Hell hotel โรงแรมนี้ปีศาจจอง

     "อือ...."ผมค่อยๆบรือตาตื่นขึ้นมองเพดานห้องเบื้องหน้า
     เกิดอะไรขึ้น?  คำถามข้อเเรกผุดขึ้นมาในหัวผมทันที ทุกอย่างในหัวมันหมุนติ้วไปหมดอย่างกับม้าหมุดเเนะ ผมพยายามเพ่งสมาธิลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดก่อนหน้านี่ อือ...อ้อ!! ผมพอจำ
ได้เเรกตอนเเรกก็หนีพ่ออกจากบ้าน ขึ้นรถไฟเที่ยวสุดท้าย เจอตาเเก่ เข้าโรงเเรมปีศาจ เจอผีในห้องนํ้า เเล้วก็วิ่งป่าลาบ จนถูกลากมาที่ไหนก็ไม่รู้!!!
       ผมหันซ้ายเเลขวาสำรวจดูว่าณ ปัจจุบันทันด่วนนี่ผมอยู่ที่ไหน สิ่งที่ผมเห็นคือเเบบว่าไงดีอ่ะ
  หรูกว่าห้องจำเป็นที่วิ่งมาเมื่อกี้อีก
     ห้องกว้างมีหน้าต่างบานใหญ่ที่เอาเด็กไปต่อเเถวได้หกคน พรมสีเเดงขับกับพื้นสีห้องที่เป็นสีดำสนิก ยังไม่รวมเฟอนิเจอร์อีก เเม่เจ้าเว้ย!! มิคาเอล นอมอลคนนี้เอาหัวเป็นประกันเลยว่าห้องนี้หกหลักอ่ะ
      สายตาอันชื่นชมบวกประหลาดใจ มันคงหนุนไปรอบๆมันยังมีอีกคับพี่น้องรูปภาพเท่าฝาผนัง
          เเบะอยู่ี่ข้างฝาที่อยู่หลังผมเนี่ย โอ้โห ภาพนั่นเหมือนจิงซะมัดทั้งการลงสีอะไรเอย มิคาเอลน้อยไปฝากเป็นศิษย์เขาดีไหม ด้าหน้าของรูปภาพเป็นโต็ะทำงานที่ดูหรูหราน่าดู เนื้อไม้เป็นสีดำ เเต่เก้าอี้เเละเบาะรองนั่งเป็นสีเเดงประกอบกับเชิงเทียนที่ตั้งอยู่ที่หัวมุม ถ้าผมเดาไม่ผิดห้องนี้อาจเป็นห้องของหัวหน้าใหญ่ล่ะมั้ง
         "ตื่นเเล้วเหรอเเก" เสียงเล็กเเหลมที่ผทคุ้นหูที่สุดเอ่ยเเว่วมา ผมจึงต้องหันไปดูที่มาของเสียงสักหน่อย อุบะ!!!
          นี่ผมไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอนี่ยังมีปีศาจสองตนที่อยู่ข้างๆผมอีก เเล้วเมื่อกี้ผมทำหน้าเอ๋อไปใครเห็นมั้งเนี่ยเสียฟอร์มตาย
       ผมก้มหน้างุดทันทีก็ในเมื่อไม่ได้อยู่คนเดียวนี่น่าเเต่ก็ยังไม่เเค้วชำเลืองตามาดูเหล่าปีศาจทั้งสอง
ที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ปีศาจสาวหางปุ้ยๆนั่นผมรู้จักเธอคือนางจิ้งจอกที่ได้อัญเชิญหนูมิผู้น่าสงสารเข้าโรงเเรมนี้นี่น่า เเต่อีกตนผมไม่เคยเห็นน่ะ ดูเป็นชายหนุ่มรูปร่างกำยำผมสีเงินละมาถึงคอ มีหมวกเชฟประดับบนหัวพร้อมกับเสื้อผ้าที่บอกได้เลยว่าเขาเป็นเชฟเเน่นอน เเต่เขาเป็นตัวอะไรล่ะ?
ผมทำจมูกฟุดฟิดที่จิงไม่ตั้งใจทำเเต่มันคันกลิ่นสาบหมาก็ลอยเข้าเต็มจมูกเลย
        เออ คงบอกได้เเล้วเเหละว่าเป็นตัวอะไร มนุษหมาป่าชัวป๊าบเลยไม่ได้โม้
        "มองอะไร" เสียงทุ้มตํ่าหาเรื่องดังมาจากไอ้คุณหมาป่าที่ผมเพิ่งมองเมื่อกี้ มองเเค่นิดเดียวเอง
            เเต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้นผมก็ตกใจจนผละถอยหลังไปอย่างอัตโนมัติ เเต่ตาผมเวรกรรมก็ไปจนพี่เเกมันอย่างงั้นซะได้ ก็ผมกลัวนี่
         "ไม่ไว้เเล้วขอสักนิดเหอะ!!!" ไอ้หมาป่าคำรามเสียงดังลั่นก่อนเอามือจิกไปบนหัวผมเเล้วบีบเเรง
  จนผมร้องออกมาดเบบไม่มีเสียงครับ เพราะร้องไม่ออก 
             "เเก ทำให้ลูกค้าตกใจหมดจึงพาฉันถูกด่าไปด้วย ถ้าเงินเดือนฉันน้อยลงล่ะก็ฉันยำเเกเเน่!!!"
             ไอ้หมาป่าจับหัวเเละบีบผมเเรงๆสายตาที่มันจ้องผมดูโหดร้ายคล้ายตาของสัตว์ป่ารวมถึงนํ้าเสียงที่บ่งบอกเลยว่ามันเอาจิงเเน่นอนคับ
             พอกล่าวจบ มันก็เหวี่ยงผมด้วยเเรงมหาศาลไปถูกมุมโต็ะเข้า ก็เจ็บสิครับผมมึนเลยคับมึนจนล้มพับไปกับพื้นเลย มันปวดเหมือนอะไรร้าวก็ไม่รู้
            ผมเเอบเงยหน้าไปดูพี่เเกที่ตอนนี้หยุดบ้าเลือดเเล้วเเต่ยังหอบหายใจเเรงๆอยู่ พอหยุดเเล้วก็
ตาลีตาเหลือกวิ่งมาหาผมที่นอนมึนอย่างไม่รู้เลยเเล้วเนี่ย!!!
         "ซวยเเล้วเห้ยเเกอย่าพึ่งตายดิ"  มันรีบเอามือนั่นมาเขย่าร่างผมราวกับผ้าขี้ริ้วโทรมๆ  ถามจิงมันเป็นห่วงผมจิงเปล่าเนี่ย มันต้องอยากให้ผมตายถึงจะถูก ผมไม่ตอบอะไรไปคับเพราะกำลังมึนรุนเเรงมากเลย มันก็ยิ่งเขย่าใหญ่ เออโทษทียิ่งเขย่าผมยิ่งตายเร็วขึ้นสิไม่ว่า
        "ฮิๆสมนํ้าหน้า ถ้าหัวหน้ารู้เข้าว่าเเกฆ่าไอ้มนุษย์นี่ล่ะก็ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเจออะไร" ยัยจิ้งจอกหัวเราะเสียงเเหลมอย่างพร้อมส่งสายตาจิกเฉือน ที่ถึงเเม้จะไม่ได้ส่งมาที่ผมเเต่ผมก็รู้สึกได้ เเต่ไอ้คนโดนจะเป็นไงบ้างน่ะ
        "ฮึ เเล้วไง ท่านเจ้าของกับผู้จัดการยังปรึกษากันไม่เสร็จว่าจะฆ่าหมอนี่ดีไหม ก็ไม่ได้เเปลว่าทำร้ายไม่ได้นี่" เเรงบีบที่ไหล่มันยิ่งทวีคูณไปอีก สายตาที่ตอบกลับก็ส่งเเรงเฉือดเฉือนไม่เเพ้กัน
เออ ...ถ้าทะเลาะก็ทะเลาะอย่ามาลงที่เขาได้ไหมอ่ะเขาเจ็บน่ะ ผมได้เเต่ขอความเห็นใจจากพื้น
เท่านั้นเเหละทั้งเรื่องที่ยังไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง ทั้งเรื่องที่ถูกทำร้าย
   ผมอยากหาคนปลอบใจสักคน จะพี่ไมเคิลก็ได้..,
  เเต่ ถ้าผมจะต้องตายจิงๆก็ขอตายอย่างสงบเถอะ ผมจะได้ไปหาผู้หญิงที่ปลอบใจผมได้เสมอ คนที่กอดผมด้วยอ้อมเเขนอบอุ่นผมจะได้ไปอยู่กับ....
    ปัง!!!!!
  เสียงเปิดหรือถีบประตูดังสนั่นเรียกความสนใจปีศาจเเละคนได้ดีทีเดียว
          "เอะอะอะไรเสียงดังเชียว" หนึ่งในผู้มาใหม่กล่าวก่อนจะเดินตระหง่านมาให้อาเจ๊จิ้งจอกกับไอ้หมาหมวกเชฟกลัวจนหูหด ร่างหญิงสาวผมเเดงยาวมากลางหลังปีกค้างคาวที่ดูเด่นตระหง่านดุจ
นางพญา เธอคนนี้คือใคร เเถมออร่าความโหดไม่หยุเเผ่ออกมาอีก 
 ผมหันไปสังเกตอีกคนที่เดินมาตามหลัง เธอเป็นหญิงสาวผมดำสนิด สายตาดูเฉียบคมบวกความ
โหดที่เเผ่ออกมาบอกตรงนี้ว่า เท่ากันเลยอ่ะ
   "ก็เปล่านี่ค่ะท่านเจ้าของ  ผู้จัดการ" อาเจ๊ยิ้มให้ทั้งสองเหมือนบอกว่าไม่มีอะไรเกินขึ้นจิงๆ เเต่ไม่วายใช้ศอกกับไอ้หมาป่าเรียบร้อยเเล้ว ฮ่าๆๆสมนํ้าหน้า
   เเต่เดียวดิสองคนนี่เป็นเจ้าของกับผู้จัดการเหรอ
      ก็เเปลว่า เวลาของมิคาเอล นอมอล คนนี้น้อยลงเเล้วสิ ถึงเเม้จะไม่เเน่ชัดว่าฆ่าได้เหรอไม่ เเต่หนู
 มิฟันธงโดยไม่ต้องพึ่งหมอเลยว่าตายชัว!!!! 
     ไม่เขายังไม่อยากตาย ถึงเเม้จะเตรียมใจไว้เเล้วเเต่ก็ไม่อยากตายอยู่ดี
   "เห้อ อ้าวไง เหยื่อ ของฉันไปนอนอยู่ทำไม" เสียงเเละไอเย็นนั่นเหมือนอยู่ใกล้ๆผมจัง ก็เเหงสิยัยผมเเดงเล่นมายื่นหน้าอยู่ตรงหน้าผมเลยสิคับ หัวใจจะวาย เมื่อกี้เห็นอยู่ห่างเป็นเมตรหลับตาเเปบเดียวมาอยู่นี่เเหละ ถึงจะเป็นปีศาจเเต่ยังตกใจอยู่ดีเเหละเเม้จะชินเเล้วก็เหอะ
      ขอบอกตรงนี้เลยคับว่า ผมไม่รอดเเน่T.T
 ผมมุดหน้าลงพื้นทันทีเมื่อรู้สึกไอเย็นนั่นใกล้เข้าเรื่อยๆ ถ้าผมเป็นตุ่นผมมุดพื้นนี่ไปเเล้ว!!!
    "พอเถอะคะ เดียวมันหัวใจตายซะก่อนเราจะเเย่เอา"หญิงสาวอีกคนเเตะที่ไหล่ยัยผมเเดงเบา ที่ตอนนี้ยังพยายามจะให้ผมเงยหน้าขึ้นมาเเต่ไม่มีทาง ผมนะกาวยังเรียกพี่อีก
   "หวา อดสนุกเลย" คนถูกห้ามหน้ามุ่ยก่อนตรงไปนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานอย่างหงุดหงิด จะหงุดหงิดทำไม
   "นี่นายก็เงยหน้ามาเถอะไม่ได้โป๊เเล้ว" ผมไม่ได้กลัวโป๊หรอกผมกลัวพวกคุณต่างหากเเต่หน้าผมก็เงยขึ้นมาอย่างว่าง่าย ว่าเเต่ใครใส่เสื้อกับกางเกงเเทนผ้าขนหนูให้ผมเนี่ย
   "เจ้าของคะ ฆ่ามันเลยไหมคะ" อาเจ๊ยิ้มเเฉ่งอย่างอารมณ์ นี่อยากให้ผมตายเหรอไงเนี่ย
   "ถ้าเหลือศพเอามาให้ผมด้วยน่ะคับ ผมจะทำผัดเผ็ดให้ทาน" ไอ้หมาป่าก็อีกคน ผมรู้หรอกพวกปีศาจก็คิดอย่างงี้หมอเเหละ จิตใจพันเกี้ยวยิ่งกว่าที่เลี้ยวรถอีก อุ๊บ!!!ผมคิดอะไรออกไป
   "ฉันจะเลี้ยงไว้" 
   "หา!!!!!"เสียงของทั้งปีศาจเเละคนร้องออกมา ยกเว้นปีศาจทั้งสองที่นั่งเงียบเเล้วดูไม่สะทกสะท้านอะไร
   "ต....เเต่ว่า"
   "ไม่มีเเต่!!!"หญิงสาวตวาดลั่น จนไอ้หมาป่าที่เป็นผู้ถามเงียบลงอย่างว่าง่าย ฮ่าๆๆๆๆสมนํ้าหน้าโดนสักมั้ง
   "ฟังฉันน่ะ ที่ฉันทำอย่างงี้ก็เพือโรงเเรมล้วนๆ พวกนายก็รู้ว่าที่นี้มีกฏห้ามฆ่ามนุษย์ ถ้าทำก็ตายน่ะสิ"
หญิงสาวเชิดหน้าพลางอธิบายเสียงเจื้อยเเจ้ว เออยังดีที่นี่ยังมีกฏเพื่อความยุติธรรมอยู่มั้ง ใช่ได้นี่ ทีนี่ก็รอดตายเเล้ว
   "เเต่ก็จะไม่ปล่อยไปหรอกน่า ก็รู้กันอยู่ว่าสิ่งที่หมอนี่ทำมันร้ายเเรงจนน่าจับกินขนาดไหนเเต่เมื่อมีกฏหมายฉันเลยทำอะไรไม่ได้ เพราะฉะนันมาเป็นเบ๊เเก่ที่นี่สักเหอะ ฮ่าๆๆๆ"
ยัยผมเเดงหัวเราะอย่างชอบใจ พร้อมกับความงวยงงที่เกิดขึ้นในหัวของสองปีศาจเเละหนึ่งมนุษย์อย่างมาก
    เป็นเบ๊งั้นเหรอ?
   "ฟังฉันดีๆน่ะไอ้มนุษย์เเกอาจไม่ตายเเต่ก็ไม่ได้เป็นอิสระ ต่อเเต่นี้ไปเเกต้องมาเป็นเบ๊ที่นี่เพื่อไถ่หนี้ที่เเกก่อไว้ประมาณสี่เดือน และเเกก็ต้องเคารพปีศาจทุกตัวที่อยู่ที่นี่ทุกเผ่าพันธุ์ ส่วนเรื่องที่พักอาหารเดียวเพ่ยจะเป็นคนจัดการเอง ส่วนเเกก็ตั้งใจทำงานล่ะไอ้เบ๊"
   ถึงผมจะถูกว่าอย่างนั่นเเต่ผมก็ยังมีความสุขนิดหนี่ง สาเหตุมาจากมีที่ซุกหัวนอนเเละต้องเก็บตังค์ด้วย เอาล่ะมิคาเอลสู้ๆ
   "เอ๊า ลุกขึ้นเพ่ยจ้ะช่วยพาหมอนี่ไปดูห้องพักทีจ้า" ยัยผมเเดงกล่าวแย่างอารมณ์ดี๊อารมณ์ดี ในขณะที่ผมโดนลากไปเเล้ว
    "ขอให้โชคช่วยน่ะ" หญิงสาวผู้ช่วยชีวิตกล่าวอวยพร
  สาธุ ภารกิจเบ๊จำเป็นที่ผมไม่อยากเป็นก็ต้องเป็น เอาว่ะเอาไงเอากัน เพื่อขีวิตเเละทรัพสินอันน้อยนิดหนูมิสู้ๆๆๆๆ สู้เว้ย
    เเต่เขาก็อยากออกไปอยู่ดี