Hell hotel โรงแรมนี้ปีศาจจอง

ตอนนี้ผมโดนจิ้งจอกสาวที่ชื่อว่า......... อะไร เพ่ยเพ่ย นี่แหละลากขึ้นบันไดมาอย่างสบายอารมณ์

 

“ คุณทำปัญหาใหญ่เข้าแล้วค่ะ ฉันว่าไม่ถึงเดือนคุณคงหัวใจวาย ไม่ก็ กระอักเลือดตายไปซะก่อนแน่ ” เธอพูดพลางยิ้ม

ขนาดนั้นเชียว....... =___= อนาคตของมิคาเอล นอร์มอลเละแน่ T^T

“ จะว่าไปฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย... ”

 

“ มิคาเอล นอร์มอล ครับ ^^ ”

 

“ อ่าค่ะ ^^ ฉันซู เพ่ยเพ่ย เป็นแผนกต้อนรับ ลูกค้าจำฉันได้ใช่มั้ยคะ ? ” ผมพยักหน้าตอบ

 

“ ห้องของคุณอยู่ที่ห้องใต้หลังคานะคะ ถึงมันจะมีกลิ่นไม่ค่อยพึงประสงค์สักเท่าไหร่ แต่ต้องทำตัวให้ชินเข้าไว้นะคะ ” จิ้งจอกสาว ซู เพ่ยเพ่ย หยุดตรงหน้าประตูบานหนึ่ง มันเก่า แต่สภาพก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไรมากมาย วิธีสร้างประตูบานนี้ก็แค่นำไม้มาวางซ้อนๆ กันและตอกตะปูเอาง่ายๆ ไม่ได้ผ่านการขัด ไม่ได้ผ่านการใส่สีแต่มันก็เป็นสีดำ ผมหันไปหาจิ้งจอกสาว

 

“ทำไมประตูบานี้ถึงเป็นสีดำทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่สีล่ะครับ ? ”

 

“ อ๋อ มันทำมาจากไม้ของต้นไม้ของต้นวิลโลว์ร้องไห้ค่ะ เนื้อไม้มันเป็นสีดำอยู่แล้วล่ะค่ะ ใบของมันเองก็เป็นสีดำ เขาว่ากันว่า น้ำที่หยดจากใบของมัน เป็นยาชั้นดีทีเดียวค่ะ ว่าแต่.. ถามทำไมเหรอคะ ? ”

 

“ อ--- อ้อ... ป-- เปล่าครับ ”

และเมื่อพลักประตูออกไปก็พบกับ... นรก !!!

จะไม่ให้นรกได้ไงล่ะครับ ที่นี่น่ะโทรมมากกกก เสาบางต้นในห้องถูกปลวดมดแทะกิน กระจกหน้าต่างก็แตก ผ้าม่านขาด บนเตียงมีหยากไย่ใยแมงมุมเต็มไปหมด หลังคามีรูรั่ว และมีถ้วยกะละมังตั้งรับน้ำฝนอยู่ และที่ร้ายแรงที่สุด กลิ่นเหมือนมีอะไรตายทับถมกันสัก 10 ตัวเห็นได้

 

“ ตุ๊บ ! ” ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรล้ม ฝุ่นในห้องกระจาย

 

“ โทษคร้าบบบบ”" อยู่ดีๆไม้กวาดก็ลอยขึ้นมากวาดห้องต่อ

 

“ ปีศาจไม้กวาด !? ” ผมอุทานเบาๆ

 

“ ม-- ไม่ใช่ครับ ผมคือมนุษย์ล่อง... ”

 

“ ม็อบกี้สินะ ! ผมมิคาเอล ”

 

“ หน... ”

 

เอี๊ยด !~~ เสียงเปิดประตูไม้ดังขึ้น ร่างของคุณผู้จัดการพรวดเข้ามา

 

“ ฮือ... ” เธอร้อง “ นี่มนุษย์ล่องหน ศพเบ้คนที่แล้วเอาออกไปรึยังฮะ !? ทำไมมันเหม็นจัง !? ”

 

“ ผ-- ผม ! ผมเอาออกไปแล้วครับ ! แต่ผมยังหาหัวของศพไม่เจอเลยครับ ! ”

 

“ งั้นก็รีบๆหาเข้า ! ” เธออกคำสั่ง 

 

“ อ-- อ้าว ! คุณผู้จัดการเฟรัน มีอะไรเหรอคะ !? ” จิ้งจอกสาวถาม

 

“ ฉันเอางานวันนี้มาให้มิคาเอลน่ะ ”

 

“ ? ” คุยอะไรกัน ?

 

“ อ่า !.. คุณมิคาเอล นอร์มอล นี่คือผู้จัดการของเนา คุณ เฟรัน เฟเนล ”

เฟรันก้าวมาหามิคาเอลและยื่นกระดาษมาให้

 

“ นี่คือ ? ”

 

“ งานของนายไงล่ะ เซฝากมา ” 

ผมค่อยๆคลี่มันออกช้าๆ ม้วนแกนกระดาษตกลงมา โคตรยาวเลย... ~ 

 

“ ม-- ไม่เยอะไปหน่อยเหรอครับ คุณเฟรัน T [] T // ”

 

“ ก็นะ.. ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ ” แน่ะ...มีแอบขำ

 

“ คุณเซเลน่านี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ 55555 ” เพ่ยเพ่ยขำบ้าง

 

“ เซเลน่า ? ” ใครฟะ ?

 

“ ก็เจ้าของโรงแรมไง ” ห้ะ !? ยัยผมแดงติดปีกค้างคาวนั่นน่ะเหรอ ?

 

“ เพ่ยเพ่ย เธอไปดูแลลูกค้ากับตานี่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ” เฟรันพูด

..................................................................……………………

หลังจากที่เพ่ยเพ่ยออกไปแล้วผมก็ต้องเริ่มงานล่ะ

 

“ งานที่ 1... เก็บกวาดห้องใต้หลังคา ? ” ผมอ่านคำสั่งแรก

 

“ นายต้องเก็บกวาดที่นี่กับมนุษย์ล่องหนและมนุษย์มัมมี่นะ ฉันจะออกไปรอข้างนอก ถ้าเสร็จแล้วต่อด้วยงานที่ 2 ”

 

“ ค-- คร้าบ.. T - T ”

 

ตึก.. ตึก.. เสียงฝีเท้าหนักแน่นดหมือนเหล็ก 10 กิโลตกพื้นดังขึ้น เผยให้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ภายนอกดูเหมือน 30 ปีได้ มองเห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่แต่ทั้งตัวพันก้วยผ้าสีขาวปิดปากและจมูก เห็นแต่ตา และตาของพี่แกก็ไม่มีวี่แววซะด้วย 

ใต้ตาสีดำคล้ำเป็นจ้ำเลือดใส่ชุดสูทท่อนล่าง ส่วนท่อนบนเปลือยปิดด้วยผ้าพันแผล

 

“ นายคือ มิคาเอล นอร์มอล สินะ ” เขาทำหน้าดุ

 

“ ค-- ครับ ! ” ผมตอบ

 

“ ดี เริ่มงานเลย ”

เขาเริ่มเอาไม้กวาด [ ซึ่งพี่แกชักมาจากกางเกง ] ไปกวาดใต้เตียง และเอาไม้ปัดฝุ่นเอามากวาดหยากไย่ เก็บห้อง จัดห้แง ขัดห้องน้ำ ถูพื้น อ้อ... หัวของศพเบ๊คนเก่าที่เฟรันพูดถึง ดูเหมือนว่าผมจะเจอมันแล้วล่ะ = . = มันลอยตุ๊บป่องอยู่ในโถส้วม นอกจากนี้มีลูกตาและหูเหน็บไว้ข้างแก้มอีกด้วย สยอง !!!!

คุณพ่อบ้านมัมมี่ถือผ้าม่านลายใหม่ๆมาเปลี่ยน [ อันนี้พี่แกก็ดึงมาจากกางเกง ] พร้อมเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์เก่าๆ..... และแล้วก็เสร็จ

ผมทรุดตัวลงไปกองกับพื้นทันที ผมค่อยๆคลานไปนอนบนเตียงและเตรียมจะหลับ ได้พักสักที หาว ~~

“ เดี๋ยว !? อย่านอนก่อนสิ ! ” เสียงของเฟรันมาแต่ไกล

=___= นี่ยังต้องทำอะไรอีกเนี่ย

 

“ ตามมา ” เธอกวักมือ

เฟรันดึงโคมไฟที่โน้มออกมา ผนังแยกออกช้าๆ ผมเดินตามเธอไป เป็นห้องๆหนึ่งที่สีดำสนิท มีนาฬิกาเรือนใหญ่อยู่เป็นจุดเด่น ชั้นวางของเต็มไปด้วยขวดโหลที่เต็มไปด้วยของเหลวสีใส ตรงกลางห้องมีหม้อใหญ่โตที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น

 

“ นี่ห้องทำงานของจริงของฉันเอง ฉันคือแม่มดปรุงยา ขอได้ทุกประเภทเลยนะ ฉันทำได้หมดเลย ” ผู้จัดการสาวสุดเนียบยืดอกพูดด้วยความภาคภูมิใจ

เฟรันเดินออกไปทางประตูหลังโดยไม่รีรอผมที่กำลังตะลึงงึงงันอยู่ ทำให้ผมต้องรีบตามฝีก้าวของเธอให้ทัน ทำไมเดินเร็วอย่างนี้ล่ะครับ T ^ T 

เธอหันหลังกลับมาช้าๆพร้อมเร่งให้ผมเดินเร็วขึ้น คร้าบๆ ผมพยายามอยู่

ผมตามเธอลงไปชั้นล่างสุดก็พบกับ ซู เพ่ยเพ่ย จิ้งจอกสาวกำลังยิ้มให้ กับ ผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งการแต่วตัวของเขาก็ ทำให้ผมนึกถึงเทพเจ้าโรมันแต่คงไม่ใช่แน่ล่ะนะ บนหัวยุ่งๆของเขามีดอกกุหลาบและดอกลิลลี่ปักอยู่ ซึ่งทำให้ดูคล้ายคนบ้า - -^งานของผมคือ ทำความสะอาดสุสานด้วยกันกับผีเฝ้าสวน ผีเฝ้าสวนตนนี้เหมือนจะอารมณ์ดีจัด =___= ถามนู่นถามนี่ผมไม่หยุด แม้แต่สีของกกน. ก็ยังถาม (...) แต่ผมก็ไม่ถืออะไรหรอก แต่ที่ผมไม่ชอบเลยคือตอนที่ผมกำลังขัดป้ายสุสานอยู่ ก็มีมือปริศนาเน่าเปื่อยมาจับขาผมและดึงอยู่ตลอดเลยครับ สยองเกล้า !! ยี๋ !! T - T

พอผมทำงายเสร็จปึบก็โดนลากไปที่ห้องครัวต่อ และเจอกับร่างที่ผมคุ้นตา....

 

ไอ้หมาป่า !!!?

 

“ มองหน้าหาเรื่องเหรอไอ้เบ้ ? ” พี่แกปากร้ายอ่า.. T A T

 

“ ทำหน้าอย่างกับปวดขึ้นอยู่นั่นแหละ ห้องน้ำอยู่ทางนู้น !! ” เอาอีกแล้ว T o T

ว่าแล้วพี่แกก็โยนขนมปังที่ทาชีสมาให้ผม

 

“ ฉันชื่อชาร์ล ฟูลมูน นั่นขนมปังสกรีมชีส การที่แกจะมาเป็นเบ้ฉันต้องรู้จักกับอาหราของฉันซะก่อน ” ผมมองไปที่ขนมปัง มันแปลกตรงไหนเหรอ ?

 

“ กรี๊ดดดดดดดด !! ”

 

“ ว-- เหวอ !? ” ตกใจสิครับ ! อยู่ดีๆชีสปนขนมปังก็นูนขึ้นมา มันทำหน้าต่าบูดเบี้ยวพร้อมกรี๊ดร้องออกมาดังลั่นจนผมเกือบทำจานตกแตก

 

“ นี่คือรายการอาหารที่หมด มาเอาไปดูสิ ” เขาชี้ไปที่หนังสือที่โคตรหนาและหนาโคตร

ผมกำลังจะเดินไปเอา “ แอ้ก ”

ผมลงไปกองกับพื้น พร้ิมให้ไปดูสาเหตุที่ทำให้ผมล้ม

ขายาวๆของใครบางคนที่ยื่นออกมา ผมหันไปมองเจ้าของขาพอดี

 

“ อุ๊บส์ ขอโทษที พอดีมันไปเอง ”เขาพูดพร้อมยิ้มเยาะเย้ย เฟรันพยุงผมให้ลุกขึ้นพร้อมอธิบายว่า

 

“ ชายคนนี้คือ อิลเดียส ดาร์กโบนัส ลูกชายของท่านเคาท์แวมไพร์ เป็นลูกค้าถาวรของที่นี่ ชอบกวนชาวบ้านชาวช่อง ”

 

“ และชอบเลือดไขมันต่ำเป็นชีวิตจิตใจเลย ^^ ” เขาพูดเสริมและยิ้มจนเห็นเขี้ยวขาวๆ

 

“ จากที่ดูนาย นายก็น่าสนนะ เจ้าเบ้ ~? ”ว่าแล้วเขาก็กดหัวผมและดันบ่าออก เขาจ้องเข็งมาที่ลำคอผมอย่างกระหายและเตรียมฝังเขี้ยวลงไปทันที แต่...

 

“ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะอิลเดียส !!!! ” เสียงปริศนาเอ่ยพร้อมบาทา [?] ที่ออกมาจากม่านเมฆ [?] ประทับลงบนหน้าของเขาทันที

 

“ โอ๊ย !? แบบนี้มันเล่นทีเผลอ ” เขาตอบ

 

“ แล้วถ้าไม่เล่นทีเผลอจะโดนถีบป่ะล้ะ ? ” ร่างสาวผมแดงเจ้าของเสียงปรากฎที่ริมหน้าต่าง

เซเลน่า ไนท์บลัด นั่นเอง.....