Hell hotel โรงแรมนี้ปีศาจจอง

ตอนนี้ผมโดนจิ้งจอกสาวที่ชื่อว่า......... อะไร เพ่ยเพ่ย นี่แหละลากขึ้นบันไดมาอย่างสบายอารมณ์
 
“ คุณทำปัญหาใหญ่เข้าแล้วค่ะ ฉันว่าไม่ถึงเดือนคุณคงหัวใจวาย ไม่ก็ กระอักเลือดตายไปซะก่อนแน่ ” เธอพูดพลางยิ้ม
ขนาดนั้นเชียว....... =___= อนาคตของมิคาเอล นอร์มอลเละแน่ T^T
“ จะว่าไปฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย... ”
 
“ มิคาเอล นอร์มอล ครับ ^^ ”
 
“ อ่าค่ะ ^^ ฉันซู เพ่ยเพ่ย เป็นแผนกต้อนรับ ลูกค้าจำฉันได้ใช่มั้ยคะ ? ” ผมพยักหน้าตอบ
 
“ ห้องของคุณอยู่ที่ห้องใต้หลังคานะคะ ถึงมันจะมีกลิ่นไม่ค่อยพึงประสงค์สักเท่าไหร่ แต่ต้องทำตัวให้ชินเข้าไว้นะคะ ” จิ้งจอกสาว ซู เพ่ยเพ่ย หยุดตรงหน้าประตูบานหนึ่ง มันเก่า แต่สภาพก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไรมากมาย วิธีสร้างประตูบานนี้ก็แค่นำไม้มาวางซ้อนๆ กันและตอกตะปูเอาง่ายๆ ไม่ได้ผ่านการขัด ไม่ได้ผ่านการใส่สีแต่มันก็เป็นสีดำ ผมหันไปหาจิ้งจอกสาว
 
“ทำไมประตูบานี้ถึงเป็นสีดำทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่สีล่ะครับ ? ”
 
“ อ๋อ มันทำมาจากไม้ของต้นไม้ของต้นวิลโลว์ร้องไห้ค่ะ เนื้อไม้มันเป็นสีดำอยู่แล้วล่ะค่ะ ใบของมันเองก็เป็นสีดำ เขาว่ากันว่า น้ำที่หยดจากใบของมัน เป็นยาชั้นดีทีเดียวค่ะ ว่าแต่.. ถามทำไมเหรอคะ ? ”
 
“ อ--- อ้อ... ป-- เปล่าครับ ”
และเมื่อพลักประตูออกไปก็พบกับ... นรก !!!
จะไม่ให้นรกได้ไงล่ะครับ ที่นี่น่ะโทรมมากกกก เสาบางต้นในห้องถูกปลวดมดแทะกิน กระจกหน้าต่างก็แตก ผ้าม่านขาด บนเตียงมีหยากไย่ใยแมงมุมเต็มไปหมด หลังคามีรูรั่ว และมีถ้วยกะละมังตั้งรับน้ำฝนอยู่ และที่ร้ายแรงที่สุด กลิ่นเหมือนมีอะไรตายทับถมกันสัก 10 ตัวเห็นได้
 
“ ตุ๊บ ! ” ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรล้ม ฝุ่นในห้องกระจาย
 
“ โทษคร้าบบบบ”" อยู่ดีๆไม้กวาดก็ลอยขึ้นมากวาดห้องต่อ
 
“ ปีศาจไม้กวาด !? ” ผมอุทานเบาๆ
 
“ ม-- ไม่ใช่ครับ ผมคือมนุษย์ล่อง... ”
 
“ ม็อบกี้สินะ ! ผมมิคาเอล ”
 
“ หน... ”
 
เอี๊ยด !~~ เสียงเปิดประตูไม้ดังขึ้น ร่างของคุณผู้จัดการพรวดเข้ามา
 
“ ฮือ... ” เธอร้อง “ นี่มนุษย์ล่องหน ศพเบ้คนที่แล้วเอาออกไปรึยังฮะ !? ทำไมมันเหม็นจัง !? ”
 
“ ผ-- ผม ! ผมเอาออกไปแล้วครับ ! แต่ผมยังหาหัวของศพไม่เจอเลยครับ ! ”
 
“ งั้นก็รีบๆหาเข้า ! ” เธออกคำสั่ง 
 
“ อ-- อ้าว ! คุณผู้จัดการเฟรัน มีอะไรเหรอคะ !? ” จิ้งจอกสาวถาม
 
“ ฉันเอางานวันนี้มาให้มิคาเอลน่ะ ”
 
“ ? ” คุยอะไรกัน ?
 
“ อ่า !.. คุณมิคาเอล นอร์มอล นี่คือผู้จัดการของเนา คุณ เฟรัน เฟเนล ”
เฟรันก้าวมาหามิคาเอลและยื่นกระดาษมาให้
 
“ นี่คือ ? ”
 
“ งานของนายไงล่ะ เซฝากมา ” 
ผมค่อยๆคลี่มันออกช้าๆ ม้วนแกนกระดาษตกลงมา โคตรยาวเลย... ~ 
 
“ ม-- ไม่เยอะไปหน่อยเหรอครับ คุณเฟรัน T [] T // ”
 
“ ก็นะ.. ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ ” แน่ะ...มีแอบขำ
 
“ คุณเซเลน่านี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ 55555 ” เพ่ยเพ่ยขำบ้าง
 
“ เซเลน่า ? ” ใครฟะ ?
 
“ ก็เจ้าของโรงแรมไง ” ห้ะ !? ยัยผมแดงติดปีกค้างคาวนั่นน่ะเหรอ ?
 
“ เพ่ยเพ่ย เธอไปดูแลลูกค้ากับตานี่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ” เฟรันพูด
..................................................................……………………
หลังจากที่เพ่ยเพ่ยออกไปแล้วผมก็ต้องเริ่มงานล่ะ
 
“ งานที่ 1... เก็บกวาดห้องใต้หลังคา ? ” ผมอ่านคำสั่งแรก
 
“ นายต้องเก็บกวาดที่นี่กับมนุษย์ล่องหนและมนุษย์มัมมี่นะ ฉันจะออกไปรอข้างนอก ถ้าเสร็จแล้วต่อด้วยงานที่ 2 ”
 
“ ค-- คร้าบ.. T - T ”
 
ตึก.. ตึก.. เสียงฝีเท้าหนักแน่นดหมือนเหล็ก 10 กิโลตกพื้นดังขึ้น เผยให้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ภายนอกดูเหมือน 30 ปีได้ มองเห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่แต่ทั้งตัวพันก้วยผ้าสีขาวปิดปากและจมูก เห็นแต่ตา และตาของพี่แกก็ไม่มีวี่แววซะด้วย 
ใต้ตาสีดำคล้ำเป็นจ้ำเลือดใส่ชุดสูทท่อนล่าง ส่วนท่อนบนเปลือยปิดด้วยผ้าพันแผล
 
“ นายคือ มิคาเอล นอร์มอล สินะ ” เขาทำหน้าดุ
 
“ ค-- ครับ ! ” ผมตอบ
 
“ ดี เริ่มงานเลย ”
เขาเริ่มเอาไม้กวาด [ ซึ่งพี่แกชักมาจากกางเกง ] ไปกวาดใต้เตียง และเอาไม้ปัดฝุ่นเอามากวาดหยากไย่ เก็บห้อง จัดห้แง ขัดห้องน้ำ ถูพื้น อ้อ... หัวของศพเบ๊คนเก่าที่เฟรันพูดถึง ดูเหมือนว่าผมจะเจอมันแล้วล่ะ = . = มันลอยตุ๊บป่องอยู่ในโถส้วม นอกจากนี้มีลูกตาและหูเหน็บไว้ข้างแก้มอีกด้วย สยอง !!!!
คุณพ่อบ้านมัมมี่ถือผ้าม่านลายใหม่ๆมาเปลี่ยน [ อันนี้พี่แกก็ดึงมาจากกางเกง ] พร้อมเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์เก่าๆ..... และแล้วก็เสร็จ
ผมทรุดตัวลงไปกองกับพื้นทันที ผมค่อยๆคลานไปนอนบนเตียงและเตรียมจะหลับ ได้พักสักที หาว ~~
“ เดี๋ยว !? อย่านอนก่อนสิ ! ” เสียงของเฟรันมาแต่ไกล
=___= นี่ยังต้องทำอะไรอีกเนี่ย
 
“ ตามมา ” เธอกวักมือ
เฟรันดึงโคมไฟที่โน้มออกมา ผนังแยกออกช้าๆ ผมเดินตามเธอไป เป็นห้องๆหนึ่งที่สีดำสนิท มีนาฬิกาเรือนใหญ่อยู่เป็นจุดเด่น ชั้นวางของเต็มไปด้วยขวดโหลที่เต็มไปด้วยของเหลวสีใส ตรงกลางห้องมีหม้อใหญ่โตที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น
 
“ นี่ห้องทำงานของจริงของฉันเอง ฉันคือแม่มดปรุงยา ขอได้ทุกประเภทเลยนะ ฉันทำได้หมดเลย ” ผู้จัดการสาวสุดเนียบยืดอกพูดด้วยความภาคภูมิใจ
เฟรันเดินออกไปทางประตูหลังโดยไม่รีรอผมที่กำลังตะลึงงึงงันอยู่ ทำให้ผมต้องรีบตามฝีก้าวของเธอให้ทัน ทำไมเดินเร็วอย่างนี้ล่ะครับ T ^ T 
เธอหันหลังกลับมาช้าๆพร้อมเร่งให้ผมเดินเร็วขึ้น คร้าบๆ ผมพยายามอยู่
ผมตามเธอลงไปชั้นล่างสุดก็พบกับ ซู เพ่ยเพ่ย จิ้งจอกสาวกำลังยิ้มให้ กับ ผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งการแต่วตัวของเขาก็ ทำให้ผมนึกถึงเทพเจ้าโรมันแต่คงไม่ใช่แน่ล่ะนะ บนหัวยุ่งๆของเขามีดอกกุหลาบและดอกลิลลี่ปักอยู่ ซึ่งทำให้ดูคล้ายคนบ้า - -^งานของผมคือ ทำความสะอาดสุสานด้วยกันกับผีเฝ้าสวน ผีเฝ้าสวนตนนี้เหมือนจะอารมณ์ดีจัด =___= ถามนู่นถามนี่ผมไม่หยุด แม้แต่สีของกกน. ก็ยังถาม (...) แต่ผมก็ไม่ถืออะไรหรอก แต่ที่ผมไม่ชอบเลยคือตอนที่ผมกำลังขัดป้ายสุสานอยู่ ก็มีมือปริศนาเน่าเปื่อยมาจับขาผมและดึงอยู่ตลอดเลยครับ สยองเกล้า !! ยี๋ !! T - T
พอผมทำงายเสร็จปึบก็โดนลากไปที่ห้องครัวต่อ และเจอกับร่างที่ผมคุ้นตา....
 
ไอ้หมาป่า !!!?
 
“ มองหน้าหาเรื่องเหรอไอ้เบ้ ? ” พี่แกปากร้ายอ่า.. T A T
 
“ ทำหน้าอย่างกับปวดขึ้นอยู่นั่นแหละ ห้องน้ำอยู่ทางนู้น !! ” เอาอีกแล้ว T o T
ว่าแล้วพี่แกก็โยนขนมปังที่ทาชีสมาให้ผม
 
“ ฉันชื่อชาร์ล ฟูลมูน นั่นขนมปังสกรีมชีส การที่แกจะมาเป็นเบ้ฉันต้องรู้จักกับอาหราของฉันซะก่อน ” ผมมองไปที่ขนมปัง มันแปลกตรงไหนเหรอ ?
 
“ กรี๊ดดดดดดดด !! ”
 
“ ว-- เหวอ !? ” ตกใจสิครับ ! อยู่ดีๆชีสปนขนมปังก็นูนขึ้นมา มันทำหน้าต่าบูดเบี้ยวพร้อมกรี๊ดร้องออกมาดังลั่นจนผมเกือบทำจานตกแตก
 
“ นี่คือรายการอาหารที่หมด มาเอาไปดูสิ ” เขาชี้ไปที่หนังสือที่โคตรหนาและหนาโคตร
ผมกำลังจะเดินไปเอา “ แอ้ก ”
ผมลงไปกองกับพื้น พร้ิมให้ไปดูสาเหตุที่ทำให้ผมล้ม
ขายาวๆของใครบางคนที่ยื่นออกมา ผมหันไปมองเจ้าของขาพอดี
 
“ อุ๊บส์ ขอโทษที พอดีมันไปเอง ”เขาพูดพร้อมยิ้มเยาะเย้ย เฟรันพยุงผมให้ลุกขึ้นพร้อมอธิบายว่า
 
“ ชายคนนี้คือ อิลเดียส ดาร์กโบนัส ลูกชายของท่านเคาท์แวมไพร์ เป็นลูกค้าถาวรของที่นี่ ชอบกวนชาวบ้านชาวช่อง ”
 
“ และชอบเลือดไขมันต่ำเป็นชีวิตจิตใจเลย ^^ ” เขาพูดเสริมและยิ้มจนเห็นเขี้ยวขาวๆ
 
“ จากที่ดูนาย นายก็น่าสนนะ เจ้าเบ้ ~? ”ว่าแล้วเขาก็กดหัวผมและดันบ่าออก เขาจ้องเข็งมาที่ลำคอผมอย่างกระหายและเตรียมฝังเขี้ยวลงไปทันที แต่...
 
“ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะอิลเดียส !!!! ” เสียงปริศนาเอ่ยพร้อมบาทา [?] ที่ออกมาจากม่านเมฆ [?] ประทับลงบนหน้าของเขาทันที
 
“ โอ๊ย !? แบบนี้มันเล่นทีเผลอ ” เขาตอบ
 
“ แล้วถ้าไม่เล่นทีเผลอจะโดนถีบป่ะล้ะ ? ” ร่างสาวผมแดงเจ้าของเสียงปรากฎที่ริมหน้าต่าง
เซเลน่า ไนท์บลัด นั่นเอง.....