Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

ความฝันในห้วงนิทรา

 

     "เรียสเทียส! เราต้องรีบแล้ว!!" ฉัยว่าพลางลุกจากเตียงและออกเดินอย่างทุลัดทุเลเพราะอาการหนักที่ขาเวลาลุกหรือเดินมันไม่หายไปเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาจะมานั่งเฉย ต้องรีบไปช่วยชิรายูกิซัง!

     "คุณหนูคะ!" เรียสเทียสเอ่ยพูดก่อนจะวิ่งตามมาและช่วยพยุงฉันเดินในทันที "เกิดอะไรขึ้นคะ? ทำไมต้องรีบเช่นนี้?" เธอเอ่ยถามฉันในขณะที่เธอก็กำลังช่วยพยุงฉันเดิน

     ฉันหันไปมองหน้าเรียสเทียสที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยและความสงสัย ฉันหน้ากลับไปด้านหน้าเช่ยเดิมก่อนจะที่เอ่ยปากตอบคำถามของเรียสเทียส

     "ชิรายูกิกำลังตกอยู่ในอันตราย...มีคนคิดจะใช้ประโยชน์จากวิญญาณของเธอ!" ฉันพูดขึ้นก่อนจะชี้นิ้วไปทางห้องห้องหนึ่งในคฤหาสน์เพื่อให้เรียสเทียสรู้ว่าฉันต้องการเข้าไปในห้องนั้น และเมื่อเรียสเทียสเห็นดังนั้นจึงช่วยพยุงฉันไปที่ห้องห้องนั้นในทันที

     "วิญญาณ!?" ฉันเอ่ยถามในขณะที่ยังคงช่วยพยุงฉันไปที่ห้องห้องนั้นอยู่

     "ใช่...แต่ฉันไม่รู้อะไรมากหรอกนะ โพตส์ให้คำใบ้ว่า 'ตุ๊กตา' แค่นั้น.." ฉันเอ่ยบอกเรียสเทียสแผ่วเบา

     "โพตส์?" เรียสเทียสทวนคำพูดอีกครั้งเพื่อเป็นคำถาม

     อา...จริงสิ เขายังไม่รู้เรื่องของโพตส์นี่นา ...อันที่จริง... ก็ยังไม่มีใครนอกจากฉันที่รู้เรื่องนี้หรอก

     "นั้นสินะ...เธอยังไม่รู้เรื่องนี้นี่นา.." ฉันเอ่ยแผ่วเบา

     "ใครกันเหรอคะ?" เรียสเทียสเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

     "เขาเป็นหนังสือของฉัน.."

     "หนังสือ?" เรียสเทียสทวนคำพูดอย่างไม่เชื่อหู

     "ใช่... เขาเป็นบันทึกเมื่อ 24 ปีก่อนของฉัน ถูกบันทึกโดย...ท่านพ่อกับท่านแม่ของฉันเอง..." ประโยคฉันพูดเบาๆ

     เพราะเพียงแค่คิดถึงเรื่องของพวกท่านน้ำตามันก็จะต้องไหลรินลงมาตลอด ทั้งๆ ที่ตัดสินใจว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากจะร้องไห้เลย... แล้วทำไม...มันต้องไหลลงมาตลอดกันนะ?

     "ทุกสิ่งที่ถูกบันทึกลงไปในหนังสือเล่มนั้นล้วนแต่เป็นเรื่องของฉันในอดียทั้งหมด...และ.."

     "และ..?"

     "มันยังมีคำใบ้ความถึงเรื่องราวต่างๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตด้วย..." ฉันเอ่ยแผ่วเบา

     "อะ..อนาคต!?" เรียสเทียสเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเองอีกครั้ง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและมองมาทางฉันอย่างตะลึง "แล้วเขามาบอกว่าอะไรเหรอคะ?"

     "เรื่องมันก็มีอยู่ว่า..."

 

     ในระหว่างที่ฉันนอนหลับไป 3 วันเต็ม...

 

     "เอ๊ะ! ที่นี่มัน..ที่ไหน?"

     ฉันมองไปรอบๆ ตัวที่ตอนนี้มีหมอกปกคลุมอยู่เต็มไปหมดจนมองไม่เห็นทางใดๆ เลย... ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างไม่รู้เส้นทางและจุดหมายปลายทาง ไม่รู้หรอกว่าฉันเดินมานานแค่ไหนแล้ว และก็ไม่รู้หรอกว่าที่ที่ฉันอยู่มันเป็นที่ไหนกันแน่ รู้แค่ว่าตอนนี้เปลือกตาของฉันทั้งสองข้างมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ถึงพยายามจะเบิกรั้งมันไว้ก็กลับยิ่งหนักขึ้นยิ่งกว่าเดิม จนฉันทนไม่ไหวและยอมให้เปลือกตาที่หนักของฉันทั้งสองข้างปิดลง...

 

 

     ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ และค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับมองไปรอบๆ ตัว...ที่ที่ฉันกำลังนั่งอยู่ช่างเป็นสถานที่ที่ฉันแสนจะคุ้นเคยแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่ามันเป็นที่ไหนกัน? ...หลังจากที่ลืมตาขึ้นอีกครั้งก็มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของฉัน

     'ที่นี่ที่ไหน?'  'แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?' และ 'ทำไมฉันมานอนอยู่ตรงนี้?' ว่าแต่ว่า...

 

'ฉันเป็นใครกัน..?'

 

     "เธอลืมหมดแล้วสินะ..."

     จุจู่ก็มีเสียงผู้ชายดังขั้นมาแต่จากทิศทางไหนฉันก็ไม่รู้ เพราะมันสะท้อนก้องดังไปทั่วจนหาต้นเสียงไม่เจอเลย... ฉันพยายามมองรอบตัวซ้ายขวาหน้าหลังทั้งหมดแต่ก็ไม่พบกับบุคคลที่น่าจะเป็นเจ้าของเสียงนี้เลย แต่...

     'ทำไมเสียงนี้...ช่างคุ้นเคยจังนะ..?'

     "คะ...ใครน่ะ!?"

     ฉันตะโกนถามออกไปดังลั่นเพราะรู้สึกได้ถึงลางสังหอนไม่ดีแปลกๆ ดวงตาทั้งสองข้างก็พยายามเหลือกมองรอบทิศทางหาบุคคลผู้เป็นเจ้าของเสียงนี้ตลอด

     "ใช่... เธอลืมเรื่องทั้งหมดน่ะดีแล้ว..."

     เสียงนั้นยังคงดังขึ้นมาอีกครั้งแต่ฉันก็ไม่สามารถหาต้นตอของเสียงได้เช่นเคย

     "เธอลืมมันทั้งหมดน่ะดีแล้ว...แคลอ..."

     

     'แคลอ...'

 

     'ใครกัน...?'

 

     'นี่เขากำลังพูดกับใคร...?'

 

     "นี่...ตอบหน่อยได้ไหม... ฉันเป็นใครกันเหรอ?"

     ฉันเอ่ยถามอย่างจนปัญญา ฉันเป็นใคร? แล้วแคลอที่เขาพูดถึงคือใครล่ะ? อา... ไม่เข้าใจอะไรเลย... ไม่เลย... ไม่เลยสักอย่าง... ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว... ยิ่งปวดหัวก็ยิ่งอยากลืม... ยิ่งอยากลืมก็ยิ่งทรมาน... ยิ่งทรมานก็ยิ่งอยากตาย... อยากจะหายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด...

ไม่อยากจะรับรู้ความเป็นจริงอีกสักครา...

     

...

 

"ถ้าปวดหัว...ก็ลืมสิ"

 

"ถ้าอยากลืม...ก็ลืมสิ"

 

"ถ้าไม่อยากทรมาน...ก็ลืมสิ"

     

"ถ้าอยากตาย..."

 

"ก็ตายซะสิ..."

 

 

 

'จริงสิ...'

 

'จะยากอะไร...'

 

'ถ้าปวดหัว...ก็ลืมมันซะให้หมด'

 

'ถ้าอยากลืม...ก็ลืมมันซะให้หมด'

 

'ถ้าอยากตาย...'

 

'ก็ตายซะก็สิ้นเรื่อง'

 

'ไม่เห็นต้องคิดอะไรให้ปวดหัว'

 

'เป็นใครมาจากไหนไม่สำคัญแล้ว'

 

'แคลอคือใครไม่สำคัญแล้ว'

 

'เพราะยังไง...'

 

'ฉันก็ต้องตายอยู่แล้ว'

 

 

 

"ใช่... ใช่แล้ว... เธอคิดอย่างนั้นน่ะถูกแล้ว"

 

"ไม่ต้องคิดอะไรให้มันปวดหัว"

 

"ไม่ต้องจำเรื่องราวของอดีตให้วุ่นวาย"

 

"ไม่ต้องรู้ว่าใครเป็นใคร"

 

"ไม่ต้องรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง"

 

"แล้วตายซะก็สิ้นเรื่อง"

 

 

 

"เอาล่ะ... มากับฉันสิ... แล้วฉันจะทำให้ความปราถณาของเธอเป็นจริง"

 

     เบื้อนหน้าของฉันในตอนนี้ปรากฏผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฉันและส่งมือพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลศนัยมาให้ฉัน...

     ผู้ชายคนนี้...ช่างคุ้นเคย... เหมือนเป็นคนที่เคยรู้จัก... เหมือนเป็นคนที่สนิท...

 

     'แต่... เขาเป็นใครกันละ...?'

 

     ร่างของชายหนุ่ยผู้นั้นเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ... จนทำให้ฉันสามารถมองเห็นรูปร่างลักษณะของเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

 

'ผมสีทองเป็นประกาย'

 

'ดวงตาคม'

 

'นัตย์ตาสีแดงกล่ำ'

 

'มีตราประทับอยู่บนหลังฝ่ามือขวา'

 

 

'ตราประทับ...?'

 

'มันเป็นรูปอะไรกัน..?'

 

'เหมือนวงแหวนเวทย์ '

 

 

'มีตัวอักษรอยู่บนเสื้อด้านซ้าย'

 

'YNG'

 

'ไม่น่าจะใช่ชื่อ...'

 

'น่าจะเป็นคำย่อ'

 

'แต่มัน...'

 

'ย่อมาจากคำว่าอะไรกัน?'

 

'เหมือนจะรู้ '

 

'แต่ก็นึกไม่ออก'

 

'อะไรกันนะ... มันย่อมาจากคำว่าอะไร'

 

 

 

"บอกแล้วไง... ว่าไม่ต้องคิดอะไรให้ความปวดหัว"

 

"ไม่ต้องจำอดีตให้มันวุ่นวาย"

 

"ลืมมันทั้งหมด...ไม่ต้องคิดอะไร...แล้วมาเริ่ม"

 

"ความทรงจำครั้งใหม่"

 

 

 

 

          I'll make you crazy

 

                              In memory next

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อ๊ายยยยยยยยย~!!(?)

ในที่สุดอีฟก็คิดบทที่ 6 ออกนะคะ ><!

แอบเปลี่ยนคำหน้าบทจากบท เป็น ความทรงจำ ด้วย -w-

เดี๋ยวอีฟจะลองคิดประโยคจบดูด้วย >O</ (เพื่อ!?)

งื้อออ~

ยังไงก็ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาวิจารณ์ เข้ามาโหวต และติดตาม

มากๆ นะค่ะ >/\<

เพราะทุกๆ คนแท้ๆ อีฟเลยอยู่ได้มาถึงทุกวันนี้(?) [แลจะเวอร์ไป -w-]-{แต่ก็จริง -0-/}

ขอบคุณมากๆ เลยค๊าาาา~

ต่อจากนี้อีฟก็จะพยายามเข้ามาอัพให้บ่อยที่สุดและจะพัฒาฝีมือในการเขียนไปเรื่อยๆ นะคะ