Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 
Ариас : Калории
 
          "เริ่ม!/เริ่ม!"
          ฉันและทัตสึยะเอ่ยขึ้นพร้อมกันราวกับนัดหมายกันเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะใช้เวทย์ของตัวเองปล่อยให้อีกฝ่ายไม่ยั้ง เล่นเอาคนที่ยืนดูพวกเราอยู่รอบๆต่างอึ้งและตกใจไปตามๆกัน แต่ถึงกระนั้นคนพวกนั้นก็ยังคงให้ความสนใจกับการดวลของฉันและทัตสึยะมากเป็นพิเศษอยู่ดี
          ทัตสึยะปล่อยเวทย์ไฟของเขาใส่ฉันไม่ยั้ง ทักษะการใช้เวทย์ของเขาดีมาก เรียกได้ง่าฉันอาจจะเทียบไม่ติดเลยก็เป็นได้ และเพราะเขาเป็นธาตุไฟบริสุทธิ์ทำให้ฉันรับมือกับเขาได้ค่อนข้างยากพอตัว แน่นอนว่าฉันในตอนนี้เสียเปรียบเต็มๆ แต่อย่างน้อยการดวลในครั้งนี้ก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าทำไมพวกนั้นถึงได้อยากได้พลังเวทย์ธาตุบริสุทธิ์นัก เพราะพลังเวทย์มันมหาสารแบบนี้นี่เอง! ถึงฉันเองก็จะเป็นธาตุบริสุทธิ์เหมือนกันแต่ก็ไม่เคยรู้สึกตัวสักทีว่ามีพลังแกร่งขนาดนี้แต่พอมาเจอกับทัตสึยะ...ก็ทำให้ฉันเข้าใจในพลังเวทย์ธาตุบริสุทธิ์ในทันที... การดวลในครั้งนี้ ฉันอาจจะแพ้เขาจริงๆก็ได้..
          ตู้ม!!
          พลังเวทย์ของฉันและทัตสึยะปะทะเข้าหากันอย่างจังทำให้เกิดระเบิดขึ้น ซึ่งโชคดีไปที่คนดูรอบข้างรู้สึกได้ถึงอันตรายที่เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มการดวลพวกเขาจึงหลบออกไปห่างๆจากพวกเราสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนฉันกับทัตสึยะก็รีบกระโดดหนีจากบริเวณนั้นทันที ฉันไม่รอให้ควันระเบิดหายไปหมดก็เรียกศาตราอาวุธดาบออกมาก่อนจะพุ่งไปหาทัตสึยะเพื่อโจมตีระยะใกล้ทันที
          พรึ่บ!
          ควันระเบิดจางหายไปเพราะความเร็วในการวิ่งของฉันทำให้ทัตสึยะเริ่มเห็นฉันจางๆก่อนที่เขาจะหลบคมดาบของฉันได้อย่างฉิวเฉียด ฉันพุ่งเลยผ่านตัวของเขาไปก่อนจะพุ่งกลับมาด้วยความเร็วที่สูงกว่าเดิมในทันที ทัตสึยะมีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนที่เขาจะใช้พลังเวทย์ของเขาตั้งรับ ฉันหวดคมดาบใช้ทัตสึยะไม่ยั้งมือซึ่งเขาก็คงจะตกใจไม่น้อยที่ความเร็วในกันดาบมันถี่มากกันเขาเปลี่ยนเป็นโจมตีไม่ทัน
          ตึ่ง! ตึ่ง! ตึ่ง!
          ฉันยังคงหวดดาบให้ทัยสึยะไม่ยั้งมืออยู่ เขารอบข้างมองสกิลฟันดาบของฉันด้วยความทึ่ง ฉันรู้สึกได้ว่าคนที่เคยมุ่งดูรอบสนามมันเยอะขึ้น ถ้าฉันมองไม่ผิดถ้าจะมีพวก ม.ปลาย มาดูการดวลของฉันและทัตสึยะด้วย..
          "โฮ่ย! ดูสกิลฟันดาบของยัยนั้นสิ ไม่ใช่เล่นๆแล้วนะนั้น!"
          "นี่มันไม่ใช้ฝีมือของนักเรียน ม.ต้น แล้วมั้งเนี่ย!"
          "ให้ตายสิ! ยัยนั้นพร้อมออกศึกแล้ว!!"
          เกิดเสียงซุบซิบพากย์วิจารณ์มากมายเกี่ยวกับสดิลการฟันดาบของฉัน ซึ่งทุกคนล้วนแต่มีความเห็นเดียวกันว่าระดับฝีมือของฉันไม่ใช่แค่เพียงเด็ก ม.ต้น ธรรมดาๆคนหนึ่งแล้ว... ก็แง้สิ! ฉันอายุตั้ง 24 แล้วนะ!!
          ตึ่ง! ตึ่ง! ตึ่ง!
          ฉันยังคงหวดดาบไม่ยั้งมืออย่างไม่เหน็ดเหนื่อยแต่ทัตสึยะดูท่าจะเหนื่อยกับการต้องคอยตั้งรับฉันไม่ใช่น้อย แต่นี่น่ะ...มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้นนะ...
          "อะไรกัน...อย่าเพิ่งเหนื่อยสิทัตสึยะ นี่มันเพิ่งจะเริ่มทั้งนั้นนะ" ฉันพูดก่อนจะแสยะยิ้มออกมาที่มุมปาก ทำให้ทัตสึยะเบิกตากว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย ถ้าจะให้ฉันเดา เขาคงจะคิดว่านี่มันยังไม่สูงสุดของฉันงั้นเหรอ? สินะ...
          "นายรู้จุดอ่อนของพลังอัคคีธาตุบริสุทธิ์ไหม?" ฉันเอ่ยถามทั้งๆที่มือก็ยังตะหวัดหวดดาบใส่ทัตสึยะไม่ยั้ง
          "..." ทัตสึยะนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามฉัน แต่ฉันแค่ดูท่าทางก็รู้ว่าเขาไม่รู้จุดอ่อนของเขาเอง
          "หึ! จะบอกอะไรให้เอาบุญนะ.. เวทย์อัคคีมีพลังในการโจมตีมหาศาล ถ้าเป็นธาตุบริสุทธิ์พลังการโจมตีนั้นก็จะยิ่งทวีคูณมากขึ้นไปยิ่งตามความแข็งแกร่งของผู้ใช้" เมื่อฉันพูดจบทัตสึยะก็หมวดคิ้วเข้าหากันอย่างเป็นคำถามในทันที เขาคงกำลังคิดว่า แล้วมันเป็นจุดอ่อนยังไง?
          "และเวทย์อัคคีเมื่อเปลี่ยนเป็นตั้งรับก็ยังมีพลังในการตั้งรับมาก ไม่ว่าจะเป็นเวทย์ชนิดไหนก็ไม่สามารถผ่านการป้องกันนี้ไปได้"
          "..."
          "แต่นายรู้ไหมว่ามีวิธีทำลายแนวป้องกันนี้?"
          "!!?" ทัตสึยะแสดงสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาได้ฟังคำพูดของฉันแล้ว
          ตึ่ง! ตึ่ง! ตึ่ง!
          ฉันยังคงหวดดาบใส่ทัตสึยะไม่ยั้งมือ ปากก็แสยะยิ้มที่มุมออกมาอย่างคนมีชัย ทัตสึยะหน้าเสียเล็กน้อยที่ฉันรู้วิธีการทำลายการป้องกันสุดแกร่งนี้ลงได้
          "ถึงเวทย์ทุกชนิดจะผ่านไปไม่ได้... แค่ไม่ใช้เวทย์ซะก็สิ้นเรื่อง!"
          "!!!!!??"
          ขวับ!!
          ฉันยั้งมือการหวดดาบก่อนจะใช้ขาเรียวสวยของฉันตะหวัดใส่ทัตสึยะไปเต็มๆ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นไปตามที่ฉันคำนวนไว้เป๊ะ... ทัตสึยะกระเด็นไปตามแรงเตะของฉันก่อนที่เขาจะม้วนตัวนั่งกับพื้นก่อนที่จะออกไปนอกสนามเสียก่อน ทัตสึยะยกมือเช็คเลือดที่มุมปากที่ซึมออกมาเล็กน้อยออกก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมโจมตีอีกครั้ง
          "ลูกเตะแรงมหาศาลนั้นมันอะไร!!?"
          "แรงมากพอที่จะทำให้ผู้ชายกระเด็นไปเกือบออกนอกสนาม!!"
          "ยัยนั้น.. ยังใช่คนอยู่รึเปล่า!!?"
          ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่ยืนมุงดูอยู่รอบๆอึ้งและทึ่งในลูกเตะของฉันได้ เพราะถึงมันจะเป็นเพียงลูกเตะแต่ก็แฝ้งไปด้วยแรงมหาศาลที่พอจะทำให้ผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าฉันพอตัวกระเด็นเกือบออกนอกสนามได้ ฉันมองออกไปนอกสนามก็เห็นอาจารย์หลายคนเลยทีเดียวที่ก็มองดูการดวลของฉันกับทัตสึยะอย่างสนอกสนใจ ฉันแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะหันไปหาทัตสึยะที่สภาพตอนนี้สะบัดสะบอนดูไม่ค่อยได้สักไหร่
          "เห็นไหม...ว่าอาจารย์กำลังยืนมองพวกเราอยู่ ถ้านายไม่เอาจริงล่ะก็เสียชื่อนักเรียนท็อปแย่เลยนะ" ฉัยว่าจบก็แสยะยิ้มออกมาก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ
          "... ฉันจะเอาจริงแล้วนะ" ทัตสึยะเอ่ยพูดขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง
          "ก็เอาสิ..." ฉันว่าจบก็เรียกศาตราอาวุญเก็บ
          พรึ่บ!
          ทัตสึยะวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยความเร็วสูงเล่นเอาฉันตั้งตัวแทบไม่ทัน
          "กำแพงวายุ!" ฉัยร่ายเวทย์จบก็มีเวทย์นภารอบๆตัวฉัน เวอย์นี้เป็นเวอย์ป้องกันชนิดหนึ่งถ้าฝาเข้ามาฉันก็ไม่รับประกันหรอกนะว่าจะอยู่ครบ 32 น่ะ...
          "เธอน่ะใช้ได้ 2 เวทย์สินะ?" ทัตสึยะเอ่ยถามฉันในขณะที่เขากำลังปล่อยเวทย์ใส่ฉันไม่ยั้งเพื่อที่จะฝาเข้ามาแต่ก็ถูกปัดออกไปหมดเพราะเวทย์นภาของฉัน
          "คงงั้นมั้ง" ฉันตอบกวนประสาทเขาไปก่อนจะแสยะยิ้มบางๆที่มุมปากออกมา
          ทัตสึยะทำหน้าตาจริงจัง จนฉันสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ของเขาที่ดูเหมือนว่ามันจะค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ลมจากทุกทิศทางพัดเข้าหาตัวของเขาหมดรวมทั้งลมของฉันที่เคยเป็นเกาะกำบังด้วย! แรงลมมาหาศาลลมพาไปทางเขามัน ฉันรีบจับผมตัวเองเอาไว้ไม่ให้มันบังหน้าฉันไม่งั้นฉันคงเสียเปรียบและโดนเขาเล่นงานเป็นแน่
          "กะ..เกิดอะไรขึ้น!!?"
          "ลมแรงชะมัด!!"
          ทามกลางเสียงเอะอะโวยวายของทุกคนฉันสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ที่เพิ่มมากขึ้นของทัตสึยะ มันไม่ใช่แค่เพิ่มธรรมดาๆ แต่มันเพิ่มขึ้นมากมายมหาศาล!
          "ทัตสึยะ! นี่นายจะทำบ้าอะไร!!" ฉันตะโกนถามทัตสึยะออกไป เพราะถ้าเขาเพิ่มพลังเวทย์มากกว่านี้เขาจะรับไม่ไหวและเสียสมดุจการควบคุมพลังเวทย์ และนั้นเป็นแบบนั้นเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก!
          ทัตสึยะก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบฉัน แต่พลังเวทย์ของเขายังคงเพิ่มขึ้นมากเรื่อยๆ ทำให้ฉันรู้ได้ว่าเขายังมีสติอยู่หากแต่อาจจะกำลังหมดการควบคุมตัวเอง ฉันพยายามด้าวเดินไปใกล้ทัตสึยะหากแต่ลมที่พัดเข้าหาเขามันกลับย้อนกลับมาอย่างบ้าคลั่งทำให้ฉันไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลยแม้แต่น้อย แม่แต่จะห่างออกไปอีกเสียด้วยซ้ำ
          "ทัตสึยะ! ตั้งสติหน่อยสิ!!" ฉันพยายามร้องตะโกนเรียกให้ทัตสึยะได้สติกับคืนมาแต่มันกับเปล่าประโยชน์ เขาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดทำเช่นนี้เลยสักนิด
          ทั้งๆที่เป็นถึงขนาดนี้ แต่ทำไมกลับไม่มีอาจารย์เข้ามาช่วยสักคน!!
 
          อาจารย์...งั้นเหรอ...?
          อยู่ความคิดของฉันมันก็เกิดแง่ลบขึ้นมากระนั้นหัน ฉันรีบหันขวับไปมองอาจารย์ที่เคยยืนดูการดวลระหว่างฉันกับทัตสึยะอยู่ ปรากฏว่าอาจารย์คนนั้นยังคงยืนมองมาทางนี้อยู่ แต่ไม่มีท่าทีตกใจหรือเดิอกร้อนอะไรใดๆทั้งสิ้นแถมยังยืนแสยะยิ้มออกมาเหมือนกับว่าทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนของเขาทั้งหมด! ...คนบ่งการก็คือคนที่ปลอมตัวเป็นอาจารย์คนนั้นจริงๆด้วย!!
          "แกทำอะไรทัตสึยะ!!!?" ฉันตะโกนถามเสียงดังลั่นตาก็ยังไงจับจ้องมองไปยังอาจารย์คนนั้น
          "ทำอะไรงั้นเหรอ? ...ฉันเปล่าทำอะไรเลยนะ หึ!" เขาพูดจบก็หัวเราะในลำคออย่างสะใจ
          "แก!!!" ฉันกัดฟันแน่นด้วยความโมโห
          "เอาเวลาที่มาจ้องฉัน ไปช่วยพ่อหนุ่มนั้นดีกว่านะ ...ถ้าเกิดสูบพลังเวทย์เข้าไปมากกว่านี้ล่ะก็ฉันไม่รับประกันนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น" เขาว่าจบก็แสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆหายตัวไปพร้อมๆกับสายลมที่พัดอย่างบ้าคลั่ง
          ไม่ต้องบอกก็รู้! ก็ฉันเคยเป็นมาก่อนนี้นิซึ่งฉันไม่ยอให้เกิดเรื่องแบบนี้กับใครอีกแน่นอน!!
          "ทัตสึยะ!!!" ฉันหันมาสนใจทัตสึยะมากกว่าอาจารย์คนนั้นก่อนจะพยายามเดินฝาพายุลมเพื่อเข้าไปหาทัตสึยะอีกครั้ง แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามยังไงมันก็ไม่เป็นผลเลย!
          "บ้าเอ๊ย!!" ฉันเอ่ยก่อนจะกัดฟันแน่นด้วยความโมโห "ทัตสึยะ! อน่าให้ฉันต้องโมโหไปมากกว่านี้นะ!!"
          "..."
          ฉันโมโหจนเลือดแทบจะขึ้นหน้าเพราะทัตสึยะเอาแต่เงียบใส่ฉัน แล้วไอลมบ้าๆนี่มันก็พัดอยู่ตลอดเวลาจนฉันเข้าไปถึงตัวเขาไม่ได้เลยสักนิด ฉันโมโหและหงุดหงิดมาก! ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องมันต้องยุ่งยากแบบนี้ด้วย!!?
          "ทัตสึยะ!!!!!"
          วืด!!!
          อยู่ๆก็มีแสงว่างจ้างปรากฏขึ้นตรงหน้าของฉัน ฉันหลับตาแน่นด้วยความที่ว่าแสงนั้นมันสว่างมาก ก่อนจะค่อยๆหรี่ตาเปิดขึ้นมองว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันคืออะไร ...และเมื่อฉันสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ต้องตกใจเพราะมันคือ...วงแหวนเวทย์... ฉันไม่รู้ว่ามันมาได้ยังไงแต่ที่รู้ๆตอนนี้คือฉันงงมาก! มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!!?
          อยู่ๆวงแหวนเวทย์นั้นก็เปร่งแสงสีฟ้าออกมาและท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำทั้งหมดก่อนที่จะปรากฏตัวหนังสือบางอย่างออกมา... มันคือภาษาโบราณ...ภาษาที่คนในอาณาจักรฮิวใช้กัน...แล้วทำไม มันถึงปรากฏขึ้นมาได้? ฉันพยายามมองตัวหนังสือพวกนั้นเพื่ออ่าน...
 
'ค่ำคืนรัตติกาลแห่งความมืดมิด'
'ความแค้น ความเกลียด และความโรภ'
'ทุกสิ่งจะหล่อรวมเป็นหนึ่งเดียว'
'หยาดเลือดสีชาต'
'จะเป็นพันธณาการแห่งการผูกมัด'
'หยาดน้ำตาสีเลือด'
'จะเป็นเครื่องหมายแห่งความเสรี...'
 
          หมายความ..ว่ายังไงกัน?
          เมื่อฉันอ่านข้อความที่ปรากฏบนวงแหวนเวทย์นั้นจบก็ได้แต่มึนงงกับความหมายที่ผู้เขียนวงแหวนเวทย์นี้ขึ้นมาต้องการจะสื่อ ผู้ที่เขียนวงแหวนเวทย์นี้ขึ้นมาต้องการจะสื่ออะไร? และเขาต้องการจะบอกสิ่งๆนี้กับใคร? ท้องฟ้าเริ่มกลับสู่สภาพเดิม ทัตสึยะมีท่าททีสงบลงจนฉันยังแปลกฉัน ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูทัตสึยะก็ะบว่าเขาหมดสติไปแล้ว ส่วนวงแหวนเวทย์นั้นก็ยังอยู่ ฉันมองวงแหวนเวทย์นั้นอย่างไม่เข้าใจก่อนที่สายตาอันเฉียบคมของฉันเหลือกไปเห็นข้อความตัวเล็กๆที่เขียนอยู่มุมขวาล่าง...
          นั้นมัน...!!!
 
 
          "เหมือนว่าแผนของเราจะสำเร็จนะคะ..."
 
          "หึ! เปิดออกแล้วสินะ..."
 
 
          ทำไมมัน...ส่งถึงฉันกันล่ะ!?
 
 
'Будьте Страдание Пытки'
'Ариас : Калории'
 
 
 
 
 
          I'll make you crazy
 
 
 
                              In memory next