางห้องใหญ่

“ จะไปไหนเหรอครับ ? ” ผมถามคุณเฟรันด้วยเสียงดัง คุณเฟรันเขกหัวผมถึงจะมีกระสอบกันไว้

“ บอกให้เงียบๆไว้ไง !--- ”

“ โอ้ สวัสดีคุณผู้จัดการ ~ วันนี้ถอดหมวกด้วยแฮะ ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ต่ำ.. รึว่า เอ๊ะ ? ที่พูดว่า ‘ ถอดหมวกด้วยแฮะ ’ จะว่าไปเรายังไม่เคยเห็นคุณเฟรันถอดหมวกเลยนี่นะ

“ ไง ชาร์ว ” เฮ้ย คุณพ่อครัวหมาป่าจริงสิครับนั่น ! เก็กเสียง [?] ซะหล่อเลยนะ และผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของไอพ่อครัวป่า[?]นั่นเดินมาจิ้มกระสอบทราย เย้ย จิ้มผมทำไมครับ

“ ในนี้คือ ? ไอเบ๊ ? ” ชาร์วที่จิ้มๆผมอยู่พูดถามคุณเฟรัน เฮ้ย อย่าบอกนะครับ อย่าบอกนะ ขอเถอะ

“ พอเถอะชาร์ล ดูลัลฮากำลังรอพวกเราอยู่นะ ” คุณเฟรันตอบด้วยเสียงที่[โคตร]เย็นชา

“ เข้าใจล่ะๆ ชิ ” ชาร์ลพูกออกมาด้วยน้ำเสียงที่เซ็ง “ นี่ไอ้เบ๊ เดี๋ยวนายต้องทำเป็นตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิต ไม่งั้น นายได้ ตายยย !! ” ตายเลยเหรอคร้าบบบ ชีวิตของมิคาเอลก็บ๊ายบาย จบสิ้นแน่ถ้าพลาดวันนี้

“ เอาล่ะ ไปกันเถอะ พวกเราสายกันอยู่ 3 คน ” คณเฟรันพูดเหมือนตัดบทสนทนาเลยแฮะ.. ยังไงก็ลองดูสักตั้งละกันนะครับ !

และชาร์วกับคุณเฟรันก็รีบเดิน คุณเฟรันที่ถือกระสอบทรายที่มีผมอยู่ ชาร์วก็เดินอย่างสบายใจ[มั้ง]