Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

พี่น้องผิดใจ

     "ชิรายูกิ...ยังมีชีวิตอยู่"

     "!!!"

     ฉันเห็นพี่เรียวอึ้งไปในทันทีที่จบคำพูดของฉัน ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่า พี่เรียวต้องคิดว่าชิรายูกิซังตายไปแล้วแน่ๆ

     "อย่ามาล้อเล่นนะแคลอ! พี่เป็นคนเห็นกับตาว่าชิรายูกิถูกฆ่าตายไปแล้ว! เธอถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาพี่เลยนะ!! เพราะฉะนั้นชิรายูกิไม่มีทางมีชีวิตอยู่หรอก!!" พี่เรียวเอ่ยขึ้นเสียงดัง

     ฉันรู้ว่ามีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่จะเอามาล้อเล่นกับพี่เรียวไม่ได้ ก็เพราะว่าพี่เรียวให้ความสำคัญกับชิรายูกิซังมากๆ ใส่ใจรายละเอียดทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับชิรายูกิซัง หลังจากที่มีข่าวออกมาว่าชิรายูกิซังได้ตายไปแล้วพี่เรียวก็ถึงกับช็อคทำอะไรไม่รู้เก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวไม่ออกมาพบมาเจอใครเลยแต่ไม่นานนักพี่เรียวก็กลับมาเป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นฉันคิดว่าเขาคงทำใจเรื่องชิรายูกิซังได้แล้ว แต่พอฉันถาม...

     ย้อนกลับไปเมื่อ 24 ปีก่อน...

     "พี่เรียว.." ฉันเอ่ยเรียกพี่เรียวเบาๆ

     "หืม?" พี่เรียวขานรับแต่ไม่หันหน้ามามองฉันเพราะกำลังทำการบ้านเรียงความที่อาจารย์ให้มา

     "พี่เรียวทำใจเรื่องชิรายูกิซังได้แล้วสินะ?" ฉันเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะกลัวไปตอกย้ำแผลใจของพี่เรียวทำให้พี่เรียวเศร้าและเก็บตัวรู้ในห้องอีก แต่ทว่า...

     "ชิรายูกิ..." พี่เรียวเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหันมามองหน้าฉันและเอ่ยพูดว่า "ใครกันเหรอ?"

     "เอ๊ะ..!?" ฉันถึงกับงงในสิ่งที่พี่เรียวพูดออกมาในทันที

     นี่พี่เรียวกำลังจะบอกทางอ้อมว่าเขาทำใจเรื่องชิรายูกิซังได้ถึงขนาดลืมเธอไปได้เลยงั้นเหรอ? แต่..พี่เรียวไม่ใช่คนแบบนี้นี่นา แล้วทำไม...ถึงพูดอะไรทำร้ายจิตใจชิรายูกิซังแบบนั้นล่ะ? ถึงเธอจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้เลยก็เถอะ แต่จะพูดถึงเธอให้มันดีกว่านี้ไม่ได้เลยงั้นเหรอ?

     กลับมาปัจจุบัน...

     "พี่เรียวจำเรื่องของชิรายูกิซังได้แล้ว...?" ฉันเอ่ยถามเบาๆ

     "เธอพูดอะไรน่ะแคลอ...ชิรายูกิสำคัญกับพี่มากนะ เธอก็น่าจะรู้...แล้วทำไมพูดเหมือนพี่จำชิรายูกิไม่ได้อย่างนั้นล่ะ?" พี่เรียวเอ่ยถามฉันอย่างสงสัย

     แล้วคำตอบเมื่อ 24 ปีก่อนมันคืออะไรล่ะ!?

     "ทางนี้ต่างหากที่ต้องสงสัย พี่ถามว่าทำไมหนูถึงพูดเหมือนพี่จำชิรายูกิไม่ได้ แต่หนูเองก็อยากจะถามพี่กลับว่าทำไมเมื่อ 24 ปีก่อนพี่ถึงได้พูดเหมือนจำชิรายูกิซังไม่ได้!?" ฉันเอ่ยถามอย่างเหลืออด

     อะไรของเขา!? เมื่อก่อนพูดเหมือนกับว่าจำชิรายูกิซังไม่ได้ แต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าเป็นคนสำคัญมาก นี่พี่เรียวเป็นอะไรน่ะ!?

     "เมื่อ 24 ปีก่อน..? พูดอะไรของเธอน่ะแคลอ?" พี่เรียวถามอย่างงงๆ

     "นี่พี่จำไม่ได้งั้นเหรอ!? ก็ตอนที่หนูถามพี่ว่า ทำใจเรื่องชิรายูกิซังได้แล้วเหรอ? แล้วพี่ก็ถามกับว่าว่า ชิรายูกิเป็นใครเหรอ? แต่ตอนนี้พี่กลับมาบอกว่าเธอเป็นคนสำคัญ แล้วคำตอบของพี่เมื่อ 24 ปีก่อนมันคืออะไร!?" ฉันขึ้นเสียงถามพี่เรียวเสียงดังทำเอาพี่เรียวพูดไม่ออกแต่สีหน้าของเขากลับบ่งบอกประมาณว่า 'อะไรนะ? พี่เคยพูดอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?' แบบนี้เลย!!

     "พี่ไม่เคยลืมเรื่องของชิรายูกิเลยนะ!" พี่เรียวขึ้นเสียงใส่ฉัน

     "นี่พี่กำลังจะบอกว่าหนูโกหกงั้นสิ! เหอะ! บอกไว้เลยนะ ว่าหนูไม่ได้โกหกชิรายูกิซังยังมีชีวิตอยู่จริงๆ และเธอก็กำลังตกอยู่ในอันตรายถ้าพี่ไม่เชื่อคำพูดของหนู หนูก็ไปช่วยชิรายูกิซังคนเดียวก็ได้!" ฉันว่าพลางลุกขึ้นจากเตียงแต่พอก้าวเดินเพียงแค่ก้าวเดียวฉันก็ต้องทรุดตัวลงกับพื้นทันทีเพราะตอนนี้ขาทั้งสองข้างออกฉันรู้สึกหนักอย่างบอกไม่ถูก...

     "คุณหนู!!" เรียสเทียสรีบเข้ามาช่วยพยุงฉันขึ้นยืนและพาไปนั่งพักที่เตียงทันที "อย่าฝืนเลยนะคะคุณหนู...พักสักหน่อยแล้วเรื่องชิรายูกิซังไว้ทีหลังเถอะค่ะ" เรียสเทียสเอ่ยขึ้นอยากเป็นห่วง

     "รอไม่ได้แล้ว! ถ้าไม่ไปช่วยตอนนี้อาจจะไม่ทันก็ได้!!" ฉันเอ่ยขึ้นเสียงดังทันที

     ใช่! เพราะถ้าไม่ไปช่วยชิรายูกิซังตอนนี้มันก็อาจจะสายเกินไปก็ได้...

     "ชิรายูกิซังคือใครเหรอคะ?" เรียสเทียสเอ่ยถามอย่างสงสัย

     จริงสิ...เรียสเทียสยังไม่รู้เรื่องของชิรายูกิซังเลยนี่นา ก็เธอเพิ่งเข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของฉันเมื่อไม่นานมานี้เองนิ จะไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก ถ้ารู้นี่สิแปลก...

     "เขาเป็นเพื่อนคนสำคัญของพี่เรียว.. แต่เมื่อ 24 ปีก่อนมีข่าวลือออกมาว่าชิรายูกิซังถูกฆ่าตายไปแล้วโดยมีพี่เรียวเป็นพยาน พี่เรียวบอกว่าพี่เรียวเห็นชิรายูกิซังถูกฆ่าต่อหน่าต่อตาของเขาเลย..แต่ก็ไม่สามารถยืนยันอะไรได้ก็เพราะว่า พวกเราหาศพของชิรายูกิซังไม่เจอ"

     "พี่เห็นเต็มตาว่าชิรายูกิโดนฆ่าตาย แล้วยังจะมายืนยันอะไรไม่ได้อีก!!?" พี่เรียวเอ่ยขึ้นเสียงดัง

     พี่เรียวในตอนนี้ เหมือนไม่ใช่พี่เรียวที่ฉันรู้จัก...พี่เรียวเปลี่ยนไปมาก มากจนฉันยังกลัวเลย

     "พี่เรียว...พี่ควรจะดีใจและเข้ามาถามหนูว่าหนูรู้ได้ยังไง? และชิรายูกิตอนนี้อยู่ที่ไหน? มากกว่าที่จะมานั่งเถียงกับหนูว่า ชิรายูกิซังตายแล้ว นะ.." ฉันเอ่ยขึ้นแผ่วเบาและมองพี่เรียวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

     "พี่..." พี่เรียวเหมือนกำลังจะพูดอะไรออกมาแต่กลับไม่ยอมพูดออกมาสักที

     "พี่เปลี่ยนไปนะ.." ฉันเอ่ยขึ้นอย่างผิดหวัง

     ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าแค่ 3 วันที่ฉันหลับไปพี่เรียวจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

     "พี่ขอโทษนะแคลอ.." พี่เรียวเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา

     ขอโทษ? ขอโทษเรื่องอะไรน่ะ?

     ก่อนที่ฉันจะได้เอ่ยถามอะไรพี่เรียวก็เดินออกจากห้องไปในทันที ฉันนั่งนิ่งมองพี่เรียวที่ตอนนี้เดินออกไปจากห้องแล้วอย่างอึ้งๆ เรียสเทียสเองก็คงทั้งอึ้งทั้งงงไม่แพ้กับฉัน อยู่ๆ ก็มาขอโทษ แล้วก็เดินจากไป และก็ทิ้งคำถามมากมายไว้กับฉันและเรียสเทียส

     "ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นละคะ?" เรียสเทียสเอ่ยถามฉัน

     "ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันไม่เข้าใจ.." ฉันพูดเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองเรียสเทียสที่ตอนนี้จ้องหน้าฉันอย่างเป็นคำถาม

     "ไม่เข้าใจอะไรงั้นเหรอคะ?" เรียสเทียสเอ่ยถามฉันอีกครั้ง

     "เมื่อ 24 ปีก่อน...ก็อย่างที่ฉันเล่าให้ฟังในตอนแรกที่ชิรายูกิตาย..พี่เรียวเสียใจมากๆ และเก็บตัวอยู่ในห้องไม่อยากออกมาเจอใครเลยและอยู่มาวันหนึ่ง พี่เรียวก็ออกมาจากห้องและยิ้มแย้มตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันสงสัยเลยถามว่าไป ทำใจเรื่องของชิรายูกิซังได้แล้วเหรอ? แต่รู้ไหมว่าพี่เรียวก่อนกลับมาว่ายังไง..?" ฉันถามเรียสเทียสซึ่งเธอก็ส่ายหน้าเชิงว่าไม่รู้

     "พี่เรียวหันมาถามฉันว่า 'ชิรายูกิ...ใครกันเหรอ?' " ฉันถามเรียสเทียสก่อนจะก้มหน้ามองพื้น

     "เอ๊ะ! แต่เมื่อกี้คุณชายบอกว่าชิรายูกิซังเป็นคนสำคัญมากสำหรับคุณชายนิคะ แล้วทำไมคุณชายถึงพูดแบบนั้นได้?" เรียสเทียสเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย

     "ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...ถึงได้ถามจากเจ้าตัวไงล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกลับเขาเมื่อ 24 ปีก่อน..แต่ฉันก็ไม่เคยได้คำตอบเลยสักครั้ง..." ฉันพูดก่อนจะชันเข่าขึ้นมากอดไว้แน่น

     "คุณหนูคะ.." เรียสเทียสเอ่ยขึ้นเบาๆ

     "ว่าไง.." ฉันขานรับแต่ก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมองเรียสเทียส

     "ชิรายูกิซังเป็นอะไรอย่างนั้นเหรอคะ? ทำไมถึงกำลังตกอยู่ในอันตรายได้..?"

     ใช่! ฉันลืมมันไปได้ยังไงกัน!?

          I'll make you crazy

                              In memory next

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้อาจจะสั้นไม่นิสนุงนะคะ -3- (?)

เนื่องจากคิดต่อไม่ออก ฮ่า! //โดนตรบ

แล้วก็ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามนะคะ

ก็...ยังก็ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ของอีฟ แล้วก็ขอบคุณคนที่ติดตามค่ะ

จะพยายามให้มากขึ้นนะคะ (โอ้ว! ^o^/)

วันนี้ไปล่ะค่ะ สวัสดีค๊าาาาาา~